Attachment รักที่ไม่อาจลืม

     ฉันขับรถมาได้สักพักแล้วหละนะถนนที่นี้ในตอนกลางคืนเงียบมากเลยหละ หึ!อีกไม่ไกลฉันก็จะถึงบ้านเฟย์แล้วหละขับต่อไปดีกว่า เฟย์ที่ว่าคือเพื่อนฉันเองแหละนานๆก็ไปเที่ยวทีเพราะบ้านเราอยู่ไกลกันมากบ้านฉันอยู่ในตัวเมืองแต่ว่าบ้านเฟย์อยู่แถวๆนอกชานเมืองหนะ แล้วตอนนี้ฉันก็อยู่บริเวณนอกชานเมืองแล้วหละกว่าจะถึงก็ไกลอยู่หละนะโทรบอกเฟย์ดีกว่า 
     ปี๊นๆๆ!!
     กรี๊ดดดดดด!!! โคร่มมม!!!!
"เธอ!!!!"
"ชะ....ช่วยดะ...ด้วย"
      ณ โรงพยาบาล
"โอ้ย!!ทำไมฉันถึงปวดหัวอย่างนี้เนี้ยมึนไปหมดเลย @-@"
"เธอฟื้นแล้วหรอ"
"นะ..นายเป็นใคร แล้วที่นี้ที่ไหน"
     หมอนี้เป็นใครเนี้ยเข้ามาในห้องฉันได้ไงหรือว่าจะเป็น o_O โรคจิต
"ที่นี้คือโรงพยาบาล ฉันเป็นคนที่ช่วยเธอตอนที่เกิดอุบัติเหตุหนะ ฉันชื่อเซ็นเซนะ แล้วเธอหละชื่ออะไร"
"ฉันชื่อ...."
     ฉันชื่ออะไรเนี้ย!!ทำไมฉันจำอะไรไม่ได้เลยฉันเป็นใครมาจากไหนพ่อแม่เป็นใครแล้วเป็นอะไรฉันถึงต้องมาอยู่ที่นี้!!หรือว่าฉันความจำเสื่อม ไม่!!ไม่จริงฉันไม่ได้ความจำเสื่อมไม่จริง
"นี้ๆเธอค่อยๆคิดก็ได้เธอพึงตื่นเองนะ"
"แล้วฉันเป็นอะไร"
"นี้เธอจำอะไรไม่ได้เลยหรอ o_O"
"เอิอ....ฉันขออยูกับนายนะเซ็นเซคือว่าฉันจำอะไรไม่ได้เลย"
"เฮ้ย!!!ได้ไงเล่า"
"ก็ฉันจำใครไม่ได้จริงๆนี้"
"แล้วทำไมต้องเป็นฉันหละ"
     ทำไมนายถึงได้โง่ขนาดนี้เนี้ยก็ฉันรู้จักนายอยูแค่คนเดียวแล้วจะให้ฉันไปอยู่กับใครเล่า
"ก็ฉันไม่รู้จักใครแล้วหนิ"
"ก็ได้ๆ แต่ก่อนอื่นฉันต้องตั้งช์่อให้เธอก่อน"
"อื้มๆ"
"ชื่อ ช๊าฟ เป็นไง"
"นี้ฉันเป็นผู้หญิงนะ -_-"
ช๊าฟหรอมันเหมาะกับผู้หญิงตรงไหนของนายฮะ
"งั้นชื่อ โรส เป็นไงที่แปลว่ากุหลาบหนะ"
     โรสหรอ ฉันชอบชื่อนี้จัง
"อื้ม"