EAT ME IF YOU CAN [[ Yaoi ]]

EAT ME IF YOU CAN [3]

     [Near]

     ผมตื่นมาอีกทีก็ปาเข้าไปเที่ยงวันแล้วล่ะครับ ไอ้กัสเองก็คงยังไม่ตื่นหรอก เพราะผมเห็นว่ารถมันยังจอดอยู่หน้าบ้าน บ้านผมมีรถสองคันนะครับ คันหนึ่งของลุงรัชพ่อเลี้ยงผม ส่วนอีกคันของไอ้เวรนั่นแหละ

     แต่จะว่าอะไรมันมากไม่ได้หรอกครับ เพราะบางครั้ง ผมก็ต้องอาศัยรถแม่งไปลงนู่นลงนี่เหมือนกัน ผมย่องขึ้นไปอาบน้ำครับ แล้วค่อยลงมานอนเล่นวี เอาข้างล่าง การบงการบ้านกูไม่สนแม่งหรอก กูสนไอ้ตรงหน้า เมื่อไรกูจะเคลียร์!

     ผมเล่นเกมส์คนเดียว อยู่ข้างล่างคนเดียวมาได้สักพัก ไอ้กัสโซ่มันก็เดินลงมา คนเหี้ยไรวะ ใส่ชุดนอนแม่งยังดูดี ! เห้ยๆอย่ามองผมอย่างนั้นเซ่ ผมเองก็ดูดีไม่แพ้มันหรอกน้า ไอ้กัสโซ่เดินหัวฟูเข้าห้องครัวไปอย่างเงียบๆ ก่อนจะออกมาพร้อมกับข้าวไข่เจียวและน้ำเปล่าหนึ่งแก้ว แล้วมันก็มานั่งตรงโซฟาเหนือหัวผมนี่ไง

     'กระจอกว่ะ'

     'เรื่องของกูอีกแหละ' ผมรีบสวนครับ แม่งด่ากูอีกแล้วอ่ะ ด่ากูได้ด่ากูดี เกิดมามึงจะด่ากูอย่างเดียวเลยใช่ไหม สัด!

     'กูหมายถึงไข่เจียวมึง กากมากสัด'แป้วเลยสิครับกู ... ผมทำหน้าเอือม กูไม่น่าเป็นคนดีเมื่อตอนจะเจียวไข่เลย ผมกลัวแม่งหิว เลยเจียวเผื่อมันด้วย สุดท้ายแม่งมาด่ากูเสียชิบ !

     'แป้วเลยสิมึง หึๆ'

     'ก็เรื่องของกูอีกแหละสัด! ใครมาวะ' ผมลุกขึ้นจากพื้น วางมือจากเกมส์ แล้วตรงไปที่ประตู เมื่อมีสัญญาณออดดังขึ้น ว่ามีคนมาหาที่บ้าน หัวเสียโว้ยหัวเสีย !!!!!!!!

     '.....อะไอ้..ซะซัน'

     'อ้าว บ้านมึงเองหรอวะ' ร่างสูงตรงหน้าผมพูดครับ มันอยู่ในยูนิฟอร์มของพนักงานส่งพิซซ่า ปกติผมไม่ชอบหรอกนะ ไอ้พิซซ่าเนี่ย แต่ถ้าแม่งเป็นคนส่ง

     กูอยากแดกแม่งตลอดเวย์ !

     'เออบ้านกูเอง แต่กูไม่ได้สั่งนะ มึงผิดบ้านแหละ' ผมกับไอ้ซัน รู้จักกันตอนไปเรียนพิเศษครับ ทุกท่านคงคิดภาพออกว่า ถ้าไปเรียนพิเศษสาย มันจะนรกขนาดไหน เมื่อไม่มีที่นั่ง จะให้กูนั่งพื้นกูก็เกรงใจคนสอน [แม้จะวีดีโอกูก็อาย] จะให้นั่งหลังกูก็เตี้ยเกิน ยืนเอ๋ออยู่นาน ผมก็โฟกัสที่นั่งได้ เป็นที่นั่งข้างไอ้ซันพอดี ด้วยความหน้าด้านของผมเลยไปนั่งเลย แบบไม่ถามไถ่มันก่อนว่าว่างหรือป่าว จนถึงเทอมที่แล้วนั้นแหละ ที่ผมหยุดเรียนไป เพราะผมขี้เกียจอ่ะ

     'ถูกบ้านแล้วโว้ย นี่มึงดูๆ' มันพูดพร้อมกับโชว์พ็อคเก็ตแบบที่พนักงานเขาใช้กัน ให้ผมดูครับ เอ่อ ได้ยินว่าบ้านมึงรวยเหี้ยๆเลยไม่ใช่หรอไง

     'กูสั่งเอง' ในที่สุดผมก็ค้นพบจนเจอครับ ไอ้คนสั่งพิซซ่า คือกูอยากจะรู้ มึงโทรไปสั่งตอนไหนวะ !

