Past-memories อดีต-ความทรงจำรักวุ่นๆกับยัยตัวร้าย

 
สิ่งที่ต้องค้นหา     
     
          หลังจากที่ฉันได้เจอกับพี่เรียวเมื่อวาน ฉันก็เพิ่งรู้เหมือนกันว่าพี่เรียวก็โดนจับยัดใส่โลงคล้ายๆ กับโลงศพบ้าๆ นั้นด้วย พอตื่นเช้ามาฉันก็ไปโรงเรียนตามปกติแต่พาพี่เรียวไปด้วยและพามายังห้องปกครองเพื่อให้พี่เรียวรับรู้เงื่อนไข้ต่างๆ ในโรงเรียนและห้องของเขา แน่นอนว่าตอนที่พวกเราเดินเข้ามาในโรงเรียนก้าวแรกก็โดนสายตานับร้อยจับจองมาที่พวกเรา พวกผู้หญิงก็พากันจ้องพี่เรียวยังกะจะกินพี่ฉันไปทั้งตัวจนฉันต้องทำสายตาอำมหิตใส่ไปถึงเลิกมองกัน หึ! เห็นงี้แต่ตอนเด็กๆ ฉันติดพี่ชายนะเฟ้ยจะบอกให้...ตอนนี้ก็ยังติด มั้ง (แล้วจะบอกเพื่อ?) พี่เรียวอยู่ชั้นม.3 ห้องA ว่างๆ เดี๋ยวแวะไปหาดีกว่า พีเรียวยิ่งหล่อๆ อยู่ด้วย ดีใจ อีกต่างหากต้องกันท่าไม่ให้ผู้หญิงคนไหนเข้าใกล้ ถ้าผู้หญิงคนนั้นไม่ดีพอ แต่ถ้าเป็นของที่พี่เรียวเลือกฉันก็พร้อมจะรับมาพิจรณาอ่านะ (หวงพี่ชายเกิ๊น!)
 
