แฟรี่เทลส์ ผจญภัยแดนนางฟ้า

ผจญภัยแดนนางฟ้า

บทที่1 เพื่อน…

 ในวันที่ฟ้ามืดสีคราม ในวันที่แสงแดดเจือจางอยู่ริมขอบฟ้า เป็นประกายสีส้มระยิบระยับ หญิงสาวผมยาวจดข้อศอกสีดำ ดุจขนอีกา ริมฝีปากแดงราวกับกุหลาบผลิบานในทุ่งดอกกุหลาบ ดวงตาสีฟ้าเป็นประกายสื่อถึงความหวังที่มีอยู่อย่างมั่นใจในสิ่งที่ไม่สามารถล่วงรู้ได้ มีอายุราวๆกับ 13-15ปี เธอมีชื่อว่า เจน ซึ่งยังเด็กพอที่จะอยู่ในเมืองที่มีสำหรับเด็กๆที่ถูกอพยพมาจากเมืองเก่าก่อน ซึ่งเธอ ก็ได้พูดออกมาประโยคหนึ่งว่า

“ถ้าหากแม่ไม่จากไปตั้งแต่สองสัปดาห์ก่อนนั้น ฉันคงไม่ต้องมาอยู่กับเมืองที่ไม่รู้จักหรอก” เสียงของหญิงสาวที่มีพลังเสียงน้อยมาก จึงไม่ สามารถล่วงรู้ความรู้สึกที่แท้จริงของเธอได้ เธอมองลงมายังหมู่บ้านมีกำแพงใหญ่จนกำแพงเมืองจีนที่จะต้องภูมิใจ บ้านแต่ละหลังปูด้วยปูนที่ใช้อิฐราคาถูก แต่ละบ้าน มีสังกะสีปิดบังที่หน้าต่างแทนกระจก แต่ละบ้านมีขนาดเล็กกะทัดรัด เพราะว่ามีเด็กๆ ที่อยู่ภายใน เกาะนี้ กว้างพอที่จะบรรจุเด็กๆได้ถึง900-1000 คน ซึ่งถือว่าเยอะมากสำรับเธอ และเด็กๆที่มาอยู่ที่นี่ก็จะมีโรงเรียนไว้สำหรับศึกษาต่างๆ เจน เฝ้ามองเด็กๆที่กำลังวิ่งเล่นในช่วงเวลาเย็น แล้วความคิดที่เป็นไปไม่ได้ก็ผุดขึ้นมาจากสมองว่า เธออยากจะบินไปบินไปให้สุดขอบฟ้าเลย แล้วของขวัญจากแม่ ที่ให้เครื่องรางรูปปีกผีเสื้อก่อนจากไป ก็เริ่มเรืองแสงสีชมพูอ่อน ดุแล้วนวลสบายตา เธอคิดในใจ

“ทำไมนะ เมื่อฉันคิดถึงการบินเหมือนนกสิ่งนี้จะส่องแสง”

มันก็ยังเป็นคำถามในใจของเธอไว้อยู่เสมอ

สองสัปดาห์ก่อน

“เจน หนูจะต้องรู้จักตัวตนของหนูในไม่ช้านี่แล้วนะ ดูแลตัวเองด้วย เพราะเวลาของแม่หมดลงแล้ว”หญิงแก่อายุราวๆ75ปีพูดกับเจนเป็นครั้งสุดท้าย

“แม่อย่าพึ่งหนูยังไม่พร้อมที่จะดูแลตัวเอง แม่อย่าไปจากหนู”

“จับมือแม่ ขอร้อง”

แล้วเจนก็จับมือผู้เป็นที่รักยิ่งที่สุดในครอบครัว

แล้วร่างของเจนก็ลอยขึ้นแล้วออกจากบ้านไปดวงตาพร่ามัวอย่างไม่แน่ใจ แล้วเธอ ก็เห็นร่างแม่ กับสายลมที่เย็นๆ ผ่านมา เธอเห็นอะไรสักอย่างมีสีชมพูดูแปลกพิกล แล้วร่างของแม่เธอก็สลายไป

แล้วเธอก็ตื่นขึ้นจากภวังค์ ที่หมู่บ้านแห่งนี้เอง เธอแทบจะจำอะไรไม่ได้เลย ด้วยความเสียใจ เธอจึงเก็บตัวอยู่ในบ้านนั้น จนถึงรุ่งสาง