     'พิซซ่ามาส่งครับ...' ไอ้ซันพูดตามสโลแกน ของพนักงานส่งพิซซ่า หรือ พนักงานส่งของทั่วไป ก่อนจะยื่นของให้กับไอ้กัส ไอ้กัสมันตรวจดูของในถุงแบบลวกๆ ก่อนจะยื่นแบงค์ห้าร้อยให้ไอ้ซัน แล้วเดินเข้าบ้านไป

     'ดะเดี๋ยวครับๆ ตังค์ทอน' ไอ้ซันเรียกพี่ผมไว้ แต่ไอ้กัสไม่ได้หันกลับมา แต่มันส่งแค่เสียงมาเท่านั้น

     'ทิป...'มึงให้ทิปได้ใจปล้ำมากครับ!

     'มึงอยู่บ้านกันสองคนหรอวะ' ไอ้ซันถามผมครับ ผมบอกพวกคุณไปหรือยังว่า ผมกับไอ้ซันอยู่คนละโรงเรียนกัน แต่คุยกับบ่อยมาก ... บีบีนั่นแหละกูว่าที่ไม่ตอบบีบีกู แม่งแว้นส่งพิซซ่าอยู่แน่ๆ

     'เออเด้ มันเป็นพี่กูเอง'

     'พี่มึงหล่อดีนะ' ไอ้ซันว่าแล้วยิ้ม 'กูไปละ เดี๋ยวโดนหักเงิน'

     'ได้ข่าวบ้านมึงรวย...'

     'บ้านรวยแล้วกูทำงานไม่ได้หรอไง กูไปล่ะ แล้วจะบีบีมาหา ถ้ากูว่างนะ' มันว่า พร้อมกับขึ้นคร่อมมอเตอร์ไซค์ประจำตำแหน่งมัน

     'เออออออ...' ผมลากเสียงยาวๆ ก่อนจะชิงปิดประตูบ้านก่อน ผมว่าผมไปแย่งไอ้เหี้ยนั่นกินมั่งดีกว่า อยากกินพิซซ่าอ่ะ !

     [End Near]

     [Casso]

     ผมคิดไว้แล้วว่าลงมาต้องไม่มีอะไรแดก เลยรีบโทรสั่งพิซซ่าไว้ก่อน เดินลงไปข้างล่าง ผมเจอไอ้เตี้ยแว่นนั่งเล่นเกมส์อยู่ก่อน ผมเลยเดินเข้าไปในห้องครัวเพื่อจะหาน้ำดื่ม แต่แม่งเจอไข่เจียวนรกจากปล่องภูเขาไฟเข้าเสียก่อน เลยต้องตักมาแดกให้พอเป็นพิธี เดี๋ยวแม่งคนทำจะเสียใจจนตัวสั้นไปกว่านี้อีก

     ผมตักข้าวเข้าปากได้ไม่กี่คำ ไอ้พิซซ่าก็มาส่ง ผมไม่คิดว่าแม้แต่คนส่งพิซซ่าไอ้เหี้ยเตี้ยก็รู้จัก ! มึงจะเครือข่ายเยอะไปไหนสัด ! ผมอารมณ์เสียมาก เมื่อเห็นแม่งคุยกันยังกับรู้จักกันมาร้อยแปดปีแสง ผมเดินถือถุงพิซซ่าเข้าบ้าน ไม่นานไอ้เด็กแว่นก็ตามผมเข้ามาพร้อมกับมายืนเรียบๆเคียงๆผมอยากแดกล่ะสิมึง!

     'ไปไกลๆดิ' เสียใจกูไม่ให้มึงแดกหรอกสัด !!!

