EAT ME IF YOU CAN [[ Yaoi ]]

EAT ME IF YOU CAN [25]

 

     [Casso]                

     'ขุดต่อไปอย่าพูดมากได้ไหม!ยัง! ยังจะมองหน้ากูอีก กูบอกให้ขุดต่อไปไง!'                

     'ไอ้เหี้ย..' ผมแอบด่าไอ้เนี๊ยสและนิเนียร์ในใจพร้อมกันเบาๆครับ วันนี้คู่พี่น้องสะท้านขวัญทุกย่างก้าว มันรวมหัวกันใช้แรงงานผมครับ สงสัยตอนต้นเรื่องผมจะใช้นิเนียร์มันเยอะ ตอนท้ายเรื่องมันเลยเล่นกูกลับบ้าง โดยที่เอาพี่มันมาเป็นกองหลังให้                

     'ด่ากูหรอกัส!'                      

     'เปล่าครับ ไม่ได้ด่าครับ ขุดต่อแล้วครับ' ผมว่าแล้วใช้จอบขุดดินต่อ คือไอ้พี่น้องทะท้านขวัญมันจะปลูกต้นไม้ครับ แล้วกูก็เสือกเห็นด้วยไง สุดท้ายในฐานะที่กูเป็นพี่ ก็เลยต้องมาขุดหลุมให้ไอ้น้องหนึ่งตัวและเมียหนึ่งคนปลูกต้นไม้ตรงสวนหลังบ้าน ถ้ามึงใช้กูเยอะกว่านี้ กูจะโทรไปเกณฑ์เด็กๆกูมาช่วยขุดจริงๆนะโว้ย                

     'เสร็จแล้ว!' ผมว่าแล้วโยนจอบลงกับพื้นครับ ไม่ไหวแล้วกู เหนื่อยชิบหาย ผมเลยถอดเสื้อที่ใส่อยู่แล้วโยนไปข้างๆที่ไอ้เนี๊ยสนั่งเลยครับ เนี๊ยสนอกจากมันจะเป็นแมวผีแล้ว มันยังเป็นแมวโรคจิตด้วยครับ เหี้ยนี่ชอบถอดเสื้อเวลาอยู่บ้าน คือมันแทบไม่ใส่เสื้อเลยอ่ะเวลาอยู่บ้านอ่ะ                      'พี่กัสสสสสน้ำ' แหม ใช้กูเสร็จนี่เรียกกูเสียงหวานเลยนะ ผมตวัดตาไปหานิเนียร์ที่ส่งแก้วน้ำเย็นมาให้ผมครับ                

     'แล้วมึงไม่ปลูกหรอวะกัส' ไอ้เนี๊ยสว่า แล้วเดินลงมายืนข้างผม พร้อมกับต้นไม้ในมือมันครับ คือบ้านผมทำเหมือนบ้านชินจังอ่ะ ที่แบบเปิดประตูเลื่อนออกมาเป็นสวน แต่บ้านชินจังแม่งเปิดมาเป็นบ้านหมา แต่บ้านผมไม่มีบ้านหมาไง จะมีก็แต่เล้าเป็ดที่เมียผมกำลังคิดค้นนี่แหละที่จะมีแทนบ้านหมาของชินจัง                

     'นั่นดิ ปลูกด้วยกันสิกัส ปลูกข้างๆกันสามคน' นิเนียร์พูดเสริมครับ คือกูก็ร้อนแล้วนะ แต่เจอตาหวานของเมียแล้วใจอ่อนว่ะ                

     'เออ แต่กูไม่มีต้นไม้ วันนี้ขุดหลุมไว้ก่อนแล้วกัน วันหลังค่อยเอามาลง'                

     'มึงจะพูดอะไรวะกัส' ไอ้เนี๊ยสถามผม พร้อมกับดึงถุงดำออกจากต้นไม้ครับ              

     'กุหลาบแดงเหมือนรักที่ปักอก กุหลาบตกคือรักที่สลาย กุหลาบเน่าคือรักที่มลาย กุหลาบตายคือรักที่ถูกลืม...เยสสสสส! อั๊ยย่ะ! โดนไปอีกดอก'                

     'เหอะ กูขอให้กุหลาบมึงตาย!'                

     'เหี้ยเนี๊ยส มึงจะซึ้งกับกูหน่อยก็ไม่ได้!ถ้ากุหลาบกูตาย งั้นกูก็ต้องเป็นคนที่ถูกลืมสิวะ ไม่เอาๆ กูทำใจไม่ได้!'                

     'ตกลงมึงจะปลูกกุหลาบจริงหรอกัส' นิเนียร์ถามผมครับ ถ้าผมจำไม่ผิด นิเนียร์เลือกปลูกต้นไม้น่ารักๆ แบบต้นปีบนะครับ เมียกูนี่ทำอะไรก็น่ารักไปหมด เหมือนผมไง จะทำอะไรก็ดูดี๊ดูดี อั๊ยย่ะ!         'อือดิ'                

      'ทำไมมึงถึงปลูกกุหลาบอ่ะ' นิเนียร์ถามผมต่อครับ                

      'ปลูกให้มึงวันวาเลนไทน์ไง...'                

