ราชันบุปผาไหว้ศพ (ฉบับร่าง)

บทที่ ๒๓

[บรรยายโดยผู้ประพันธ์]

มณฑาเชิญสังรศรีไปสอบถาม

                วันจันทร์ที่ ๕ ตุลาคม พุทธศักราช ๒๕๕๘

                เช้า

                ณ โรงพยาบาล

                ธันนะมองร่างของเด็กหญิงเกล้ามวยผมด้วยความเป็นห่วงและโมโหในเวลาเดียวกัน… ไม่ใช่เพราะโกรธเธอแต่โกรธตัวเองต่างหาก เขาเจ็บใจที่ตนไม่สามารถช่วยเหลือเธอ… ธันนะสลัดความกังวลทิ้งก่อนจะหันไปมองพงสณะที่ใช้นิ้วลูบมือศรีเบาๆ ธันนะมองสักพักก่อนจะเอ่ย

                “ยามหลับก็ยังแอบลูบอีกเรอะ”

                “ใช่ แล้วนายจะทำไม?” พงสณะยิ้มเยาะพลางบีบนิ้วศรีเบาๆ ธันนะมองอย่างขุ่นเคืองก่อนจะกระชากมือศรีออก พงสณะยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ

                “เรื่องของฉัน”

                “งั้นที่ฉันทำเมื่อกี้มันก็เรื่องของฉันเหมือนกัน”

                ดวงตาสองคู่สบกัน จดจ้องราวกับจะฉีกกระชากเนื้อของอีกฝ่ายให้จงได้ ผ่านไปไม่ถึง ๓ นาทีธันนะก็เบือนหน้าหนีสร้างความพอใจให้แก่พงสณะ

                “นี่… ธันนะ…………… ฉัน เป็นอะไรไปเหรอ?” เสียงเด็กหญิงเอ่ยด้วยความอ่อนแรง เด็กชายทั้งสองหันไปมองพร้อมกัน พงสณะรีบเข้าหาเธอก่อนจะถาม

                “ศรี เป็นไงบ้าง เจ็บมากไหม?”

                “ก็ยังเจ็บอยู่… แต่ไม่เป็นไรแล้วล่ะจ้ะ……………” ศรียิ้มบางๆ แต่มันช่างโรยรานัก ธันนะแสร้งทำหน้าเย็นชา เขาไม่ตอบเธอเพราะพงสณะเข้ามาแทรกก่อน

                “ธันนะ…”

                “อะไร?” ธันนะเหลือบมองศรีเหมือนไม่ใส่ใจเธอ ศรีรู้ข้อนี้ดีเพราะแต่ไหนแต่ไรบุคลิกเขาก็เป็นแบบนี้อยู่แล้ว คงเหมือนกับพงสณะนั่นแหละที่มีข้อเสียภายนอกแต่ภายในนั้นจิตใจของเขาเต็มไปด้วยความอบอุ่นเสมอ

                ศรีนึกด้วยความรู้สึกดีๆ ก่อนจะถาม

                “เป็นอย่างไรบ้าง?” ธันนะหันไปมองศรีตรงๆ สบกับดวงตาข้างซ้ายที่แดงเพราะเลือด ตาข้างขวาถูกผ้าพันแผลปิดไว้ ธันนะเผลอกลั้นหายใจเพราะภาพอันโหดร้ายนั้นมันช่างขัดแย้งกับรอยยิ้มอันอ่อนโยนของเธอนัก

                “ก็… ไม่เป็นไร”

                “ดีจัง…”

                เมื่อศรีเอ่ยจบทั้งห้องก็เงียบเป็นเป่าสาก พงสณะไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรต่อดี สักพักเขาก็ตัดสินใจหยิบหนังสือในกระเป๋าของเธอที่วางไว้บนโต๊ะ

