Toru-san Anata wa Onna desu ka ?

โรงเรียนประจำนาริสะ
ห้องผู้อำนวยการ
“ไม่เด็ดขาด!!” ผมตะโกนลั่นใส่ผู้หญิงวัยกลางคนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะที่มีป้ายเขียนว่าผู้อำนวยการ “ยังไงผมก็ไม่ยอม” พูดต่อ
“ทำไงได้ล่ะจ้ะก็ครูส่งชื่อเธอไปที่หอพักหญิงแล้วนี่นา..แถมหอพักชายก็เต็มหมดแล้วด้วย” สิ้นคำอธิบายของเธอทำให้ผมหน้าหงิกทันที..ใช่ซิก็ผมมันหน้าเหมือนผู้หญิงนี่นา ใครๆเค้าก็ว่าผมเป็นผู้หญิงเหมือนกับพี่สาวของผม
“แล้วทำไมครูต้องส่งชื่อผมไปอยู่หอพักหญิงด้วยล่ะฮะ” ผมถามถึงเหตุผลของเธอ
“ก็ครูคิดว่าเธอสองคนเป็นผู้หญิงทั้งคู่นี่” เธอตอบมาอย่างนี้..คำตอบของเธอนั้นทำให้ผมแทบปี๊ดก่อนทีผมจะพูดต่อ “แล้วใครล่ะฮะที่ไม่เคยติดต่อมาเลย จนไม่รู้ว่าหลานแท้ๆของตัวเองเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายน่ะ” เฮ้อ~พูดซะเหนื่อย
“ป้าขอโทษ” ผู้หญิงวัยกลางคนที่ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้คนนี้คือ ป้า แท้ๆของผมเองถึงจะเป็นป้าที่ไม่ค่อยเอาไหนก็เถอะ
“ให้ผมไปอยู่หอพักชายเถอะฮะ” ผมพูดขอร้อง
“ก็บอกไปแล้วไม่ใช่เหรอว่าหอพักชายมันเต็มแล้ว”
“จะพูดยังไงก็ไม่ได้ซินะฮะ”
“จ้ะ”
“เฮ้อ~แล้วห้องของผู้กับพี่ล่ะฮะ” ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนที่จะถามเรื่องห้องพักกับคุณป้า
“เอ๋ นี่หลานยอมไปอยู่หอพักหญิงงั้นเหรอจ๊ะ” คุณป้าถามผม
“ก็มันไม่มีทางเลือกแล้วนี่ฮะ” ผมทำหน้าเซ็งนิดๆก่อนที่จะพูดตอบ..แต่ก็แอบดีใจอยู่นิดๆก็เพราะจะได้ไปอยู่ท่ามกลางสาวๆ หึหึหึ ฮาเร็มดีๆนี่เอง
“คงไม่ใช่ว่าหลานจะคิดเรื่องอื่นหรอกนะ” คุณป้าถามผมอีกรอบแถมยังทำหน้าสงสัยผมอีก รู้ได้ยังไงว่าเราคิดเรื่องนั้นอยู่ ผมหายใจเข้าลึกๆก่อนที่จะรัวคำพูดที่ทำให้คุณป้าเค้ารู้สึกผิดอีกรอบ “แล้วใครล่ะฮะที่ไม่เคยติดต่อมาเลย จนไม่รู้ว่าหลานแท้ๆของตัวเองเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายน่ะ” พอผมพูดจบหน้าของคุณป้าก็เหมือนจะร้องไห้อีกรอบ
“อย่าพูดซ้ำจะได้มั้ย..แค่นี้ป้าก็รู้สึกผิดพอแล้วนะ”
“รู้สึกผิดก็ดีแล้วฮะ...อ้อ! แล้วเย็นนี้ก็โทรหาคุณน้าด้วยล่ะ”
“รับทราบจ้ะ” ไม่รู้ว่าผมตาฝาดหรือความบ้ากามมันบังตากันแน่ทันทีที่ผมเห็นรอยยิ้มของคุณป้า จะว่าผมบ้ากามก็ได้นะ คุณป้าเค้าน่ารักมากเลยอ่ะ..โดนเฉพาะตอนที่เธอยิ้มถ้าไม่บอกว่าคุณป้าเค้าอายุ 30กว่าๆผมคงจะคิดว่าเธออายุแค่20แน่เลย (ช่างเป็นพระเอกที่บ้ากามเหลือเกิน)
“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว..ผมขอตัวก่อนนะฮะ” ผมลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วก็เดินไปจนเกือบจะถึงประตูก่อนที่จะโดนเรียก
“เดี๋ยวจ้ะโทรุ” คุณป้ากวักมือเรียกผมให้ไปหาเธอ
“มีอะไรรึเปล่าฮะ” ผมถาม
“ถ้าหลานเข้าไปอยู่หอพักหญิงหลานก็จะต้องใส่ชุดนี้ด้วยนะจ๊ะ” คุณป้าพูดพร้อมกับก้มลงไปหยิบชุดขึ้นมาวางบนโต๊ะเป็นชุดนักเรียนสีขาวที่ปักตราประจำโรงเรียนดูแล้วก็ไม่มีอะไรแปลกเท่าไหร่..แต่ที่แปลกก็คือ..มันมีกระโปรงด้วยอ่ะ ตอนแรกผมก็คิดว่ามันเป็นชุดของพี่ซาคุพี่สาวฝาแฝดของผมแต่ความคิดนั้นก็ต้องหยุดไปเพราะว่ามันมีกระดาษแผ่นเล็กๆที่มีชื่อของผมเขียนอยู่ในถุงใส่ชุดน่ะซิ
“นะ..นี่อย่าบอกนะฮะว่าจะให้ผม ป..ปลอมเป็นผู้หญิงน่ะ” ผมถามเพื่อความมั่นใจเพราะนั้นเป็นความคิดแรกที่ผมคิดตอนที่เห็นกระโปรง
“ขอโทษด้วยนะจ๊ะ” เมื่อได้ยินคำพูดของคุณป้าสิ่งแรกที่ผมอยากจะทำก็คือผมอย่าจะจะตะโกนดังๆว่า..ม่าย~ย

วันต่อมา
07.09 น.