      'เชื่อพี่ไหมเนียร์ พอถึงวาเลนไทน์ แม่งก็ไปเหมาปากคลองมาเชื่อพี่ดิ!'                

     'ไอ้เหี้ยเนี๊ยส!! คนเค้ากำลังสวีทกัน มึงไปกวนตีนไกลๆเลย ไอ้คนไม่มีหัวใจ!' ผมด่าไอ้เนี๊ยสไปเลยครับ แม่งวันนี้ขัดกูจริงอะไรจริง เกิดมาเพื่อขัดๆๆๆ                

     'กัสอย่าไปว่าพี่เนี๊ยสสิ'                

     'กูไปล้างมือและ อยากแดกอะไรว่ามาสิ จะทำให้แดกกัน' ไอ้เนี๊ยสว่า มันลงต้นไม้ลงกับหลุมที่ผมขุดไว้ให้แล้วก็กลบเรียบร้อยแล้วครับ หน้ามันดูจ๋อยๆลงไปนะ                

     'ไข่ยัดไส้!!! นะพี่เนี๊ยส'                

     'โอเค'                

     ไอ้เนี๊ยสเดินเข้าบ้านไปแล้วครับ เหลือผมกับนิเนียร์ที่สวีทกับแบบเหี้ยๆอยู่ที่หลังบ้าน ผมช่วยนิเนียร์เอาต้นไม้ออกมาจากถุงดำ แล้วก็ช่วยนิเนียร์กลบมันด้วย เราสามคนตกลงกันแล้วครับว่าจะจัดเวรกันมารดน้ำต้นไม้ สามวันแรกต้องรดทั้งสามเวลา ไอ้เนี๊ยสที่อยู่บ้านเยอะกว่าใครรับไปเต็มๆครับ ส่วนวันหลังๆ เราจะผลัดกันทำ อย่างน้อยเช้าก่อนไปเรียน ก็ต้องมารด ถือว่าเพิ่มความรับผิดชอบกันไปแล้วกัน                

     'นี่ ถ้าวาเลนไทน์กูไม่มีดอกกุหลาบให้มึง มึงจะโกรธกูไหมเนียร์' ผมถามขณะที่กำลังยกจอบขึ้นเพื่อขุดหลุมรอต้นกุหลาบผมครับ                

     'ขอให้วันนั้นมึงรักกูมากกว่าวันนี้... กูก็พอใจแล้วว่ะกัสดอกไม้กูมั่นใจว่า ถ้ากูจะเอาทั้งสวนซะอย่าง มึงก็ไม่กล้าขัดใจกูหรอก'                

     'เฮ้อพูดแบบนี้ ค่อยชื่อใจหน่อย..'                

     'แต่กูเชื่อมึงนะกัสว่ามึงต้องทำได้ปลูกต้นไม้เอง เด็กๆ'                

     'อือ เดี๋ยวกูจะทำให้มึงดู แล้วอย่ามาแอบกินดอกไม้กูล่ะ'                

     'กูไม่ใช่หนอน!'                

     'อ่อกูลืมไปมึงเป็นแม่เป็ดไม่ใช่หนอน! ฮ่าๆ'              

  

     ตู้มมมม!!!!!!                

     'อ้าาาาาา!!! พี่กัส อ่าาา!!!'                

     'เยสสส!! เป็นไงๆๆ ลงไปอีกหนึ่ง'                

     ตู้มมมมมม!!!!                

     'พี่กัสสส!!'                

     'ลงไปอีกสองกูนี่มันเทพจริงๆ'ผมกำลังจะปาบอลเพื่อให้เข้าเป้าหนุ่มน้อยตกน้ำอีกรอบ แต่เหี้ยยูแม่งเดินมาสะกิดไหล่ผมก่อน                

     'มีเหี้ยไร อีกเป้าเดียว กูจะได้จักยานแล้วนะ'                

     'ไม่มีจะแดกขนาดต้องมาปาเป้าเลยเหรอวะเพื่อน'ไอ้ยูว่า แล้วหยิบบอลในมือผมไปปาใส่เป้าครับ                

     ตู้มมม!!!!                

     'เยสสสสสส...'                

     'กระจอก...น้อง ไหนจักยานพวกพี่ล่ะ!'                