                “ฉันอ่านหนังสือให้ฟังไหม?” พงสณะยิ้มพร้อมกับลากเก้าอี้มานั่งข้างเตียง ศรียิ้มอย่างเหนื่อยอ่อนก่อนจะตอบ

                “ตามแต่สะดวก” เด็กชายยิ้มอย่างยินดี หนังสือเก่ามีกลิ่นสาบจากตู้ไม้ติดมาด้วย ฝุ่นก็แต้มเล็กน้อย พงสณะเห็นเช่นนั้นจึงเอาหนังสือถูกับเสื้อตนเองอย่างจริงจังทำให้ศรีซึ่งมองอยู่ขำคิกคัก พงสณะพลิกหน้าหนังสือที่กระดาษขึ้นเป็นสีเหลืองแสดงให้เห็นว่ามันมีอายุมานานแล้ว

                “งั้นก็ทำตัวผ่อนคลายนะครับ อ่า… อ้าว! มันเป็นกลอนหรอกเหรอ”  เขากล่าวด้วยความตกใจเมื่อเห็นว่าเนื้อความข้างในเป็นกลอน พงสณะพลิกหน้าหนังสือไปมาพลางขมวดคิ้วอย่างกลุ้ม

                “…มันเป็น… กลอน…”

                “ใช่แล้วล่ะ พอจะอ่านได้ไหม?”

                ศรีถามพลางอมยิ้ม เธอทราบดีว่าถึงแม้เขาจะเคยประกวดอ่านกลอนมาแล้วได้อันดับที่ ๒ ถ้าจะให้เขาอ่านหนังสือเล่มนี้ให้ก็ไม่มีปัญหา เพียงแต่เนื้อกลอนอยู่ระดับที่ทั้งคู่ยังเรียนไม่ถึงจึงอาจจะมีบางคำที่อ่านยาก

                “ไหวจ้ะ” ถึงพงสณะจะตอบเช่นนั้นอย่างมั่นใจแต่ลึกๆ แล้วเขากลัวเหลือเกิน ถึงจะอ่านผิดเขาก็ไม่อายถ้าไม่มีธันนะอยู่ด้วยล่ะนะ

                “งั้นก็เริ่ม” ศรีเอ่ยอย่างร่าเริง ธันนะที่เหลือบมองเด็กหญิงรู้สึกสบายใจที่เธอไม่เป็นอะไรแล้ว แถมท่าทางจะจำอะไรไม่ได้ด้วยถึงไม่กล่าวเรื่องเมื่อคืนเลยแม้แต่น้อย

                ท่ามกลางความสงบที่เต็มไปด้วยความอบอุ่นและเสียงเด็กชายเอื้อนร้องกลอน ก็มีใครบางคนเปิดประตูเข้ามา

                เป็นเด็กชายผิวขาวซีดผมสีดำปลายสีกรมท่า สวมชุดนักเรียน ชายเสื้อหลุดลุ่ยออกมาไม่เรียบร้อย อีกคนเป็นเด็กชายผมสีดำปลายผมสีทองแดงสวมชุดนักเรียนเช่นกันแต่จัดเสื้อได้เรียบร้อยกว่า แม้ลักษณะดังกล่าวจะแตกต่าง ทว่าใบหน้า และท่าทางของทั้งสองกลับสงบนิ่งเหมือนกัน

                ศรี พงสณะและธันนะมองเด็กชายสองคน ศรีจำเด็กชายสองคนนี้ได้ พวกเขาเป็นเพื่อนร่วมโรงเรียนเดียวกับเธอ …เป็นคนที่คอยช่วยเหลือเธอมาตลอด

                คอยช่วยถึงขั้นมาป้องกันเธอเพื่อไม่ให้---

                พอคิดถึงเหตุการณ์เมื่อครั้นศรีเกือบถูกรถชน… เธอก็อดจะหลั่งน้ำตาออกมาไม่ได้ ทำไมพวกเขาถึงต้องทำดีกับเธอนะ

                “ศรี… ตาข้างขวาถูกควักออกไปเหรอ?” เด็กชายผมสีดำปลายสีกรมท่าถามพลางมองตาขวาของเธอ ศรีพยักหน้าอย่างเหม่อลอย เพราะคาดไม่ถึงว่าเด็กชายทั้งสองจะมาที่นี่ด้วย เธอนิ่งไปสักพักก่อนจะตอบอย่างร่าเริง

                “ใช่แล้วล่ะจ้ะ ว่าแต่นายสองคนมาได้ยังไงเหรอ?”

