นักเขียนจอมติส กับ นายมาเฟียเอาแต่ใจ

 

     ผมกลับมาถึงคอนโดเป็นเวลา สี่โมงกว่าๆ เนื่องจากผมต้องมาให้อาหาร เจ้าการ์ฟิว หลังจากให้อาหารมันเสร็จ ผมก็มานอนเล่นอยู่บนโซฟา เปิดโน็ตบุ๊ค กะว่าจะแต่งนิยาย แต่แล้วก็ยังแต่งต่อไม่ได้ซักที เลยกะว่า ซักหนึ่งทุ่ม จะไปนั่งรับลมริมน้ำที่ประจำอีกที่ของผม

 

 

 

1ทุ่ม

 

 

ผมออกจากบ้านด้วยเสื้อยืดสีขาวคอวี กางเกงยีนสีซีด รองเท้าผ้าใบ ตามอารมณ์ของผม พอถึงที่หมาย ผมก็ไปหาอะไรทานแถวๆนั้น ข้าวแกงข้างทางนั่นแหละ ของโปรดผมเลย ผมเป็นคนติดดิน ไม่ชอบอะไรหรูๆอยู่แล้ว พออิ่มท้องผมก็เดินย่อยอาหารไปเรื่อยๆ จนถึงม้านั่งแถวๆ ท่าน้ำ ผมมองผู้คนผ่านไปผ่านมามากมายด้วยอารมณ์สบายๆ พร้อมนั่งคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย พอรู้ตัวอีกที ก็ปาไปเกือบจะ 4 ทุ่ม เลยว่าจะกลับแล้ว แต่ขี้เกลียดเดินอ้อมไกล เลยว่าจะเดินไปทางลัด ซึ่งต้องผ่าน โกดังแห่งหนึ่ง ซึ่งผมได้ยินเสียงคนคุยกัน พร้อมเสียงเหมือนคนถูกทำร้าย อยู่ในโกดัง ด้วยความอยากรู้ผมจึงเดินอย่างเบาที่สุดเพื่อไปแอบดูว่าใครมาทำอะไรดึกๆที่โกดังนี้

 

 

"แกจะบอกมาได้รึยังว่าแกเป็นสายให้แก็งค์ไหน" เสียงเรียบๆถามขึ้นด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ

 

 

"....."

 

 

"หึหึ" เสียงเรียบๆหัวเราะเย็นๆออกมา ซึ่งเสียงนั้นทำให้ผมรู้สึกคุ้นหู แต่จำไม่ได้ว่าเคยได้ยินเสียงนี้ที่ไหน

 

 

    ผมยืนดูอยู่พักนึง ชายร่างสูงเจ้าของเสียงเย็นๆนั้นก็เดินออกมาจากมุมมืด ซึ่งทำให้ผมเห็นหน้ามันชัดเจน ดวงตาผมเบิกกว้าง จะเป็นใครอีกหล่ะ ก็เจ้าคนที่ทำให้ผมหงุดหงิดวันนี้ไงหล่ะ

 

 

"ซวยแล้วไออากิ ไอหมอนี่เป็นมาเฟีย" ผมสบถเบาๆกับตัวเอง ก่อนจะพยายามย่องออกจากตรงนั้น แต่ขาเจ้ากรรม ดันไปเตะโดนอะไรซักอย่างแถวๆนั้น จนคนในโกดังหันมามองเป็นตาเดียวกัน ผมรีบวิ่งหนีออกจากตรงนั้น ลูกน้องมันวิ่งตามผมมา ผมแชมป์วิ่งเก่าอยู่แล้ว ไม่มีทางที่พวกมันจะตามทัน

 

 

กาย Part

 

 