 
          ณ สนามใหญ่
          และวันนี้พวกเราก็ลงมาฝึกกันตามเคย เฮ้อออ~ ไม่มีอะไรทำเลย และซึ่งแน่นอนว่าฉัน...ก็ต้องโดนตามเคย -v- ที่เดิมๆ ใต้ต้นไม้ที่เจอกับตาทัตสึยะ พูดถึงทัตสึยะ...ตกลงเขาเป็นคนที่ปลดผนึกฉันจริงๆ งั้นเหรอ? ถ้าเป็นเขาจริงๆ แล้วเขาทำได้ยังไงกัน? แล้วทำไมเวลาแบบนั้นเขาถึงไปอยู่ในที่แบบนั้นได้ล่ะ? หรือมันมีอะไรมากกว่าและลึกซึ่งมากนั้น? เอ๋..มันยังไงกันนะ? และในขณะที่ฉันกำลังตั้งคำถามเรื่อยเปื่อยของเราก็มีบางสิ่งบางอย่างตกลงมา..
          โป๊ก!!
          ตกลงมา... ใส่หัวฉันดังโป๊กเลย! โอ๊ย! มันเจ็บนะเฟ้ยใครที่ไหนมันปามาเนี่ย อย่าให้ให้รู้เดี๋ยวแม่จะตามไปเชือดถึงที่เลย! ฉันเอามือกุมหัวตัวเองที่โดนบางสิ่งบางอย่างนั้นตกลงมาใส่และก็ก้มลงไปดูสิ่งที่มาตกลงมาใส่หัวฉัน มันก็คือ...หนังสือ...รู้สึกจะไม่ใช่หนังสือธรรมดาๆซะด้วย พอดูมันชัดๆอีกทีมันคือหนังสือเวทย์มนต์ แล้วทำไมหนังสือเวทย์ถึงมาอยู่แถวนี้ได้ มิหน่ำซ้ำยังตกลงมาใส่หัวฉันอีก ซวยจริงๆ - -
          "เฮ้ออ~ หนังสือเวทย์มนต์ทำไมถึงมาอยู่แถวนี้ได้ล่ะเนี่ย?" ฉันหยิบหนังสือนั้นขึ้นมาและปัดฝุ่นที่เกาะหนังสือนั้นอยู่และก็เปิดอ่านเนื้อหาข้างใน พอเปิดอ่านบรรยากาศรอบๆตัวก็เริ่มแปลกๆ อยู่ๆ ก็มีแสงสว่างส่องเข้ามายังหน้าฉันทำให้ฉันแสบตาไปหมดตนต้องปิดตาลง...และเมื่อลืมตาขึ้นดูอีกครั้ง ตัวเองก็มาโผล่อยู่ที่ไหนแล้วก็ไม่รู้
          "เฮ้ย! นี่มันที่ไหนเนี่ย?" ฉันอุทานออกไปด้วยความตกใจ หลังจากนั้นก็มีเสียงตอบกลับมาว่า
          "ที่นี่คือ 'ป่าต้องห้าม' ยังไงล่ะ" มีเสียงๆหนึ่งเอ่ยตอบฉันซึ่งฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าต้นเสียงมาจากใน 'ป่าต้องห้าม' แล้วทำไมฉันถึงมาโผล่ที่นี่ได้? "ไม่มีอะไรต้องกลัวสาวน้อย ฉันแค่อยากให้เธอได้เห็นบางสิ่งกับตาตัวเอง ในสิ่งที่หนังสือเล่มนี้ได้มีการบันทึกไว้" เขาพูดขึ้นมาเมื่อคิดว่าฉันกำลังหวาดกลัวกับสิ่งที่เกิดขึ้นอยู่ ฉันไม่ได้กลัวนะแค่สงสัยเฉยๆ แต่สิ่งที่หนังสือเล่มนี้จดจำไว้เหรอ? มันชักจะแปลกๆขึ้นทุกทีแล้วนะเนี่ย!
          "เอิ่ม..ช่วยตอบได้มั้ยว่าคุณคือใคร?" ฉันเอ่ยถามเจ้าของเสียงที่ดังอยู่ในความมืดของป่าต้องห้ามไป
               "อ่อ! ลืมแนะนำตัวไปเลย ฉันชื่อ โพตส์ เป็นหนังสือเวทย์มนต์ของเธอ ยิ่งดีที่ได้รู้จัก แคลอ เมลฟิวส์ สตอนท์ฮาร์ท" เขากล่าวแนะนำตัวเอง เดี๋ยว! เขาบอกว่า 'หนังสือเวทย์มนต์ของฉัน' งั้นเหรอ?
          "หนังสือเวทย์มนต์...ของฉัน?" ฉันเอ่ยทวนคำพูดของโพตส์อีกครั้ง
          "ใช่ ก็ที่เธอยืนอยู่ในมือไง" คำตอบฉันซึ่งพอฉันก้มลงไปมองก็ทำหน้าสงสัยประมาณว่า 'นี่คือคุณ?' โพตส์จึงเอ่ยตอบมาว่า "ใช่ ฉันเอง"
          "ตาเถร!!" ฉันอุทานออกมาพร้อมกับปล่อยมืออกจากหนังสือทันที หรือเรียกง่ายๆได้ว่า โยนทิ้ง!
          "นี่เธอ ระวังหน่อยสิถ้าฉันเสียดายขึ้นมาจะทำยังไง ใครจะรับผิดชอบ?" โพตส์เอ่ยเทศน์ ไม่สิ ด่า ไม่สิ ว่า ไม่สิ พูด ก็ไม่ใช่อีก! บ่นสรุปเป็นบ่น!โพตส์เอ่ยบ่นฉันเป็นชุดร่ายซะยาวเลย แค่ตกไปคงไม่กระทบเท่าไหร่หรอกมั้ง ปกหนาอยู่แล้วนิ -v-
          "ฉันขอโทษแล้วกัน แล้วไหนล่ะสิ่งที่นายอยากให้ฉันดูน่ะ?" ฉันรีบตัดบทก่อนที่โพตส์จะแพ้มมากไปมากกว่านี้
          "นี่ไง..ดูสิ" โพตส์ลอยไปยังหน้าถ้ำที่มืดสนิท มืดจนมองไม่เห็นข้างในนั้นเลยแม้แต่น้อย
          "ก็แค่ถ้ำ...ไม่ใช่รึไง?" ฉันเลิกคิ้วมองถ้ำตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ มันมีอะไรพิเศษกัน?
          "ลองเดินเข้าไปสิ แล้วเธอจะได้รู้" โพตส์ลอยนำทางเข้าไปและฉันก็เดินตามโพตส์ไป พอเดินเข้าไปเรื่อยๆก็เริ่มมืดลงเรื่อยๆแต่สักพักก็ค่อยๆสว่างขึ้นเรื่อยๆฉันเห็นแสงสว่างที่จ้ามาก ถ้าเดินผ่านไปจากตรงนั้นรู้สึกจะเป็นทางออกแล้วล่ะนะ แต่ที่ปลายทางนั้นมีอะไร? ทำไมถึงต้องให้ฉันเข้ามาดูพอฉันออกทางปากถ้ำแล้วก็ได้เห็นประตูบานใหญ่..ใหญ่มาก... มันใหญ่กว่าประตูที่ปราสาทของฉันอีก ปราสาทที่ฉันอยู่ก่อนจะโดนทำลายจนหมดสิ้นแต่ก่อนที่จะเข้ามา มันเหมือน...ทางไปชั้นใต้ดินที่อยู่ในปราสาทของฉันเลย รึว่า...
          "เธออยากรู้สินะว่าข้างในนั้นมีอะไร..?" โพตส์หันมาถาม ฉันก็ขยักหน้าเบาๆตอบโพตส์ไป "นั้นล่ะคือสิ่งที่เธอจะต้องค้นหาด้วยตัวเอง"
          "สิ่งที่ฉัน..ต้องค้นหา?" ฉันทวนคำพูดของโพตส์อีกครั้ง
          "ใช่ ถ้าเธอสามารถค้นหามันได้เธอจะได้รู้อะไรหลายๆ เรื่องที่เธออยากรู้ และมันยังเป็นกุญแจไขที่สำคัญมากเกี่ยวกับ การที่อาณาจักรฮิวของเธอ..ถูกทำลายยังไงล่ะ"
          "ห่ะ!?" ฉันถึงกับอุทานออกมาด้วยความตกใจในทันที สาเหตุทีค่เมืองของฉันโดนทำลายงั้นเหรอ? ...งั้นก็เท่ากับว่าคงจะมีสาเหตุที่ท่านพ่อกับท่านแม่ของฉันโดยรอบสังหารด้วยสินะ!?
          "และเธอก็จะได้รู้สิ่งที่อยู่ในตัวของเธอมากขึ้นด้วย"
          "สิ่งที่อยู่ในตัวฉัน? ยังมีสิ่งที่ฉันยังไม่รู้เกี่ยวกับฉันอีกงั้นเหรอ!?" ฉันมองโพตส์พลางเลิกคิ้วขึ้นด้วยความไม่เข้าใจ
          "สิ่งนั้นเธอก็ต้องหามันเองเช่นกัน.." เมื่อโพตส์กล่าวจบ ภาพที่ฉันเห็นตรงหน้าก็ค่อยๆ เลื่อนรางลงเรื่อยๆ
          "เดี๋ยวสิ! โพตส์! โพตส์!!"
     
