ไม่รักไม่ตื๊อ ไม่ดื้อตามจีบนะเนี่ย (YAOI)
เขียนโดย 
ซีซีเลอ
วันที่ 23 มิถุนายน พ.ศ. 2557 เวลา 22.24 น.
แก้ไขเมื่อ 23 มิถุนายน พ.ศ. 2557 22.33 น. โดย เจ้าของนิยาย
2) :::Chapter01::: ผมชอบภูผา
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
[[ไม่รักไม่ตื๊อ ไม่ดื้อตามจีบนะเนี่ย]]:::Chapter01::: ผมชอบภูผา
ผ่านมาหลายวัน ผมไม่ได้ตามจีบภูผาอย่างที่หวังไว้ ไหนจะเรื่องงาน ไหนจะเรื่องงาน และไหนจะเรื่องงานอีก คืองานที่พูดถึงก็คืองานที่อาจารย์แกสั่งมาให้ทำส่งนั่นแหละครับ เยอะจนผมเบลอ ลืมเพ้อถึงภูผาชั่วคราว ตอนนี้งานก็ยังเยอะอยู่ แต่ถ้าไม่ไปให้เขาเห็นหน้าบ้างเดี๋ยวจะลืมกัน
“เป็นอะไร เดี๋ยวยิ้มเดี๋ยวบึ้ง” วิศถามผมหน่ายๆ
“เป็นโรคชอบภูผา”
ผมพูดหน้าตาย พวกเพื่อนๆทำเสียงอ้วกกันใหญ่
“แล้วอารมณ์ดีแบบนี้ จะไปหามันรึไง”
ผมพยักหน้ารัวๆตอบคำถามป๊า นัทถอนหายใจเฮือกใหญ่ ทำไมอ่ะ ผมปากตรงกับใจ ผมผิดตรงไหนครับ
.
.
.
.
“ไปไม่ได้ย่ะ”
ผู้หญิงหน้าตาดีคนนึงดักหน้าผม ไม่ให้ผมเดินเข้าไปหาภูผา จำได้ครับว่าเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกับเขา แต่ไม่รู้ว่าชื่ออะไร
“ขอทางหน่อยครับ ผมจะไปหาภูผา”
“ชั้นบอกว่าไปไม่ได้ไง!”
“ก็ผมจะไปนี่ครับ”
เธอไม่มีทีท่าจะหลีกทางให้ ผมเดินไปทางซ้าย เธอก็ขยับมาขวาง แถมยังเลิกคิ้วท้าทายผมด้วย ทำไมต้องทำให้เรื่องมันยุ่งยากด้วยนะ
“ห้ามเข้าใกล้เพื่อนชั้นนะยะไอ้เกย์แบ๊ว ไปไกลๆเลย”
“ทำไมผมจะเข้าใกล้ภูผาไม่ได้? คุณเป็นอะไรกับเขาเหรอครับ”
“ชั้นก็เป็นเพื่อนมันน่ะสิ!”
“แต่ผมเป็นแฟนในอนาคตภูผาครับ”
ผมพูดหน้านิ่ง เธอเหมือนจะอึ้งไป ผมเลยรีบเดินผ่านไป ก่อนที่จะกลับมาวีนแตกเหมือนเมื่อกี้อีก เห็นเขาแล้วล่ะครับ นั่งที่โต๊ะหินอ่อนกับเพื่อนอีกสองคน กำลังมองมาทางนี้ด้วย ผมเลยโบกมือให้ สูดหายใจเข้าแล้วกระชับช่อดอกไม้ช่อใหญ่ในมือแน่น ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยจีบใครเลย ตื่นเต้นมากครับ
“อ้าวนาย! ชื่อสกายใช่ไหม เราชื่อฟ้า ยินดีที่ได้รู้จัก”
ฟ้า...อ้อ นึกออกแล้วครับ เขาเป็นเพื่อนกับภูผาอีกคนนึง โผล่มาจากตรงไหนไม่รู้ แต่ตอนนี้กำลังโอบไหล่ผมอย่างถือวิสาสะ
“ครับ ยินดีที่ได้รู้จัก”
