ไม่ลืม

      ผมนอนลงแซ่ในอางนำ้อย่างไร้จิตใจ  สิ่งที่เกิดขึ้นกับผมมันแทบเหมือนฟ้าถล่มลงมา พี่วินที่ผมนับถือทำไมถึง...

     ผมเป็นผู้ชายนะ...ผมรักผู้หญิง...เคยมีเซ็กส์แบบชายหญิง...แต่นี่มันเลวร้ายเกินไป  ผมถูกข่มขืนใช่..ถ้าจะเรียกแบบนั้น

     ผมมองร่างของตัวเองอย่างรังเกียจ  นำ้ตาไหลออกมาแอบแกล้ม  นี่มันเกิดอะไรกับผม..

     พี่วินกำลังนั่งดูโทรทัศน์ขณะที่ผมเดินออกมา  พี่วินยิ้มถามว่า

     "สดชื่นขึ้นไหม...เอก"

     ผมโกรธเลือดขึ้นหน้า  ผมเดินเข้ามาด้วยใบหน้าโกรธแค้น  แล้วชกหมัดขวาใส่รุ่นพี่ที่ผมเคารพ

      ผัวะ!

     ร่างที่สูงใหญ่ของพี่วินกระเด็นไปตามแรงหมัด  รุ่นพี่ล้มลงกับพื้น  ผมตะคอกชี้หน้าว่า

      "พี่ทำอะไรผม...ไอ้เลว..."

     พี่วินยิ้มเยาะลุกขึ้นเช็ดเลือดที่มุมปาก พูดว่า

     "ก็แค่สนุกกัน ทำเป็นรับไม่ได้  แกเคยบอกว่าเคยเสียท่าไอ้รุจน์ตอนเรียนจำได้ไหม  แค่นี้มันก็น่าจะชินแล้ว"

       "นั่นมัน...หลอกจับเป้าผมแล้วซักว่าว  แต่พี่ข่มขืนผม...พี่ทำได้ไง..หา!"

       "สมยอมมากกว่า นายเมาอย่างกับอะไรดี  ข่มขืนมันฟังดูแรงนะ"

       พี่วินเดินเข้ามาใกล้ผมบอกว่า

       "คนเรามันก็หลอกตัวเองไม่พ้น  นายนะชอบผู้ชายมากกว่าผู้หญิงใช่ไหม พี่ดูออกนะ อย่าบอกนะว่าไม่เคยแอบดูของลับพี่  หลายครั้งที่นายจะมองหนุ่ม ๆ ด้วยสายตาที่พี่ดูออก อย่าต้องการอีกก็โทรมานะ"

       พี่วินสวมเสื้อผ้า โยนเงินปึกหนึ่งลงบนเตียง บอกว่า

       "หมื่นหนึ่ง  จะเอาไปใช้อะไรก็ตามใจ  ถ้าจะขอเพิ่มก็โทรมา"

       พี่วินออกไปแล้ว ผมได้แน่นั่งเงียบสลดใจกับชะตากรรมตนเอง