Can you hear my heart (Yaoi)

          
Chapter 1
 
“นายจะอยู่ในนั่นอีกนานไหม ฉันอยากเข้าห้องน้ำ” ดีนตะโกนมือก็เคาะประตูห้องน้ำเป็นครั้งที่ร้อยได้แล้วมั้งตั้งแต่กัสพาเขาพากันกลับออกมาจากคลับ
 
แต่ก็ไร้เสียงตอบรับจากคนที่อยู่ในห้องน้ำ  ดีนถอนหายใจออกมาก่อนจะตั้งท่าเคาะประตูอีกครั้งแต่ประตูห้องน้ำก็เปิดออกซะก่อน  ดวงตาสีดำแสนเย็นชามองดีนเป็นเชิงขอโทษเล็กน้อย
 
“ฉันล้างสิ่งสกปรกนานไปหน่อย ขอโทษที”
 
“ฉันนึกว่านายตกส้มตายไปแล้วซะอีก ถอยเลยถอย” ดีนรีบแทรกตัวผ่านเขาไปในห้องพร้อมปิดประตูทันทีที่ร่างของตัวเองพ้นขอบประตู
 
กัสเดินพลางเช็ดผมเปียกๆของตัวเองแล้วเดินไปนั่งที่โซฟาหน้าทีวี  มือข้างที่ว่างก็หยิบรีโมตทีวีขึ้นมากดเปิดทีวีเพื่อหาอะไรสักอย่างดู   ร่างบางในชุดเสื้อเชิ้ตสีขากับกางเกงขาสั้นพอดีตัวหาวหวอดออกมาเมื่อรายการทีซ้ำเดิมและออกแนวน่าเบื่อก่อนที่จะเบนดวงตาคู่สวยมองนาฬิกาที่บ่งบอกเวลาเกือบตีหนึ่งแล้ว
 
“ดีน ฉันนอนแล้วนะพรุ่งนี้มีเรียนเก้าโมง”
 
“โอเค   พรุ่งนี้ฉันตื่นสายก็ปลุกด้วยแล้วกัน”   กัสตอบรับก่อนจะปิดทีวีแล้วเดินไปที่ห้องนอนของตนจากนั่นจึงทิ้งตัวลงนอนโดยที่ไม่ลืมที่จะเปิดไฟใหัเตียงไว้เพื่อให้ดีนสามารถมองเห็นลางๆไม่ชนอะไรเข้าซะก่อนถึงแม้เขากีบดีนจะอยู่ในห้องนี้ด้วยกันมาตั้งแต่ปีหนึ่งจนตอนนี้ปีสามแต่กัสก็ยังกลัวว่าเพื่อนรักของตนจะยังไม่คุ้นเคยกับสภาพห้อง
 
“ฝันดีนะ....ดีน” กัสว่าก่อนที่จะค่อยๆจมเข้าสู่ห้วงนิทรา...
 
 
“กัส ทำไมไม่ปลุกฉันอ่ะ” ดีนโวยวายเล็กน้อยเมื่อตนเกือบมาเรียนสายเนื่องจากกัสที่ตื่นก่อนไม่ยอมปลุกหน่ำซ้ำยังแอบหนีมาเรียนก่อนอีกด้วยทั้งที่พวกเขาโคตรมาด้วยกันเหมือนทุกวัน
 
“แกล้งคนชอบนอนกินบ้านกินเมือง”
 
“นายไม่เคยตายใช่ไหม กัส”   กัสแสยะยิ้มแล้วเดินหนีดีนที่โวยวายใส่ตนไปที่ห้องเรียนแต่ก็ต้องชะงักกึกเมื่อใครบางคนที่คุ้นตาสำหรับกัสเดินมาขวางทางเขาไม่ยอมให้เข้าห้องเรียน
 
“บังเอิญจังเลยนะ เจอคนรู้จักซะด้วย” กัสถลึงตามองคนตรงหน้าแล้วเอ่ยด้วยเสียงเรียบ
 
“พอดีฉันไม่รู้จักนาย หลบ” 
 
“แต่...ฉันจำได้นะว่าเมื่อคืนเราจูบกัน” กัสนิ่งก่อนจะแสยะยิ้มออกมามือยกขึ้นกระชากคอเสื้อของรัชอย่างไม่ได้เกรงกลัวเลยสักนิดเล่นเอาดีนตกใจกับทีท่าของเพื่อนที่ดูโกรธและหงุดหงิดอย่างไม่ค่อยเป็นมาก่อน
 