    ผมกำลังให้ลูกน้องซ้อมไอคนตรงหน้า เพื่อเค้นความจริงจากปากมันว่ามันเป็นสายให้ใคร แต่ดูท่าว่ามันคงไม่อยากตายดี ผมให้ลูกน้องซ้อมเท่าไหร่ มันก็ไม่ปริปากบอกเลยแม้แต่นิด ขณะที่ผมเค้นความจริงจากไอเวรนี่อยู่ ก็ได้ยินเสียงเหมือนคนเตะโดนอะไรอยู่หน้าโกดัง ผมหันไปมองทันที แล้วผมก็ต้องตกใจ เพราะเห็นร่างบาง หน้าหวาน ซึ่งผมมองแวบเดียวก็รู้ทันทีว่าเป็นมัน ก่อนที่ผมจะให้ลูกน้องตามไป แต่ไม่ได้คิดจะทำอะไรหรอก แค่จะเรียกมานั่งคุยนิดหน่อยเท่านั้นเอง

 

 

ณ คอนโด เวลา ตี 1

 

 

    เห้อออออออ กว่าผมจะหนีพวกมันพ้น ก็เล่นซะหมดแรง ผมรีบอาบน้ำ แต่งตัวออกมาเพื่อจะนอน แต่จนแล้วจนรอด ก็นอนไม่หลับ เนื่องจาก ภาพที่โกดัง มันไหลเข้ามาในหัวไม่หยุด

 

 

"ถ้าไอบ้านั่นจำเราได้จะทำไงวะ" ผมสบถเบาๆ พร้อมนอนเอามือก่ายหน้าผาก

 

 

"มันต้องไม่ปล่อยเราไว้แน่ถ้ามันจำเราได้" ผมบ่นออกมาก่อนจะหลับไปด้วยความเพลีย

 

 

เช้า

 

 

    ผมตื่นแต่เช้า ให้อาหาร แมวน้อยแสนน่ารักเรียบร้อย ก็รีบตรงไปที่ทำงานทันที วันนี้ทั้งวัน ผมทำงานไปก็เหม่อลอย จนรุ่นน้องที่ทำงานทักหลายคน ว่าไม่สบายรึป่าว ทำไมวันนี้ดูเหม่อลอยจัง ก็จะไม่ให้ผมเหม่อได้ยังไง ก็ถ้าไอหมอนั่นเกิดจำผมได้ขึ้นมา ผมจะทำยังไงดี หนีไปอยู่กับพ่อหรอ ไม่มีทาง ผมทิ้งแม่ผมไม่ได้แน่นอน

 

 

"อากิ" เสียงเรียกผมจากด้านหลัง ทำเอาผมสะดุ้ง ก่อนจะหันหลังไปดู

 

 

"อ้าวว่าไงเนม มาได้ไงเนี่ย" ผมทักไอเจ้าเพื่อนสนิทของผมอีกคน

 

 

"มาทำธุระ เลยแวะมา" เนมตอบเสียงเรียบ

 

 

"อ่อหรอ อืมๆ กินอะไรดีหล่ะ เดี๋ยวกูให้เด็กมารับออเดอร์"

 

 

"ขอกาแฟแล้วกัน" มันตอบพร้อมนั่งลง ไม่สนโลกเหมือนเดิม

 

 

"เป็นอะไรรึป่าว หน้าตาไม่ดีเลยนะ" มันถามผม พร้อมมองหน้า

 

 

"นิดหน่อยหว่ะ เจอเรื่องที่ไม่ควรเจอ" ผมตอบ

 

 

"อืม" มันตอบรับสั้นๆ ก่อนกาแฟจะมาเสิร์ฟ มันนั่งซักพัก ก็สั่งอาหาร กลับบ้าน บอกว่าจะสั่งไปเผื่อน้องมันไอเนย์นั่นแหละครับ มันชอบอาหารที่ภัตราคารแห่งนี้มากๆ

 

 

เย็น

 

 

โอ้ยยยยยยวันนี้ทำงานไม่รู้เรื่องเลยโว้ยยยยยย ผมโวยวายลั่น ขณะอยู่ในห้องนอน พร้อมมองไอเจ้าการ์ฟิว ที่กำลังกินโดยไม่สนใจว่าผมจะโวยวายดังขนาดไหน

 

 