                “ก็นะ… ฉันรู้จักโลกนี้มาก่อนเธอน่ะ”

                “ งั้นเหรอจ๊ะ”  

                พงสณะเหลือบมองอย่างเบื่อหน่าย ทำไมเด็กชายสองคนนั้นถึงต้องมาขัดจังหวะด้วยนะ!

                “อืม ศรี เธอน่ะ… อยากได้ดวงตาไหม?” เด็กชายคนเดิมถามด้วยเสียงที่นิ่ง ศรีทำตาโตเพราะคาดไม่ถึงว่าเขาจะถามเรื่องนี้ เธอก้มหน้าพลางคิด… เธอใช่ว่าไม่อยากได้ดวงตา แต่คิดว่าไหนๆ ก็ถูกควักออกไปแล้วก็ไม่อยากได้ใหม่เพราะหากเผลอมีเหตุการณ์แบบเมื่อคืนอีกก็จะต้องเสียดวงตาอย่างน่าเสียดาย

                ศรีคิดได้เช่นนั้นจึงส่ายหน้าพร้อมกับตอบ

                “ไม่ล่ะจ้ะ ถ้าได้มาอีกก็ไม่แน่ว่าจะโดนควักออกไปอีก”

                “แต่ฉันไม่อยากเห็นเธอมีตาข้างเดียว” เด็กชายผมสีดำปลายสีทองแดงเอ่ย น้ำเสียงเรียบนิ่งนั้นแฝงไปด้วยความไม่พอใจ เขาเดินมาหาเธอก่อนจะเท้าแขนกับเตียงแล้วยื่นหน้าไปใกล้เธอ ศรีค่อยๆ ถอยออกมาแล้วถาม

                “ทำไมล่ะ?”

                “ฉันไม่อยากตอบ” เด็กชายกล่าวอย่างไร้อารมณ์ก่อนจะแกะผ้าพันแผลของศรีออก ดวงตาข้างซ้ายเบิกโพลงอย่างตกใจที่อยู่ๆ เขาก็ทำแบบนี้ พงสณะเห็นท่าไม่ดีเมื่อเด็กชายทำท่าจะใช้นิ้วลูบตาจึงเข้าไปกระชากคอเสื้อแล้วเอ่ย

                “นายจะทำอะไรน่ะ!”

                “ไม่บอก”

                “ถ้านายไม่บอกอย่างน้อยก็อย่ามายุ่งกับศรีจะได้ไหม?!”

                “ไม่ได้”

                “นี่นาย!!” พงสณะอารมณ์เริ่มเดือด เขากัดฟันด้วยความโกรธ เด็กชายไม่สนใจท่าทีนั้นจึงเอามือไขว้หลังก่อนจะเอ่ย

                “อย่างน้อยฉันก็เป็นเพื่อนร่วมโรงเรียนเดียวกับเธอ มีสิทธิ์ที่จะยุ่งได้เช่นเดียวกับนายที่เป็นคู่หมั้น”

                “!!!”

