ราชันบุปผาไหว้ศพ (ฉบับร่าง)

บทที่ ๔๐

[บรรยายโดยผู้ประพันธ์]

ว่าที่สามี

             “นี่ๆ ไปดูพิพิธภัณฑ์กันไหม?”

             ยุพินถามศรีหลังจากที่ยันต์ออกจากห้องไป ซึ่งทีแรกที่เธอเข้ามาในห้องก็สวนกับยันต์ ตอนแรกยุพินทำท่าจะเรียกแต่เหลือบเห็นศรีนั่งหน้าซีดอยู่จึงละความสนใจมาหา

             “พิพิธภัณฑ์อะไรเหรอจ๊ะ?” ศรีถาม เธอพยายามทำสีหน้าให้แจ่มใส ยุพินเห็นสีหน้าที่ขมขื่นก็กล่าวอย่างไม่ค่อยสบาย

             “สมบัติโบราณน่ะ”

             “อ่า งั้นจะไปเมื่อไหร่เหรอ?”

             “ตอนนี้เลยก็ได้ คนจะได้ไม่เยอะ” ยุพินกล่าวพร้อมกับยื่นมือให้ศรีเพื่อจะพยุงเพราะเธอรู้ว่าสภาพศรีไม่มั่นคง ศรีจับมือนั้นก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้อง

             หญิงสาวผมสีเหลืองซีดยาวถึงข้อศอกเกล้าเป็นมวยประดับด้วยปักผมฝังด้วยอัญมณีสีดำตัวไม้เป็นสีดำ ล้อมด้วยปิ่นปักผมเล็กๆ สีแดง คาดผ้าหน้าอกด้วยผ้าสีขาว นุ่งผ้าถุงสีดำทับด้วยผ้าสีขาว ผ้าผืนหนุ่งคล้องตรงคอสีม่วง สวมหน้ากากเหมือนหน้าหุ่นกระบอกแบบไทย ดวงตาสีดำมองลอดผ่านรูหน้ากากมองไปยังเด็กหญิงสองคนโดยที่นางจดจ้องเด็กหญิงเกล้ามวยผมปล่อยผมที่เหลือลงมายาวสยาย

             “เหมือนย่าจริงๆ”

             “มาทำอะไรตรงนี้” โดยไม่ให้รู้ตัว เด็กชายตาบอดได้มายืนข้างหญิงสาวโดยไร้เสียง

             “มันไม่ใช่ธุระของนาย”

             “ก็ตามใจ แต่อย่าลืมละกันว่าผู้ให้กำเนิดที่ทอดทิ้งบุตรไปไม่มีใครเขาอยากให้อภัยหรอก”           

             กล่าวจบเด็กชายก็เดินจากไป ทิ้งให้นางยืนเงียบมองเด็กหญิงต่อไป

             รถเทียมม้าผ่านร้านต่างๆ การเดินทางของมิติผกายจะโดยสารด้วยรถเทียมม้าหรือจักรยาน พวกเครื่องยนต์อย่างรถยนต์และรถจักรยานยนต์ได้มีกฎหมายออกมาว่าใช้ได้เฉพาะเขตชายแดนประเทศเพราะไม่อยากให้เกิดอุบติเหตุ แต่ใช่ว่ามีกฎแบบนี้แล้วจะไม่เกิด อุบัติเหตุทางถนนก็ยังคงมีเกิดบ่อยๆ เพราะสัตว์ที่ใช้เป็นตัวเคลื่อนที่เกิดคลั่งก็จะวิ่งชนทำร้ายผู้คน

             รถเทียมม้าคันนั้นเข้าที่ทางเข้าซึ่งภายในเป็นพื้นที่ไว้จอดรถเทียมม้า ขณะนั้นฝนก็ค่อยๆ หยุดตกจนในที่สุดก็เหลือเพียงน้ำที่ค้างจากหลังคาแล้วลงสู่พื้นเกิดเสียงดังแปะ

             หญิงสาวแต่งกายแบบวิคตอเรียที่โครงสร้างกระโปรงโปร่งช่วงสะโพกแล้วลีบลงมาสีครีม ตัวเสื้อแขนยาวสีครามซึ่งอีกครึ่งเป็นผ้าบางๆ จับจีบกว้าง ผมสีทองออกส้มลอนๆ เกล้าเป็นมวยผมใหญ่ๆ ปักด้วยปิ่นใบพายสีทองสองอันข้างเดียวผมยาวช่วงหน้ามัดต่ำๆ สองข้าง ดวงตาสีม่วงเย็นชานั้นมองไปรอบด้าน