     หลังจากผมยัดพิซซ่าถาดกลางขนาดแปดชิ้นลงท้องไปอย่างสบายใจชิบ ผมก็เริ่มปฏิบัติการย้ายข้าวของของผมออกจากห้องไอ้เนียร์เสียที คุณอาจคิดว่าผมอยากนอนกับมัน ผมขอบอกให้คุณรู้ไว้เลยว่า คุณคิดผิด! ผมบอกแล้วว่าผมเหม็นสี...คุณลองมานอนดมสีบ้างไหมล่ะสองชั่วโมงก็เสร็จสิ้นภาระกิจ เอ๋..แต่ทำไมกูไม่เหนื่อยเลยวะ

     'แฮ่กๆๆๆๆ'

     'ใช้ยกของแค่นี้ทำเหนื่อย สำออยว่ะ!' ผมใช้หางตาจิกไอ้เนียร์ไอ้น้องนอกไส้ที่กำลังยืนหอบจะเป็นจะตายอยู่ที่ประตูห้องนอนของผม

     'มึงลองมายกเองไหมสัด!'

     'กูบอกกี่ครั้งแล้ว อย่าย้อนกู!' ผมขึ้นเสียง ผมใช้ไอ้เนียร์ให้มันยกของของผมในห้องมัน มาไว้ที่ห้องผม และจัดเรียงให้ด้วย แล้วผมจะให้มันห้าร้อย ... ไม่กดราคาไปใช่ป่ะ แต่แม่งยกได้กล่องสองกล่องก็ร้องเสียแล้ว ผมเลยบอกมันว่าถ้ามึงอู้กูจะตัดเงินมึง!เท่านั้นแหละ ไอ้เด็กแว่นเห็นแก่เงินอย่างมัน ก็ตาลุกวาวทันที ทำไมผมจะไม่รู้ว่ามันร้อนเงิน

     ไอ้บลู เพื่อนมัน เมียไอ้เหี้ยเครป ผมได้ยินไอ้เครปบอกว่า มันกำลังจะไปเที่ยวทะเลกัน แต่มันติดอยู่ที่ไอ้ห่าเนี่ยแหละไม่มีเงินจะไป ความจริงไอ้เนียร์มันมีตังค์นะ แต่แม่งงกไง กูเลยเอาตังค์ล่อแม่งเลย ห้าร้อยกับไปทะเล ถุ๊ย! เข้าปั้มก็หมดแล้ว !

     'แต่กูก็ทำเสร็จแล้วนะ ไหนเงินอ่ะ' มันว่า แล้วถอดแว่นกรอบดำอันหนาของมันออก สัดเอ๊ย หน้าสวยชิบหาย... ก่อนจะเลิกชายเสื้อคอวีของมันเองขึ้นเช็ดหน้ากูบอกแล้วว่าไอ้เตี้ยนี่มันเอ็กซ์!

     'เอาไป' ผมโยนเงินใส่หน้ามัน รู้สึกสะใจไงไม่รู้ เวลาใช้มันทำอะไรสักอย่าง หรือขู่ให้มันกลัวแต่ผมไม่ใช่ มาโซคิสหรือซาดิสแต่อย่างไรนะ แค่ชอบเฉยๆ ผมเป็นพวก โรคจิตแต่น่ารักอ่ะ รู้จักป่ะ

     'ไอ้เหี้ย! ไหนมึงบอกว่าห้าร้อยไง นี่มันร้อยห้าสิบ! กดราคากูอีกแล้วนะมึง!!!' ไอ้เตี้ยเริ่มโวยวายครับ หน้ามันซีดเหมือนจะเป็นลมให้ได้ พอเจอเงินที่ผมโยนให้

     'มึงทำงานเกินเวลา..ตัดเงินเท่านั้นคือคำตอบ!'ผมตะโกนใส่หน้ามัน ก่อนจะเดินเอาไหล่กระแทกกับตัวมันแรงๆ จนตัวมันเซ สมน้ำหน้า ! แล้วเดินเข้าห้องไป ผมได้ยินร่างเล็กบ่นอะไรไม่รู้ แต่ที่รู้แม่งหัวเสียมาก ขนาดปิดประตูห้องมันดังปัง ! แล้วมันก็หายไปจากชีวิตผมเลย ในครึ่งวันบ่าย จนกระทั่งเช้าอีกวันหนึ่ง .....

     'พะ..พี่กัส...กะกัส'น้ำเสียงขาดจังหวะของร่างเล็ก ที่อยู่ใต้ร่างผม ทำให้ผมต้องเร่งจังหวะการโยกย้ายให้มากขึ้น

     'ออร์แกนครับ..อย่าเสียงดังสิครับ เดี๋ยวคนอื่นได้ยินหรอก..อยากให้คนอื่นรู้หรือครับว่าเรากำลังทำอะไรกันอยู่..' ผมดุร่างเล็กที่อยู่ใต้ร่างผม ออร์แกนยิ้มน้อยๆ อย่างเขินอาย เมื่อผมก้มลงมองต่ำไปถึงไหนต่อไหน

     'ไอ้กัส!!!!!!! โทรศัพท์ !!!!!!!!!!!!'ขณะที่ผมกำลังเปลี่ยนยก เสียงไอ้เหี้ยเนียร์ก็ดังขึ้นมาจากข้างนอก

     'เหี้ย บัดซบ !!!!!!!!!!!' ผมสบถออกมาอย่างหัวเสีย แต่ผมคงลืมไปว่าผมกำลังทำอะไรอยู่ จึงเผลอกระแทกกระทั้นไปอย่างเต็มแรง!