“โทรุออกมาได้แล้วไม่ต้องอายหรอกจ้ะ”เสียงของพี่เรียกผมให้ออกมาจากห้องแล้วที่ที่ผมต้องเข้าไปในห้องก็เพราะจะต้องไปเปลี่ยนชุด (นักเรียนหญิง) เตรียมไปโรงเรียนแต่ผมไม้อยากออกมานี่นา
“แต่ว่ามัน…” ผมพูดผ่านประตูเพราะยังไงผมก็ไม่ยอมออกไปอยู่ดี
“ถ้าไม่ออกมา พี่ไม่รอแล้วด้วย” พี่พูดขู่ผม..ถึงจะรู้ว่าขู่ก็เถอะ แต่ผมก็ต้องยอมอยู่ดีเพราะขู่ทีไรทำจริงตลอด
“กะ..ก็ได้ฮะ”
“งั้นออกมาสิ”
“ฮะ” ผมเดิมออกมาจากห้องโดยที่สวมชุดนักเรียนสีขาวผูกเนกไทสีแดงดูๆไปแล้วก็ไม่มีอะไรผิดปกติ แต่ที่ผิดปกติก็คือ..ผมใส่กระโปรงอยู่ นี่แหละสาเหตุที่ผมไม่อยากออกจากห้อง
“ก็น่ารักดีนี่จ๊ะ ไม่เห็นจะต้องอายเลย” พี่ซาคุพูดพร้อมกับมองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า
“พี่ฮะ คือ...” ไม่รู้ว่าจะพูดยังไงดี คือ ข้างล่างมัน..โอ๊ย!!
“มีอะไรเหรอ”
“เอ่อ..จะว่ายังไงดีล่ะฮะ คือ..มันรู้สึกหวิวๆยังไงก็ไม่รู้ซิฮะ” ตรงนั้นมัน โอ๊ย! ถ้าบอกไปเดี๋ยวจะไปผ่านเซนเซอร์
“ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ เดี๋ยวก็ชินเอง”
“พี่ก็พูดได้นี่ฮะ พี่เป็นผู้หญิงนี่”
“หุหุหุ นั้นซินะ” พี่เค้าพูดพร้อมกับหัวเราะเบาๆ รู้สึกเหมือนโดนพี่แกล้งยังไงก็ไม่รู้ซิ
“ผมไปเปลี่ยนชุดล่ะ”
“น่าๆ โทรุก็พี่แค่แหย่เล่นนิดเดี๋ยวเองอย่างอนซิจ๊ะ”
“ฮะๆ”
“งั้นก็รีบไปโรงเรียนเถอะ วันแรกด้วยเดี๋ยวจะโดนทำโทษเอา” พี่พูดพร้อมถือกระเป๋าเดินออกจากห้องไป
“ฮะ” แล้วผมก็หิ้วกระเป๋าตามพี่ไป
ผมกับพี่เดินไปรอรถประจำทางที่จะไปโรงเรียนอยู่ซักพักนึง
“เอ่อ..พี่ฮะ” พี่เค้าทำหน้าบึ้งใส่ทันทีผมเรียกเค้า
“โทรุตอนนี้เราเป็นผ้หญิงนะ เพราะฉะนั้นอย่าพูดเหรอทำอะไรที่เหมือนผู้ชายจนเกินไปเข้าใจมั้ยจ๊ะ” ที่พี่เค้าทำหน้าบึ้งก็เพราะผมพูดคำว่า ฮะ นี่เอง..ดีเหมือนกันที่พี่เค้าเตือน ไม่งั้นหลุดแน่
“ค่ะ หนูทราบแล้วค่ะ”
“ดีแล้วล่ะจ้ะ”
ซักพักนึงรถก็มาและทันทีที่ผมกับพี่เดินขึ้นไปบนรถขนแขนของผมลุกทันทีเพราะมีสายตาของพวกผู้ชายทีนั่งอยู่หลังรถกำลังจ้องผมกับพี่อยู่ ฉันเป็นผู้ชายนะเฟ้ย อย่ามาจ้องกับแบบนี้จะได้มั้ยแถมยังมีอีตามันแดงท่าทางจะเป็นพวกคาสโนว่ามาจ้องผมกับพี่แบบไม่กระพริบตาอีก อ๊ากก~อยากจะบ้าตาย
และในที่สุดผมก็ผ่านนาทีสยองมาได้เพราะรถได้แล่นมาจอดที่หน้าโรงเรียนนาริสะ พอรถจอดสนิทผมก็รีบคว้าแขนพี่ซาคุลงจากรถทันที
“จะรีบไปไหนโทรุ” พี่ซาคุพูดขณะที่ผมกำลังลากเธอลงจากรถ
“พี่ไม่เห็นเหรอพวกผู้ชายบนรถนั้นกำลังจ้องเราอยู่นะคะ”
“เห็นจ้ะ..แล้วทำไมเหรอ” พี่ถามผม
“พวกนั้นมันมองพี่อยู่นะ พี่ไม่รู้สึกอะไรบ้างเหรอ” ผมพูดด้วยความโมโหเพราะไอ้สายตาหื่นๆของพวกผู้ชายบนรถนั้น
“แต่พี่ว่าพวกเค้ามองโทรุมากกว่านะ”
“มองผะ..เอ๊ย! มองหนูงั้นเหรอคะ”
“น่าจะเป็นอย่างนั้นนะ ก็โทรุน่ารักขนาดนี้ใครๆก็อยากมองทั้งนั้นแหละ” พี่ซาคุพูดพร้อมกับยิ้มให้ผม ผมไม่ดีใจกับการที่พี่เค้าชมผมว่า น่ารัก หรอกแต่หลับรู้สึกเครียดมากกว่าก็ถ้าผมน่ารักไอ้พวกผู้ชายมันก็จะมายุ่งกับผมน่ะซิ แค่คิดก็ขนลุกแล้ว
“แต่หนูเป็นผู้ช..” ผมยังไม่ทันจะพูดจบก็มีเสียงของผู้ชายแทรกขึ้นมา
“ขอโทษนะครับ..นี่ใช่ของคุณรึเปล่าครับ” แล้วผู้ชายคนนั้นก็คือ อีตาหัวแดงที่จ้องผมกับพี่บนรถนั้นเองเค้าพูออย่างสุภาพพร้อมกับยื่นสมุดโน๊ทมาให้ผมซึ้งไม่รู้ว่ามันหล่นไปตอนไหน