"แล้วทำไมเราต้องมานั่งเครียดด้วยวะ" ผมสบถออกมา พร้อมคิดได้ว่า มันอาจจะจำผมไม่ได้ก็ได้ไม่อย่างนั้น วันนี้ มันคงมาตามผมถึงที่ทำงานแล้ว คิดได้ดังนั้น ผมก็คลายความวิตกลง ก่อนจะเผลอหลับไปทั้งๆที่ยังอยู่ในชุดทำงาน

 

 

กาย Part

 

 

ก๊อกๆๆๆ

 

 

"เข้ามา" ผมเอ่ยเสียงเรียบ

 

 

"นี่คือเด็กที่บอสให้ไปหาประวัติคร่าวๆครับ" ลูกน้องคนสนิทของผมเอ่ยขึ้นพร้อมส่งซองสีน้ำตาลมาให้

 

 

"ออกไปได้" ผมพูดโดยไม่มองหน้าลูกน้อง เพราะกำลังนั่งดูประวัติคนๆนึงอยู่ ซึ่งเป็นใครไปไม่ได้ นอกจาก ร่างบางที่ผมสนใจนั่นแหละ

 

 

"ชื่ออากิ ลูกครึ่ง ไทย - ญี่ปุ่น พ่อเป็นคนญี่ปุ่น แม่เป็นคนไทย สินะ" ผมสบถเบาๆ

 

 

"น่าสนใจจริงๆ" ผมพูดพร้อมยิ้มมุมปากอย่างร้ายๆ ผมเดินออกมาจากห้องทำงาน พร้อมกับจะไปดูแลผับของผมตามปกติ

 

 

"จะไปดูแลผับแล้วหรอ" เสียงชายชราวัย 50 ปลายๆทักขึ้น

 

 

"ครับพ่อ" ผมตอบ พร้อมเดินไปนั่งที่เก้าอี้

 

 

"เป็นไงบ้าง ที่ผับ แล้วก็งานที่รับสืบทอดต่อจากฉัน" พ่อผมเอ่ยถามขึ้น

 

 

"ก็ดีครับ ไปได้เรื่อยๆ" ผมตอบเสียงเรียบ ถึงพ่อผมจะเป็นมาเฟีย แต่เวลาพักผ่อน ท่านก็เป็นคนผ่อนคลาย ไม่ได้ดุตลอดเวลา แต่เวลาเอาจริงเอาจังก็ดูน่าเกรงขามอย่างมาก

 

 

"ถ้ายังไงผมขอตัวก่อนนะครับ" ผมเอ่ย พร้อมเดินออกมาจากห้องรับแขก

 

 

ผับ MMM

 

 

 

     วันนี้ผมดันดวงซวย เพราะเจ้าเพื่อนบ้ามันกลับมาจากดูงาน เลยพาผม และบรรดาก๊วน มาเลี้ยงขอบคุณที่ผมดูแลไอการ์ฟิวให้มัน ตลอด 1 อาทิตย์ แต่มันดันเลือกเป็นผับแห่งนี้ ซึ่งผมไม่อยากจะมาซักเท่าไหร่ เพราะยังมีความกังวลอยู่ว่ามันจะจำผมได้

 

 

"เป็นไรของมึงวะอากิ" การ์นิถามผม เพราะเห็นผมนั่งไม่ค่อยติด แถมยังขมวดคิ้วเป็นผม จนแทบจะผูกเป็นโบว์อยู่แล้ว

 

 

"ไม่มีไรหรอก คิดไรนิดหน่อย" ผมตอบปัดๆ เพราะไม่อยากบอกความจริงให้พวกมันไม่สบายใจ

 

 

"เนย์ว่า อากิแปลกๆนะ หรือว่านัดแฟนไว้ แต่การ์นชวนมาผับ เลยไม่สบายใจกลัวแฟนจะโกรธ"

 

 

"เห้ยจริงหรอวะอากิ" การ์นิถามด้วยน้ำเสียงตกใจ

 

 