“ชื่อของพวกเรานี่ความหมายเดียวกันเลยนะ เหมือนโชคชะตาจะลิขิต ให้เราสองคนมาเจอกัน”
“ครับ เหมือนโชคชะตาจะลิขิต ให้ผมและนายมาเจอกัน ในฐานะ เพื่อนภูผา และอนาคตแฟนของภูผา”
“มั่นใจจริงนะ”
“ครับ”
ผมแกะมือฟ้าออก ทำท่าจะเดินต่อ แต่กลับถูกคว้ามือไว้อีก
“มันไม่ชอบผู้ชายหรอก แต่เราชอบนะ”
เขาขยิบตาให้ผม ฟ้าเป็นผู้ชายตัวสูงใหญ่ ที่มีใบหน้าคมคายมากทีเดียวครับ พูดให้ถูกคือหล่อ แต่ไม่มีใครหน้าตาดีไปกว่าภูผาอีกแล้วล่ะในสายตาผม คิดว่าถ้าคุยกันแบบนี้ ทั้งวันคงไม่ได้เข้าใกล้ภูผาแน่ คงต้องทำอะไรซักอย่างล่ะ
“ผมหิวน้ำ แต่ไม่รู้ว่าร้านมันตั้งอยู่ตรงไหน ฟ้าไปซื้อให้ผมหน่อยได้ไหมครับ”
“ได้เลยคร้าบ รอเราอยู่นี่นะ”
“อือ”
พอเห็นว่าผมยิ้มให้ เขาก็ยิ้มกว้าง แล้วรีบวิ่งแผล็วไปซื้อน้ำให้ผมอย่างรวดเร็ว สั่งง่ายดีแฮะ
“เฮ้ย ไอ้ฟ้า! มันโง่หรือโง่วะน่ะ”
ภูผาสบถลั่น เมื่อเห็นว่าเพื่อนเขาวิ่งไปไกล ตอนอารมณ์เสียก็ยังน่ารักครับ
“สวัสดีภูผา...ผมเอาดอกไม้มาให้”
เขากัดฟันกรอด แถมยังไม่รับช่อดอกไม้ช่อใหญ่ของผมด้วย ตาคมตวัดมองมาที่ผมด้วยความไม่พอใจ ปนรังเกียจ ผมทำอะไรผิดขั้นตอนไปเหรอครับ? หรือว่า?!?
“เอ่อ..ผมพูดผิด เอาใหม่นะ...วิศมันบอกว่าให้พูดว่ายังไงแล้วนะ...”
ประโยคหลังผมพึมพำเบาๆ ดูเขาจะสนใจขึ้นมาบ้าง ดูได้จากคิ้วเข้มๆที่เลิกขึ้นสูง
“เอ่อ...ดอกไม้ช่อนี้...แทนใจผม..เอ๊ะ หรือดอกไม้แทนใจช่อนี้นายให้ผม? ไม่ๆ เอ่อ..เดี๋ยวนะ แปปนะ อย่าเพิ่งไปไหน ผมขอเวลาแปปเดียว”
ผมวางดอกไม้ลงบนโต๊ะหินอ่อนที่พวกเขานั่งกันอยู่ แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา
“วิศ..นี่สกายนะ”
“เออ กูรู้ ทำไม มีอะไร ให้ว่องเลยมึงกูกำลังซ้อมบาสอยู่เนี่ย ดีนะโทรมาตอนพักพอดี”
“วิศบอกผมว่าให้พูดยังไงนะ ตอนให้ดอกไม้อ่ะ”
“...นี่มึงโทรมาเรื่องแค่นี้อ่ะนะ”
“ครับ”
“เฮ้อ...เอ้า ฟังๆๆ ดอกไม้ช่อนี้..”
“ดอกไม้ช่อนี้” ผมหันไปพูดกับภูผาเสียงนิ่ง เหมือนจะเห็นเพื่อนเขายิ้มขำกันด้วย ยิ้มอะไรกัน เรื่องนี้ผมซีเรียสนะ!
“แทนหัวใจของผม..ให้...//เฮ้ยไอ้วิศ มาเร็วโว้ยยยยยย//...เออ แค่นี้นะ กูไปและ”
“แทนหัวใจของผมให้วิศ..เฮ้ย!...ผมไม่ได้ซื้อมาให้วิศนะ เฮ้! วิศ..วิศ!!!”
วางสายไปแล้วครับ ผมขมวดคิ้วมุ่น อะไรอ่ะ พูดยังไม่ทันจบเลย เพื่อนบ้า!