             ร่างสูงระหงเดินลง นางเดินไปอย่างสง่างามพร้อมกับหญิงสาวผู้เป็นบ่าวคอยตามไม่ให้ห่าง

             พวกนางเดินเข้าไปในเรือนซึ่งเป็นแบบไทยผสมตะวันตก มีบ่าวทักทายบ้างแล้วนำน้ำและขนมมารองรับ นางทานไปได้หน่อยก็เดินเข้าไปลึกๆ ซึ่งบ่าวของนางก็ได้รับคำว่าให้รออยู่ที่นี่

             นางมาที่ห้องของมณฑา ดวงตาสีม่วงเย็นยะเยือกขึ้นมา มือเรียวยื่นไปเคาะประตูไม้ หูสองข้างได้ยินเสียงจะเข้แว่วมา เมื่อเปิดออกไปเสียงของมันก็ชัดขึ้น พบร่างสองร่างอยู่บนเตียง นางมองไปที่ร่างหญิงสาวผมสีเดียวกับตนเองด้วยแววตาตำหนิปนเคือง นางเดินเข้าไปพร้อมๆ กับที่จะเข้หยุดบรรเลง

             เพี๊ยะ!

             นางตบหน้ามณฑาทันทีที่เดินมาถึง ซอมองนางด้วยความสงสัยระคนตกตะลึง มณฑาที่เคลิ้มๆ จะหลับก็มีอันต้องสะดุ้งจนลืมตาเต็ม ทีแรกนางโมโหที่โดนตบจะเกือบจะเข้าไปทำร้ายซอซึ่งคาดว่าจะทำแต่กลับพบว่าเป็นหญิงสาวสวมชุดแบบวิคตอเรียที่ยืนเชิดหน้ามองตนด้วยหางตา

             “ท่านพี่นนทรี …ทำไมถึง---” มาที่นี่

             “แค่อยากมาตบหน้าน้องสาวตนที่ทำเรื่องงี่เง่า เป็นถึงนายิกาทำตัวเหลวไหลจริงๆ แค้นฤ? ถึงต้องทำเรื่องให้มือมันเปื้อนเลือด สู้ไปสู้กับสมุนผู้ลักดาบยังจะดีเสียกว่าเลย!”

             “น้อง… ขอประทานโทษเจ้าค่ะ” มณฑาหลุบตาด้วยความรู้สึกผิด นนทรีไม่สนใจ นางเบนสายตาจากน้องตนมามองหญิงสาวผู้อัญเชิญจะเข้

             “ท่านเองดอกฤ?” นางถาม “ใช่ ข้าเอง อย่าถือสามณฑาเลยนนทรี ข้าสมควรจะถูกนางทรมานแล้ว”

             “ทรมาน? เหตุไฉนท่านจึงนั่งเล่นจะเข้เป็นทองไม่รู้ร้อน??”

             “ข้ามิโกรธนางจึงนั่งเล่นเพื่อให้นางสบายใจ นางเองก็คงรู้สึกมิดีนั่นแล” ซอกล่าว นนทรีพยักหน้าแล้วหันไปบอกมณฑาที่ลุกขึ้นนั่งมาเมื่อไหร่ก็ไม่อาจทราบ

             “หายเจ็บก็ไปชำระร่างกายเสีย เรามีเรื่องต้องคุยกัน แต่มิใช่เรื่องที่เจ้าแก้แค้นซอ เป็นเรื่องที่สตรีเจริญวัยควรจะออกเรือน”

             นนทรีกล่าวจบก็ออกจากประตูห้องที่เปิดค้างไว้แล้วปิดมันลง

             “…มณฑา”

             “ฉันขอโทษ…”

             “อย่าเลย ข้าผิดเองที่ทำให้เจ้าเป็นเช่นนี้”

              ซอกล่าวพร้อมกับเขยิบไปกอดมณฑาจากด้านหลังอย่างอ่อนโยน

             มณฑากับซอเดินมาที่ห้องโถงซึ่งมีเก้าอี้ตัวยาวและตัวสั้นวางชิดผนัง แสงแดดเริ่มส่องหลังจากเมฆฝนลอยออกไป นนทรีกำลังดื่มกาแฟดำจากถ้วยแก้วลายกุหลาบ นางได้ยินเสียงฝีเท้าจึงเงยหน้าขึ้นก่อนจะเอ่ย

