(EXO KRIS) เจ้าชายสีเงิน

แฟรี่...
แฟรี่...
แฟรี่...
มาหาผม...เร็วสิ...
เสียงทุ้มนุ่มดังก้องสะท้อนไปมาในหัวของร่างบาง
ที่นอนสลบอยู่บนเตียงความรู้สึกเหมือนถูกไฟ
แผดเผาส่งผลให้ร่างกายบางดิ้นรนอย่างทรมาน
เหงื่อกาฬมากมายผุดตามผิวขาวนวลบริสุทธิ
เ์หงื่อจากลำคอหอมกรุ่นไหลไปตามหน้าอก-
ขนาดพอดีมือที่กระเพื่อมขึ้นลงตามจังหวะ
การหายใจของร่างบางเสียงทุ้มนุ่มยังคงเรียกร้อง
ชื่อเธออย่างโหยหาจนคนที่หลับใหลอยู่จำต้อง
ลุกขึ้นด้วยความตกใจ
"เสียง...เสียงใคร"
เสียงหวานดั่งระฆังแก้วพึมพำอย่างเหนื่อยหอบ
ร่างกายบริสุทธิ์ขาวผ่องชุ่มไปด้วยเหงื่อทั้งที่
เปิดเครื่องปรับอากาศเอาไว้แต่ความร้อน
ที่ไม่ทราบที่มาก็สามารถเรียกเหงื่อจากร่างบาง
ที่นั่งอยู่บนเตียงได้ง่ายๆคตอนนี้ร่างบางแทบ
จะฉีกกระชากเสื้อตัวสวยของตัวเองให้ขาดเป็นชิ้นๆ
เสียแล้วเพื่อว่าเธอจะได้เย็นขึ้นมาบ้างแต่แล้วร่างบาง
หยุดชะงักเมื่อเกิดความสงสัยขึ้นมา
’เสียงใครกันนะที่ร้องเรียกแบบนั้น
เขารู้จักเธอได้อย่างไร’

บรู๋ววววววววววววววววว~

เสียงเหาหอนที่ไม่ทราบแน่ชัดว่าเป็นสุนัขทั่วไป
หรือไม่ก็เป็นสัตว์ยามพระจันทร์เต็มดวงหมาป่า
ที่เธอแสนจะหวาดกลัวร่างบางนั่งสั่นผวาไม่สนใจ
เสียงปริศนานั่นอีกแล้วตอนนี้เธอกลัวเหลือเกินแต่
สิ่งที่ทำให้ร่างบางแทบหยุดหายใจคือหมาป่าตัวโต-
ขนสีเงินของมันเป็นประกายงดงามยามเมื่อต้อง
กับแสงจันทร์สาดส่องความงดงามของอสูรกายตัวโต
ทำให้ร่างแทบจะหลุ่มหลงหากมันเป็นสัตว์ร้ายและกำลัง
นอนอยู่ในสวนของเธอ
ร่างบางน้ำตาแทบไหลไม่รู้จะทำอย่างให้หมาป่าแสน-
งดงามแต่ร้ายกาจออกไปจากสวนแสนรักของเธอมี
เพียงวิธีเดียวคือเธอต้องไหลมันไปเอง
ร่างบางอ้อนแอ้นจำใจต้องก้าวลงจากเตียงนุ่มเพื่อไล่
หมาป่าตัวโตนั่นออกไปเองในตอนนี้ที่ไม่มีใครอยู่บ้าน
เลยทำให้หวาดผวายิ่งนักถ้าเธอถูกหมาป่านั้นขย้ำ
เอาใครกันที่จะส่งเธอเข้าโรงพยาบาล
เท้าเล็กเหยียบย้ำพื้นอหญ้าในสวนความเย็นที่สัมผัส
ทำให้ร่างบางขนลุกชันอย่างหนาวสั่นความรู้สึกนั่น
เพิ่มขึ้นเลยๆเมื่อร่างกายของเธอกับหมาป่าที่นอนหมอบ
อยู่ตรงมีระยะหว่างที่น้อยลงไปทุกที
"อะ...ออกไปจากสวนฉันนะ!!!"
มือเล็กๆไปคว้าท่อนไม้เปาะๆที่หล่นอยู่ชี้ไปที่หมาป่า-
ตัวโตอย่างข่มขู่แต่เธอต่างหากที่เป็นฝ่ายกลัวมัน
ร่างโตของหมาป่าหนุ่มนอนนิ่งไม่มีปฏิกิริยาใดๆ
กับท่าท่างข่มขู่ของสาวน้อยที่มีท่าทางไม่ต่างจาก
กระต่ายที่อ่อนต่อโลก
"นี่!...แกฟังฉันอยู่ไหม"
ร่างบางตะโกนร้องถามหมาป่าที่นอนนิ่งเฉย
ไม่ตอบสนองต่ออะไรทั้งมันนิ่งจนเธอหวาดกลัว
พยายามเขยิบเข้าไปไกลในระยะไม่มากเพื่อดู
ท่าทีของหมาป่าตัวโตนั่น
"หลับ??"
อ่า...ให้ตายสิสัตว์ร้ายที่เธอกลัวนักกลัวหนา
มันกำลังหลับเธอควรฉวยโอกาสตอนนี้
ฆ่ามันดีหรือเปล่านะ
ร่างบางเขยิบเข้าใกล้ร่างโตที่หายใจเข้า-ออก
เป็นจังหวะมือเล็กๆเอือมไปจับมันอย่างกล้าๆกลัวๆ
กลัวเหลือเกินว่ามันจะตื่นขึ้นมาขย้ำเธอ
"เอ๋...ไม่สบาย"
ไม่รู้ว่าทฤษฏีนี้จะใช้ได้กลับหมาป่าหรือเปล่า
แต่ได้ยินมาว่าหมาแมวเวลาไม่สบายมันจะกินหญ้า
งั้นแสดงว่าที่หมาป่าตัวนี้หลงเข้ามาในสวนของเธอ
เพราะเห็นหญ้าเยอะหรือเปล่านะ

ช่วยผมที แฟรี่...

ร่างบางสะดุงเฮือกอย่างตกใจเมื่อเสียงปรศนาดังก้อง
อยู่ในหัวเธอความงงงุนเข้ารุมล้อมความคิดนัยน์ตาหวาน
มองไปที่หมาตัวโตอย่างแปลกใจก่อนจะลุกขึ้นตรงไปที่
หมาป่าโตอุ้มมันไว้ในอ้อมแขนอย่างยากลำบากและรีบเดิน
เข้าบ้านตัวเองทันทีทามกลางความคิดที่ตีกันมั่วไปหมด

ทำไมนะ...ฉันถึงช่วยหมาป่าตัวนี้
ทั้งที่ฉันกลัวมันจับใจเหลือเกิน.