“ฉันลืมไปได้ไงนะ จูบกับ’หมา’ตัวหนึ่ง หึ หลบ!”  กัสว่าแล้วผลักร่างของรัชให้พ้นทางแม้เขาจะตัวเล็กและบอบบางไม่เหมือนรัชแต่อย่างน้อยเขาก็เป็นผู้ชายมีแรงมากพอที่จะสู้รัชได้
 
“หมางั้นหรอ...แต่หมาตัวนี้แหละจะทำให้นายครางและขอร้องให้ฉันจูบนายซ้ำๆ” กัสหัวเราะหึในลำคอออกมาเบาๆแล้วเดินเข้าไปในห้องอย่างไม่สนใจรัชเท่าไหร่นัก
 
“กัสเมือกี้ใครหรอแล้วนี่ที่พูดเรื่องจูบคือไร” กัสเงียบก่อนจะตอบดีนไปด้วยเสียงเรียบราวกับมันคือเรื่องพูดคุยทั่วไปอย่างเช่น กินข้าวหรือบัง หรือทำการบ้านหรือยังเท่านั่น
 
“ก็...อย่างที่ได้ยินฉันจูบกับหมอนั่น แค่นั่นนี่” 
 
“แค่นั่น กัสนายพูดออกมาได้ไง ” 
 
“แล้วไง ฉันไม่แคร์นี่เลิกถามไร้สาระได้แล้วเรียนเถอะ ฉันขี้เกียจติวให้นาย” กัสตัดบทพูดทำให้ดีนเงียบเพราะถามอะไรไปกัสคงไม่ตอบแล้วเพราะเขารู้นิสัยเพื่อนดียิ่งก่าใครตั้งแต่เกิดอุบัติเหตุครั้งนั่นกัสก็เปลี่ยนไปไม่สดใส ร่าเริงเหมือนเดิมทำให้เขาต้องพยายามทำตัวสดใสขึ้นและร่าเริงขึ้นเพื่อว่ากัสจะกลับเป็นเหมือนเดิมบ้างแต่ยิ่งนานไปนิสัยเขากับกัสก็สลับกันไปซะยังนั่น
 
“ยังไง...ก็ระวังตัวนะกัส หมอนั่นมีชื่อในด้านติดลบเลยล่ะ หมอนั่นอันตรายสุดๆเลย ฉัน....”
 
“ฉันรู้ เงียบไปได้แล้ว!”  กัสขึ้นเสียงเล็กน้อยปรายตามองดีนทำให้ดีนเงียบลงแล้วเริ่มจดจ่อกับเลคเชอร์จนกระทั่งจบการเรียนที่ทั้งคู่มีเรียนเพียงช่วงเช้า  ทั้งคู่ก็พากันไปที่ห้างโดยมีดีนเป็นคนชวน
 
“ฉันไม่อยากมา ฉันเบื่อ”  กัสว่า ดวงตาสีดำฉายแววหงุดหงิดทำให้ดีนต้องถอนหายใจออกมาตั้งแต่เจอรัชเพื่อนของเขาก็อารมณ์แปรนปรวนจนน่าใจหาย  เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายเสียจนเขาตามอารมณ์ไม่ทัน
 
“นายจะกลับก่อนก็ได้ ฉันว่าจะเดินดูของสักพัก”  ทันทีที่ดีนพูดจบกัสก็เดินปลีกตัวออกมาทันที   ดวงตาสีดำเหม่อมองไปรอบกายเล็กน้อยก่อนจะสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงบีบแตรรถดังสนั่น
 
“ให้ผมไปส่งไหม”  กัสมองใบหน้าของคนแปลกหน้าก่อนจะส่ายหน้าแล้วเดินต่อแต่เหมือนคนแปลกหน้าจะยังไม่หยุดความพยายามที่จะชวนให้เขานั่งรถไปด้วย
 
“ผมแค่อยากจะขอโทษแทนเพื่อนของผมที่เมื่อวานไปทำอะไรอุกอาจกับคุณ”  กัสชะงักก่อนจะหันกลับมองใบหน้าของคนแปลกหน้าที่จำได้ลางๆแล้วว่าเขาคือคนที่มาเรียกรัชไว้ตอนอยู่ในคลับ ที่แท้เขาก็เป็นเพื่อนของรัชนั่นเอง
 