“มึงซื้อดอกไม้มาให้ใคร?”
“ให้นาย”
“เออ ก็แค่นั้น ต้องให้เพื่อนบอกหมดทุกอย่างเลยรึไง”
ภูผาผลักหัวผมจนหน้าหงาย แต่ไม่ได้โวยวายว่าจะไม่เอา...ก็ถือว่าไม่เลวนะครับ ถึงแม้จะเจ็บๆอยู่บ้างก็เถอะ
“ยิ้มบ้าอะไรของมึง”
“นายรับดอกไม้ที่ผมให้ใช่ไหม”
“..ไม่โว้ย!!!”
เขาว่าแล้วคว้าดอกไม้ราคาหลายพันที่ผมไปเลือกซื้อมาให้ไปโยนใส่ถังขยะ เสียดายอ่ะ ถ้าไม่เอาก็น่าจะบอกกันดีๆ ผมเอาไปแจกเพื่อนๆที่คณะก็ได้
“เยอะไปเปล่ามึง เขาอุตส่าห์ซื้อมาให้ ราคาไม่ใช่ถูกๆ” เพื่อนภูผาที่ชื่อแดนพูด เราเคยเรียนโรงเรียนเดียวกันครับ แต่คิดว่าเขาน่าจะจำผมไม่ได้
“เออจริง ถ้าแกไม่เอาให้ชั้นก็ได้ไอ้บ้า!!!”
ผู้หญิงที่เพิ่งขวางทางผมเมื่อกี้โวยวายเสียงดัง ดูเธอจะชอบดอกไม้ที่ผมเลือกมานะ...แสดงว่ามันก็ไม่ได้ดูแย่อะไร แต่ทำไมภูผาถึงไม่ชอบอ่ะ
“ไม่รู้ไม่สน! มันเอามาให้กู กูจะทำยังไงกับดอกไม้ช่อนั้นของมันก็ได้”
“สรุปว่ารับไว้สินะ”
ผมยิ้มอย่างมีชัย แล้วเดินออกมา สวนทางกับฟ้าพอดี
“อ้าวสกาย แล้วน้ำล่ะ ไม่เอาแล้วเหรอ”
“อ๋อ...ขอบคุณมากนะที่ฟ้าอุตส่าห์ออกไปซื้อมาให้ผม”
ผมรับขวดน้ำมาแล้วยิ้มให้ ภูผามีเพื่อนใจดีขนาดนี้ แต่ทำไมเจ้าตัวถึงไม่ใจดีเหมือนเพื่อนบ้างนะ...
“เดี๋ยว! มึงยังไปไหนไม่ได้ คุยกับกูให้รู้เรื่องก่อน”
ภูผาคว้ามือผมไว้ เรียกยิ้มกว้างๆจากผมได้ไม่ยาก แต่ต้องปั้นหน้านิ่งเข้าไว้ เขาจะได้ไม่ตกใจแล้วปล่อยมือผมเร็ว ฉลาดจริงๆเลยผมเนี่ย ฮ่าๆๆๆๆ
“ปล่อยเถอะครับ ผมจะกลับบ้านแล้ว”
“อย่ามาทำเล่นตัว กูรู้ว่ามึงชอบ เหี้ยเอ๊ย!”
เขาตะคอกใส่ผมแล้วสะบัดมือทิ้ง อ้าว อะไรอ่ะ ได้จับมือแค่แปปเดียวเอง
“อ่าฮะ..แต่ผมไม่ได้ชอบที่นายจับมือผมหรอกนะ”
“แล้วมึงชอบอะไร”
“ชอบภูผา”
ผมตอบหน้าตาย เจ้าของชื่อดูจะผงะเล็กน้อย..เอ่อ มากเลยแหละ ผมอาศัยจังหวะที่ภูผากำลังช็อค เดินหนีออกมา ทีแรกผมว่าจะกลับบ้านไปเลย เพราะมีงานหลายอย่างทำส่งอาจารย์ แต่คิดอีกทีแวะทานไอศกรีมที่ร้านโปรดก่อนดีกว่า อารมณ์ดี><
.
.
.
.
