หยุดกาลเวลามาเจอเธอ

กึงๆๆๆ เสียงรองเท้ากระทบกับพื้นคอนกรีตเป็นจังหวะเร่งเร้า ร่างบางในชุดกระโปรงสีชมพูจางวิ่งผ่านเข้าไปสู่สวนกว้างอย่างรวดเร็ว
 
คล้ายดังจะหนีให้พ้นจากบางสิ่งบางอย่าง
 
"คุณหนู!! คุณหนูหลินครับ! หยุดเถอะครับ"
 
เสียงตะโกนที่ดังไล่หลังคล้ายเป็นแรงเร่งให้ร่างบางวิ่งไปให้เร็วยิ่งขึ้น
 
"ไปให้พ้นน่ะ พวกนายไปให้พ้นเลย ไม่ต้องตามจะได้มั้ย?!"
 
เสียงหวานที่แฝงความโกรธเกี้ยวดังสวนมาจากร่างน้อยที่ยังวิ่งไปข้างหน้า ชายกระโปรงโบกสะบัดอย่างรวดเร็วตามการเคลื่อนไหวของ
 
เจ้าของร่าง ใบหน้างดงามแบบสาวลูกครึ่งไทย-จีน ที่ต่างจากสาวหมวยทั่วไปในเกาะฮ่องกง ทำให้เจ้าหล่อนดูโดดเด่นแตกต่างจากคน
 
อื่นๆ หน้าเรียวยาวรูปไข่ ดวงตาคมโตคล้ายมารดา จมูกโด่งเรียวเล็กปลายเชิดแบบคนรั้นเล็กน้อย คิ้วเรียวโดยมิต้องตบแต่งรับกับริม
 
ฝีปากอิ่ม และผิวที่ขาวนวลลออตา เธอจึงจัดว่าสาวน้อยที่งามแผกตาจากทุกๆคนที่แถบนี้ หากตอนนี้กลับต้องหมองลงไปเป็นกอง
 
เพราะเจ้าของใบหน้านี้กลับเต็มไปด้วยน้ำตา ริมฝีปากงามก็เม้นสนิทจนแทบห้อเลือด
 
ไม่วายที่เหล่าบอร์ดีการ์ดจะพยายามตะโกนห้ามปรามเธออย่างไร เธอยังคงวิ่งเข้าไปสู่ใจกลางสวนกว้างอย่างไม่หยุดยั้ง เธออยากไป
 
ให้พ้นๆ ทำไมนะ ทำไมบิดาเธอถึงทำแบบนี้ หลินเหมยเซียนคิด
 
'เหมยยี่ ลูกควรเข้าใจน่ะ แม่เขาไปแล้ว แม่เขาจากเราไปแล้ว'
 
'ไม่จริง!!! คุณพ่อทำแบบนี้ไม่ได้น่ะ คุณแม่แค่หายไปเท่านั้น ท่านอาจถูกใครลักพาตัว หรือท่านอาจจะอยู่ในที่ที่ติดต่อเราไม่ได้
 
แค่นั้น !! คุณแม่ยังไม่ตาย'
 
เธอโวยวายทันที เมื่อบิดาออกคำสั่งให้พ่อบ้านเตรียมจัดงานศพให้กับมารดาที่หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย เป็นเวลาเกือบ8ปีที่ทาง
 
ตำรวจพยายามสืบหา แต่กลับไม่ได้รับเบาะแสอะไรที่บ่งชี้ว่ามารดาของเธอหายไปไหน และหายไปได้อย่างไร จนกระทั่งศาลตัดสินให้
 
เป็นบุคคลสาปสูญไปแล้ว แต่เธอยังคงมีความหวังว่า สักวันหนึ่งมารดาจะกลับมา
 
 
แต่นี่ บิดาของเธอกลับจะจัดงานศพ โดยไม่มีศพให้กับมารดาของเธอ ทำอย่างนี้ได้อย่างไรกัน ยิ่งคิดยิ่งน้อยใจ เท้าน้อยๆยิ่งก้าวเร็ว
 
ขึ้นโดยไม่รู้ตัว เธออยากไปให้พ้นเสียงที่ดังโวกเวกโวยวายของพวกบอร์ดิการ์ดนี้   จากบิดาที่ใจร้าย ทำไมไมรอคุณแม่ ทำไม??
 