"จะบ้าหรอ กูมีซะที่ไหนหล่ะฟงแฟน ถ้ามีก็ต้องบอกเพื่อนก่อนอยู่แล้ว" ผมตอบพร้อมส่ายหน้าไปมา

 

 

"แน่ใจ" ไอการ์นิถามผมอีก

 

 

"มึงจะไปคาดคั้นอะไรมันนักหนา" ไอเนมทักขึ้น ในขณะที่ผมลืมไปแล้วว่ามันมาด้วย เพราะมันไม่สนโลก นั่งกินเหล้าเงียบๆมาตั้งแต่เข้ามาในร้าน

 

 

"เออๆๆ ถ้ามีแฟนแล้วไม่บอกพวกกูหล่ะน่าดู" การ์นิยังคงพูดต่อ ผมตอบรับยิ้มๆ พร้อมส่ายหน้าไปมา ขำความหวงเพื่อนของไอการ์นิ

 

 

 

     ผมยืนอยู่ตรงอ่างล้างหน้าของห้องน้ำผับ เนื่องจากเริ่มมึนๆผมเลยเดินมาล้างหน้า ล้างตาซะหน่อย

 

 

"คุยกันหน่อยสิ" เสียงเรียบๆดังขึ้นด้านหลัง ซึ่งผมมองผ่านกระจกเห็นว่าเป็นร่างสูงของคนที่ผมไม่อยากเจอ

 

 

"มีอะไรจะคุยกับผม?" ผมถามขึ้นด้วยน้ำเสียงที่คิดว่าเป็นปกติที่สุด

 

 

"ยังต้องให้บอกอีกงั้นสิ?" มันตอบกลับเสียงเรียบ

 

 

"แล้วถ้าไม่คุยหล่ะ?" ผมถามขึ้นด้วยน้ำเสียงหยิ่งๆ

 

 

"ก็ไม่เป็นไร ถ้านายไม่ห่วงพวกเพื่อนๆของนาย" ร่างสูงตอบเสียงเย็น พร้อมยิ้มมุมปากแบบร้ายๆ จนผมขนลุกซู่

 

 

"เผด็จการ เอาแต่ใจที่สุด" ผมบ่นออกมาด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

 

 

"ใช่ฉันมันเผด็จการ ฉันเอาแต่ใจ ฉะนั้น นายห้ามขัดใจ ตามฉันมา" ร่างสูงเอ่ย พร้อมเดินนำออกไป

 

 

"คงไม่เป็นไรมั้ง" ผมสบถกับตัวเอง ก่อนจะเดินตามไป

 

 

ณ ห้องทำงาน

 

 

"เชิญนั่ง" ผมนั่งลงบนโซฟา พร้อมมองห้องทำงานของร่างสูงอย่างสำรวจ

 

 

"นายมีอะไรกับฉัน" ผมเอ่ยขึ้น

 

 

"วันนั้นเป็นนายสินะ อากิ" มันเอ่ยขึ้นพร้อมมองหน้ามอง ด้วยสายตานิ่งๆ ทำเอาผมใจหายแวบ

 

 

"รู้จักชื่อฉันได้ยังไง วันนั้นวันไหน ฉันไม่เห็นรู้เรื่อง" ผมตอบหน้าตาย

 

 

"หึหึ" ร่างสูงหัวเราะในลำคอ

 

 

"ไม่มีอะไรงั้นฉันขอตัว" ผมเอ่ยพร้อมลุกขึ้นยืน

 

 

"เดี๋ยวสิ คิดว่าจะเดินออกไปง่ายๆงั้นหรอ" ร่างสูงพูดดักขึ้นอีก

 

 

"ฉันไม่รู้ไม่เห็นอะไรทั้งนั้น นายต้องการอะไรกันแน่" ผมเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

 

 

"ก็......" มันพูดพร้อมเดินเข้ามาประชิดตัวผม ผมรีบดันร่างสูงออกทันที แต่หมอนี่แรงเยอะเป็นบ้า

 

 

"กลัวหรอ?" มันถามผมด้วยน้ำเสียงเรียบๆ พร้อมลูบใบหน้าผม

 

