หยุดกาลเวลามาเจอเธอ

เด็กน้อยเมื่อกล่าวจบกลับรู้สึกได้ถึงขุมพลังที่ชวนหวาดหวั่นที่ด้านหลัง   เมื่อหันก็พบกับสายตาพิฆาตจากผู้เป็นพี่ทันที

“เอ่อ..คือ พี่หยางก็ช่วยด้วยขอรับ”   เจ้าเด็กน้อยกล่าวเบาๆ พลางหันไปทำหน้าล้อเลียนอีกฝ่าย

หญิงสาวมองตาม แล้วอดขำกับท่าทางของทั้งคู่ไม่ได้ อีกฝ่ายทำตาขุ่นเขียวใส่เด็กชาย ก่อนจะปรายตะวัดหางตามามองเธอ   โดยไม่มีอคติใดใด หญิงสาวยังคงประสานสายตาอย่างซื่อใส ด้วยความรู้สึกขำขันกับท่าทางเหล่านั้น แววตาจึงใสกระจ่าง จนผู้สบตาตอบถึงกับตะลึงลานไป

หยางอี้เฟยเสหันมองไปทางอื่น ภายในใจกลับเต้นระทึก ด้วยไม่เคยเห็นสายตาของผู้ใดจะใสกระจ่างราวตากวางน้อยเยี่ยงนี้ มันใสจนแทบทะลุเข้าถึงภายในจิตใจตนทีเดียว   โดยมิรู้ตัว   สองข้างแก้มก็แดงกร่ำโดยมิได้ตั้งใจ

“ จริงสิ ต้องขอขอบคุณที่ช่วยดิฉันไว้นะคะ ไม่ทราบว่าพวกคุณชื่ออะไรกันบ้างคะ? “ เหมยเซียนเอ่ยขึ้น

“ข้าเรียกว่า ตงตง ส่วนนี้พี่ข้าเรียกพี่หยาง   หรือ หยางอี้เฟย” เด็กน้อยรีบตอบพลางแย้มยิ้ม

‘เด็กคนนี้น่าเอ็นดูจริงๆ ถ้าเรามีน้องชายแบบนี้ก็คงดี’ เหมยเซียนมอง พลางคิด

หญิงสาวลุกขึ้นประสานสองมือคำนับคนร่างสูงที่ทำหน้าขรึม พลางกล่าวขอบคุณ

“ต้องขอบคุณ คุณหยางมากนะคะ ที่ช่วยดิฉันไว้ พระคุณนี้จะไม่ลืมเลยคะ”

หยางอี้เฟยก้มหน้ารับเป็นเชิงรับรู้ ก่อนจะใช้สองนิ้วหิ้วคอเสื้อเจ้าเด็กตัวแสบกระตุกเป็นเชิงว่าให้ออกไป

“ตงตง ข้าว่าเจ้าไปเตรียมมื้อเช้าให้แม่นางผู้นี้ก่อนดีกว่า เพิ่งฟื้นคืนมาอาจจะกระหายก็เป็นได้”

“โอ้...ไม่เป็นไรคะ แล้วก็ไม่ต้องเรียกฉันว่าแม่นางอย่างนั้น แม่นางอย่างนี้ เรียกฉันว่า เหมยเซียนก็ได้คะ ฉันชื่อ หลินเหมยเซียน   พวกคุณเป็นผู้มีพระคุณของฉัน ไม่ต้องเรียกฉันแปลกๆแบบนี้ก็ได้คะ มันฟังดูไงไม่รู้”

กล่าวจบโดยไม่สังเกตปฏิกิริยารอบข้าง เมื่อหันกลับมามองอีกครั้งจึงเห็นแววตาสงสัยจากดวงตาทั้ง 2 คู่

“เอ่อ..คือ ฉันพูดอะไรผิดไปหรือคะ?”   เหมยเซียนลูบผมแก้เก้อ

“ไม่หรอกแม่นาง...เพียงแต่ จะว่าไปแล้ว แม่นางก็ใช้คำพูดแปลกๆ เช่นกัน ฟังเข้าใจแต่ไม่คุ้นเคยเลยจริงๆ”

หญิงสาวเหวอไปอีกหนึ่งรอบ ‘ นี่ตกลงฉันตั้งหากที่แปลกหรอ? ทีพวกเขาพูดเหมือนอยู่ในหนังไม่แปลกหรอ?’

