Attachment รักที่ไม่อาจลืม

   เฮ้อ!!กว่าจะจัดเสร็จกระดาษนี้ก็เยอะชมัดเลยยังไม่ได้กินข้าวเลยนี้ก็บ่ายแล้วนะเนี้ย เฮ้อวันนี้ฉันต้องกินไอ่บะหมี่นี้อีกแล้วหรอ -_- ฉันหละเบื่อมันสุดๆเลยไม่มีอะไรให้ทำเลยไไปเดินเลนดีกว่า
   วิวที่นี้สวยดีนะถ้าเป็นตอนกลางคืนก็คงจะสวยกว่านี้สินะฉันเดินไปพลางชมนั้นชมนี้ไปเลื่อยเปลื่อยจนไม่รู้ว่าตัวเองเดินมาถึงไหน รู้สึกว่าที่แถวๆนี้มันคุ้นๆแฮะ ฉันเดินไปเลื่อยๆจนมาเจอที่ๆหนึ่งมันคุ้นมากๆฉันเลยลองสังเกตดู แล้วภาพบางอย่างก็แว็บขึ้นมาในหัวของฉัน
      ปี๊นๆๆ!!
     กรี๊ดดดดดด!!! โคร่มมม!!!!
"โอ๊ย!!ทำไมถึงปวดหัวอย่างนี้เนี้ย ภาพนี้มัน"
   วูบ แล้วภาพในหัวฉันก็กลายเป็นสีขาว
 
"อ่าวแม่หนูตื่นแล้วหรอ ค่อยๆลุก"
คุณป้าคนหนึ่งพูดพลางเดินมาประครองฉันให้ลุกขึ้นนั้ง
"ขอบคูณค่ะ ที่นี้ที่ไหนหรอคะ"
"ที่นี้บ้านป้าเองจ่ะ"
"แล้วหนูมาอยู่ที่นี้ได้ยังไงคะ"
   ฉันยิงคำถามใส่ป้าคนนั้นโดยไม่เปิดช่วงให้ป้าเขาถามกลับ
"ดูเหมือนว่าแม่หนูจะนอนสลบอยู่ข้างถนนบนเนินนู้หละนะพอป็าไปเห็นก็เลยพามานอนที่บ้านป้านี้หละจ่ะ"
"หนูนี้นะคะนอนอยู่ข้างถนน"
"จ่ะ"
   ไปนอนเมื่อไหร่กัน
"ว่าแต่แม่หนูชื่ออะไรบ้านอยู่ที่ไหนหละ"
"คือว่าหนูชื่อโรสค่ะ อยู่บ้านกับเซ็นเซ"
"อ๋อเซ็นเซหนะหรอที่นี้ทุกคนรู้จักเขาหมดทั้งนั้นแหล"
"ทำไมหรอคะ"
"ก็เซ็นเซหนะเป็นเด็กดีชอบช่วยเหลื่อทุกคน"
   หน้าอย่างหมอนั้นอะนะช่วยเหลือผู้อื่นไม่อยากจะเชื่อ
"แล้วป้าชื่ออะไรหรอคะ"
"ป้าชื่อเชฟจ่ะ"
"ค่ะป้าเชฟ^^"
"งั้นถ้าหายดีแล้วเดี๋ยวป้าไปส่งบ้านนะ"
"ขอบคุณค่ะ"