“ขะ..ขอบคุณ” ผมพูดพร้อมกับยื่นมือไปรับสมุดโน๊ท
“คุณสองคนเป็นฝาแฝดกันซินะครับ” ตาหัวแดงถาม เห็นแล้วยังมาถามอีก
“ใช่จ้ะ..ฉัน'ซาโอโทเมะ ซาคุยะ'ส่วนคนนี้ชื่อ'โทรุ'เป็นแฝดน้องจ้ะ” พี่ซาคุแนะนำตัวเองพร้อมกับแนะนำผมให้อีตาหัวแดงรู้จัก พี่จะแนะนำทำไมอ่ะ
“ผม'คุซานางิ ทาเครุ'อยู่ห้อง4/Bยินดีที่ได้รู้จักครับ” ตาหัวแดงแนะนำตัวเอง ไม่อยากรู้จักเลยซะนิด
“ยินดีที่ได้รู้จักจ้ะ”
“ผมขอตัวก่อนนะครับ..หวังว่าพวกเราจะได้พบกันใหม่” พอพูดจบตาหัวแดงก็เดินหายไปในฝูงนักเรียนที่เดินไปเดิมมาอยู่หน้าโรงเรียน..ไปแล้วไปลับ อย่ากลับมาล่ะ
“รู้สึกว่าตานั้นจะชอบพี่นะคะ” ผมพูดกับพี่หลังจากที่ตานั้นเกินไปไหนก็ไม่รู้แล้ว
“แต่พี่ว่าทาเครุคุงเค้าชอบโทรุมากกว่านะ” พี่ซาคุพูดพร้อมกับมองมาที่ผม
“เอ๋..ทำไมถึงคิดอย่างงั้นล่ะคะ”
“ไม่เคยได้ยินเหรอจ๊ะว่า..ถ้าอยากได้เจ้าสาวก็ ต้องเข้าทางผู้ใหญ่”
“ศัพท์โบราณเหรอคะ”
“หาว่าพี่แก่งั้นเหรอ”
“ปะ..เปล่าคะ หนูได้ว่าพี่นะคะ” ผมรีบพูดปฏิเสธทันที เดี๋ยวโดนพี่ฆ่า
08.30 น. ห้อง 4/b
“ทุกคนคงจะรู้กันแล้วนะครับว่าวันนี้จะมีนักเรียนใหม่ที่จะเข้ามาอยู่ห้องของเรา” ครูฮารุกะพูดขึ้น
“ครูคะ” สาวผมดำที่นั่งอยู่หลังยกมือเรียกครูฮารุกะ
“มีอะไรจะถามเหรอครับคุณซายากะ” ครูฮารุกะถามเธอ
“นัก เรียนใหม่เนี่ยผู้หญิงหรือผู้ชายเหรอคะ” ซายากะถาม แต่จู่ๆตาผมแดงก็พูดขัดเธอ
“ช่างพูดช่างถามจังนะคุณรองหัวหน้า” ตาหัวแดงที่ อยู่แถวหน้าบ่นพึมพำ พึมพำซะลั่นห้องเลย
ซายากะก็เลยบ่นพึมพำกับไปบ้าง
“ถ้ามีเวลาว่างมากก็หัดเอาสุนัขออกจากปากมั่งนะคะ คุณหัวหน้า” เธอพูดพร้อมกับทำสายตาเหยียดๆใส่ตาหัวแดง ซะใจจริง
ท่าทางตานี่จะปี๊ดแตกเลยลุกขึ้นมาว่าซายากะ
“นี่เธอหาว่าฉันปากหมางั้นเหรอ” ตาหัวแดงพูดพร้อมกันชี้หน้าเธอ
“หุหุหุ พึ่งจะรู้เหรอคะ” ซายากะพูดพร้อมกับหัวเราะเบาๆ
“ยัยนี่”
“เอ่อ...ถ้า พวกคุณจะกัด เอ๊ย!ทะเลาะกันล่ะก็เอาเป็นตอนพักกลางวันเถอะครับถ้าทะเลาะกันตรงนี้ผมว่าคุณสองคนที่อยู่ข้างนอกคงไม่ได้เข้ามาแน่เลยล่ะครับ” ครูฮารุกะพูดห้ามซายากะจังกับตาหัวแดง ครูฮารุกะนี่ก็ปากร้ายเหมือนกันแฮะ
“ก็ได้ครับ”
“ก็ได้ค่ะ”
“ดีมากครับ”
“ผมเห็นแก่ครูหรอกนะครับ” ตาหัวแดงก่อนที่จะนั่งลง
“ฮะๆ ขอบคุณมากครับ..งั้นก็เชิญเข้ามาได้ครับ” ครูฮารุกะเรียกผมกับพี่ที่รออยู่นอกห้องให้เข้าไป
“ขออนุญาตค่ะ” พี่ซาคุพูดพร้อมกับเลื่อนประตูออก
ครืน~ ทันทีที่ประตูเปิดออกความรู้สึกที่ผมเข้ามาในห้องก็คือมีสายตาของพวกนัก เรียนในห้องมองมาที่ผมกับพี่บ้างก็พากับซุบซิบกันแต่ที่ขัดใจผมที่สุดก็คือ..อีตาหัวแดงมันอยู่ห้องนี้ด้วยน่ะซิ จะว่าไปแล้วตอนที่เจอกันที่หน้าโรงเรียนตานี่มันบอกว่าอยู่ ห้อง4/Bนี่นา งานเข้าซะแล้วซิ
“ช่วยพูดแนะนำตัวด้วยนะครับ” ครูฮารุกะพูด
“ซาโอโทเมะ ซาคุยะค่ะขอฝากตัวด้วยนะคะ” พอพี่ของผมพูดแนะนำตัวเสร็จ ไอ้พวกผู้ชายทั้งห้องก็พากันเฮขึ้นมาทันทีจะดีใจอะไรกันนักกันหนา
“เอ่อ..แล้วคุณล่ะครับ” ครูฮารุกะหันมาบอกให้ผมแนะนำตัวแต่ผมดันเหม่อจนพี่ต้องมาสะกิดผม “โทรุ” พี่ซาคุพูดพร้อมกับสะกิดแขนผมเบาๆ