     'อะ..อ้อ..พี่ครับ งานยังไม่ทันจะเริ่ม พี่จะล่อรางวัลใหญ่ผมเลยหรอครับ ผมไหว้ล่ะครับ จบงานค่อยมาเอารางวัล' ไอ้เด็กปีสองยกมือไหว้ผมครับ ก็แน่ล่ะสิ พวกกูสามคน (ไอ้ยู ไอ้นิว และ น้องกัส..) เล่นเดินเข้ามาในงานลอยกระทงของมหาลัย ก่อนอธิการบดีจะมากดปุ่มเปิดงานซะอีก แน่นอนว่าผมถล่มซุ้มไปแล้วเกือบสามซุ้ม และ กวาดของรางวัลมาเพียบ!! รับรองว่าเมียจ๋าของผมอ่ะ ปลื้มแน่นอน เพราะผมกวาดน้องหมีมาให้แม่งเต็ม!!!                

     'เออๆ ไปเหอะกัส เค้าจะกล่าวเปิดงานกันแล้ว'                

     'มึงจะให้กูไปนั่งฟัง?'                

     'ไม่ๆ แต่กูรับรองว่ามึงต้องสนใจกิจกรรมหลังการเปิดงานแน่นอน' ไอ้ยูว่าแล้วเอามือตบไหล่ผมครับ แล้วทำหน้าเจ้าเล่ห์ไปด้วย                

     'ประกวดทุกปีมึงดูไม่สนใจนะ แต่ทำไม...' ผมยังพูดไม่ทันจบ เหี้ยยูก็พูดเสริมขึ้นมาก่อนอีกรอบ                

     'ประกวดหนุ่มน้อยลอยกระทง...หึๆ'                

     'เยส กูอยากจะรู้จริงๆเลย คนจัดงานขาวายป่าววะ' ผมว่าแล้วหัวเราะเบาๆ ก่อนจะเดินตามไอ้ยูไปนั่งตรงที่นั่ง ที่เรายึดครองกันทุกปี... ว่าแต่นิเนียร์เมียกู กับไอ้แมวผี ไปอยู่ไหนกันวะ...                

     'เหี้ย กูดูมาห้าเบอร์ละ จะมีเบอร์ไหนแจ่มๆโดนกูมั่งไหมเนี่ย' ไอ้นิวเริ่มบ่นครับ เราแก๊งค์สามเหี้ย (ยังจะกล้าใช้ชื่อแก๊งค์นี้กันอีก) นั่งดูการประกวดหนุ่มน้อยลอยกระทงมานานแสนนานแล้วครับ ผ่านไปแล้วห้าเบอร์ ไม่แจ่มสักกะเบอร์เลย!! อารมณ์เสีย!!!!                

     'เอาล่ะครับ สำหรับน้องคนต่อไป ถ้าพี่คนไหน เพื่อนคนไหน ยังไม่ได้ซื้อดอกกุหลาบเตรียมไว้ในมือล่ะก็ พวกเราขอเตือนเลยนะครับ เพราะถ้าน้องเบอร์หกออกมา อาจจะวิ่งไปซื้อกันไม่ทันก็ได้!!!'                

     'เหี้ยชงให้กูหวังสุดท้ายก็งั้นๆแหละว่ะ' ไอ้ยูบ่นครับ เหี้ยนี่เตรียมตังค์มาดูเด็กโดยเฉพาะ แต่กลับไม่มีเบอร์ไหนเข้าตาเลยสักเบอร์ แล้วจะเป็นยังไงกันหรอครับ ก็เซ็งกันชิบหายเลยอ่ะสิครับ อ้อการประกวดครั้งนี้ตัดสินกันด้วยดอกไม้นะครับ

     มีตั้งแต่ หนึ่งบาท สามบาท แล้วก็ห้าบาท สามราคาสบายกระเป๋านักศึกษาสำหรับพวกเราๆ ส่วนพวกไอ้คนประกวดก็ไม่ได้แต่งอะไรมากหรอกครับ ก็ชุดนักศึกษากันนี่แหละ ส่วนในมือก็ถือกระทงที่ทำจากใบตอง เพื่อรักษาแม่น้ำครับ              

     'เฮียๆ'                

     'เหี้ยไร ถ้ามึงบอกเบอร์นี้แจ่มอีก กูจะกระทืบมึงจมคลองจริงด้วยนะ แจ่มเหี้ยไร กูดูมาห้าเบอร์แล้ว งั้นๆทั้งนั้น!!' อ้อ ไอ้เด็กที่ไอ้ยูกำลังด่าอยู่นั้น ไส้ศึกพวกเราครับ คือมันเป็นเด็กในทีมจัดงาน แล้วพวกผมก็เทคโอเวอร์มันมาอีกที เพื่อเป็นสายสืบให้ คือมันไม่ได้บอกไงครับว่าใครจะประกวดบ้าง พวกกูเลยมานั่งลุ้นกันอยู่นี่ไง ส่วนเด็กไส้ศึกแม่งก็บอกว่าแจ่มทุกเบอร์ พวกกูก็ดูทุกเบอร์ แต่แม่งก็ไม่แจ่มสักเบอร์! ไอ้เหี้ย                