   “ตื่นได้แล้วเจน เจนเธอตื่นได้แล้ว” เสียงคนแก่เล็กๆแหลมๆ ปลุกเจนเพื่อให้ไปทำอะไรสักอย่าง

“มีอะไรหรือคะ”

“เดี๋ยวฉันจะพาไปส่งทีที่เธอจะได้เรียนหนังสือนะ”

“ค่ะ”

แล้วหญิงชราคนนั้นก็พาเจนไปสถานที่เลี้ยงเด็กกำพร้าที่ตั้งอยู่ที่ใจกลางเมืองไว้อย่างเหมาะสม

“ที่นี่เธอจะต้องทำตัวดีๆนะ”

    แล้วเจนก็อยู่ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้ามาตลอด สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าแห่งนี้มีสวนยางพาราชนิดพิเศษที่ใหญ่ที่สุดในเมืองตั้งอยู่ เพราะฉะนั้น เด็กที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าแห่งนี้ เมื่ออายุครบราวๆ 12-13 ปี ก็จะต้องส่งตัวไปทำงานที่สวนยางพาราใกล้เคียงกับสถานที่เลี้ยงเด็กกำพร้านี่แหละ เจนเอง ก็ตื่นเต้นกับที่ที่เธอต้องอาศัยอยู่ตลอดชั่วนิจนิรันดร์ เพราะฉะนั้น เธออดคิดไม่ได้ว่า จะมีเพื่อนที่อายุราวๆ12-13ปีบ้างหรือปล่าว เธอก็ต้องตั้งตารอคอยการเข้าเรียนในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าครั้งแรก

ในชั้นเรียน

     “ทุกคนนี่คือเจน เด็กใหม่ของเรา ทำความรู้จักกับเธอนะ เพราะนี่คือเพื่อนคนใหม่ของเธอ เจน…เดินมาตรงนี้สิ” เสียง ครูลิลลี่ เรียกเจนเข้ามาเพื่อทำความรู้จักกับเด็กๆในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ภายในห้อง ตกแต่ง ราวๆ กับ สไตล์ญี่ปุ่น มีผ้าม่าน หรือ อะไรสักอย่าง แต่เมือนกระดาษสีขาว ติดบนกำแพงอย่างทั่วถึง มีไม้คุณภาพเชิงปกติ วางในแนวตรง และเฉียงตัดกันจนกลายเป็นบล็อก เป็นบล็อก ดูเพียงผิวเผินจากข้างนอกห้องดูสวยงามมาก ภายในก็สวยงามเช่นเดียวกัน แต่ มีอยู่อย่างที่ขัดใจเจนจนถึงที่เป็นบล็อก ดูเพียงผิวเผินจากข้างนอกห้องดูสวยงามมาก ภายในก็สวยงามเช่นเดียวกัน แต่ มีอยู่อย่างที่ขัดใจเจนจนถึงที่สุด โดยเฉพาะพื้นไม้ แม้จะแววจนเห็นรูปหน้าของตัวเอง แต่การทาสีแววนั้น อาจจะเลียนแบบมาจากบ้านไม้ของพวกรวยๆ แต่ก็ล้มเหลวไม่เป็นท่า เจนเดินเข้ามา และกล่าว กับเพื่อนๆทุกคนว่า

“สะ สวัสดี ทะ ทุกคน ฉันชื่อเจน ยินดีที่ได้รู้จัก”เสียงเจนพูดอย่า”ไม่แน่ใจว่าเพื่อนๆที่ตอบรับจะเป็นมิตรหรือไม่

“ยินดีที่ได้รู้จักนะเจน” เสียงเด็กผู้หญิงคนหนึ่งดูท่าทางเป็นมิตรมาก

“มานั่งข้างฉันสิมีที่ว่างพอดีเลย”เด็กผู้หญิงชวนเจนไปนั่งข้างๆ

“ขอบใจมากนะ” แล้วเจนก็ไปนั่งข้างๆเด็กคนนั้น

เด็กผู้หญิงผมยาวสีดำขลับดุจปีกอีกาคล้ายเจน ดวงตาสีครามดูแล้วสบายตา ริมฝีปากซีดเผือก มองดูแล้วน่ากลัว สวมสร้อยคอคล้ายเครื่องรางเหมือนเจน แต่ของเธอ เป็นรูป เปลือกหอย ต่างจากของเจน ที่มีสร้อยคอรูปปีกผีเสื้อ