             “นั่งลง”

             “เรื่องที่ท่านพี่จะคุยคือเรื่องอะไรฤๅเจ้าคะ?” มณฑาเปิดเรื่องที่จะคุย นนทรีวางถ้วยแก้วแล้วบอก

             “เรื่องสมรส เจ้าอยู่มาหลายปีควรจะแต่งสามีได้แล้ว”

             “ท่านพี่เองก็เหมือนกันนี่เจ้าคะ ยังมิมีสามีนี่”

             “ใช่ แต่ข้าเป็นเพียงหญิงสูงศักดิ์ เทียบกับเจ้าภายนอกมิสนเรื่องอาวุโสอย่างไรเจ้าก็อยู่สูงกว่า เป็นถึงนายิกาแล้วใช้ชีวิตคนเดียวมีทรัพย์เป็นกอง การจะหาใครสักคนมาช่วยดูแลคงจะเป็นการดี” มณฑาฉายความสงสัยผ่านตาในเรื่องที่นนทรีกล่าว

             “คงมิดีกระมัง หากสามีที่ว่าน้องเลือกผิดแล้วเขาลักทรัพย์จะทำเช่นไรเจ้าคะ?” คำถามที่ดูเขลาทำให้นนทรีส่ายหน้าอย่างเหนื่อยหน่าย นางพูดตรงๆ

             “มิมีทางที่เจ้าจะโดนหลอก …เพราะสามีที่เจ้าว่าก็คือพี่เอง” มณฑาที่รู้ชัดเบิกตาตกตะลึง ซอที่นั่งเงียบๆ ไม่ให้เสียมารยาทก็เป็นเช่นกัน นนทรียกถ้วยแก้วมาดื่มอึกหนึ่งก็กล่าวต่อ

             “สมัยก่อนรุ่นทวดก็คงจะแต่งกับเพศตรงข้าม แต่เวลามันเปลี่ยน ผู้ที่มีสายเลือดเดียวกันจะมากฤๅน้อยคนอื่นพี่มิอาจวางใจได้ …เพราะฉะนั้นจึงเป็นเจ้า น้องมณฑา เจ้าจะยอมสมรสกับพี่ฤๅไม่”

             ในขณะที่มรฑาจะตอบว่าขอคิดดูก่อนก็มีเสียงหนึ่งแทรกการสนทนา

             “ข้ามิยอม!” กาสะลองเดินเข้ามาผ่านลูกปัดที่ร้อยเรียง ทั้งสามเงยหน้ามองนางที่เดินมาพร้อมสีหน้าที่ไม่พอใจ

             “บอกเหตุผลมา” นนทรีกล่าว กาสะลองสูดลมหายใจแล้วพ่น ก่อนจะเอ่ย

             “ข้ารักท่านมณฑา มิอยากให้ท่านนนทรีใช้เรื่องทางตระกูลมาตัดสินชีวิตสมรส ขอให้ท่านโปรดเข้าใจด้วย” น้ำเสียงจริงจังไม่ได้ทำให้นนทรีแปลกใจ นางออกจะคิดว่าเป็นเรื่องน่าเบื่อและเขลา

             “ความรักเป็นกิเลสอย่างหนึ่ง ผู้คนส่วนใหญ่ล่มสลายเพราะความรักมากนักต่อนักแล้ว โลกนี้นับวันยิ่งอยู่ยาก การจะให้ชีวิตกล้าวต่อไปมีเพียงความเชื่อใจที่ปราศจากความรัก”

             “ถูกของท่าน แต่ข้าขอค้าน ความรักก็เป็นพลังที่ทำให้คนอีกส่วนใหญ่ก้าวต่อ เพราะฉะนั้นการตัดสินใจของท่านยังมิถูกเล็กน้อย แล้วอีกอย่าง… หัวใจของท่านทำด้วยอะไร ไยถึงเย็นชาเช่นนี้ทำเรื่องที่ปราศจากความรักกับน้องตน กระทั่งเรื่องสมรสยังใช้เรื่องความไว้เนื้อเชื่อใจ ทรัพย์ ตำแหน่ง มาตัดสินชีวิตนางอีก!”

