The Prince แปลงโฉมพิชิต (ใจ) เจ้าชายน้ำแข็ง

  ไม่สามารถรู้ได้เลยว่าเวลาอันแสนหวานนั้นผ่านไปนานเท่าไร ฉันรู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่พี่ปริ้นซ์ค่อยๆ ถอนจูบอย่างอ้อยอิ่ง  "กรี๊ดดดดด~"   และยังไม่ทันที่ฉันหรือพี่ปริ้นซ์จะได้พูดอะไรออกมา เสียงกรี๊ดกร๊าดของผู้คนที่เฝ้าดูเหตุการณ์ตั้งแต่เริ่มก็วี้ดว๊ายกันอย่างสนุกสนาน เสียงกดกล้องถ่ายภาพมากมาย แบบนี้ก็แย่ซิ><~  "สโนว์..." ฉันละความสนใจจากคนรอบข้างหันกลับมามองตามเสียงเรียกของพี่ปริ้นซ์อีกครั้ง "ห้ามไปเที่ยวคลับอีกน่ะ!"  "ห๊ะ? O..O"   "ห้ามใส่ชุดแบบคืนนั้นด้วย"  "อะไรน่ะ? -__-"  "ห้ามเต้นอีกเด็ดขาด"  "เต้น?"  "ห้ามให้ใครจูบเราแบบที่พี่ทำด้วยล่ะ"  "จะ...จูบหรอ><"   "เป็นแฟนพี่น่ะสโนว์"  "เป็นแฟนพี่หรอ?><~" เอะ! เมื่อกี้พี่ปริ้นซ์พูดว่าอะไรน่ะ0~0 "พี่พูดว่าเป็นแฟนหรอO.,O"  "เป็นไหม..."   "(///0///)" ถามออกมาได้ไงว่า 'เป็นไหม' "เป็นได้หรอ?"  "หึๆ เป็นได้ซิ^~^"   "OoO" ไมใช่แค่ฉันคนเดียวหรอกน่ะที่มีใบหน้าตกใจได้ขนาดนั้น แต่เป็นกันทุกคนเลยต่างหาก... เพราะพี่ปริ้นซ์ยิ้มด้วย~ "ยิ้มได้ด้วยหรอค่ะ><~  "อย่าเปลี่ยนเรื่องซิ... ไม่อยากเป็นแฟนกับพี่หรอ หืม~" ไม่พูดป่าว พี่ปริ้นซ์ก้มลงมาหอมแก้มฉันด้วย><  "เป็นค่ะๆ แต่พี่ปริ้นซ์หยุดหอมแก้มโนว์ก่อนไม่ได้หรอ>///<"  "อืม~ ไปเรียนเถอะเดี๋ยวพี่ไปส่งที่ห้อง"   พี่ปริ้นซ์จับมือฉันไว้ ก่อนจะออกแรงดึงเบาๆ ให้ฉันเดินตาม คนอื่นๆ พร้อมใจกันเปิดทางให้ผ่านอย่างง่ายดาย ฉันเดินผ่านยัยเพื่อนรักสองนาง เฌอเอมเขินม้วนตัวบิดไปบิดมา ส่วนปิงปิงส่งยิ้มมาให้ก่อนจะทำปากพูดแบบไม่ออกเสียง ฉันจับใจความได้ว่า 'แผนสำเร็จ' คงหมายถึงแผนแปรงโฉมพิชิตใจเจ้าชายเย็นชาล่ะซิ ฮาๆ~>< ฉันไม่สนใจแผนนั้นอีกแล้วล่ะ   ผ่านวันแสนสุขมาแล้วสามวัน ฉันกลายเป็นคนดังในโรงเรียนแห่งนี้ไปเลย แฟนคลับพี่ปริ้นซ์ไม่ได้ร้ายเหมือนในนิยายเรื่องอื่นๆ แต่พวกเขามักฝากของมาให้พี่ปริ้นซ์มากกว่า อ่า~ มีของให้ฉันด้วยเหมือนกันน่ะ^^   "สโนว์~ ป้อนหน่อยซิ อ่า~>[]<" นี่แหละนิสัยจริงๆ ของพี่ปริ้นซ์  ขี้อ้อน ยิ้มเก่ง แถมยังขี้หึงมาก~ แต่มักจะเป็นเฉพาะเวลาอยู่ด้วยกันแค่สองคนเท่านั้นน่ะ เพราะเวลาปกติ ต่อหน้าคนอื่นก็จะกลายเป็นเจ้าชายจอมเย็นชาเหมือนเดิม  "ยังไม่อิ่มอีกหรอพี่ปริ้นซ์ หมดถุงแล้วน่ะ"   "ให้พี่กินสโนว์แทนซิ จะได้อิ่ม~"   "><" พูดอะไรก็ไม่รู้ แบบนี้หัวใจฉันวายตายก่อนแน่ๆ เลย   "^*^" ไม่พูดป่าว พี่ปริ้นซ์จับท้ายทอยของฉันให้หันไปหาเขา พร้อมกับประกบริมฝีปากทันที จากจูบหวานซึ้งเริ่มทวีความรุนแรงขึ้น ริมฝีปากบดขยี้อย่างหนักหน่วงจนฉันเริ่มใช้สองแขนดันอกของพี่ปริ้นซ์ออก แต่แทนที่พี่ปริ้นซ์จะยอมปล่อยเขากลับแซกล้ินร้อนๆ เข้ามากรอบโกยความหวานจากปากของฉันแทน และก่อนที่ฉันจะขาดอากาศหายใจพี่ปริ้นซ์จึงค่อยๆ ผละออกจากริมฝีปากของฉันช้าๆ แต่ยังคงก้มหน้าให้ปลายจมูกขอเราใกล้กันเหมือนเดิม  ฉันรู้สึกเลยว่าใบหน้าร้อนผ่าว ไม่ให้เขินได้ไง>//< พี่ปริ้นซ์เล่นจูบเร้าร้อนซะขนาดนั้น   "เฮ้ย~ ยังไม่อิ่มเลย สงสัยต้องกินบ่อยๆ แล้วมั้ง ขนมหอมหวานขนาดนี้"   อ๊าก~ ฆ่าฉันเถอะ ใครว่าเขาเย็นชากันน่ะ ร้ายซะขนาดนี้><
 
(((ตอนนี้สั้นไปหรือป่าวน่ะ><~เบื่อนิยายเรื่องนี้กันแล้วหรือยังค่ะ^^
นิยายเรื่องนี้ยังไม่จบน่ะค่ะฝากติดตามด้วย ขอบคุณค่ะ)))