“สวัสดี ฉันออโรร่า” เพื่อนใหม่ของเจนทักทาย

“สวัสดีฉันเจน เธอก็มี…เครื่องรางเหมือนกันหรอ” เจนถามออโรร่า

“ใช่แล้วล่ะ ครูของฉันครู ลูซินด้า ให้มาน่ะ” แล้ว ออโรร่าก็เอื้อมหน้าเข้ามาแนบที่หูของเจนแล้วกระซิบอย่างแผ่วเบาว่า

“อีกไม่นาน ฉันและ เธอ จะรู้ตัวตนที่แท้จริงของเราทั้งสองคน ในเมื่อของเธอ เป็นปีกผีเสื้อ ของฉันเป็นเปลือกหอย เพราะฉะนั้น เธอน่าจะได้รับเลือกให้เป็นนางฟ้านะ ส่วนฉัน คงจะได้รับให้เป็นเงือกกระมัง”

“ฉันก็คิดว่างั้นแหละนะ” เจนตอบกลับไป

เสียงครูลิลลี่ขึ้นมาว่า

“เลิกชั้นได้”

แล้วเด็กๆ ก็รีบวิ่งกรูกันออกไปจากห้อง ชนิดที่ ฝูงม้าลายหนีสิงโตยังภูมิใจ

“เร็วเข้า เลลาห์ ไปเล่นกัน”

“ให้ตายเหอะ คอทนี่ เร็วหน่อยสิ”

เด็กๆวิ่งออกจากห้องอย่างไม่รอช้า กลิ่นเหงื่อ ไคล ของแต่ละคน ไม่ต่างอะไรจากห้องน้ำสารธารณะทั่วไปที่ไม่มีใครร่วมกันรักษาความสะอาด เช่นเดียวกัน เมื่อเจน และ ออโรร่า ต่างวิ่งออกจากห้อง ก็ไปเจอกันที่หน้าห้องพักของเด็กๆ มีเพียงเจน และ ออโรร่า ที่มาที่นี่แล้วก็เข้าไปในห้องพัก ซึ่งเด็กๆคนอื่นๆต่างก็ไปเล่นกันที่สนามหญ้าภายในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ที่นี่ เมื่อครูบอกเลิกชั้น คือ ทั้งวันจะไม่มีเรียนอีก ตามสบาย

เจน กับ ออโรร่า ที่เหน็ดเนื่อยจากเหตุการณ์ต่างๆก็เข้าไปในห้องนอน แล้วก็หลับไป

ตกดึกกลางคืน

 “ตื่นเดี๋ยวนี้นะยัยเด็กน้อย” เสียงเล็กๆแหลมๆ มาพร้อมกับความวุ่นวาย ทำให้ เจน และ ออโรร่าตื่นขึ้น ดั่งแมวที่โดนปลุกยามง่วงนอน ตาเบลอๆของทั้งสองคนโผให้เห็นยายแก่คนหนึ่ง เสียงเล็กแหลมมาก และที่น่ากลัวคือทัพพีคู่กายของเธอ

“ยัยหนูตื่นเดี๋ยวนี้ ตื่นๆ” เธอปลุกเจน

“ส่วนเธอ ออโรร่า รีบบอกลาเพื่อนของเธอ เพราะเธอจะไปจากที่นี่แล้ว”

ด้วยความที่ออโรร่าอ่อนแรงมากจรึงหลับเข้าสู่ภวังค์อีกครา

เจนพูดในใจ

“หล่อนจะพาฉันไปใหน ฉันยังไม่พร้อมที่จะไปทำงานที่สวนยางพาราหลอกนะ ที่นั่นรายได้วันละไม่ถึงครึ่งมือ ให้ตายเถอะ ฉันไม่อยากไปที่นั่น”

แล้วยายแก่ก็ลากเจนไปเรื่อยๆ

“นี่คุณจะพาฉันไปใหน”

ก็มีคนจะมารับตัวเธอไปยังไงล่ะ