เธอถามตัวเองซ้ำๆ
 
"คุณหนูครับ! คุณหนู ออกมาเถอะครับ จะค่ำแล้วนะครับ!"
 
เสียงจากหัวหน้าบอร์ดิการ์ดที่บิดาของเธอจ้างมา ดังขึ้นเป็นระยะ แต่เธอไม่สน เธอเกลียดเขาด้วย เกลียดคนหน้าตาย ที่ยอมทำ
 
ตามคำสั่งบิดาเธอทุกอย่าง ไอ้คนน่าเกลียด หน้าปลาตายซาก ไอ้..ไอ้.. เธอนึกหาคำด่าไม่ออก ขณะเดียวกันก็วิ่งเข้าสู่ใจกลาง
 
สวนตรงไปที่ลานน้ำพุนางฟ้าที่อยู่กลางสวน  
 
จริงๆแล้ว หัวหน้าบอร์ดิการ์ดคนนี้นอกจากจะไม่หน้าตาน่าเกลียดแล้ว ยังดูหล่อเหลาราวกับพระเอกหนังฮ่องกง จนเธออดจะเหน็บแนม
 
ไม่ได้ ด้วยรูปร่างอย่างนักกีฬาที่สูงถึง 178 ซ.ม. กล้ามเนื้อที่ดูสมส่วน ไม่เทอะทะแบบพวกนักเพาะกาย (เธอไปแอบเห็นตอน
 
ไหนย่ะ-ไรท์เตอร์) สีผิวที่คร้ามแดดแต่ไม่ถึงกับดำ ประกอบกับผมยาวรากไทรที่รวบมัดง่ายๆ   แค่เดินเดี่ยวๆอยู่ย่านดาวน์ทาวน์  
 
 
เธอจับเวลาได้เลยว่าไม่ถึง 5 นาทีต้องมีสาวๆ วิ่งเข้ามาขอเบอร์เขา (เอ่อ..เหมยเซียนจ้ะ นั่นผู้หญิงหรือแมลงวันจ้ะ-ไรท์เตอร์)
 
ถ้าเป็นช่วงเวลาอื่นเธอจะไม่ดื้อแบบนี้เลย แต่ตอนนี้ วินาทีนี้ เธอยอมรับว่าเธอพาล เพราะคนคนนี้ดันรับคำสั่งจับตาดูเธอทุกระยะ
 
และห้ามเธอออกนอกบริเวณบ้านจากคุณพ่อของเธอ   แถมดูเหมือนว่าจะปฏิบัติหน้าที่ได้อย่างเคร่งครัดจนเกินไปด้วยซ้ำ
 
"คุณหนูหลิน   ออกมาได้แล้วน่ะครับ อย่าทำให้ผมลำบากใจไปกว่านี้เลย"
 
เสียงห้าวคล้ายดังไล่หลังมาเรื่อยๆ แต่เธอไม่สนใจ อา..นั่นไง น้ำพุนางฟ้า น้ำพุที่คุณพ่อสั่งให้สร้างเพื่อคุณแม่ของเธอ
 
แบบของรูปปั้นนางฟ้าจำลองมาจากคุณแม่ของเธอ
 
ก่อนที่เธอจะวิ่งไปถึงน้ำพุ ดวงตาของรูปปั้นนางฟ้าก็ส่องแสงวาบขึ้นมากระทบกับร่างของเธออย่างฉับพลัน
 
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด"
 
เสียงหวีดร้อง จากเบื้องหน้า ทำให้ฟงเอี้ย รีบรุดไปข้างหน้าอย่างเร่งร้อน ลางสังหรณ์บางอย่างบ่งบอกว่า ไม่ได้การแล้ว จนกระทั่ง
 
มาถึงลานน้ำพุเบื้องหน้า หากสิ่งที่ปรากฏกลับมีเพียงความว่างเปล่า
 
ไรขนที่คอของเขาลุกชันอย่างไม่มีสาเหตุ   ไม่จริงน่า เขาพร่ำบอกตัวเอง
 
" คุณหนู!!!! คุณหนูหลิน!!"