::ภูผา::
“เฮ้ยแก ชั้นว่าคนนี้โอว่ะ แบ๊วๆอ่ะ โคตรน่ารักเลย”
ไอ้นางว่า เฮ้ย! มึงจะแปรพักตร์เหรอวะ ไอ้เพื่อนเลวววววว ตอนนี้เรานั่งคุยกันที่โต๊ะหินอ่อนตัวเดิมที่ไอ้ตัวปัญหามันโผล่มาให้ดอกไม้ผมนั่นแหละครับ จะไม่ให้เรียกมันว่าตัวปัญหาได้ไง ตั้งแต่มันมาประกาศตัว บอกชอบผมท่ามกลางสายตานับร้อยของคนในคณะ ข่าวซุบซิบก็แพร่หลายไปทั่วทั้งม. เด็กๆในสต็อกผมก็ได้ข่าวผิดๆถูกๆ จนตอนนี้เลิกมาหาผมหลายคนแล้ว ด้วยความที่คิดว่าผมเป็นเกย์ แม่ง!!!
“กูชอบตอนที่มันให้ดอกไม้มึง ขนาดจะพูดมุกเสี่ยวๆจีบมึง มันยังพูดผิดพูดถูกเลย” ไอ้แดนสนับสนุนความคิดนางอีกคน
“ถึงขนาดต้องโทรถามเพื่อน กูว่าหนักว่ะ..”
“แสดงว่ามึงก็ไม่ชอบมันใช่ป่ะไอ้ทศ”
“เปล่า กูว่าแม่งโคตรน่ารักเลย”
“ไอ้เหี้ย ไอ้เลวววววววววววว”
ผมด่ามัน เจ้าตัวก็ไม่ทุกข์ไม่ร้อนครับ แต่ละคนนี่คือหลงสเน่ห์ไอ้เกย์บ้านั่นไปหมดแล้ว ลืมไปรึไงว่าเพื่อนมึงเป็นผู้ชายทั้งแท่ง!
“แต่กูไม่สนับสนุนให้มันมาชอบมึงว่ะ”
“ทำไมวะ กูเห็นมึงกระดี๊กระด๊ากว่าคนอื่นเลยไม่ใช่รึไง ตอนที่มันมา”
เชี่ยทศถามไอ้ฟ้า มึงอย่าไปบีบเค้นมันมาก ไม่สนับสนุนอ่ะถูกแล้ว
“ก็กูชอบมันอ่ะ ทำไมต้องไปสนับสนุนให้มาคบกับคนเหี้ยๆอย่างไอ้ภูด้วยวะ”
ไอ้ฟ้าว่า อ๋อ สรุปว่ามึงอยากได้เองว่างั้น? ไม่ได้นึกถึงกูเลยใช่ไหม แต่ละตัวเนี่ย
“ชั้นว่ายากกกกกกก ท่าทางฮีจะเอาจริง..ไอ้ภู แกก็นะ เล่นตัวเป็นผู้หญิงไปได้ ไม่ได้เสียหายอะไรซักหน่อย ตัวใหญ่อย่างกับยักษ์ปักหลั่นแบบแกนะ ไม่มีทางเสียตัวให้มันอ่ะ มีแต่มันแหละ ที่ต้องเสียตัวให้แก อร๊ายยยยยยยย ชั้นพูดอะไรออกไป~”
เชี่ยนางบิดตัวไปมาด้วยความเขิน ไม่รู้ป่านนี้จะจินตนาการไปถึงไหนแล้ว อี๋!!
“ที่แน่ๆถ้ามึงทำมันเสียใจ เพื่อนๆมันมารุมกินโต๊ะมึงแน่ล่ะ ยังไม่นับรวมสาวกมันอีกเป็นร้อยทั้งในและนอกคณะ” ไอ้ทศบรรยายสรรพคุณ คือพวกมึงเชียร์มันออกหน้าออกตามากกกกก นี่อยากให้กูเป็นเกย์ขนาดนั้นเลยรึไง!
“เยอะขนาดนั้นเลยเหรอวะ ทำไมกูไม่เห็นจะรู้จักมันเลย”
“เพราะเพื่อนมันแต่ละตัวโคตรหวงน่ะสิ ใครเล็งสกายไว้พวกแม่งตามไปเล่นหมด ใครจะไปกล้าออกตัววะ คิดสิคิด!” ไอ้ทศพูดเสียงจริงจัง
“เหมือนจะมีคนแถวนี้หน้าซีดว่ะ...ไงไอ้ฟ้า..คนสวยของมึงดูท่าจะเคี้ยวยากแล้วว่ะ ฮ่าๆๆๆ” ผมแซวมัน แต่ไอ้ฟ้ายังทำฟอร์มยักไหล่ไม่ยี่หระ เนียนตายห่าล่ะมึง เหงื่อเต็มหน้าแล้ว โอ๊ยขำ!!