     'อย่าเพิ่งด่าสิเฮีย เบอร์นี้สุดๆๆ สุดของสุด น้องอะไรของเฮียนะ สู้เบอร์นี้ไม่ได้เลย เอาหัวผมเป็นประกันเลยเอ้า!' ไอ้เด็กนั่นว่าสุดพลัง ผมชักอยากจะเห็นแล้วสิ แต่ความคิดผมกลับช้าไปกว่าการกระทำของไอ้นิวนิดเดียว เพราะขณะที่ผมกำลังคิด เหี้ยนิวแม่งโบกมือเรียกเด็กใช้ให้ไปซื้อดอกไม้มาแล้วอ่ะ                

     'ไวไฟสัดๆ อดอยากเด็กหรอมึง' ผมกระทุ้งศอกใส่ไอ้นิวเบาๆครับ                

     'นิดหน่อยว่ะ ของเก่าแม่งเริ่มสึก กูต้องหาของใหม่ไปหมุนเวียนหน่อย'                

     'หวังว่ามึงคงเจอหรอกนะ ในงานเนี่ย' ผมว่าแล้วยกแขนขึ้นกอดอก จังหวะนั้นเอง ผมเห็นไอ้แมวผีเดินเข้ามาในบริเวณงาน ผมกำลังจะเรียกมันมานั่งด้วยเลยครับ แต่เหี้ยนั่นไปนั่งข้างไอ้ธัน ที่มาตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้เสียก่อน                

     'เยสสสส กูว่ากูเจอแล้วว่ะ' เสียงไอ้นิวเรียกผมอีกครั้ง ผมมองขึ้นไปบนเวที เพื่อนนิเนียร์นี่หว่า                

     'ก็น่ารักดีนะ'                

     'เห้ยพวกมึงเอาดอกไม้มาดิ๊'                

     'อ้าว ผมนึกว่าเฮียใช้ผมซื้อให้เฮียยูซะอีก ผมเลยให้เฮียยูไปหมดเลย นั่นไงเฮียยูเดินไปหน้าเวทีแล้วนู่น'                

     'หือ!! พ่อมึงเหอะ ไอ้สัดเอ๊ย เด็กไอ้ยูหรอวะกัส'                

     'ไม่รู้ว่ะสงสัยจะใช่' ไอ้นิวนั่งลงบนเก้าอี้ด้วยความหัวเสียครับ ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่า เรื่องราวมันเป็นยังไง แต่เผลอกันแปบเดียวเหี้ยยูคาบดอกไม้ไอ้นิว ไปแดกเด็กเสียแล้ว                    

     'แต่กูว่าไม่ใช่เด็กไอ้ยูว่ะ ดูหน้าเด็กแม่งดิ ไม่รับบุญสุดๆ ไปซื้อดอกไม้มาให้กูใหม่ดิ๊ พวกมึงอ่ะ!'ผมปลายตามองไอ้นิวครับ แล้วหันกลับไปยังไอ้ยูที่อยู่หน้าเวที มันค่อนข้างเป็นอะไรที่หาดูได้ยากนะครับ ที่เพื่อนผมสองคนจะมองคนคนเดียวกันเนี่ย...                

     'เดี๋ยวมานะกัส'                

     'เออ'                

     'โอ้โห โอ้โห ผมบอกแล้วไงครับว่าให้รีบซื้อดอกไม้กันไว้ก่อน ไม่งั้นมันจะวุ่นวาย แต่อย่าเพิ่งให้น้องเบอร์หกหมดนะครับ ยังมีน้องเบอร์เจ็ดคนสุดท้ายอีกหนึ่งคน แต่ผมก็อิจฉาน้องเบอร์หกจริงๆนะครับเนี่ย มีตัวพ่อถึงสองคน มาให้ดอกไม้ถึงขอบเวที แต่ผมเชื่อว่า งานคงไม่ฮือฮาเท่ากับตัวพ่อใหญ่อย่างเฮียกัสออกมาหรอกนะค้าบบบ!'                

     เอ้า! กูอยู่ของกูดีๆนะเนี่ย มึงมาแขวะกูทำไม                

     'ให้ลากแม่งลงน้ำเลยไหมครับเฮีย'                

     'ไม่ต้อง พวกมึงไปแยกไอ้สองตัวนั้นออกจากกันก่อนดีกว่า เดี๋ยวแม่งจะได้มีเรื่องกัน'              'เอ๊ะผมว่าเด็กๆเราทุกเบอร์ก็แจ่มแล้วนะ สงสัยจะแจ่มไม่โดนใจเฮียกัสนะครับ วันนี้เฮียดูไม่กระปรี้ประเปร่าเอาเสียเลย!!!'                

     'กูเปลี่ยนใจละ เลิกงานพวกมึงไปเอาแม่งลงน้ำเลย ตบปากมันให้กูด้วยนะ แซวกูจังเลย กูเพื่อนเล่นมันเหรอ ฝากถามมันด้วย!'                

     'ได้ครับเฮีย!'                

     'เอาล่ะครับ ถึงเบอร์สุดท้ายที่พวกเรา รวมถึงผมรอคอยด้วย ขอเชิญน้องเบอร์เจ็ดออกมาเลยค้าบ!!!'                