                พงสณะไม่โต้ตอบแต่กำมือแน่น ส่วนเด็กชายอ้าปากจะเอ่ยต่อแต่ถูกรั้งไว้โดยเด็กชายข้างหลัง

                “พอเถอะคิมหันต์” เด็กชายเจ้าของนามคิมหันต์หันไปมองเด็กชายผมสีดำปลายสีกรมท่าและหันกลับมามองพงสณะ  คิมหันต์ถอยห่างจากพงสณะก่อนจะเอ่ยกับศรี

                “ฉันจะให้ดวงตาแก่เธอ” ประโยคนั้นทำให้เธอและพงสณะตะลึง ธันนะที่เงียบอยู่นานเพื่อดูสถานการณ์เองก็เป็นเช่นเดียวกัน เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วฟังต่อไป

                “ดะ ดวงตา--- ไม่ได้นะ! ฉันขอบคุณจริงๆ จ้ะที่นายเสียสละให้ฉันแต่ฉันรับไว้ไม่ได้หรอก!!” ศรีกล่าวอย่างกังวล เธอเองก็ไม่มีสายเลือดเดียวกับคิมหันต์ที่เขาจะต้องมาให้ดวงตาแก่เธอซึ่งไม่มีความผูกพันธ์อะไรขนาดนั้น เขาถอนหายใจเบาๆ แล้วเอ่ย

                “อย่าดื้อสิ”

                “ฉันไม่ยอมหรอก!” ศรีกล่าวอย่างจริงจัง คิมหันต์มองนิ่งๆ ก่อนจะเอ่ยต่อ

                “ก็ได้”

                “…”

                ศรีไม่เอ่ยอะไรอีก เมื่อเป็นเช่นนั้นคิมหันต์จึงหันหลังก่อนจะก้าวออกจากห้องพร้อมกับเด็กชายที่มากับเขา เมื่อประตูปิดลงศรีก็ผ่อนกายที่เกร็งจากนั้นก็พลิกร่างให้หันข้างทางประตูกระจก

                ทิ้งให้เด็กชายสองคนมองหน้ากันอย่างไม่ยอมแพ้

 

                หญิงสาวสวมเสื้อลูกไม้นามมณฑาเดินตามขั้นบันใดไปทีละชั้นๆ นางยิ้มกริ่มพลางนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืน… ในที่สุดเนตรของเด็กหญิงเกล้ามวยผมก็เปิดขึ้นมา แต่น่าแปลก… ทั้งๆ ที่มันถูกผนึกไว้ด้วยรัดเกล้าลงอาคมชั้นสูงไว้นี่

                เหตุใดมันถึงคลายผนึกได้?

                “สวัสดีครับท่านมณฑา ท่านมาเยี่ยมใครเหรอครับ?” แพทย์ชายวัยกลางคนเอ่ยทักมณฑา ไม่ใช่เรื่องแปลกแต่อย่างใดเพราะนางเป็นถึงนายิกาภาคกลางก็ย่อมเป็นที่รู้จัก มณฑายิ้มบางๆ ให้ก่อนจะถาม

                “สวัสดี ฉันมาเยี่ยมเด็กผู้หญิงที่ชื่อสังรศรีน่ะ”

                “อ๋อ เด็กคนนั้นผมเพิ่งไปตรวจเอง ถ้ายังไงให้ผมพาไปส่งนะครับ”

                “คิกๆ มิต้องขนาดนั้นก็ได้ คิดจะขายขนมจีบฤ?” มณฑาขำคิกคักเมื่อเห็นว่าแววตาของแพทย์นั้นเพ้อชอบกล… แพทย์คนนั้นมีท่าทีเขินอายจึงเอ่ยอย่างร้อนรนก่อนจะกล่าวลาและเดินจากไป

                มิใช่ว่าหลงเสน่ห์เราดอกนะ

                นางคิดด้วยความขบขันและภูมิใจในความงามของตนเอง ผมสีทองออกส้มยาวหยักศกตรงปลาย ดวงตาสีส้มสดใสยามสบตาช่างเร่าร้อนดั่งอัคคีนัก ราวกับว่าหากมองดวงตาคู่นี้จะโดนแผดเผาให้เป็นเถ้าถ่าน ทว่านางก็ใช่เป็นสตรีซึ่งหลงตนเอง มณฑาออกจะรู้สึกเสียใจด้วยซ้ำที่ความงามนั้นมีมากกว่าความสามารถ แม้นางจะมีความสามารถหลายอย่างและเก่งจนถึงชั้นครูกระนั้นนางก็ยังไม่พอใจ