“ฉันไม่ถือช่างมันเถอะ”
 
“ยังไงก็ให้ผมไปส่งไหม ผมจะได้รู้สึกสบายใจขึ้นมาหน่อย” กัสเลิกคิ้วมองคนแปลกหน้าที่ยังชวนเขาไม่เลิก
 
“แม่ฉันไม่ได้สอนให้ไปไหนมาไหนกับคนแปลกหน้าที่ไม่รู้จักชื่อ”
 
“ขอโทษด้วย ผมธีโอ ทีนี่ผมไปส่งได้หรือยังครับ กัสจัง”  กัสเหยียดยิ้มก่อนจะเดินอ้อมไปขึ้นท่างข้างคนขับโดยไม่พูดอะไรอีก  โดยไม่รู้เลย่าธีโอในตอนนี้กำลังแสยะยิ้มอยู่ในใจที่แผนการสำเร็จไปขั้นหนึ่งแล้ว
 
“ผมชักหิวเราแวะทานอะไรก่อนได้ไหม” 
 
“แล้วแต่สิ นายขับ”  ธีโอเลี้ยวรถเข้าไปจอดที่ร้านอาหารประจำที่เขาชอบมาบ่อยๆก่อนจะลงรถแล้วเดินอ้อมไปเปิดประตูให้ร่างเล็ก
 
“ทำไมถึงยอมมากับผมล่ะ”
 
“ก็บอกแล้วไงว่าฉันไม่สนใจอะไร ไม่ได้คิดอะไรมาก” กัสเดินตามธีโอที่เดินนำเขาไปยังโต๊ะที่แอบสั่งจองไว้แต่ทำเป้นเหมือนเพิ่งมาถึงและสั่งอาหารที่เขาเตรียมไว้ล่วงหน้าแล้วเพียงไม่นานอาหารจึงทยอยมาเสริ์ฟ
 
“ลองทานจานนี้ดูสิ อร่อยมากเลยนะ” ธีโอเลื่อนถ้วยต้มสักอย่างมาตรงหน้ากัสที่พยักหน้าแล้ตักต้มขึ้นมาชิมก่อนจะตักมากินกับข้าวเพราะเขาเองก็หิวอยู่เหมือนกัน
 
ธีโอชวนกัสคุยเรื่อยเปื่อยจนกระทั่งกับข้าวที่สั่งมาเริ่มหมดลงไปทีละอย่าง  แม้กัสจะเพียงแค่ตอบคำถามคำแต่ธีโอก็ถามนู่นนี่เขาไม่หยุดซึ่งอะไรที่เขาตอบได้เขาก็ตอบตอบไม่ได้ก็เงียบ แม้เขาจะสงสัยว่าทำไมธีโอถึงชวนเขามาแบบนี้แต่เขาก็ขี้เกียจและรู้สึกว่ามันน่าเบื่อเกินไปที่จะคิดหาคำตอบของสิ่งที่ตนอยากจะรู้เพราะคิดไปก็รกสมองเนื่องจากเขาไม่แคร์อยู่แล้วไม่ว่าจะเกิดะไรขึ้นก็ช่างมัน
 
“แค่กๆ” กัสไอออกมาทำให้ธีโอรีบค้าแก้วน้ำที่อยู่ใกล้ๆตัวเองส่งให้กัสที่รับไปดื่มโดยไม่ทันสังเกตว่าธีโอแสยะยิ้มออกมาอย่างร้ายกาจ
 
“เป็นอะไรรึเปล่า”  ธีโอเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงเมื่อเห็นว่าน้ำในแก้วทรงสวยหมดไปครึ่งแก้ว  กัสส่ายหน้ามือบางยกขึ้นทำท่าจะเช็ดริมฝีปากของตัวเองแต่ก็ต้องชะงักเมื่อธีโอโน้มตัวมาแล้วใช้กระดาษทิชชูเช็ดริมฝีปากให้เขาอย่างแผ่วเบา
 
“มันจะเปลื้อนเอานะถ้าใช้มือ”
 
“ขอบใจ”  กัสว่าด้วยน้ำเสียงเย็นชาเช่นเดิมก่อนจะลุกขึ้นยืนเพราะว่าตนอิ่มแล้ว ธีโอรีบเรียกพนักงานเพื่อให้มาคิดเงินก่อนจะรีบเดินตามกัสที่ออกมายืนด้านนอกแล้วทำท่าเหมือนจะเรียกแท็กซี่
 
