(EXO KRIS) เจ้าชายสีเงิน

แฟรี่...

แฟรี่...

แฟรี่...

มาหาผม...เร็วสิ...

เสียงทุ้มนุ่มดังก้องสะท้อนไปมาในหัวของร่างบาง

ที่นอนสลบอยู่บนเตียงความรู้สึกเหมือนถูกไฟ

แผดเผาส่งผลให้ร่างกายบางดิ้นรนอย่างทรมาน

เหงื่อกาฬมากมายผุดตามผิวขาวนวลบริสุทธิ

เ์หงื่อจากลำคอหอมกรุ่นไหลไปตามหน้าอก-

ขนาดพอดีมือที่กระเพื่อมขึ้นลงตามจังหวะ

การหายใจของร่างบางเสียงทุ้มนุ่มยังคงเรียกร้อง

ชื่อเธออย่างโหยหาจนคนที่หลับใหลอยู่จำต้อง

ลุกขึ้นด้วยความตกใจ

"เสียง...เสียงใคร"

เสียงหวานดั่งระฆังแก้วพึมพำอย่างเหนื่อยหอบ

ร่างกายบริสุทธิ์ขาวผ่องชุ่มไปด้วยเหงื่อทั้งที่

เปิดเครื่องปรับอากาศเอาไว้แต่ความร้อน

ที่ไม่ทราบที่มาก็สามารถเรียกเหงื่อจากร่างบาง

ที่นั่งอยู่บนเตียงได้ง่ายๆคตอนนี้ร่างบางแทบ

จะฉีกกระชากเสื้อตัวสวยของตัวเองให้ขาดเป็นชิ้นๆ

เสียแล้วเพื่อว่าเธอจะได้เย็นขึ้นมาบ้างแต่แล้วร่างบาง

หยุดชะงักเมื่อเกิดความสงสัยขึ้นมา

’เสียงใครกันนะที่ร้องเรียกแบบนั้น

เขารู้จักเธอได้อย่างไร’

บรู๋ววววววววววววววววว~

เสียงเหาหอนที่ไม่ทราบแน่ชัดว่าเป็นสุนัขทั่วไป

หรือไม่ก็เป็นสัตว์ยามพระจันทร์เต็มดวงหมาป่า

ที่เธอแสนจะหวาดกลัวร่างบางนั่งสั่นผวาไม่สนใจ

เสียงปริศนานั่นอีกแล้วตอนนี้เธอกลัวเหลือเกินแต่

สิ่งที่ทำให้ร่างบางแทบหยุดหายใจคือหมาป่าตัวโต-

ขนสีเงินของมันเป็นประกายงดงามยามเมื่อต้อง

กับแสงจันทร์สาดส่องความงดงามของอสูรกายตัวโต

ทำให้ร่างแทบจะหลุ่มหลงหากมันเป็นสัตว์ร้ายและกำลัง

นอนอยู่ในสวนของเธอ

ร่างบางน้ำตาแทบไหลไม่รู้จะทำอย่างให้หมาป่าแสน-

งดงามแต่ร้ายกาจออกไปจากสวนแสนรักของเธอมี

เพียงวิธีเดียวคือเธอต้องไหลมันไปเอง

ร่างบางอ้อนแอ้นจำใจต้องก้าวลงจากเตียงนุ่มเพื่อไล่

หมาป่าตัวโตนั่นออกไปเองในตอนนี้ที่ไม่มีใครอยู่บ้าน

เลยทำให้หวาดผวายิ่งนักถ้าเธอถูกหมาป่านั้นขย้ำ

เอาใครกันที่จะส่งเธอเข้าโรงพยาบาล

เท้าเล็กเหยียบย้ำพื้นอหญ้าในสวนความเย็นที่สัมผัส

ทำให้ร่างบางขนลุกชันอย่างหนาวสั่นความรู้สึกนั่น

เพิ่มขึ้นเลยๆเมื่อร่างกายของเธอกับหมาป่าที่นอนหมอบ

อยู่ตรงมีระยะหว่างที่น้อยลงไปทุกที

"อะ...ออกไปจากสวนฉันนะ!!!"

มือเล็กๆไปคว้าท่อนไม้เปาะๆที่หล่นอยู่ชี้ไปที่หมาป่า-

ตัวโตอย่างข่มขู่แต่เธอต่างหากที่เป็นฝ่ายกลัวมัน

ร่างโตของหมาป่าหนุ่มนอนนิ่งไม่มีปฏิกิริยาใดๆ

กับท่าท่างข่มขู่ของสาวน้อยที่มีท่าทางไม่ต่างจาก

กระต่ายที่อ่อนต่อโลก

"นี่!...แกฟังฉันอยู่ไหม"

ร่างบางตะโกนร้องถามหมาป่าที่นอนนิ่งเฉย

ไม่ตอบสนองต่ออะไรทั้งมันนิ่งจนเธอหวาดกลัว

พยายามเขยิบเข้าไปไกลในระยะไม่มากเพื่อดู

ท่าทีของหมาป่าตัวโตนั่น

"หลับ??"

อ่า...ให้ตายสิสัตว์ร้ายที่เธอกลัวนักกลัวหนา

มันกำลังหลับเธอควรฉวยโอกาสตอนนี้

ฆ่ามันดีหรือเปล่านะ

ร่างบางเขยิบเข้าใกล้ร่างโตที่หายใจเข้า-ออก

เป็นจังหวะมือเล็กๆเอือมไปจับมันอย่างกล้าๆกลัวๆ

กลัวเหลือเกินว่ามันจะตื่นขึ้นมาขย้ำเธอ

"เอ๋...ไม่สบาย"

ไม่รู้ว่าทฤษฏีนี้จะใช้ได้กลับหมาป่าหรือเปล่า

แต่ได้ยินมาว่าหมาแมวเวลาไม่สบายมันจะกินหญ้า

งั้นแสดงว่าที่หมาป่าตัวนี้หลงเข้ามาในสวนของเธอ

เพราะเห็นหญ้าเยอะหรือเปล่านะ

ช่วยผมที แฟรี่...

ร่างบางสะดุงเฮือกอย่างตกใจเมื่อเสียงปรศนาดังก้อง

อยู่ในหัวเธอความงงงุนเข้ารุมล้อมความคิดนัยน์ตาหวาน

มองไปที่หมาตัวโตอย่างแปลกใจก่อนจะลุกขึ้นตรงไปที่

หมาป่าโตอุ้มมันไว้ในอ้อมแขนอย่างยากลำบากและรีบเดิน

เข้าบ้านตัวเองทันทีทามกลางความคิดที่ตีกันมั่วไปหมด

ทำไมนะ...ฉันถึงช่วยหมาป่าตัวนี้

ทั้งที่ฉันกลัวมันจับใจเหลือเกิน.