                นางมีคุณสมบัติกุลสตรีพร้อมทุกอย่างไม่ว่าวิชาอะไรนางก็ทำได้ทุกอย่าง เว้นแต่วิชาดนตรีที่นางทำไม่ได้

                ---นั่นเองที่ทำให้นางไม่พอใจซอ---

                ทั้งอิจฉาและเจ็บใจ แต่ใช่ว่านางจะเกลียดซอ หญิงสาวผู้ถือซอสามสายไปด้วยทุกหนมีความเก่งกาจเชี่ยวชาญในวิชาดนตรี เป็นอดีตศิษย์เอกเจ้าสำนักเลื่องชื่อแต่มีเหตุบางอย่างถูกขับไล่ออกมา ซึ่งเรื่องนี้มณฑาก็ทราบดี แม้ในใจจะอิจฉาแต่ก็อดสงสารไม่ได้ เป็นที่ชื่นชมและรักของเหล่าครูบาอาจารย์วิชาดนตรีแต่ถูกเฉดหัวออกมาก็ย่อมต้องเสียความรู้สึกเป็นธรรมดา แต่นางก็ไม่อาจทำเป็นเมินได้

                เพราะว่าทั้งสองเป็นเพื่อนกัน

                มณฑานึกเรื่องระหว่างตนกับซอก็ยิ้มเศร้าๆ แต่พอตนเองเดินมาถึงห้องที่จะมาเยี่ยมแล้วก็เปลี่ยนสีหน้า มีเสียงเด็กๆ เล่นคุยกันแว่วมา นางฟังพลางแย้มยิ้มก่อนจะเปิดประตูเข้าไป

                “ฉุบ---- ฉุบ--- แง้! แพ้อีกแล้วอะ!!” เสียงของพสณะดังไปทั่วห้อง กลบความเงียบของเด็กชายสวมเสื้อกล้ามที่นั่งอ่านหนังสือเงียบๆ ซึ่งยืมเด็กหญิงมา มณฑายิ้มขบขันกับความช่างเล่นของพงสณะก่อนจะเดินเข้าไปใกล้แล้วเอ่ย

                “เงียบๆ สิ ประเดี๋ยวคนไข้ห้องอื่นก็มิได้พักผ่อนกันพอดี”  พงสณะกับศรีที่เล่นเป่ายิงฉุบกันสะดุ้งเล็กน้อยเพราะตกใจ ทั้งสองและเด็กชายสวมเสื้อกล้ามมองนาง

                “สวัสดีครับท่านมณฑา

                “สวัสดีค่ะ”

                “สวัสดีครับ”

                เด็กๆ สามคนยกมือไหว้สวัสดีซึ่งหญิงสาวก็ไหว้ตอบรับ ก่อนจะเอ่ย

                “ศรี อาการเป็นอย่างไรบ้าง”

                “ก็ไม่ค่อยเจ็บแล้วค่ะ” ศรีตอบด้วยความฉงนทำไมมณฑาถึงรู้ชื่อเธอได้ โดยไม่มีใครสังเกต แววตาของมณฑาก็ฉายแววเคลือบแคลงสงสัย

                “ดีแล้วล่ะ แต่ฉันขอถามหน่อยได้ฤๅไม่”

                “ได้ค่ะ”

                “ทำไมเนตรของเธอจึงถูกปลดผนึก?”

                “!!?” ศรีตะลึงกับคำถามของนาง--- เนตรนั่นอีกแล้วเหรอ?

                มันมีความลับอะไรซ่อนอยู่?