“ไปกับผมสิ เดี๋ยวไปส่ง”
 
“ฉันเกรงใจ...แค่นี้นายก็จ่ายไปเยอะแล้ว”  กัสว่าแม้เขาจะไม่ค่อยรู้สึกอะไรแต่คำว่ามารยาทก็เตือนเขาว่าให้เกรงจธีโอบ้าง
 
“ไม่เป็นไรผมเต็มใจมาเถอะ วันหลังคกัสจังค่อยเลี้ยงข้าวผมแล้วกัน” 
 
“ไม่เกรงใจก็ได้ฉันก็แค่พูดไปงั้น มารยาท”  ธีโอหัวเราะออกมาเบาๆก่อนจะเปิดประตูให้ร่างเล็กเข้าไปนั่งก่อนจะปิดประตูตามแล้วรีบขึ้นรถก่อนจะออกรถทันที
 
“กัส อยากฟังเพลงอะไรบ้างรึเปล่า”  ธีโอถามแต่ก็ไม่ได้รับคำตอบจากกัสจึงค่อยๆหันไปดูร่างเล็กที่นั่งอยู่ข้างเขา ริมฝีปากหยักสวยแสยะยิ้มออกมาเมื่อเห็น่าร่างเล็กบางหลับไปแล้วและหลับสนิมมากเสียด้วย  ธีโอหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาก่อนจะกดโทรฯออกหาปลายสายด้ยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์ผิดกับที่แกล้งใช้เลายละครกับกัสเมื่อครู่
 
“เอ่อ  ไอ้รัชฉันได้ตัวนายคนที่นายอยากได้แล้ว  ตังค์อ่ะโอนมาเลยรู้ไหมว่าลำบากแค่ไหนที่ต้องเล่นบทคนดี”
 
[เอ่อๆ  เอาตัวมาแล้วเดี๋ยวโอนให้ห้าพันเลยเอ้า เอามาเร็วๆฉันกำลังอยากหาอะไรสนุกๆทำ]  ธีโอยิ้มก่อนจะวางสายดวงตาก็ชำเลืองมองใบหน้าหวานสวยของกัสที่หลับตาพริ้ม ริมฝีปากสีแดงสดเผยอออกเล็กน้อยให้เห็นฟันที่เรียงตัวกันสวย
 
มิน่า...ถึงถูกใจไอ้รัชนัก
 
ธีโอคิดในใจก่อนจะเหยียบคันเร่งเพื่อให้ไปถึงที่หมายโดยเร็ว แต่ก็นึกอะไรบางอย่างได้จึงจอดรถแล้วค้นหาโทรศัพท์มือถือของร่างเล็กจากนั่นจึงกดเขียนข้อความและส่งทันที
 
‘วันนี้ฉันไม่กลับบ้านนะดีน ไม่ต้องเป็นห่วง’
 
 
 
ดีนที่กำลังเดินทางกลับบ้านชะงักเมื่อโทรศัพท์มือถือของเขาส่งเสียงร้องเตือนว่ามีข้อความเข้า ดีนล่วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงของตัวเอง
 
‘วันนี้ฉันไม่กลับบ้านนะดีน  ไม่ต้องห่วง’
 
ดีนเลิกคิ้วนี่เป็นครั้งแรกเลยที่กัสไม่กลับมานอนที่หอกับตน ดีนรู้สึกถึงกลิ่นทะแมงๆแต่ก็ต้องเลิกคิดเมื่อมีโทรศัพท์เข้าจากใครคนหนึ่ง
 
“ครับ พี่....ผมจะรีบไป” ดีนวางสายก่อนจะเดินกลับลงมาจากหอเพื่อไปทำธุระให้พี่ชายของตนโดยที่ลืมเรื่องของกัสไปเสียสนิทเพราะไม่ได้ติดใจอะไรมากเท่าไหร่นักเนื่องจากกัสคงอยู่กับเพื่อนคนอื่นบ้างนอกจากเขา
 
“กัสนายทิ้งฉันอีกแล้วสิ เฮ้อ...งั้นวันนี้ฉันไม่นอนหอแล้วกันนะ”  ดีนพูดกับตัวเองก่อนจะรีบไปทำธุระมือก็โทรฯฦหาพี่เพื่อขอไปนอนด้วยเพราะตนไม่อยากนอนคนเดียว
 
 
ดวงตาสีนิลมองร่างบอบบางที่นอนแน่นิ่งอยู่บนเตียงกว้างของเขา  ริมฝีปากได้รูปคลี่ยิ้มอย่างพึงพอใจที่เห็นว่าร่างบางมานอนอยู่ตรงหน้าเขาแล้วและเขากำลังจะทำให้ร่างบางแสนหยิ่งสยบอยู่ใต้อำนาจของเขา
 
ร่างบางจะต้องจำเขาไว้และจำไว้ว่าต่อไปห้ามมาทำหยิ่งหรืออวดเก่งใส่เขาอีก!!!
 
