หัวใจจอมมาร

  Why come back
 
   “เดี๋ยวลันตาไปห้องน้ำแป็ปนึงนะคะ”
 
   “ครับ แล้วรีบมานะ”
 
   “ค่ะ”ทันทีที่ได้รับอนุญาตลันตาก็รีบเดินขึ้นไปชั้นสองอย่างสบายๆไม่เร่งรีบเพราะรู้ดีว่าต่อให้เธอเข้าห้องน้ำนานแค่ไหนฟาเอลก็จะรอเธออยู่ที่เดิม ไม่เคยคิดที่จะทิ้งเธอไปไหน เรื่องระหว่างลันตากับฟาเอลนั้นมันชั่งเป็นเรื่องดีเหลือเกินสำหรับลันตา ดีที่มีคนมารับผิดชอบชีวิตเธอ ดีที่เขาพร้อมที่จะให้เธอฝากชีวิตไว้กับเขา พูดถึงฝากชีวิตจู่ๆลันตาก็นึกถึงคำพูดที่แสนหวานในคืนวันเกินของเธอในคืนนั้นขึ้นมา คำพูดที่เธอหลงเชื่อมาตลอด คำพูดที่ทำให้เธอมีความสุขและเจ็บปวดในเวลาไล่เลี่ยกัน เธอจะไม่มีวันเชื่อคำพูดของเขาอีกเป็นอันขาด หากวันหนึ่งเขากลับมาขอคืนดีเธอตั้งใจไว้แล้วว่าจะไม่กลับไปให้เขาปั่นหัวเล่นอีกเป็นอันขาด ต่อให้เขาจะฆ่าตัวตายล้างความผิดเธอก็จะไม่ใจอ่อนให้แน่!‘ผู้ชายอย่างคุณจะไม่ได้รับความรักจากใครทั้งสิ้น ริคคาโด!!!’ ลันตาเดินเข้าห้องน้ำไปจนลืมสังเกตุสิ่งมีชีวิตรอบๆกายว่ามีอยู่สิ่งหนึ่งที่จับจ้องหญิงสาวราวกับจะจับเธอเลอะเอ็นเอากระดูกต้มน้ำซุปยังไงยังนั้นเลย
 
   ‘ฉันจะไม่มีวันปล่อยเธอไปมีความสุขกับไอ้ฟาเอลเด็ดขาด ลันตา!!’
 
   ริคคาโดคิดอย่างเห็นแก่ตัว ภายนอกเขาอาจจะเป็นคนที่ค่อนข้างอารมณ์ร้ายและเห็นแก่ตัว แต่กับเธอคนนี้ ลันตา เขาพยายามที่จะไม่เอาอารมณ์ประจำตัวของเขามาใช้กับเธอ พยายามที่จะแสดงความรักที่คนทั่วไปเขาทำกัน แต่ด้วยงานที่มันรัดตัวเลยทำให้มีเวลาน้อยที่จะดูแลเธอ แค่เขาก็พยายามที่จะเครียร์งานทั้งหมดที่สเปนเพื่อมาอยู่กับเธอ รักษาแผลใจให้และตอนแรกกะว่าจะขอเธอแต่งงานด้วยแต่ตอนนี้คงไม่ทันแล้วล่ะเพราะว่าเธอกำลังจะเข้างานวิวาห์กับเพื่อนรักของเขา...
 
   ริคคาโดหลุดจากภวังค์ทันทีที่เห็นร่างบางย่างกรายออกจากห้องน้ำ เขาเดินตามเธอไปเรื่อยๆจนถึงทางลงบันไดใต้ดินที่จอดรถซึ่งไม่ค่อยมีคนเท่าไหร จึงเป็นโอกาสเหมาะที่จะ ‘ลัก’ พาตัวเธอไป เอาวะ!ต่อให้นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายน้ำเน่าเขาก็ยอมวะเพื่อให้ได้เธอมา!!
 
   ริคคาโดหยิบผ้าผืนหนึ่งที่โปะยาสลบไว้ตอนแต่แรกขึ้นมาหมายที่จะปิดจมูกคนตัวเล็กและไวเท่าความคิดมือหนาใช้ผ้าฉุนปิดจมูกคนตัวเล็กเป็นที่เรียบร้อยแต่มีหรือคนตัวเล็กในอ้อมแขนจะอยู่เฉยๆ ดิ้นรนเอาเป็นเอาตาย พยายามจะร้องขอความช่วยเหลือจากอื่นอื่น แต่ก็เหมือนคว้าน้ำเหลวเพราะบริเวรนี้มันไม่มีคนเลย สักพักร่างบางก็หยุดดิ้นแล้วทรุดลงไปกองกับพื้น แต่ดีที่มือหนาคว้าไว้ทันไม่งั้นเธอคงหัวฟาดพื้นน็อคไปแน่ๆ
 