     'โอ้ยย !!!!!! ... พี่กัส ออร์แกนเจ็บ!'

     '..พี่ขอโทษ ออร์แกนรักพี่ไหมครับ' ผมถามเด็กผู้ชาย ที่อยู่ใต้ร่างผมด้วยเสียงนุ่ม ร่างเล็กตีสีหน้าแดงกล่ำ ก่อนจะพยักหน้าน้อยๆ

     'งั้นออร์แกน ต้องรอพี่นะครับ อย่าเพิ่งหนีกลับบ้าน เพราะพี่ยังรับน้องไม่เสร็จเลย...' ผมว่า แล้วพรมจูบทั่วใบหน้าร่างเล็ก ไอ้เด็กนี่น่ารักชะมัด จนผมถอนตัวไม่ขึ้น ผมปิดท้ายฉากรักฉากนี้ด้วยการจูบกลีบปากของออร์แกนหนักๆ ก่อนจะถอนกายออกไป

     'พี่กัส..กลับมาเร็วๆนะครับ' ออร์แกนพูดตามหลังผมที่กำลังใส่เสื้อผ้าอยู่ ออร์แกนอยู่บนเตียงผมมาได้กว่าสามชั่วโมงแล้ว แต่ก็อย่างว่า ของใหม่ เครื่องมันก็ยังดีอยู่แบบนี้แหละ

     ผมไม่ได้ตอบอะไรออร์แกน ผมเดินออกจากห้องนอนไป และไม่ลืมจะกำชับให้ออร์แกนลุกขึ้นมาล็อคประตูห้อง ถึงจะระยะสั้นๆ แต่ถ้าไอ้แว่นนั่นเปิดประตูมาเจอ ก็เป็นเรื่องได้

     'กูเรียกมึงตั้งนาน ทำไมมึงไม่ลงมาวะ' ไอ้เตี้ยแขวะผมจนได้ ถ้านับกันตั้งแต่วันที่ผมใช้มันย้ายของให้ ก็สามวันแล้ว ที่ผมกับมันไม่ได้เจอหน้ากันเลย

     'เรื่องของกูอีกแหละ' ผมเอาประโยคมันเอง มาย้อนมัน ก่อนจะกระชากหูโทรศัพท์ในมือมัน มาไว้ในมือตัวเอง ดีนะน้าพิมพ์แม่ไอ้เหี้ยแว่นไม่ได้ใช้โทรศัพท์ไร้สาย ไม่งั้นไอ้แว่นได้ตามขึ้นไปถึงห้องผมแน่ เท่านั้นแหละหมดกัน!

     'โหล...' ผมกรอกเสียงลงโทรศัพท์ ปลายสายเงียบไปนาน จนกูอยากจะปาโทรศัพท์แม่งทิ้ง แต่สุดท้ายแม่งก็ยอมพูดออกมาได้

     'ไงน้องรัก...'

     'ไอ้เหี้ยการ์ด มึงยังไม่ตายหรอวะ' ผมเอามือข้างหนึ่งเท้ากับกำแพงไว้

     'สัด กูเป็นพี่มึงนะไอ้กัส'

     'พี่หรือน้องกูก็ไม่สนทั้งนั้น มึงมีเหี้ยไรเร็วๆเข้า กูมีเด็กอยู่' ผมพูดออกไปตามตรง ไอ้เหี้ยปลายสายคือ ไอ้การ์ดโฟน พี่ชายไม่แท้ของผมเอง แม่งย้ายไปอยู่หลุมไหนของโลกก็ไม่รู้ ไม่มีใครในบ้านหรือในครอบครัวหามันเจอหรอก แต่เราก็ติดต่อกันอยู่เสมอนะ

     'กูจะคิดถึงน้องบ้างไม่ได้หรือไงวะ'

     'ไม่ได้! มึงไม่มีเหี้ยไรแล้วใช่ไหม กูจะได้วาง'

     'พ่ออยู่ไหม ?'