     'เอาเฮียจะไปไหนครับ'                

     'ไปปาเป้า ดูไปก็เท่านั้น ไม่แจ่มสักคน' ผมว่าหลังจากลุกขึ้นจากเก้าอี้นั่งแล้วครับ ส่วนมือก็คลำหาบุหรี่ดูดไปด้วย                

     'แต่นั่นน้องเฮียไม่ใช่เหรอครับ!!! เบอร์เจ็ดที่อยู่บนเวทีอ้า!!!' เด็กผมว่า ผมสบัดหน้าหันไปทางเวทีทันทีเลยครับ                

     'นิ...เนียร์!!!'                

     '...'                

     'พวกมึง!!! กูจะเอาดอกไม้!!'                

     'กี่ดอกดีครับเฮีย!'                

     'เอาทั้งซุ้ม!!!'     

     [End Casso]     

 

     [Near]                

     ผมเดินออกไปปรากฏตัวได้ไม่เท่าไร พิธีกรก็ไล่พวกผมให้เดินกลับไปหลังเวทีครับ ถึงจะไม่ได้แต่งตัวอะไรกัน (ชุดนิสิต) กับถือกระทงแค่อันเดียว แต่มันก็เหนื่อยเหมือนกันนะครับ เพราะแต่ละนาง เอ๊ย! แต่ละนาย ก็มาเต็มจัดเต็มกันทุกคน อ้อๆ ทั้งเจ็ดคน มีผมคนเดียวนะครับ ยังไม่ได้ดอกไม้อันเป็นคะแนน เพราะดันโดนไล่กลับเข้ามาเสียก่อน แต่ยังไงดอกไม้คะแนนเหล่านั้นก็ไม่ใช่ของผมหรอกครับ ของไอ้บลูโน่น... ไอ้บลูแขนหักครับ ต้องเข้าเฝือกยาวเลย ทีแรกมันจะดื้อประกวดเองให้ได้ พี่ธันไม่ยอมแล้วผมก็ไม่ยอม ผมเลยหลุดปากโพล่งไปว่า

     'เออ!! กูประกวดแทนมึงเอง โอป่ะ!'ดังนั้นการประกวดครั้งนี้จะบอกว่าผมเต็มใจเอง ก็พูดได้ไม่เต็มปากหรอกครับ แต่อะไรก็ไม่หนักใจเท่ากับสิ่งที่ผมบอกกับไอ้บลูไปแล้วหรอกครับ            'แล้วกูจะเอาที่หนึ่งมาให้มึงด้วย! ดังนั้นอย่าซ่าส์!!'                

     ไอ้ชิบหาย...                

     'น้องๆคะ ออกไปข้างนอกได้แล้วค่ะ'                

     'อ้าวอะไรวะ' ผมแอบบ่นเบาๆครับ น้ำผมยังไม่ได้กินเลย แถมไอ้มอธยังไม่ทันจะไปเข้าห้องน้ำเลยด้วยซ้ำ พวกทีมงานก็มาตามพวกผมขึ้นเวทีอีกรอบแล้ว ผมกับไอ้มอธได้แต่ทำหน้าเซ็งๆ เดินตามพวกตัวเต็งขึ้นเวทีไปเท่านั้น                

     'เอาล่ะครับ เมื่อสักครู่เราได้ทำความรู้จักน้องเบอร์เจ็ดไปแล้ว ตอนนี้ก็ถึงเวลาลงคะแนนแล้วนะครับ เชิญครับเชิญ ถ้าคุณ รักน้องเบอร์เจ็ด เชียร์น้องเบอร์เจ็ด ก็ขอให้ก้าวเท้าเดินออกมาเลยนะครับและขอเชิญน้องเนียร์มาตรงกลางเวทีด้วยนะครับ' พี่พิธีกรว่า ส่วนผมก็ก้าวเดินออกไปตรงกลางช้าๆ และมองตรงไปข้างหน้า ตามที่พี่เลี้ยง(ไอ้บลู)สั่งไว้ครับ                

     'น้องเนียร์สู้ๆน๊า'ผู้กล้าคนแรกที่เดินออกมาให้คะแนนผม คือพี่ปอครับ พี่รหัสผมเอง พี่ปอมาพร้อมกับดอกไม้ประมาณสิบดอกในมือ ก่อนจะวางลงในกล่องที่มีป้ายเบอร์ของผมทางด้านล่างเวทีครับ                

     'ขอบคุณครับ'                

     สักพักเหล่าคนรู้จักผมก็เดินตามมากันติดๆเลยครับ ไม่ว่าจะเป็นพี่เนี๊ยส พี่ธัน ไอ้บลูที่แขนหักไปแล้วข้างหนึ่ง เพื่อนในคณะเรียน สาวๆที่ผมมองไว้ก็มาลงคะแนนให้ผมด้วย พวกเธอน่ารักมากเลยครับ และไฮไลท์เด็ดคงจะไม่พ้นพี่ชายคนโตที่มาพร้อมดอกกุหลาบสีแดงสดเต็มสองมือหรอกครับ                