   ริคคาโดอุ้นลันตาไปยังรถหรูที่จอดอยู่ไม่ไกล แล้วขับไปยังคฤหาสน์ของเขาอย่างไม่เร่งรีบเท่าไหร เขารู้ดีว่าการลักพาตัวเธอมานั้นมันเป็นความคิดที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร เสี่ยงที่จะทำให้เธอเกลียดเขาเข้าไปใหญ่ แต่เขาก็ยอมเพราะเห็นเธอนั้นมีความสุขกับชายอื่นที่ไม่ใช่ตนเองไม่ได้ เพราะเขายังรักเธอมาก รักจนไม่สามารถจะปล่อยเธอไปได้ เขายอมให้เธอร้องไห้เวลาอยู่กับเขาดีกว่าไปนั่งหัวเราะกับคนอื่นยังจะดีกว่าอีก!!!
 
   “อือ...เช้าแล้วเหรอคะ...”คนที่สลบไปสักพักครางฮืองัวเงียตื่นขึ้นมาแล้วละเมอเหมือนเด็กจนพาให้คนข้างๆพลอยยิ้มตามกับความน่ารักของเธอ ชวนให้เขานั้นแนบฝีปากกับผมนุ่มสลวยแต่ก็ต้องชะงักไปเมื่อเธอพูดคำที่เขาไม่อยากได้ยินที่สุด
 
   “คุณฟาเอล...”จากใบหน้าที่เคยยิ้มแย้มบันนี้กลับบึ้งตึงขึ้นมาทันตา นี้ลันตาเคยนอนกับไอ้ฟาเอลด้วยเหรอเนี่ย หึ!ทีเขาขอนอนด้วยก็ปฏิเสธ นี้แสดงว่าลันตากับไอ้ฟ่เอลเคยมีอะไรกันแล้วงั้นเหรอ ทีแต่ก่อนเขาแตะนิดแตะหน่อยก็ทำเป็นหวง ทีกับไอ้ฟาเอลนี้ไม่เคยหวงเลยนะ คิดแค่นี้ชายหนุ่มก็เริ่มจะปรี๊ดแตกขึ้นมาทันที หึ!ตื่นขึ้นมาก่อนเถอะ น่าดู...!นังร่าน!!!!
 
   “คุณฟาเอลคะ...กรี๊ด!!”ทันทีที่ลันตาตื่นขึ้นมาจะระดมกรี๊ดใหญ่เพราะคนที่นั่งอยู่ข้างๆเธอนั้นไม่ใช่คุณฟาเอล แต่เป็นใครที่ไหนก็ไม่รู้เป็นธรรมดาที่เธอต้องตกใจและกรี๊ด
 
   “นี่เธอกรี๊ดอะไรนักหนา”เสียงทุ้มเปล่งออกมาจากริมฝีปากบาง ลันตาชะงักทันทีที่ได้ยิน นี่มันเสียง...
 
   “ริค...”ลันตาพูดเหมือนคนใกล้ตายเต็มที่ นี่มันเสียงริคคาโดนี่ เธอจำได้และจะไม่มีวันลืมผู้ชายคนที่ทำร้ายเธออย่างเด็ดขาด แล้วเขาจะกลับมาทำไมกันกลับมาทำร้ายเธออีกน่ะหรือ นี่เขายังไม่สะใจอีกหรือที่ทำร้ายชีวิตของเธอไปแล้วครั้งหนึ่ง...เขาจะกลับมาทำไมอีก
 
   “หึ!ยังจำชื่อนี้ได้อีกเหรอ”ชายหนุ่มเหยียดยิ้มด้วยความสมเพศ เขานึกว่าเธอจะจำชื่อนี้ไม่ได้ซะแล้ว ในหัวคงมีแต่ชื่อของไอ้ฟาเอลคนเดียวแน่ ใบหน้าที่เคยเหยียดยิ้มบัดนี้กลับเศร้าสลดแวบหนึ่งแล้วบึ้งตึงขึ้นมาทันตา เพียงคำที่ว่า
 
   “จะกลับมาทำไม...”
ItimChat
อ๊าย!>_<งานเข้าลันตาของไอติมแล้วไง ปากหาเรื่องจริงๆเล๊ย ยังไงก็ช่วยๆลุ้นกันด้วยนะคะว่าตอนต่อไปลันตาของเค้าจะโดนอะไรบ้าง (ลันตาแอบกระซิบมาว่าถ้ามีคนอ่านเยอะคอมเม้มส์เยอะๆ จะเปิดฉากร้อนๆด้วยอ๊าตัวเธอ>///<)