“ซะ..ซา โอโทเมะ โทรุค่ะ ขะ..ขอฝากตัวด้วยค่ะ” พอผมพูดจบผมคิดว่าคงจะมีแต่พวกผู้ชายที่ดีใจกันแต่กลับกันดันแต่มีพวกนักเรียนหญิงพากันกริ๊ดกร๊าดใหญ่กันซะงั้น ผู้หญิงสมัยนี้มัน ยังไงกันนะ
“ก็พอจะรู้จักกันแล้วนะครับส่วนที่นั่งของคุณสองคนก็..” ครูฮารุกะพูดพร้อมกับมองไปรอบๆห้อง
“ตรงนี้ว่างจ้ะฮารุจัง” สาวผมน้ำเงินที่นั่งอยู่ข้างหน้าต่างพูดพร้อมกับยกมือขึ้น น่ารักแฮะ
“ขอบคุณครับคุณมาโดกะ..แต่อย่าเรียกฮารุจังจะได้มั้ยครับ”
“โทษจ้า”
“งั้น คุณซาคุยะไปนั่งข้างๆคุณมาโดกะนะครับ” ฮารุจัง เอ๊ย!ครูฮารุกะบอกให้พี่ไปนั่งที่ว่างข้างมาโดกะจัง หึหึหึ เจอสาวน่ารักแล้วแฮะ..ท่าทางจะเป็นคนร่าเริงด้วย นี่มันสวรรค์ชัดๆ “ส่วนคุณโทรุเอ่อ...ให้นั่งข้างคุณซายากะก็แล้วกันนะ ครับ..คงไม่ว่ากันนะครับ” ครูฮารุกะพูดถามซายากะ
“ไม่มีปัญหาค่ะ” ซายากะตอบ..ชื่อซายากะงั้นเหรอถึงในห้องจะมีคนสวยๆอยู่เยอะก็เถอะ แต่คนนี้ใช่เลย
“เอาล่ะครับเรามาเริ่มเรียนกันดีกว่านะครับทุกคนเปิดหนังสือหน้า4ด้วยครับ”
แล้วผมก็เดินไปนั่งที่โต๊ะข้างซายากะ
“ฉันคิตาฮาระ ซายากะหรือจะเรียก ซายะ เฉยๆก็ได้นะ” ซายากะจังพูดแนะนำตัว สวยจังนางฟ้าชัดๆ
“ยะ..ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ”
11.30 น.พักลางวัน
หลังจากที่ผมได้อยู่ท่ามกลางสาวๆมา3ชั่วโมงก็ถึงเวลาพักกลางวันผมกับพี่ก็พากัน ไปกินข้าวที่โรงอาหาร แต่ผมรู้สึกว่าโรงอาหารของโรงเรียนนี้น่ากลัวยังไงก็ไม่รู้ซิ
“นี่จ้ะน้ำ” พี่ซาคุพูดพร้อมกับวางแก้วน้ำตรงหน้าผม
“พี่คะ คือ..มันยังไงก็ไม่รู้ซิคะ”
“อะไรเหรอจ๊ะ”
“คือ..พี่ ไม่รู้สึกแปลกๆบ้างเหรอคะ” ผมถามพี่ขณะที่ผมกวาดสายตาไปรอบๆโรงอาหารที่มีพวก นักเรียนมองมาที่ผมกับพี่เกือบร้อยกว่าคน น่ากลัวแฮะ
พี่หันไปมองรอบๆก่อนที่จะหันมาถามกับผม “เขินเหรอจ๊ะ”
“น่ากลัวมากกว่า..เล่นจ้องกันแบบนี่แทบจะกินข้าวไม่ลงเลย” ผมตอบ
“ก็เราสองคนเป็นฝาแฝดนัดเรียนใหม่นี่นา ใครๆเค้าก็สนใจกันทั้งนั้นแหละ”
“แต่หนูรู้สึกว่าพวกเค้าจะสนใจจนดูน่ากลัวมากกว่านะคะ”
“อย่าคิดมากเลยจ้ะ เดี๋ยวก็ชินไปเอง” พี่ซาคุพูดพร้อมกับยื่นมือมาขยี้หัวผม
“ค่า~” ผมเสียทรงหมด
“เชื่อฟังกันแบบนี้ค่อยน่ารักขึ้นมาหน่อย” พี่ซาคุยิ้มให้ผม
“ชมกันแบบนี้หนูคงดีใจหรอกนะคะ”
“น่าๆคุณน้องสาวที่รัก”
“เชอะ!” ผมสะบัดหน้าใส่พี่ นี่เราขี้งอนตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย
“ซาคุจางง~” เสียงหวานๆของใครซักคนเรียกพี่ผม
“อ๊ะ มาโดกะจัง” แล้วเจ้าของเสียงนั้นก็คือ มาโดกะจังที่น่ารักของผมนั้นเอง อ๊า~ใจจะละลาย
“มาอยู่ตรงนี้เองเหรอจ๊ะฉันตามหาตั้งนานแน่ะ” มาโดกะจังพูดก่อนที่จะนั่งลงข้างๆพี่ซาคุ
“มีอะไรรึเปล่าจ๊ะ” พี่ถาม
“คิดถึงงง~” มาโดกะจังพูดพร้อมกับเอาหน้ามาไถแขนของพี่ผมเหมือนแมวขี้อ้อน
“มะ..ไม่ต้องคิดถึงขนาดนั้นก็ได้จ้ะ มาโดกะจัง”
“แหมๆ ก็มันคิดถึงนี่นา” มาโดกะจังเงยหน้าขึ้นมามองพี่ซาคุด้วยสายตาที่ดูเหมือนจะอ้อน อยากโดนอ้อนบ้าง
“จ้าๆ” พี่ซาคุยิ้มให้มาโดกะจัง (อ๊าย~ Yแล้วๆ)
“เอ่อ...” ที่จริงผมก็ไม่อยากจะขัดเวลาจ้องตากันของพี่ซาคุกับมาโดกะจังหรอกนะ แต่พวกนักเรียนทั้งโรงอาหารจ้องมาทางผมเยอะกว่าเดิมอีก