     'โอ้โหหหห!!!!!! / โอ้โห!!!' พิธีกรและทุกคนต่างพากันฮือฮากับดอกไม้ในมือไอ้กัสครับ ไม่ใช่แค่เต็มสองมือไอ้กัสนะครับ ยังเต็มสองมือลูกสมุนมันอีกประมาณสี่ห้าคน มึงเล่นแบบนี้ งานกูจะงอกเข้าให้นะ                

     'แหมพี่กัสเล่นทุ่มแบบนี้ งานก็ไปต่อไม่ได้แล้วสิครับ ฮ่าๆ ก็คงรู้กันแล้ว ใครจะเป็นผู้ชนะ ขนาดยังไม่ถึงจุดไคลแม็กซ์ของงานนะครับเนี่ย '

     ถ้าพิธีกรจะปากหมาขนาดนี้ งานหน้ามึงอย่ามาเป็นเลยครับ เดี๋ยวจะตายเอา                        อีกอย่าง ผมว่านะ อีกัสนี่โคตรไคลแม็กซ์แล้วแหละ....                

     หลังจากลงคะแนนให้ผมเสร็จ ก็ถึงคราวที่ผมต้องกล่าวอะไรบ้างแล้ว ซึ่งผมก็ท่องสคริปที่ไอ้บลูเขียนมาให้ได้อย่างดี และขึ้นใจแล้วด้วย แต่มันจะหายไปก็เพราะอีกัสที่มายืนกอดอกทำหน้าแป้นแล้นอยู่ข้างล่างนี่แหละครับ                

     'ผมขอขอบคุณทุกกำลังใจ ดอกไม้ทุกดอก... บลาๆ' พูดครับ พูดๆ 'และที่สำคัญ ผมขอขอบคุณดอกไม้จากพี่ชายของผมทั้งสองคนนะครับ ขอบคุณครับพี่เนี๊ยสขอบคุณครับ...พี่กัส'                 แปะๆๆๆๆ                

     อารมณ์เหมือนผมกำลังกล่าวสุนทรพจน์เกี่ยวกับคนในครอบครัวอ่ะครับ กล่าวจบ คนตบมือ และผมก็ถอยกลับไปยืนที่เดิม ผมมองตรงไปยังตรงที่พี่เนี๊ยสนั่ง ก่อนจะหันกลับไปหาไอ้กัสที่ยืนกอดอกอยู่ในท่าเดิมครับ                

     แต่มันไม่เหมือนเดิมตรงที่... รอยยิ้มของมันหายไป                 กัส... กูรู้ว่ามึงไม่ชอบให้กูเรียกมึงว่า... พี่ชาย แต่มึงต้องเข้าใจกูนะ ว่าในฐานะทางสังคมเราเป็นอะไรกัน...                      'มึงๆๆๆ' ผมกำลังเหม่อได้ที่เลยครับ อยู่ดีๆ ก็มีแรงเหมือนคนดึงแขนเสื้อผมให้หันไปหา ผมหันไปทางไอ้มอธครับ แต่ไอ้มอธกำลังพ่นคำด่าใส่ไอ้พี่สองคนนั้นอยู่ ผมเลยเอนตัวมาทางด้านหลังไอ้มอธแทนครับ                

     'เรียกกูเหรอ...'                

     'อือๆมึงกับพี่กัสเป็นพี่น้องกันเหรอ'                

     รองานจบก่อนก็ไม่ได้นะพวกมึงเนี่ย...                

     'เออ'                

     'มิน่าล่ะ... '                

     'อะไร'                

     'หน้าตาดีเหมือนกันเลย เราชื่อบลาๆ' แล้วไอ้เบอร์ห้า ก็แนะนำตัวอย่างเป็นมิตรอย่างที่ไม่เคยทำกับผมมาก่อนเลยครับ จะเอากูเป็นสะพานไปหาอีกัสใช่ไหม...                

     จากนั้นพวกผมก็ยืนกันอยู่นานเลยครับ มีการให้เราตอบคำถามบ้างอะไรบ้าง ก็สุ่มจับกันไป ผมได้ตอบคำถามเกี่ยวกับเรื่องความสำคัญของแม่น้ำครับ ผมก็พูดๆๆ ไปสิ อยากพูดอะไรก็พูด แต่ไอ้มอธหนักหน่อย เพราะจับได้เรื่องเกี่ยวกับการทำกระทง ก็บรรยายไปสิ จนกระทั่งถึงเวลาสำคัญครับ                

     ประกาศผล....                  

