นายรักฉันฉันรักนาย(ใจ)เราตรงกัน

"ยัยไอตื่นได้แล้วเดี้ยวไปโรงเรียนสายเพื่อนเธอสองคนรออยู่ข้างล่างแล้ว"
ฮ้าวว วันนี้พี่ยูมาปลุกหรอเนี่ย
"อืมมม...ตื่นแล้ว" ฉันตอบแล้วพยายามลุกขึ้นจากเตียง
"ตายแล้วยัยไอไปทำไรมาทำไมตาบวม" พี่ยูร้องทักฉันด้วยสีหน้าตกใจอย่างนี้ 0.0สงสารตาพี่ยูจังใหญ่ยิ่งกว่าไข่ห่านอีกนะนั่น-3-แต่ทำไมตาบวมน่ะเหรอก็เพราะ....
"พี่ยู ไอเลิกกับเดียร์แล้วนะ.." ฉันบอกพี่ยูด้วยใบหน้าไร้ความรู้สึก
"นี่สินะเหตุผลไม่เป็นไรนะน้องสาวพี่เก่งอยู่แล้วละสู้ๆ" พี่ยูบอกกับฉันแล้วยิ้มให้ รักพี่ยูจัง
"ขอบคุณนะพี่ยู^^แล้วพี่ไลน์กับพี่บีไปไหนละวันี้" ฉันถามพี่ยูเพราะวันนี้ยังไม่ได้ยินเสียงพี่ตัวแสบทั้งสองเลยไม่รู้ไปไหน
"ถามว่ามันกลับบ้านยังเหอะ= =" อ่อเข้าใจและ=..= หลังจากพี่น้องคุยกันเสร็จแล้วฉันก็อาบน้ำแต่งตัวแล้วลงไปข้างล่างก็ไม่พบพี่สาวตัวเองเจอแต่ผู้ชายสองคนที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่ที่โซฟา-0-
"เอ้าลงมาแล้วอ่อช้าจังนะ= =" ออสก้าเป็นคนแรกที่เห็นฉัน
"อือก็ไม่ได้ลงมาเร็วนี่ ไปเร็วๆปลุกเทลด้วย" ฉันตอบด้วยหน้าไร้อารมณ์เต็มที่
"เธอโอเคแน่นะไอ"
"อือไม่เป็นไร^^" ฉันฝืนยิ้มให้ออสก้าทั้งที่ข้างในมันไม่ไหวแล้ว
"อะ..อืมดีแล้วละเป็นห่วงน่ะ^^"
ตึก ตึก ตึก ทำไมหัวใจฉันเต้นเร็วขนาดนี้ละรอยยิ้มนั้นน่ารักอะ>.<ไม่ได้ไม่ได้ เพื่อน เพื่อน พอจบ
"เทลตื่น ตื่นนน" ฉันปลุกเทลที่นั่งหลับแบบสบาย= =
"หืม .....โอเคๆ" 
พวกเราสามคนเลยเดินกันไปโรงเรียนด้วยกันเช่นเคย
"ฉันไปแล้วนะบ๊ายบาย" ฉันบอกเพื่อนฉันสองคน= =
"อือ/อื้ม"
ฉันเลยเดินขึ้นตึกเรียนของฉัน
"พลั่ก!! โอ้ยใครวะ" ฉันกำลังจะเริ่มวีนใส่คนตรงหน้าแต่พอเงยหน้าขึ้นก็ต้องเงียบเหมือนคนเป็นใบ้
"ขอ..ขอโทษไอไม่เป็นไรใช่มั้ย" ฉันคงไม่ต้องบอกนะคนตรงหน้าฉันคือใคร มันก็คือคนที่ทำให้ฉันร้องไห้ได้นั่นแหละนะ
"ป่าวไม่เป็นไร" ฉันตอบไปยังงั้นแต่ลึกๆแล้วฉันอยากร้องไห้จัง
"เมื่อวานนี้ขอโทษนะ" ขอร้องอย่าอย่าขอโทษฉัน ฉันไม่ต้องการมันเลย
"พอเถอะเดียร์ฉันเข้าใจ"
"อืม"
แล้วฉันก็เลยเดินมาเลื่อยๆจู่ๆก็ถึงห้องตัวเอง
"ดา..ฉันไม่ไหวแล้ววะ" ฉันเรียกดาเพื่อนที่นั่งข้างๆฉันแล้วคอยอยู่ข้างฉันตลอด
"เฮ้ยแกเป็นไรวะทะเลาะกับเดียร์อีกแล้วรึไง" ดารี่ก็เข้ามากอดปลอบใจฉันนั่นทำให้ฉันปล่อยหยดน้ำใสๆออกมามากขึ้นเลื่อยๆ
"ฉันกับเดียร์เลิกกันแล้ว ฮืออ"
"เฮ้ยแกไม่เป็นไรนะเว้ยใจเย็นๆ"
"อืม" แล้วฉันก็หลับตื่นขึ้นมาอีกทีก็เรียนคาบแรกแล้ว
เวลาพัก 15 นาที
ฉันก็แแกมาเดินเล่นคนเดียวที่ระเบียงของห้องจนได้ยินเสียงโห่ร้องมาจากข้างล่างของตึกด้วยความอยากรู้เรื่องชาวบ้านอย่างเต็มสตีมฉันเลยก้มมองมองดูพวกที่อยู่ข้างล่างของตีกก็เห็น ผู้ชายคนนึงกำลังคุกเข่าขอผู้หญิงคนนึงเป็นแฟนซึ่ง..ผู้ชายคนนั้นคือ.....เดียร์
Oscar speak♥
ผมเดินมาตึกเรียนของยัยนั่น ผู้หญิงคนเดียวที่ขึ้นชื่อว่าเป็นเพื่อนสมัยเด็กของผม ผู้หญิงที่ผมเป็นห่วงเพราะตอนนี้เธอไม่ค่อยจะโอเคสักเท่าไรเลยจะวิ่งมาดูเธอที่ตึกเรียน
"เฮ่ ไอจีอยู่นี่รึเปล่าว" ผมตะโกนถามคนในห้อง
"อยู่ตรงระเบียงไปหาสิฉันว่าเธอต้องการใครสักคนนะ" คนที่ตอบผมก็คือดารี่เพื่อนสนิทของยัยนั่น
"ขอบใจ"
ผมก็ตรงไปที่ระเบียงก็เห็น เธอมองลงไปข้างล่างผมเลยมองลงไปบ้างก็เห็นไอเดียร์ขอผู้หญิงเป็นแฟนผมเลยเลยมองหน้าของเธอที่ตอนนี้ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยน้ำตา
"ไอ..เธอโอเคนะ" ผมทักเธอไปยังงั้นทั้งที่เห็นๆอยู่แล้วว่าเธอไม่โอเคเลย
"ออสก้า ฉัน..ฉันอึดอัดพาฉันกลับบ้านทีนะ"
"อืม เรากลับบ้านกันนะ" ผมลูบผมเธอเพื่อให้เธอหยุดร้องไห้
ผมให้เธอขี่หลังแล้วเดินกลับบ้านตอนแรกครูเกือบไม่ให้แล้วแต่เห็นสภาพย่ำแย่มากจริงๆ ผมกับไอเทลต้องไปเครียกับหมอนั่นสักหน่อยแล้วละ :)