“อ๊ะ จริงซิ ลืมแนะนำตัวไปเลย” มาโดกะจังละสายตาจากพี่ซาคุแล้วหันหน้ามาทางผม ”ฉันฮิเมโยริ มาโดกะ จ้ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะโทรุจัง” มาโดกะจังพูดพร้อมกับก้มหัวเล็กน้อย
“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ”
“โทรุจัง..ขอจับมือหน่อยได้มั้ยจ๊ะ”
“ดะ..ได้ค่ะ” จับทำไมเหรอ
“ขอบใจจ้ะ” มาโดกะจังยื่นมือมาจับมือผมแล้วก็..แผล่บๆ มะ..มาโดกะจังเค้าเอามือผมไปเลียเหมือนแมวเลย
“อะ..เอ่อ..คุณมาโดกะคะ” ผมก็ชอบอยู่หรอกนะแต่คนทั้งโรงอาหารเค้าจ้องผมกันใหญ่แล้ว
“อ๊ะ!..โทษทีจ้ะ” มาโดกะจังพูดก่อนที่จะปล่อยมือผม
“ทำอะไรของเธอน่ะมาโดกะ”เ สียงของคนคนหนึ่งที่พูดอยู่ข้างหลังผม
“ซายะจัง”
“แกล้งเด็กใหม่อีกแล้วนะเธอ” เจ้าของเสียงนั้นก็คือซายากะจัง นางฟ้าของผมนั้นเอง
“ไม่ได้แกล้งซักหน่อย”
“เหรอ”
“จ้า~”   
“อ้อ..โทรุเราได้อยู่ห้องเดียวกันนะ” ซายากะจังพูดก่อนที่จะนั่งข้างผม
“ห้องเดียวกันงั้นเหรอคะ”
“ใช่..ไม่พอใจงั้นเหรอ”
“ปะ..เปล่าค่ะ”
“เอ่อ...” ก็ดีใจอยู่หรอกที่อยู่ห้องเดียวกับนางฟ้าของผม แต่มันจะดีเหรอที่ผู้หญิงกับผู้ชายจะมาอยู่ห้องเดียวกันน่ะ
“มีอะไรรึเปล่า” ซายากะจังถาม
“ไม่ มีอะไรคะ” ผมหันมองตาพี่ซาคุเผื่อพี่เค้าจะส่งซิกอะไรมาให้ผมบ้าง ตาผมคิดผิดพี่เค้าไมได้ส่งซิกอะไรมาให้ผมเลยแถมยังยิ้มมาให้ผมอีก โธ่~พี่จ๋าไม่คิดจะช่วยน้องชายสุดที่รักบ้างเลยเหรอ
16.49 น. เลิกเรียน ที่หน้าอาคารเรียน
“พี่คะ”
“มีอะไรเหรอจ๊ะ”
“พี่จะให้หนูอยู่กับซายากะจริงๆเหรอคะ” ผมถามด้วยสีหน้าจริงจัง
“ก็ไม่เห็นจะเป็นอะไรนี่จ๊ะ” พี่เค้าตอบแบบนี้
“แต่ผมเป็นผู้ชายนะ” ผมพูดกับพี่เบาๆ อยากจะพูดออกมาดังแต่มันพูดไม่ได้
“อ๋อ..คงกลัวว่าจะอดใจไม่ไหวแล้วเผลอไปทำไม่ดีไม่ร้ายซายากะจังซินะ” พี่ซาคุพูดพร้อมกับจ้องหน้าผม
“หนูกลัวความลับจะแตกตะหาก”
“’ง้านน~เหรอ”
“ไม่ คุยกับพี่แล้ว” (กลัวจะทำจริงๆซินะ)ผมพูดกับพี่ก่อนที่จะเดินหนีไปทางหลัง อาคารเรียน ผมเดินมาซักพักนึงผมก็เริ่มรู้ตัวว่าผมจะเดินไปไหนเนี่ย
“โทรุ~”มีใครซักคนเรียกผม
“คุณซายากะ” แล้วคนที่เรียกผมก็คือ ซายากะจังนางฟ้าของผมนั้นเอง
“รอด้วยสิจะรีบไปไหนของเธอ” ซายากะตะโกนเรียกผม
“ก็ไม่ได้รีบนี่คะ..ฉันก็เดินตามปกตินี่คะ”
“นั้นเดินปกติงั้นเหรอ” ปกติที่ผมหมายถึงคือ..ก็จะเป็นวิ่งนั้นแหละ
“มีอะไรรึเปล่าคะ”
“เปล่าไม่มีอะไร..แล้วเธอจะไปเนี่ย” ซายากะจังถามผม
“หอพักค่ะ” ผมตอบ..ที่จริงผมก็ไม่รู้หรอกว่าหอพักมันอยู่ตรงไหน
“แล้วเธอรู้เหรอว่าหอพักอยู่ตรงไหน” เธอถามผมอีกรอบ
“ไม่รู้ค่ะ” ผมตอบ ยอมรับเลยว่าผมไม่รู้จริงๆว่าหอพักอยู่ตรงไหน
“นี่เธอเตร่ๆมาโดยที่ไม่รู้ว่าหอพักอยู่ตรงไหนงั้นเหรอ”
“ค่ะ”
“ยัยบ๊อง! ถ้าฉันตามเธอไม่ทันนี่เธอคงไปโผล่แถวหอพักชายแล้วล่ะมั้ง” ซายากะจังตะหวาดผม
“ขอโทษค่ะ..ฉันก็กะว่าจะเดินไปเรื่อยๆเดี๋ยวก็คงจะถึงเอง” ที่จริงก็เป็นห่วงเค้าซินะ
“แล้วมันถึงมั้ยล่ะย่ะ”
“ขอโทษค่ะ”
“ช่างเถอะตามฉันมา” ซายากะพูดพร้อมกับคว้าแขนเดินไปอีกทางหนึ่งที่ผมเดินมา
“จะไปไหนเหรอคะ” ผมถามขณะที่ผมโดนซายากะจังลากแขนไปอยู่
“ถามได้ก็หอพักไงรึว่าเธอจะเดินหาต่อล่ะ”
“ไม่ค่ะ”
“งั้นก็ตามมา”
“ค่ะ”
เวลาต่อมา
“ถึงแล้ว”
ภาพที่ผมเห็นทำผมแทบเหวอกับหอพักหญิงของคุณป้าไม่รู้ว่าป้าเค้าไปเอางบมาจากไหนถึงได้สร้างหอพักได้ใหญ่โตขนาดนี้
