Attachment รักที่ไม่อาจลืม

     อ่า...ทำไมหมอนข้างถึงอุ่นอย่างนี้นะแถมไม่พอยังมีแขนมีขาฉันบรรยายลักษณะหมอนข้างแปลกประหลาดแล้วก็ใช้มือลูบไปเลื่อยๆทั้งๆที่ตัวเองยังหลับตาอยู่แต่ว่าหมอนข้างของฉันทำไมถึงดิ้นได้หละ
    ขลุกขลักๆ!!
     มันแปลกจริงๆหมอนข้างของฉันดิ้นได้ o_Oฉันค่อยๆลืมตาขึ้นแล้วก็พบว่าสิ่งที่อยู่ตรงหน้าตัวเองไม่ใช่หมอนข้างไม่ใช่สิ่งประหลาดอื่นไดตะ...แต่มะ...มันคือ....ผู้ชายที่มีผมสีทองออกน้ำตาลปกบริเวณหน้าจมูกโด่งเป็นสันรับกับริมฝีปากบางชมพูระรื่นเข้ากับรูปหน้าเรียวยาวขาวใสกำลังนอนกอดฉันและผู้ชายคนนั้นก็คือ
"เซ็นเซ กรี๊ดดดดดด"
     เซ็นเซ o_Oทำไมเขาถึงมานอนกับฉันหละ ม้ายยยยนะเมื่อคืนเรายังไม่ได้ทำอะไรกันใช่มั้ยยังไม่มีซัมธิงอะไรกันแบบนั้นใช่มั้ย (ทำไมฉันถึงได้คิดอกุศลแบบนี้คร่ำครวนในใจ)
"อะไรของเธออีกละ =_="
"นายมานอนในห้องนี้กับฉันได้ไง"
"ยังมีหน้ามาถามอีกเมือคืนเธอเป็นคนขอร้องฉันให้มานอนกับเธอเองนะ -_-"
      ฉันเรียกเขาให้มานอนด้วยงั้นหรอ
"เป็นอย่างนั้นจริงหรอ"
"ก็เอิอหนะสิเสียอารมณ์ชะมัด_*_"
     เซ้นเซบ่นอุ๊บอิบแล้วภาพแต่ละฉากจากเมื่อคืนก็ผลุดเข้ามาในหัวสมองของฉันเพราะเมื่อคืนฉันนอนฝันร้ายสินะแล้วฉันก็กลัวมากเลยขอร้องให้เซ็นเซมานอนด้วยงั้นก็แสดงว่าเมื่อคืนเราสองคนไม่ได้มีอะไรลึกซึ้งมากกว่าการนอนกอดกันสินะเฮ้อ...โล่งอกไปที่
"งั้นฉันไปอาบน้ำก่อนนะ^^"
"เธอมีเสื้อผ้าเปลี่ยนหรอ"
"ไม่มีหรอก"
"ถ้างั้นเดี๋ยวฉันจะไปเอาชุดที่บ้านฉันมาให้ละกัน"
"อื้มขอบใจนะ"
"รอหน่อยก็แล้วกันแต่ถ้าหิวมี่บะหมี่อยู่ในครัวอะนะถ้าหิวมากก็กินไปก่อนละกัน"
"อื้ม^^"
     เวลาผ่านไปประมาณ 1 ชั่วโมง
     ทำไมถึงไปนานอย่างนี้นะ
"มาแล้วๆ"
"กลับมาแล้วหรอไหนชุดฉัน"
"นี้ไงเป็นชุดของลูกสาวคนงานในไร่หนะเธอคงจะใส่ได้อยู่ใช่มั้ย"
"อืม งั้นฉันไปอาบน้ำก่อนนะ"
     ฉันบอกเซ็นเซพลางหอบเสื้อผ้าไปในห้องน้ำ อ่าอาบน้ำเสร็จแล้วหิวจังเลยแฮะมี่อะไรให้กินบ้างเนี้ย
"อะไปกินข้าวได้แล้ว"
"ฮืมนายไปทำอนไหนทำไมเร็วจัง"
"เปล่าหรอกฉันไม่ได้ทำคือว่าแม่ฉันห่อมาให้ตอนไปเอาเสื้อผ้าหนะ"
"อ๋อ"
"แล้ววันนี้นายไม่ไปทำงานหรอ"
"ไม่หรอกฉันโทรไปลาแล้วหนะ เพราะวันนี้ฉันจะพาเธอไปซื้อเสื้อผ้า"
     นี้ฉันรกวนเวลาทำงานของเขารึเปล่านะ  หลังจากที่เรากินข้าวกันเสร็จเซ็นเซก็พาฉันมาซื้อเสื้อผ้าที่ห้าง XXX ตอนนี้ก็ปาเข้าไป 11 โมงแล้วนะหลังจากที่เราออกบ้านมาตอน 9 โมงกว่าๆอะนะนี้ก็ไกล้จะเที่ยงแล้วเราเลยแวะมากินข้าวเที้ยงกินเสร็จก็ออกไปซื้อนั้นซื้อนี้เยอะแยจนของเต็มไม้เต็มมือไปหมดแล้วกว่าจะได้กลับบ้านก็ปาเข้าไปบ่ายสามโมงแล้วหละหนะ (ช๊อปกระจายเลยนะคุณนางเอก)
"เฮ้อกว่าจะถึงบ้านให้ตายสิทำไมมันเหนื่อยอย่างนี้นะฉันไม่ไหวแล้หละเซ็นเซฉันขอไปนอนพักก่อนนะ"
     แล้วหลังจากนั้นฉันก็หลับไปอย่างไม่รู้ตัวตอนไหนก็ไม่รู็