 
 
ไม่!...
 
ร่างเล็กของเด็กหนุ่มวัยยี่สิบปีทรุดลงกับพื้น  ดวงตาสีดำเข้มวาววับไปด้วยหยาดน้ำตา  ริมฝีปากเม้มเข้าหากันแน่นเพื่อกั้นเสียงสะอื้น  ศีรษะที่ปกคลุมไปด้วยผมสีน้ำตาลดำบริเวณหน้าผากมีเลือดเปลื้อนเป็นทางยาวรวมถึงเสื้อผ้าที่เป็นชุดนักศึกษาสีขาวสะอาดตาถูกอาบย้อมไปด้วยสีแดงสดของเลือด
 
“ใครก็ได้ช่วยด้วย ฮึก  เรียกรถพยาบาลที แม่ครับพ่อครับ ฮึก เรียกรถพยาบาลที ฮือ”  ร่างบางเขย่าร่างที่แน่นิ่งของพ่อทีแม่ทีแต่ก็ไม่ได้รับการตอบรับหรือสิ่งที่บ่งบอกว่าพ่อและแม่ครอบครัวที่เขามีอยู่เพียงสองคนยังมีชีวิตอยู่
 
“อย่าทิ้งกัสไปสิ ฮือ อย่าทิ้งให้กัสอยู่คนเดียวขอร้องล่ะ” ร่างบางปล่อยโฮออกมาสะอื้นออกมาอย่างหนักก่อนที่เขาจะรู้สึกหายใจไม่ออก สติสัมปชัญญะจะดับวูบลง...พร้อมๆกับเสียงรถพยาบาลที่ดังขึ้นเป็นเสียงสุดท้ายที่เขาได้ยิน
 
 
 เฮือก!!
 
ดวงตาสีดำเข้มเบิกกว้างพร้อมร่างบางสะดุ้งลุกพรวดจากที่นอนราวกับเตียงที่เขานอนอยู่ในตอนนี้ร้อนราวกับไฟก็ไม่ปาน  ความรู้สึกร้อนแผ่ซ่านไปทั่วทั้งร่างกายทำให้กัสหอบหายใจออกมาเล็กน้อย  ร่างกายมันร้อนลุ่มจนเขาอยากฉีกเสื้อผ้าที่สวมอยู่ทิ้งให้หมด
 
“ตื่นแล้วหรอ” เสียงคุ้นหูดังขึ้นทำให้กัสเบนดวงตามองไปที่รัชที่ยืนอยู่หน้าประตูที่เขาคิดว่าเป็นห้องน้ำเพราะสภาพของรัชคือสวมผ้าเช็ดตัวเพียงผืนเดียวตามลำตัวและเส้นผมมีหยดน้ำพราวไปทั่วทั้งร่าง
 
“แฮกๆ...นะ นายทำอะไรฉันแล้ว...ทำไมฉันอยู่ที่นี่” กัสถามพลางหอบหายใจ ดวงตาปรือลงมือก็เช็ดเหงือที่ชื้นขึ้นมาตามใบหน้าของตนออก
 
“ก็ทำให้...นายสยบใต้ร่างของฉันยังไงล่ะแล้ว...ที่นายอยู่ที่นี่ก็เพราะนายโง่เชื่อใจเพื่อนของฉันไงล่ะ”  กัสมองร่างสูงที่แสยะยิ้มให้เขาขายาวก็เดินเข้ามาใกล้เขามากขึ้นเรื่อยๆ
 
“ขอร้องฉันสิ  อ้อนวอนฉันซะ”
 
 
-------------------------------------
 
อัพบทที่หนึ่งแล้วนะคะ ถ้ามีคำผิดหรืออะไรก็บอกกันได้นะคะ^^ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและเม้นให้กำลังใจคะ