 

"ใครจะไปกลัวคนอย่างนายกัน" ผมตอบพร้อมเชิดหน้าขึ้นมองหน้าร่างสูงอย่างไม่กลัว แต่ในใจ ก็หวั่นๆ กลัวจะโดนคนตรงหน้าอุ้มไปฆ่า

 

 

"นายนี่มันน่ารักจริงๆเลยนะ" ร่างสูงพูดขึ้น ส่วนผมตอนนี้อึ้งสิครับ อยู่ๆหน้าร้อน แถมยังขึ้นสีแดงอีกต่างหาก

 

 

"เขินหรอ" ร่างสูงกระซิบข้างหู พร้อมขบเม้มใบหูผมเบาๆ จนผมขนลุกไปทั้งตัว

 

 

"จะบ้ารึไง ใครน่ารัก แล้วใครเขินกัน" ผมตอบน้ำเสียงตะกุกตะกัก พร้อมผลักร่างสูงออก

 

 

"นายสู้แรงฉันไม่ได้หรอกอากิ" ร่างสูงพูดขึ้นเสียงเบาข้างหูผม

 

 

"นายต้องการอะไรกันแน่" ผมถามคำถามเดิมอีกครั้ง

 

 

"หึหึ" ร่างสูงหัวเราะในลำคอม ก่อนจะใช้มือเชยคางผมขึ้นมา พร้อมปะกบจูบผมทันที ผมได้แต่ยืนอึ้ง ร่างสูงได้ใจ เลยใช้ลิ้นร้อนเกี่ยวพันลิ้นเล็ก ชิมความหวานในปากผมอย่างเอาแต่ใจ พร้อมกัดริมฝีปากผมจนบวมแดง แล้วผละออกช้าๆ

 

 

พลั่กกกกกกก..

 

 

ผมต่อยเข้าที่ใบหน้าหล่อของร่างสูงอย่างจัง ด้วยความโมโห และตกใจ ก็ผมไม่เคยโดนผู้ชายทำอะไรแบบนี้นี่ครับ

 

 

"นายทำบ้าอะไรห้ะ" ผมตะคอกร่างสูงพร้อมเช็ดปากอย่างแรงๆ

 

 

"ก็จูบไง" มันตอบหน้าตาย

 

 

"ไอบ้าเอ้ย" ผมสบถเบาๆ

 

 

"ฉันชื่อกาย ไม่ใช่ไอบ้า" มันตอบพร้อมมองใบหน้าผม

 

 

"ฉันไม่อยากรู้จักชื่อนาย ขอตัวก่อนหล่ะ" ผมตอบพร้อมเดินออกจากห้องโดยเร็วที่สุด

 

 

"ไม่ต้องห่วง นายได้เจอฉันอีกแน่ อากิ" มันตะโกนไล่หลังผมมา ก่อนผมจะปิดประตูห้องแล้วเดินลงไปที่ผับพร้อมขอตัวกลับบ้านก่อน เพื่อนผมแต่ละคนมองด้วยความมึนงง แต่ก่อนที่ใครจะถามอะไร ผมก็เดินออกมาจากผับ พร้อมกลับบ้านทันที

 

 

       ผมกลับบ้านอาบน้ำ เตรียมจะเข้านอน แต่ก็ดันคิดถึงเหตุการ์ณเมื่อกี้ที่ผับ จนทำให้ผมนอนไม่หลับ เลยลุกขึ้นมาเขียนนิยายต่อ

 

 

"พอคิดถึงเรื่องบ้าๆนั่นแล้วทำไมใจต้องเต้นแรงด้วยวะ" ผมสบถพร้อมกับเก็บโน็ตบุ็คเข้าที่ นอนคิดเรื่องที่ผับ จนเผลอหลับไป เพราะความเพลีย

 

 

 

 

อัพต่อแล้วค่ะ ฝากเม้นทักทายกันด้วยนะค่ะ ดีไม่ดียังไง เชิญติชมได้นะค่ะ

 

 

 

ZerMay ❤.