     'ไม่อยู่ เขาไปทำงานต่างจังหวัด มึงโทรเข้ามือถือเขาเอาแล้วกัน'

     'ไอ้เด็กที่มึงกำลังออกรอบอยู่ ใช่คนที่รับสายป่าววะกัส'

     'อย่าสะเออะ ไม่เข้าเรื่องได้ไหม!' ผมกระแทกเสียงสุดเสียง ผมได้ยินเสียงคนเดินลงมาจากบันได งานเข้ากูจนได้ ผมวางสายแม่งมันเลย โดยไม่บอกไม่กล่าว ก่อนจะรีบเดินไปหาร่างเล็ก ที่เดินลงมาพร้อมกับชุดนักศึกษามหาวิทยาลัยเดียวกับผม

     'อะไรกัน..ออร์แกนพี่บอกให้เราอยู่ในห้องไม่ใช่หรอ'

     'พี่กัส...ออร์แกนต้องกลับก่อน พอดีแม่โทรมาตามออร์แกนตั้งหลายรอบแล้ว' ออร์แกนบอกผมเสียงสั่น ผมพยักหน้า แล้วเดินเข้าไปลูบหัวเบาๆ ก่อนจะจูบหน้าผาก

     'พี่ไปส่งไหม'

     'ไม่เป็นไรครับ ผมกลับเองได้'

     'งั้นพี่ไปส่งหน้าบ้านนะ'ผมว่า ก่อนจะเดินไปส่งออร์แกนหน้าบ้าน แล้วเดินย้อนกลับเข้ามาอีกที เจอไอ้แว่นตัวดี ยืนทำหน้าแป้นแล้นอยู่ที่หน้าประตูห้องนั่งเล่น

     'แหวะ!'

     'มึงอยากตาย หรืออยากถูกกด...ห๋า'ไอ้เนียร์เปลี่ยนสีหน้าแทบไม่ทัน มันรีบวิ่งกลับเข้าไปในห้องนั่งเล่น ก่อนจะเปิดเครื่องเสียงห่าเหวอะไรของมันไม่รู้ ดังชิบหาย ส่วนผมก็เดินขึ้นห้องสิครับ .. แต่สงสัยต้องแวะเข้าห้องน้ำซะก่อนแล้ว แม่งเอ๊ยขัดจังหวะกูจนค้าง !!!!!!!

     [End Casso]

     [Near]

     ผมเดินเหวี่ยงเข้าห้องนั่งเล่น ไอ้เหี้ยกัสแม่งทำอะไร ไม่ได้เกรงใจหูกูเลย

     'พี่กัสๆๆ แหวะ! ยี้!' ผมเอามือลูบแขนลูบตัวเอง ไอ้เด็กนี่ไม่ใช่เด็กคนแรกหรอก ที่มันเอาเข้าบ้าน แม่งเอาเข้าบ้านมาเยอะแล้ว ! เหตุผลหรอ

     ไม่เปลืองค่าม่านรูด !

     ผมเห็นแม่งพาเด็กขึ้นห้องหลายคนแล้ว ไม่ซ้ำหน้ากันด้วยซ้ำ เอ๋ แต่ก็ไม่แน่ รู้สึกว่าไอ้คนเมื่อกี้ จะหลายรอบแล้วนะ สงสัยจะหวังแต่งเอาเป็นเมียจริงๆ

    ส่วนสาเหตุที่พ่อมันไม่รู้หรือครับว่ามันอนุรักษ์ป่าไม้ ก็เพราะแม่งหิ้วสลับอ่ะดิ วันนี้หญิง วันนี้ชาย วันที่พ่อแม่ไม่อยู่ มันก็จะหิ้วผู้ชายมา แต่ละคนคัดไซส์และขนาดมา หน้าตาน่ารักยิ่งกว่าผู้หญิงเสียอีก! ผมล่ะอยากจะได้เด็กมันสักคนจริงๆเหอะ ส่วนวันที่พ่อแม่อยู่ แม่งก็หิ้วหญิงเข้าบ้านเสียเลย ทำอะไรไม่รู้เข้าหกโมงเช้าออกหกโมงเย็น ทำงานกันได้เป็นระบบมากครับ..กูยอมรับส่วนเรื่องที่ทำไม ผมไม่เอาเรื่องที่มันหิ้วผู้ชายเข้าบ้านไปฟ้องพ่อกับแม่น่ะหรอ

     ถ้าฟ้องไป.. เดี๋ยวก็เข้าตัวเองอ่ะดิ

     [End Near]