 
          พรึ่บ...
     
          "คุรุมิ.. คุรุมิจัง เป็นอะไรรึเปล่าคุรุมิจัง" 
          ฉันค่อยๆ เปิดตาลืมขึ้นเพราะเสียงที่เรียกชื่อของฉันอยู่ ใครกันที่มาเรียกฉันในตอนนี้...
          "อา..คุรุมิจังตื่นแล้ว!"
          ฉันค่อยๆ เปิดตาลืมขึ้นให้กว้างกว่าเดิมเพื่อให้เห็นหน้าของคนที่เรียกชื่อฉันชัดๆ และเมื่อฉันเห็นหน้าเขาก็ต้องตกใจทันที 
          "ทัตสึยะ!!" ฉันสะดุ้งและถอยห่างจากทัตสึยะทันที คือ...เมื่อกี้หน้าฉันกับหน้าเขามันใกล้กันมาก..ใกล้ซะจน จะ..จะจูบกันอยู่แล้ว!
          "นึกว่าเธอเป็นอะไรมากซะอีก แล้วทำไมมานอนอยู่ตรงนี้ได้ล่ะ"
          ทำไมถึงมานอนอยู่ตรงนี้ได้งั้นเหรอ?... ใช่! โพตส์ล่ะ ตาหนังสือบ้านั้นไปไหนแล้ว!?
          "ใช่! โพตส์ล่ะ? โพตส์! โพตส์!!" ฉันตะโกนชื่อโพตส์ดังลั่นและพยายามมองหาว่าโพตส์อยู่ไหน แต่หาทุกทีแล้วก็ไม่เจอเลย...
          "โพตส์? ใครล่ะนั้น?" ทัตสึยะเอ่ยถามฉันแต่ฉันไม่มีอารมณ์จะตอบเขา
          "ช่างฉันเถอะ!" และฉันก็ก้มหน้าก้มตาหาต่อไป..
          หมับ!
          "ถ้าเธอไม่บอกฉันแล้วฉันจะช่วยเธอหาได้ยังไงกัน!?" อยู่ๆ เขาก็มาจับแขนทั้งสองหน้าและเขย่าแรงๆไปมา โอ๊ย! จะเขย่าทำไมยะ!?
          "แล้วจะเขย่าหาพี่นายเหรอยะ!?" ฉันผลักเขาออกไปและจับแขนตัวเอง เจ็บนะเนี่ย แรงคนหรือแรง(ควาย)อะไรเนี่ย!?
          "ขอโทษ ไม่นึกว่าเธอจะเจ็บ" ทัตสึยะเอ่ยขอโทษฉัน นี่นายเห็นฉันเป็นตัวอะไรกัน!?
          "ฮึ่ย! ขี้เกลียดจะคุยกับนายแล้ว ไปดีกว่า!" และฉันก็หันหลังเดินออกจากที่ตรงนั้นทันที ผู้ชายอะไรก็ไม่รู้ทุเรศชิ้นดี! เห็นฉันเป็นตัวอะไรกัน ฉันก็คนนะ!
 
 
 
           I'll make you crazy
 
                              In memory next