                “จะว่าฉันใจร้ายก็ได้นะที่มิช่วยน่ะ เมื่อคืนฉันลอบมองเหตุการณ์แล้ว รัดเกล้าของเธอก็ไม่ได้ถูกถอดออกแต่ไยพลังเนตรถึงฟื้นมาล่ะ?” ยิ่งถามเด็กหญิงก็ยิ่งไม่เข้าใจ เธอไม่อยากได้ยินเรื่องนี้ แต่ทำไมผู้คนถึงชอบได้ถามนัก?

                “หนูเองก็ไม่ทราบค่ะ” ศรีตอบตามความจริง มณฑาพยักหน้าพร้อมกับคิด

                ช่วงที่พวกศรีอยู่ในงานดวงจันทร์ก็ถูกบดบัง มันจะเกี่ยวข้องฤๅเปล่านะ แต่มิน่านี่ เพราะมันจะถูกบังฤๅก็เป็นทุกคืน…

                แล้วมันเพราะอะไรล่ะ?

                “ช่างเถิด หากเธอหายเมื่อใดก็ไปพักที่เรือนฉันละกัน”

                “ขอบคุณค่ะ แต่หนูมีที่พักแล้วไม่เป็นไรหรอกค่ะ”

                “ช่วยไปขอซอด้วยเถิดนะ เพราะฉันมีเรื่องอยากถามเธอน่ะ” มณฑาเอ่ยพลางใช้พัดของตนพัดหน้าเบาๆ ไม่รู้ว่าเพราะอะไรถึงร้อนนัก แม้เครื่องปรับอากาศจะเย็นฉ่ำแต่นางรู้สึกว่ามีไฟมาลนใกล้ๆ

                ศรีหลุบตาลง เธอไม่อยากให้ใครมาสักถามเรื่องของตนเองเลย กี่ครั้งแล้วที่ถูกสงสัย ธันนะที่นั่งเงียบมานานเงยหน้าจากหนังสือที่เขาแกล้งทำเป็นอ่านแล้วเอ่ย

                “ท่านจะถามเรื่องอะไรเหรอครับ?” คำถามนั้นทำให้ทั้งสามคนหันไปมอง มณฑาตาโตเพราะคาดไม่ถึงแต่ก็เปลี่ยนเป็นหัวเราะก่อนจะตอบ

                “เอาเป็นว่าถ้าไปที่เรือนแล้วถามน่าจะฟังสะดวกกว่านะ เพราะฉันมีเรื่องจะถามหลายเรื่องเชียวล่ะ” พูดจบนางก็ก้าวเดิน เมื่อถึงประตูนางก็หยุดแล้วเอ่ยทิ้งท้าย

                “เพราะมันไม่ใช่คำถามที่ฟังแล้วรู้สึกเฉยๆ ดอกนะ”

                แอ๊ด…

                ปัง

                “…” ทุกอย่างเงียบเชียบ ธันนะขมวดคิ้วด้วยความกังวล พงสณะยิ้มฝืนๆ ก่อนจะหันไปเล่นกับศรีต่อโดยที่เธอไม่มีกระจิตกระใจจะเล่น

                “ถ้าคราวนี้ชนะเธอต้องให้ฉันจูบมือนะ” พงสณะเอ่ยพลางยิ้มอย่างเต็มใจอีกครั้งแบบทีเล่นทีจริงแต่วาจาที่ล่อลวงเด็กหญิงผู้อยู่กับผู้ชายสองคนนั้นทำให้เธอเดือดขึ้นมา

                “พงสณะ…”

                “จ๊ะ?” เหงื่อเริ่มผุดตามผิวหนัง พงสณะรู้สึกถึงแรงกดดันบางอย่างที่แผ่มากขึ้นเรื่อยๆ … เขาพลาดเสียแล้ว

                “ไปตายซะ!!”

                ผัวะ!!