             นนทรีหลับตา กาสะลองเริ่มหอบเพราะเหนื่อยจากการที่ตนโมโห นนทรีลืมตาขึ้นอีกครั้งแล้วเอ่ยด้วยเสียงเย็นเยียบระคนเศร้า

             “หัวใจของข้าทำด้วยความรัก แต่เมื่อข้าปราศจากความรักจึงต้องเป็นเช่นนี้”

             “?!”

             “ข้าเองก็รักมณฑา”

             ศรีเงยหน้ามองหญิงสวมหน้ากากด้วยความฉงน สักพักแล้วที่นางยืนอยู่ข้างเธอโดยไม่ขยับแม้แต่นิดเดียวหลังจากที่ยุพินออกไปซื้อของก่อนเข้าพิพิธภัณฑ์

             “ท่าน มีอะไรจะคุยกับหนูหรือเปล่าคะ?”

             “…” ความเงียบคือคำตอบที่แทนด้วยทุกสิ่ง ศรีมองพื้นที่ส่งกลิ่นชื้นอับเพราะน้ำฝน กลิ่นคาวทำให้เธอรู้สึกไม่ดีนัก

             ตุบ

             หญิงสวมหน้ากากย่อตัวลงก่อนจะอุ้มศรีขึ้น เด็กหญิงตกตะลึงเพราะคาดไม่ถึง ใบหน้าที่ทับด้วยหน้ากากแนบกับหน้าของเธอ ศรีรู้สึกถึงความเย็นที่ลูบไล้ใบหน้า ริมฝีปากเผยออกถาม

             “ท่าน… เป็นอะไรเหรอคะ?”

             “มากับข้า”

             “เอ๊ะ?”

             ไม่ทันให้ศรีถามอะไรต่อ หญิงคนนั้นก็สลายกายด้วยอาคม ผิวเนื้อกลายเป็นดอกไม้สีเหลือง มันปลิวว่อนไปทั่วแล้วหายไป

             ยุพินกลับมาก็พบกับความว่างเปล่า ผู้คนเดินผ่านหน้าเธอคนแล้วคนเล่าโดยที่ไร้วี่แววของคนที่ตนรัก

             “…ศรี? เธอหายไปไหน?!”

             ลืมตาขึ้นมาอีกทีศรีก็พบว่าตนนั่งอยู่บนหลังม้าโดยที่มีแขนข้างหนึ่งกอดร่างไว้ อีกข้างก็จับสายบังเหียนม้า ศรีค่อยๆ จับแขนหญิงสาวสวมหน้ากากก่อนจะเอ่ย

             “ท่าน…”

             “อยู่กับข้า ประเดี๋ยวข้าจะส่งเจ้ากลับ”

             “ค่ะ”

             ศรีที่ไม่รู้จะเอ่ยอะไรต่อก็มองไปรอบๆ เป็นป่าที่รกชื้น มีลำธารอยู่เบื้องหน้า ปลาสีเงินแหวกว่ายตามประแสน้ำอย่างว่องไว กลิ่นชื้นๆ และอับจากต้นไม้และน้ำทำให้จากตอนแรกที่รู้สึกไม่ดีก็กลายเป็นผ่อนคลาย

                ผู้หญิงคนนี้ เป็นใครกัน…

                “ศรีหายไป?!” เด็กๆ ถามยุพินที่ยืนอยู่หน้าประตู เธอพยักหน้าแล้วเอ่ยอย่างกังวล

                “อื้ม”

                “ให้ตายสิยายนี่ เกิดเรื่องตลอด” ขนมชั้นเอ่ยอย่างเบื่อหน่ายก่อนจะโกยของเล่นที่เล่นกับธันนะซึ่งเจ้าตัวตื่นไม่นานกลับเข้าใส่ถุง

                “ศรีหายไปไหนอะ…” พงสณะถามไม่เจาะจงผู้ตอบ เขารีบเดินจากเรือนเพื่อเตรียมไปกำจัดผู้ที่ลักพาตัวศรี

                มีว่าที่สามีที่ดีอย่างนี้ …ศรีต้องใจอ่อนแน่

                เฉาก๊วยคิด ระหว่างนั้นเองก็มีสายตาเยือกเย็นจากธันนะที่มองไปที่ประตูซึ่งพงสณะเปิดค้างไว้

                ศรี ฉันอยากให้เธอจำเรื่องของเราได้เร็วๆ