“ย..ใหญ่โตจังเลยนะคะ”
“หอ พักหลังนี้มีประมาณเกือบร้อยกว่าห้อง..ส่วนของเราอยู่ชั้น2มาโดกะกับซาคุยะ ก็อยู่ข้างๆถ้าคิดถึงกันมากก็ไปหากันเองก็แล้ว
กัน” ซายากะจังอธิบายพร้อมกับ พูดเหมือนจะประชดผมยังไงยั้งงั้น
“เหรอคะ”
“แต่ถ้าจะไปหากันจริงๆล่ะก็...ระวังมาโดกะให้ดีๆล่ะ” ซายากะจังพูดก่อนที่จะเปลี่ยนว่ากระซิบแทน
“ทำไมเหรอคะ” ผมถาม
“เดี๋ยวเธอก็รู้เอง” แต่เธอก็ไม่ยอมบอกว่าทำไมถึงพูดอย่างงั้น
“แล้วมันอะไรล่ะคะ” ผมถามซ้ำ
“เอาเถอะน่าเดี๋ยวก็รู้เอง” แต่ซายากะจังเค้าก็ไม่ยอมบอกอยู่ดี
“ค่ะ”
“รีบเอาของไปเก็บซะสิ”
“ค่า”
กริ๊งงง~งง
“เดี๋ยวฉันขอรับโทรศัพท์ก่อนนะ”
 “งั้นฉันขอเอาของไปเก็บก่อนนะคะ”
“อือ”
ชั้นสองของหอพัก
“ห้อง016ๆ” ผมเดินท่องหมายเลขห้องมาตามทางเดินหน้าระเบียงชั้น2ของหอพักกะว่าจะร้องเป็นเพลงเลยน่ะนะ ”อ๊ะ!ห้องนี้ซินะ” แล้ว
ผมก็เดินมาถึงห้อง016ที่ผมจะได้มาอยู่ด้วยกันสองต่อสองกับซายากะจัง หึหึหึ จิ้นไปไกลแล้วซิเรา
แกร็ก ทันทีที่ผมเปิดประตูห้องอยากจะบอกเลยว่า มันใหญ่มากห้องนี้มันใหญ่สุดๆไปเลยแถมของตกแต่งในห้องก็ยังหรูอย่างกะ
โรงแรมห้าดาวแน่ะ “หรูขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย”
“คะ..คุณเข้ามาอยู่ใหม่ซินะคะ” สาวผมน้ำตาลถามผมด้วยท่าทางที่กล้าๆกลัว
“ว้าย! มะ..มีอะไรรึเปล่าคะ”
“คุณ..คุณโทรุซินะคะ” เธอยื่นนิ่งไปหนึ่งวินาทีก่อนที่จะเรียกชื่อผม
“ค่ะ”
“ฉะ..ฉันซากุราบะ จิคานะ อยู่ห้อง018ยินดีที่ได้รู้จักนะค่ะ” เธอพูดแนะนำตัวแต่เธอก็ยังมีท่าทางที่กล้าๆกลัวๆอยู่เหมือนเดิม ผมไม่ถือ
หรอกถ้าเธอพูดกับผมนะ..
“เอ่อ..ขอโทษนะคะ คือ..ฉันอยู่ตรงนี้ค่ะ” ผมงงกับท่าที่ของเธอไปพักนึงก่อนที่จะเรียกเธอก็เพราะว่าเธอหันไปคุยกับกำแพงน่ะซิ
“คะ” เธอขานรับพร้อมกับหันหน้ามาทางผม
“ตรงนั้นมันกำแพงนะคะ” รีบๆบอกก่อนที่จะคุยกันไม่รู้เรื่อง
“เอ๋ ! ขอโทษค่ะพอดีฉันทำแว่นหายน่ะค่ะก็เลยมองเห็นไม่ค่อยชัดเท่าไหร่” และในที่สุดเธอหันมาคุยกับผม..อ๋อ เธอสายตาไม่ค่อยดีนี่
เองนึกว่าจะเล่นมุขซะอีก555...เอ๋!เธอบอกว่าทำแว่นหายแล้วที่ห้อยอยู่ตรงกระเป๋าเสื้อของเธอมันคืออะไรล่ะ
“แว่นก็อยู่กระเป๋าเสื้อคุณไม่ใช่เหรอคะ” ผมพูดพร้อมกับชี้มือไปที่กระเป๋าเสื้อของเธอ ขอย้ำว่าชี้ไม่ได้จิ้ม
“จริงด้วยขอบคุณที่ช่วยบอกนะคะ..ไม่งั้นฉันคงหาอีกนานเลยเลยล่ะค่ะ” เธอหยิบขึ้นมาสวมพร้อมกับพูดขอบคุณผม
“ไม่เป็นไรค่ะ...เอ๋! ทำไมต้องจ้องหน้าฉันแบบนั้นด้วยล่ะคะ นะ..หน้าฉันมีอะไรติดรึเปล่าคะ” เธอจ้องหน้าผมจนหน้าของเธอกับผมแทบ
จะประกบกันอยู่แล้ว
“คุณโทรุเนี่ยเป็นคนที่สวยมากเลยนะคะ”
“ร..เหรอคะ” นี่เราสวยขนาดผู้หญิงยังยอมรับเลยเหรอนี่ย
“อ๊ะ! เกือบลืมซะแล้วซิคือ..ฉันเอาหนังสือมาคืนคุณซายากะน่ะค่ะ”
“อ๋อ เหรอคะ”
“’งั้นฉันขอฝากคืนคุณซายากะด้วยนะคะ” เธอพูดพร้อมกับส่งหนังสือ2-3เล่มมาให้ผม
“ได้ค่ะ”
“งั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ”
“ค่ะ”
“แล้วเจอกันนะค่ะ”
“แล้วเจอกับค่ะ”
อีกด้านหนึ่ง
“อย่านะทาเครุคุง..อย่าทำฉันเลย” เสียงของมาโดกะจังตะโกนออกมาจากห้อง
“เสียงมาโดกะนี่” (อยู่หน้าห้อง)
“ถ้าฉันไม่ทำฉันก็ไม่ใช่ลูกผู้ชายน่ะซิ ยอมฉันซะดีๆมาโดกะ”
“อย่านะ..อ๊าย!”