     'ผมว่าไม่ต้องบอกหรอกนะครับ ว่าผู้ชนะจากคะแนนดอกไม้นั้นเป็นใคร.. น้องเนียร์เบอร์เจ็ดนั่นเองครับ แหม มีพี่ชายดี๊ดีขนาดนี้ ผมล่ะอิจฉา สงสัยคนที่จะจีบน้องเนียร์ นี่คงต้องผ่านด่านพี่กัสไปก่อนใช่ไหมครับ ถึงจะจีบติด!'                

     ป๊าด!! ถามไม่ถามเปล่า เอาไมค์มาจ่อปากกูทำไม!!!!!                

     'ใช่ไหมครับ น้องเนียร์!'                

     'คะ..คงงั้น..มั้งครับ' ผมตอบพร้อมกับหันไปมองหน้าไอ้กัสครับ เหี้ยนั่นยืนหักนิ้วมือรอแล้ว ผมว่าผมได้เห็นหน้าไอ้พิธีกรเป็นวันแรก และวันสุดท้ายแน่ๆเลยอ่ะ                

     จากนั้นก็เป็นการประกาศรางวัลต่อๆไปครับ นอกจากรางวัลผม ยังมีรางวัลอื่นอีกเยอะแยะ ประกวดกันเจ็ดคน เหมือนจะได้ที่หนึ่งกันทุกคนเลยมั้ง เพราะหลายหัวข้อการประกวดเหลือเกิน ขนาดไอ้มอธยังได้ 'ขวัญใจพี่ปีสี่'เลย อีกอย่างผมว่า คนจัดงานก็ตั้งเป้าหมายไว้ว่าจะให้ที่หนึ่งกับผู้เข้าประกวดทุกคนด้วยล่ะมั้งครับ ก็ได้กันหมดอ่ะ ต่างกันแค่ที่หนึ่งในหัวข้อการประกวดไหนเท่านั้นแหละ...                

     พอเสร็จงานและถ่ายรูปบนเวทีเสร็จ ผมก็กระโดดลงจากเวทีเลยครับ หลังเวทีคนแม่งเยอะ ผมกระโดดลงแม่งหน้าเวทีเลย ไอ้มอธแทบจะคว้าคอเสื้อผมไว้ได้ แต่ผมไวกว่าโดดลงมาก่อนครับ อ้อ การประกวดครั้งนี้ทำให้ผมได้แฟนคลับเพิ่มขึ้นด้วยนะ มีเด็กปีหนึ่งแบบเดียวกับผม แต่คนละคณะมาขอถ่ายรูปคู่ด้วยแหละ เขินอ้า                

     แปะๆๆๆๆๆ                

     'ไม่เสียชื่อกูเลยยยยยยยย' ไอ้บลูเดินมา พร้อมกับตบมือแบบข้างเดียวครับ มึงอย่าตบเลยกูสงสาร อีกอย่างมันไม่ดัง...                

     'เอาไปเลย' ผมว่าแล้วถอดสายสะพายกับยกถ้วยรางวัลให้มันครับ ส่วนไอ้กัสก็เดินเข้ามาทางข้างหลัง                

     'เยสสุดยอดพี่ชาย'                

     'หุบปากไปเลยไอ้แมวผี!!'                

     'หมดไปกี่บาทวะกัส' พี่ธันถามไอ้กัสครับ ซึ่งเป็นคำถามที่ผมอยากรู้มาก!                

     'มึงก็เอาห้าบาทคูณเข้าไปสิธันแล้วมึงจะรู้เอง'                

     'ไปหาไรกินเหอะ กูไม่ไหวแล้ว หิวโคตรๆ' ผมว่าแล้วดึงแขนไอ้กัสให้เดินตามมาครับ ทำไมวันนี้ผมจะเดินควงพี่ชายผม...                

     จากนั้นผมก็เผาผลาญเงินไอ้กัสแบบร้านเว้นร้านเลยแหละครับ มึงรวยนักใช่ไหม                 'กัสกูอยากกินร้านนี้ร้านนู้นแล้วก็ร้านนั้น'                

     'อือเอาดิ'                

     ใจปล้ำมากครับ สามีกู!!                

     'เอ้า หายไปไหนกันหมดวะ' ผมว่าครับ ผมแค่หันไปซื้อลูกชิ้น แล้วต่อด้วยน้ำชา หันมาก็ไม่เจอคนที่มาด้วยกันแล้ว หายไปไหนกันหมด                

     'ไอ้เนี๊ยสกลับบ้าน ไอ้บลูกับไอ้ธันไปฉึกๆ' ไอ้กัสว่าพร้อมกับไอโฟนในมือมันครับ                 'ไม่ใช่มึงส่งข้อความไปไล่พวกเค้ากลับบ้านนะ'                

     'งั้นก็แหกตาดูให้เต็มตา' มันว่าแล้วเอาไอโฟนมาทาบหน้าผมครับ ไอ้เหี้ย!                      