“แล้วมึงไม่กลัวเหรอ?” ไอ้แดนถามขึ้น
“กลัวทำไม ไร้สาระว่ะ กูไม่ได้ชอบมันสักหน่อย”
“ชั้นว่าเพื่อนมันต้องแอบปิ๊งมันแน่เลยว่ะแก ไม่ก็ได้กันแล้วแบบเซ็กส์เฟรนส์อะไรงี้”
“อ๋อ แบบที่กูขอมึงเมื่อก่อนอ่ะเหรอ” ผมแซวไอ้นาง
“เออ แบบที่แกขอชั้น แล้วแกก็ได้ตีนชั้นไปกินนั่นแหละ”
มันว่าแล้วป้องปากหัวเราะอย่างมีจริต...อ่า..เรียกอีกอย่างว่ากระแดะนั่นแหละ
“หือ? พวกมึงไปขอกันกินตั้งแต่เมื่อไหร่วะ กูไม่เห็นรู้เรื่อง” ไอ้ฟ้าสอดปาก
“ตอนช่วงเฟรชชี่อ่ะ ช่วงนั้นที่ชั้นยังอยู่กับยัยพวกดิสนีย์ปริ๊นเซส”
พวกดิสนีย์ปริ๊นเซสที่ว่า คือกลุ่มกระเทยในเซค ประกอบไปด้วย ซินดี้(ไอ้ซ่ง) เบล(บอล) จัสมิน(เจมส์) แล้วก็แอเรียล(อู๊ด) ปกติก็เรียกชื่อจริงๆของมันนั่นแหละครับ เว้นแต่ว่าจะใช้งานมันถึงจะเรียกชื่อใหม่พวกมัน เมื่อก่อนนางมันอยู่กลุ่มเดียวกับพวกนี้แหละ ตอนนี้ก็ยังคุยกันอยู่ครับ แต่ด้วยไลฟ์สไตล์ที่ต่างกันนางมันเลยชอบที่จะอยู่กับกลุ่มผมมากกว่า (มันเคยบอกว่าอยู่กลุ่มผมแล้วมันเด่น แก๊งเจ้าหญิงแม่งแย่งซีน555555)
“เหี้ยภู ไอ้เลววววววววววววว จะฟันเพื่อน เลววววววววววว”
ไอ้ฟ้าโวยวาย เอ๊า! กูก็ไม่ได้พูดซักคำว่าเป็นคนดีนี่หว่า!
“นี่..ชั้นว่าหยุดทอปปิกนี้เหอะ เวิ่นเว้อ ไม่มีสาระ”
“จริง” ไอ้แดนพูดสนับสนุนฟ้าเสียงเนือยๆ...คงเอือมไอ้ฟ้านั่นแหละครับ ชอบทำตัววุ่นวายไม่อยู่นิ่ง รำคาญมันกันทั้งกลุ่มแหละ แต่ไม่พูด เพราะถึงพูดไปไอ้ฟ้ามันก็ไม่หยุดความเยอะของมันอยู่ดี
~~~ไม่คิดจะคบใครจริงจัง เพราะไม่อยากทำร้ายใคร และไม่ได้คิดว่าตัวเองดัง หรือว่าเป็นคนหลายใจ ก็ฉันแค่ใจร้าย ฉันแค่ใจร้าย ทุกวันก็เตือนตัวเองในใจ อย่าไปทำร้ายคนอื่น~~~ ติ๊ด!
เห็นแว๊บๆว่าน้องแนน..เอ๊ะ หรือเนสวะ...กรรมดันกดรับไปซะแล้วว่ะ
“ไงครับ..”