ปึง!
“มาโดกะ!” ซายากะจังถีบ(ขอย้ำว่าถีบจริงๆ)ประตูเข้ามาพร้อมตะโกนเรียกมาโดกะ
“อ้าว!..ซายะจังมาแล้วเหรอจ๊ะ” มาโดกะพูดขณะที่ถือจอยเกมส์อยู่
“ไง..คุณรองหัวหน้า” ตาหัวแดงพูดทักซายากะจัง
“นี่พวกนายกำลังทำอะไรกันอยู่ หา!” ซายากะจังตะโกนลั่น
“ก็เล่นเกมไงเธอคิดว่ามาโดกะทำอะไรกันอยู่ล่ะ” ตาหัวแดงตอบ
“เล่นเกมงั้นเหรอ” ซายากะจังถามตาหัวแดงที่กำลังนั่งจ้องเธออยู่
“ก็เล่นเกมน่ะซิ” ตาหัวแดงตอบ
“แล้วที่มาโดกะพูดว่า อย่าทำฉันเลย ล่ะ แล้วก็เสียงร้องนั้นด้วย” ซายากะจังถามอีกรอบ
“ก็เราเล่นเกมต่อสู้กันอยู่..ฉันกำลังจะแพ้ก็เลยเผลอร้องออกไปน่ะจ้ะ” มาโดกะจังพูดแก้ต่างให้ตาหัวแดง
“แค่เล่นเกมเฉยๆ..เธอน่ะร้องซะเวอร์เลย”
“ฮิๆ โทษทีจ้ะ”
“แล้วที่พูดว่าถ้าไม่ทำก็ไม่ใช่ลูกผู้ชายล่ะ” ซายากะจังถามเป็นรอบที่สามเข้าไปแล้ว
“ก็มาโดกะเลือกตัวละครที่เป็นผู้หญิงส่วนฉันเลือกตัวผู้ชายขื่นแพ้ล่ะก็เสียศักดิ์ศรีแย่” นั้นคือเหตุผลของมัน
“เหตุผลปัญญาอ่อน” เห็นด้วยสุดๆ
“ช่างฉันเถอะน่า..ว่าแต่เธอคงจะไม่คิดว่าฉันจะทำอย่างว่ากับมาโดกะหรอกนะ” ตานี่มันจะต้อนให้ซายากะจังจนมุมนี่นา
“กะ..ก็มันทำให้คิดนี่น่าผู้หญิงกับผู้ชายอยู่ในห้องด้วยกันสองต่อสองจะให้ฉันคิดเป็นอย่างอื่นได้ยังไงล่ะ” ซายากะจังคิดแบบนี้อยู่งั้น
เหรอเนี่ย
“อย่ามาว่าร้ายฉันซิ” พูดอย่างกะแกเป็นพระเอก
“ซายะจังลามก” คราวนี้มาโดกะจังก็ว่าซายากะจังงั้นเหรอ
“ฉันไม่ได้ลามกซักหน่อยเธอนั้นแหละที่พูดไม่เคลียร์จนฉันเข้าใจผิดนี่ไง” ใช่เพราะมาโดกะจังนั้นแหละ
“ขอโทษจ้ะ..ก็แบตมือถือมันหมดนี่นา” มันจริงแฮะถ้าแบตหมดก็คุยกันไม่รู้เรื่องอยู่ดี
“แล้วที่เธอโทรมาฉันเนี่ยมีเรื่องอะไร” นั้นน่ะซิ
“ทาเครุคุงเค้าชวนเล่นเกมส์น่ะจ้ะ”
“นี่..อยู่ๆมาชวนฉันเล่นเกมแบบนี้มีแผนอะไรรึเปล่า..คุณหัวหน้า”
“ฉันเค้าอุตสาห์มีน้ำใจชวนเธอมาเล่นเกมด้วยยังจะมาพูดมากอีก..ตกลงจะเล่นหรือไม่เล่นล่ะ”
“ไม่!”
“ยอมแพ้ฉันงั้นเหรอ” ตาหัวแดงพูดพูดพร้อมกับทำสายตาเหยียดๆใส่ซายากะจัง
“เปล่าพอดีฉันทิ้งโทรุมาน่ะเดี๋ยวฉันต้องกลับไปช่วยยัยนั้นจัดของก่อนเอาไว้วันหลังก็แล้วกัน” ซายากะจังพูดขณะที่กำลังจะเดินออกจากห้อง
“คนที่เข้ามาใหม่นั้นน่ะเหรอ” ตาหัวแดงถาม
“อือ..แล้วจะถามทำไม”
“เปล่าไม่มีอะไร”
“งั้นฉันไปก่อนก็แล้วกัน”
“เธอก็กลับด้วยมาโดกะ” ซายากะจังพร้อมกับเดินมาคว้าแขนมาโดกะจัง
“เอ๋..ทำไมล่ะ”
“นี่มันหอพักชายน่ะย่ะขืนมีใครมาเห็นเข้าล่ะก็ซวยแน่”
“ก็ได้..งั้นฉันกลับก่อนนะทาเครุคุง”
“อื้อ..แล้วมาเล่นกันใหม่นะ”
“จ้า”
“ไปได้แล้ว”
“บ๊าย! บาย”
++++++++
"เฮ้อ~เสร็จซักที” ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่หลังจากที่จัดของเสร็จ..แค่จัดของจะถอนหายใจหาอะไรเนี่ย
ก๊อกๆ
"ใครคะ"
"พี่เองจ้ะ..เข้าไปได้มั้ย”
“แป๊ปนึงนะคะ”
แกร็ก   ผมรีบเดินไปเปิดประตูให้พี่
“เชิญค่ะ”
“ขอบใจจ้ะ”
“พี่มีอะไรรึเปล่าคะ” ผมถาม
“ไม่มีอะไรหรอกจ้ะแค่แวะมาดูเฉยๆ” ถ้าแวะเข้ามาเฉยๆทำไมต้องทำหน้าเหมือนจะมีแผนอะไรด้วยล่ะ..นี่พี่เค้าจะมาแกล้งอะไรเรารึเปล่าเนี่ย
“เหรอคะ”
“จะว่าไปห้องนี้ก็ใหญ่เหมือนกันนะ..ซายากะจังอยู่ห้องใหญ่ๆแบบนี้คนเดียวคงจะเหงาแย่เลยเนอะ” จะพูดอะไรของพี่เค้านะ
“เหรอคะ.”