     'กัสไปลอยกระทงกัน' ผมชวนครับ                

     'อืองั้นมึงไปรอกูที่สระน้ำก่อนนะ เดี๋ยวกูมา ไปฉี่ก่อน'                  

     'เออมาเร็วนะๆ'                

     'ไปห้องน้ำกับกูไหมล่ะ แต่กระทงมึงอาจจะไม่ได้ลอยนะปีนี้อ่ะ หึๆ'                

     'ไอ้เหี้ย!!!!!'                

     ผมยืนรอไอ้กัสอยู่ที่ริมสระครับ แหมดูเค้าลอยเป็นคู่กูก็อิจฉาอ่ะ อยากให้กัสมันทำอะไรแบบนั้นมั่ง ก็คุณดูมันสิครับ วันๆเอาแต่เหี้ย อยากให้มันทำตัวน่ารักๆบ้าง เอาแบบพี่ธันก็ได้                 'ไปฉี่ดาวไหนมามึง กูรอจนกระทงจะหมดร้านแล้ว' ผมว่าแล้วชี้ไปทางร้านที่ขายกระทงครับ ไม่ใช่จะหมด หมดแล้วด้วย!                

     'ช่างมันดิกระทงกูสวยกว่าตั้งเยอะ' ไอ้กัสว่าแล้วเอากระทงที่มันแอบอยู่ข้างหลังออกมาครับ                 'เยสสวยว่ะ ซื้อร้านไหนวะ' ผมว่า แล้วดึงกระทงจากมือมัน มาไว้กับตัวเองครับ สวยจริงๆนะ มีไฟเย็นพร้อมจุดด้วยอ่ะ                

     'ร้านนี้ไง..' มันว่าแล้วเอามือชี้ที่ตัวเองครับ 'กูทำเอง'                

     'เห้ยจริงดิ!!!' ผมว่าแล้วตาโตเลยครับ อีกัสเนี่ยนะ ล้างจานจานยังแตก แล้วจะทำกระทง                 'ก็ให้...อาจารย์ช่วยหน่อยแต่อย่างน้อยกูก็ไปบุกป่ากล้วยมาเองล่ะวะ' กัสว่าแล้วเอามือลูบคอมันเองครับ แหมเขินละสิ ไอ้หมา!                

     'ขอบคุณนะกัส'                

     'เปลี่ยนเป็นสองยกนะกัสได้ไหมเบื่อแล้วขอบคุณอ่ะ'                

     'ไปตายซะไปพูดมากจริงเลย ไปๆ แล้วไหนกระทงมึงอ่ะ' ผมว่าแล้วมองหากระทงมันครับ แต่เท่าที่เห็น เห็นมันถือมาอันเดียวนะ                

     'ก็อันนี้ไง ลอยด้วยกัน จะได้ไม่แยกจากกัน'                

     'แหยะทำได้ดีอันเดียวก็บอกมาเหอะ'                

     'มึงอ่ะขัดกูอยู่ได้ จะลอยไหมเนี่ย ไม่ลอยกูจะได้กลับบ้าน'                

     'ลอยเด้'ผมว่าแล้วเดินเข้าบริเวณที่เค้าจัดไว้ให้ลอยกระทงครับ เราเดินผ่านสะพานไม้  ไอ้กัสดูขัดๆเขินๆเล็กน้อยนะครับ เรื่องฟืนไฟที่ใช้สำหรับจุด ไม่มีปัญหา เพราะกัสแม่งสิงห์รมควันอยู่แล้ว เราเลยไม่ต้องวิ่งไปขอยืมใครครับ

     ผมขอขมาพระแม่คงคาและขอพรอย่างเช่นทุกปีครับ ก่อนจะส่งให้ไอ้กัสมัน ไอ้กัสยกขึ้นหัวแล้วก็พึมพัมอะไรไม่รู้มัน พอผมเอาหูเข้าไปไกล แม่งก็หันหน้าหนี ผมเลยตีแม่งเลยครับ หมั่นไส้!                

     'จับมือกูดิ' กัสมันว่าครับ ผมจับมือมัน ก่อนที่เราจะปล่อยกระทงไปพร้อมกันครับ ไอ้กัสหยิบไอโฟนขึ้นมาถ่ายรูปไว้ เราไม่ต้องถ่ายรูปคู่กันหรอกครับ เครื่องมันมีรูปผมเป็นร้อย เชื่อผมเถอะ ผมถ่ายเองกับมือ...                

     'มึงขออะไรวะกัส บอกกูหน่อยดิ' ผมว่า ตอนนี้เรากำลังจะกลับบ้านกันครับ ดึกแล้ว                 'ไม่บอก'                

     'เห้ย! มึงอ่ะ'                

     'ขอให้เรา...รักรักรักกัน..ตลอดไป ชัดพอไหม'                

     'ชัด แล้วมึงอยากรู้ไหม กูขออะไร'                

     'ขอไรอ่ะ'                

     'ขอให้มึงรักกูคนเดียว...'                

     'เหอะ เรื่องแบบนี้มึงไม่ต้องขอหรอก กูจัดให้มึงอยู่แล้ว!'