“พี่ภู นี่นุ่นเองนะคะ วันนี้พี่ภูว่างรึเปล่าเอ่ย”
แอดดดดดดดดดดดดดดด ทายผิด น้องนุ่น..นุ่นไหนวะ เหอๆๆ ผมเอามืออุดโทรศัพท์ไว้แล้วหันมาถามเพื่อน
“นุ่น..นุ่นไหนวะไอ้ทศ”
“นุ่นคนล่าสุดก็ ‘ถาปัตย์ แต่ถ้านุ่นคนก่อนหน้านั้นจะเป็น สิน’กำ คนเก่าๆก็มีทั้ง เภสัช’ แล้วก็ทันตะ’ นี่กูยังไม่นับรวมพวกที่อยู่ม.XY แล้วก็ม.XX นะ นอกนั้นก็นุ่น..”
เวร! ทำไมต้องชื่อซ้ำๆกันด้วยวะ แล้วกูจะรู้ไหมล่ะเนี่ย ว่านุ่นไหนโทรมา ผมยกโทรศัพท์ขึ้นแนบหู กะไว้ว่าจะตีเนียนแล้วหลอกฟันเก็บแต้มอีกซักรอบ ถ้าไม่ติดว่าไอ้ฟ้ามันขยับปากเป็นคำพูดที่โคตรจะเสียดแทงหัวใจว่า ‘ฟันแล้วไม่นับ’ พ่องครับไอ้ห่า! ทีหลังต้องตกลงใหม่เป็นจำนวนครั้งที่พาขึ้นห้องละ มานับคนแบบนี้ผมโคตรจะเสียเปรียบเลยว่ะแม่ง!!
“อ..เอ่อ...ขอโทษนะครับน้องนุ่น ช่วงนี้พี่ไม่ค่อยว่างเลย เอาไว้พี่ว่างจะโทรไปหานะครับ”
“ก็ได้ค่ะ งั้นนุ่นไม่กวนแล้ว แค่นี้นะคะ จุ๊บๆ”
“ครับ จุ๊บก็จุ๊บครับ..” ติ๊ด!
“นี่ยังไม่เลิกเก็บแต้มกันอีกเหรอ เดี๋ยวเอดส์ก็แดกหรอกพวกแก” ไอ้นางพูดเสียงหน่ายๆ เพื่อนเวร! แม่งแช่งกู!!!!!
“ทศเก็บเมียมึงไว้ให้ไกลๆตีนกูเลย พูดจาโคตรไม่เป็นมงคลอ่ะสัด!”
ไอ้ฟ้าว่าขำๆ ส่วนทศก็ทำหน้าแหยงๆครับ สงสัยรับไม่ได้ที่ไอ้ฟ้ามันยัดเยียดนางให้เป็นเมียมัน
“คนเขาอุตส่าห์เตือนด้วยความหวังดี..และจะบอกให้นะยะ ชั้นมีผัวอย่างไอ้ทศก็ยังดีกว่ามีแบบพวกแกว่ะ ถ้าวันไหนตุ่มแดงขึ้นนี่อย่าร้องห่มร้องไห้ขอคำปรึกษาจากชั้นล่ะ ไอ้พวกสำส่อนทางเพศ”
นางมันด่ากลับ..นี่มึงเตือนกูด้วยความหวังดี หรือแช่งกูจริงๆวะเนี่ย เริ่มจะไม่ค่อยแน่ใจละ = =;
“กูว่าก่อนหน้านี้เราพูดถึงเรื่องของสกายไม่ใช่เหรอ หรือกูจำผิด?”
ทศพูดแทรก ก่อนที่ผมกับฟ้าจะทำสงครามโต้วาที (เออ แถวบ้านผมเรียกว่าเถียงว่ะ บ้านพวกคุณเรียกแบบเดียวกันรึเปล่า? ถ้าใช่...แสดงว่าบ้านเราอยู่ใกล้กันนะครับ อิอิ :อิพ่องงงง //เสียงจากที่ไกลๆ) แต่ไอ้การพูดแทรกของไอ้ทศก็ไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นหรอกครับ ในที่สุดพวกผมก็เถียงกันตั้งแต่หน้าคณะ ไปจนถึงหน้าหอไอ้นางอยู่ดี มันยังมีหน้ามาสาปแช่งพวกผมสารพัด แถมยังยกนิ้วกลางงามๆให้ทีนึงซะอีก เหนือสิ่งอื่นใด คำสาปส่งของไอ้นางทำเอาผมขนลุกซู่ ขี้หดตดหายไปหลายวัน...
“ขอให้แกได้สกายเป็นเมีย!!!!!!!!!!!!!!”
ไม่เอาโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
