Your my precious นางเงือกที่รัก

หือออ ฉันเศร้าาา เรย์ลืมฉัน ฉันเลยเดินกลับบ้านพร้อมเข้าห้องนอนเลย ไม่อยากเจอหน้าใครยตอนนี้ อยู่ๆก็มีเสียงเคา๊ะประตู end.โมเอน่าtalk
"โมเอน่าๆ " ไม่มีเสียงตอบรับ ผมเลยเปิดประตูเข้าไป เห็นเธอนอนอยู่ผมเลยขึ้นเทิบไปนั่งบนเตียงแล้วลูบหัวเธอ
"โถ่เด็กน้อยฉันขอโทดน้าไม่ได้ตั้งใจจะลืมเธอจริงๆนะ" ผมพูด
"หรอ" เห้ยผมนึกว่าเธอนอนแล้ว
"ยังไม่นอนอีกหรอเนี่ย"
"เห็นว่านอนปะหละ"
"ทำมายอกย้อน"ผมเลยเอามือขยี้หัวเธอแต่โดนเธอปัดมือออก
"อย่ามายุ่งกับฉัน"
"โมโอน่าฟังเรย์น้ะ เรย์ไม่ได้ตั้งใจจะลืมนะไม่ได้ตั้งใจจริงๆน้ะ ดีกันนะๆ"ผมพูดพร้อมกับยื่นนิ้วก้อยไปให้
ไม่ เรย์รู้ไหมว่าฉันเสียใจนะ ฮึกฮะฮือออ ทะที่เรย์ลืมฉัน ฮือออ" อยู่ๆเธอก็ร้องไห้ผมเลยดึงเธอเข้ามากอดแล้วลูบหัว
"โอ๋ๆเรย์ขอโทดน้าาไม่ร้องนะไม่ร้อง สัญญาจะไม่มีครั้งต่อไป"
"ชิ" เธอสบัดหน้าหนีผม ผมเลยยื่นหน้าเข้าไปไกล้ๆ
"ดีกะ"ผมยังพูดไม่ทันจบเธอก็เอามือปิดปากผม
"โอเคๆดีๅแต่นายต้องพาฉันไปอควาเรี่ยมนะ"
"โอเคได้ แต่วันนี้ตอนดึกเธอต้องพาฉันไปทำพิธีนะ"
"ได้ๅ"