                ศรีใช้แขนยันกับเตียงแล้วเหวี่ยงขาใส่พงสณะเต็มแรงเล่นเอาเขาเลือดแทบกระอักออกจากปากเลยทีเดียว เด็กชายผู้ล่อลวงเด็กหญิงล้มหงายหลังตึงตกจากเก้าอี้ ธันนะที่ลอบสังเกตการณ์เริ่มหน้าซีดเพราะหวาดกลัวเธอ ศรีหายใจฮึดฮัดก่อนจะล้มตัวนอนแล้วหันหลังให้พงสณะ เขาค่อยๆ ลุกขึ้นยืนพร้อมกับยกเก้าอี้ขึ้นพลางคิดอย่างเศร้าๆ แต่แฝงไปด้วยความยินดี

                ช่างเป็นหญิงที่แกร่งนัก ขนาดบาดเจ็บหนักยังอุตส่าห์มีแรงฟาดใส่ฉันอีก… ช่างเถอะ แบบนี้แหละผู้หญิงในฝันของฉัน

                หากเกิดมีอันตรายต่อตัวเธอฉันจะได้หายห่วง

                พงสณะกลับมานั่งอีกครั้งแล้วเท้าคางกับเตียง มองดูเด็กหญิงอันเป็นที่รักของเขาด้วยความเอ็นดู ท่าทางเธอจะงอนเสียแล้ว พงสณะคิดพลางอมยิ้ม เขารู้ดีว่าเธอเป็นผู้หญิงที่ไม่ชอบให้ผู้ชายมาลวมลามไม่ว่าจะทางกาย วาจา หรืออะไรก็ตาม รวมทั้งดูถูกผู้หญิงก็ด้วย

                และชาติ…

                “…”

                ‘ฉัน… ต่อให้ต้องทำร้ายก็จะไม่ยอมให้ใครมาหยามชาติเด็ดขาด’

                ศรีเคยกล่าวกับเขาเช่นนั้นด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นและจริงจัง… จริงใจ ข้อนี้พงสณะเองก็เข้าใจเธอ เพราะแม้นี่จะเป็นยุคสมัยใหม่แล้วแต่การที่ชาวต่างชาติเคยว่าร้ายต่อประเทศบ้านเกิดของเธอเมื่อครั้นยังเด็กทำให้ศรียอมรับไม่ได้

                พงสณะหวนนึกถึงเรื่องนั้นพลางยิ้มเศร้าๆ

                หลังจากนั้นซอก็เปิดประตูเข้ามาแล้วคุยกับเขา เรื่องของอรัญญิกที่ถูกทำร้ายจึงพามาส่งที่โรงพยาบาลด้วยตัวนางเอง พงสณะก็พูดถึงเรื่องที่มณฑาเข้ามาของให้ศรีไปขอนางเพื่อจะได้ตอบถามที่เรือนของตน

                หลายวันผ่านไปไม่นานนักศรีก็ได้ออกจากโรงพยาบาลโดยมีเด็กหญิงรุมล้อมสักถามและพยุงร่างของเธอด้วยความเป็นห่วง ทีแรกพงสณะก็จะช่วยแต่กลับถูกศรีเหวี่ยงขาใส่เสียก่อน ทำให้บางคนเหงื่อตกและหัวเราะไปตามๆ กัน

                ถึงจะมีเรื่องโชคร้ายเข้ามาในชีวิตไร้เดียงสาของเด็กประถม กระนั้นศรีก็จะไม่ท้อถอย… แม้เธอไม่รู้ว่าเพราะอะไรแต่ลางสังหรณ์บางอย่างกลับทำให้เธอคิดว่าต่อจากนี้จะไม่ใช่เพียงแค่การต่อสู้เท่านั้น…

                กลีบดอกราชพฤกษ์ร่วงลงมาตัดหน้า เด็กหญิงเกล้ามวยผมมองมันพลางคิดด้วยรอยยิ้มที่หดหู่…