“เอ..จะว่าไปแล้วโทรุไม่พูด ฮะ หรือว่า ผม แล้วนี่นา..หรือว่าจะเราชอบซะแล้ว” นั้นไงนึกแล้วว่าพี่เค้าไปได้เข้ามาดูห้องเฉยหรอก
“ก็พี่บอกไม่ให้หนูพูดไม่ใช่เหรอคะ” ชัดเลยพี่ซาคุแกล้งผมอ่า~
“พี่ไม่ได้บอกซักหน่อยว่าเวลาเราอยู่กันสองคนแล้วจะพูดไม่ได้น่ะ” พี่เค้าบอกแบบนี้..ถ้าไม่ใช่พี่น้องฝาแฝดผมเตะไปแล้ว ฮ่าฮ่าฮ่า
“คิดจะแกล้งกันงั้นเหรอคะ”
“ชอบจริงๆด้วย ฮิๆ” พี่พูดพร้อมกับหัวเราะเบาๆ
“นะ..หนูไม่ได้ชอบซักหน่อย” ผมจะพูดปฏิเสธแต่ผมดันเผลอพูด หนู ออกไปนี่ล่ะซิ..นี่ผมคงจะไม่ได้ชอบแบบนี้หรอกนะ
“ตายจริง..นี่น้องชายฝาแฝดสุดที่รักของเรากลายเป็นสาวน้อยซะแล้วซิทำไงดีล่ะเนี่ย” พี่ยืนบ่นพึมพำ แต่ท่าทางนี่เหมือนกับจะเล่นละครเวทีมากกว่า
“พูดอะไรของพี่น่ะหนูไม่ได้เป็นแบบนั้นสักหน่อย" ผมปฏิเสธ แต่ก็เผลอพูดคำว่า หนู ออกไปอยู่ดีเข้าทางพี่ซะงั้น..เอาเลยแกล้งผมให้พอเลยแค่เห็นสภาพตัวเองแบบนี้ผมก็อายจะแย่อยู่แล้ว (น่าสงสาร)
"อื้อๆ ชอบจริงซินะ" พี่พยักเหมือนจะเข้าใจว่า..นี่คงเป็นตัวตนที่แท้จริงของน้องชายเราซินะ
"พี่บ้า!..ออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะ" จะเหลืออดแล้ว
"ทำยังไงดีล่ะถ้าะคุณแม่รู้เรื่องนี้ล่ะก็มีหวังเป็นลมวันละหลายรอบแน่เลย" พี่เค้าบ่นต่อ
“พี่น่ะออกไปได้แล้ว” ผมพูดพร้อมกับผลักพี่ให้รีบๆออกไปจากห้อง
"จ้าๆ พี่ออกไปก็ได้โทรุก็อย่าผลักซิเดี๋ยวก็ล้มหรอก"
"รีบๆออกไปได้แล้วค่ะ"
ว้าย!
หวา!
และแล้วเหตุการณ์ในอนิเมะฮาเร็มก็เกิดขึ้น ผมล้มลงไปคร่อมตัวพี่ซาคุ
"อูย~เจ็บ ข..ขอโทษค่ะพี่เป็นอะไรรึเปล่าคะ"
"โทรุทำแบบนี้มันจะดีเหรอ" พี่ถาม
"คะ?" รู้ตัวแล้วว่าผมคร่อมพี่อยู่
"ผลักพี่ลงมานอนแบบนี้คิดอะไรกันพี่รึเปล่า" พี่ถามอีกรอบ
"เอ๋" ทำได้แค่นี้แหละ..สติมันหายทำอะไรไม่ถูกแล้ว
แกร็ก แล้วอีกหนึ่งที่ผมกลัวก็เกิดขึ้น..ประตูห้องกำลังเปิดออกแล้วก็...
"โทษทีนะโท..รุ" ซายากะจังถึงกับยืนแข็งทื่อเป็นรูปปั้นเมื่อเห็นผมกับพี่กำลังคร่อมกันอยู่
"ว้าย! ทะ..โทรุจัง" มาโดกะจังเค้าก็ตกใจไม่แพ้กัน
"เอ่อ..ถ้าทำกันเสร็จแล้วก็เรียกฉ..ฉันด้วยนะ ป..ไปเถอะมาโดกะ" รู้สึกว่าการที่ผู้หญิงกับผู้หญิงจะมาทำอย่างว่ากันจะเป็นเรื่องปกติของหอพักนี่นะ
“จ..จ้ะ”
ปึง!!
แล้วสองคนก็รีบเดินออกจาห้องไป
"ไม่ใช่อย่างนั้นนะคะ" จะบอกอย่างนั้นแต่ก็ไม่ทัน โอ๊ยยย~
แล้วผมก็ต้องอธิบายเหตุการณืทั้งหมดให้ทั้งสองคนฟัง เฮ้อ~เหนื่อยใจริงๆขื่นเป็นแบบนี้อีกล่ะก็..โอ๊ย!! เหนื่อยใจจริงๆ

***********

อัพใหม่เพราะจำPassของUserเดิมไม่ได้

Userเดิมคือ Akane