เธอคิดอย่างงวยงง หรือว่าเธอยังฝันอยู่ เลยติดอยู่ในโลกพิเรนท์แบบนี้ แต่เอ...

เพี้ย !! เสียงดังฟังชัด จนสองพี่น้องสะดุ้ง เมื่อหญิงสาวเอามือตบหน้าตัวเอง

“ก็เจ็บนิ ..แสดงว่าไม่ได้ฝัน แล้วที่นี่มันที่ไหนกันเนี้ย??”

หญิงสาวลูบหน้าอย่างงงๆ บวกกับความเจ็บแปล็บๆ ที่เกิดจากผลงานของตัวเอง

“พี่นางฟ้า...มิทราบท่านเป็นเช่นไรบ้าง เหตุใดจึงทำร้ายตนเองเช่นนั้น”

เด็กชายถามอย่างหวาดๆ พี่สาวนางฟ้าชักแปลกๆเข้าไปอีก

เหมยเซียนมองหน้าใสซื่อของเด็กน้อย ก็หลุดยิ้มขึ้นมาไม่ได้ สายตางงงวยเหมือนหมาน้อยขี้สงสัย มีแววหวาดผวาอยู่

“อ้อ..พี่ทดรองอะไรบ้างอย่างจ้ะ ถ้าตบแล้วเจ็บก็แสดงว่าไม่ได้ฝัน เพราะที่นี่เหมือนฝันมากพี่เลยไม่แน่ใจ”

“แล้ว...นี่แสดงว่า??”

“ฉันไม่ได้ฝันคะพี่หยาง แต่ฉันไม่รู้ว่าที่นี่คือที่ไหน และเกิดอะไรขึ้นกับฉัน พี่จะเล่าให้ฉันฟังได้มั้ยว่า พบฉันได้ยังไง และฉันมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?”เหมยเซียนเรียกคนร่างสูงตามเด็กชายอย่างสนิทสนม

เดิมทีหญิงสาวก็ให้ความสนิทสนมกับคนทั่วไปง่ายอยู่แล้ว เมื่อยิ่งทราบจากทั้งคู่ว่า ได้พบเธอเป็นลมสลบอยู่ในอารามจีนร้างในป่า(หยางอี้เฟยเล่า) จึงพาเธอมาดูแลที่เรือนหยกไผ่เขียวนี้ ด้วยแล้ว เธอยิ่งรู้สึกขอบคุณ และให้ความสนิทสนมดังรู้จักกันมา   กับหยางอี้เฟย เธอให้ความเคารพเช่นพี่ชาย ส่วนตงตงก็ไม่ต่างอะไรกับน้องชายคนเล็ก

จากคำบอกเล่าของทั้งคู่ เมืองที่เธออยู่ชื่อ ชินโจว   เป็นเมืองเล็กๆ ในแคว้นหยวน   ทั้งคู่มีอาชีพเก็บของป่าขาย แต่ดูอย่างไร   สำหรับหยางอี้เฟยแล้ว เหมยเซียนคิดว่าเขาดูสำอางเกินไปสำหรับจะเป็นคนป่า คนดอย คอยเก็บของป่าขาย คิดว่าเขาคงมีเหตุผลอื่นๆที่ทำให้มาอยู่ในสถานที่เร้นลับเช่นนี้

ดูสภาพตนเองตอนนี้แล้ว เหมยเซียนก็ให้นึกขำ เด็กสาวที่อยู่ในฮ่องกงเมืองแห่งแสงสี ตอนนี้กลับมาอยู่ในเมืองที่กันดารและไม่รู้จัก ไม่แน่ใจด้วยว่ามาโผล่ที่นี้ได้อย่างไร   สังเกตดูจากการดำเนินชีวิตของชาวบ้านที่เห็นในวันที่ตงตงพาไปเที่ยวตลาดก็ดูคล้ายหนังย้อนยุคอะไรประมาณนั้นมากกว่า ยิ่งไปกว่านั้น เสื้อผ้า หน้าผมของคนที่นี้ยิ่งไม่ต้องพูดถึง เหมือนในหนังมาก เฮ้อ...แล้วฉันจะอยู่รอดในดินแดนแห่งนี้หรือเปล่าหนอ.... เด็กสาวรำพึงเบาเบากับตัวเอง