Where are you my Princess? (Yaoi)

 

 

 

 

               วันนี้ซีตื่นเช้าขึ้นมาด้วยอารมณ์ที่แจ่มใสเป็นพิเศษ ในเมื่อวันนี้เขาจะได้ไปเที่ยวกับพี่ดันเต้…คนที่เขาพึ่งรู้ตัวว่ารัก พอมาคิดว่าวันนี้เขาจะต้องให้ตำตอบอีกฝ่ายก็อดจะตื่นเต้นขึ้นมาไม่ได้

 

               ซีลงไปจัดการทำอาหารเช้าให้พวกพี่สาวและแม่เลี้ยงเหมือนทุกครั้ง พอเสร็จก็ขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวเมื่อเห็นเวลาเกือบจะแปดโมงครึ่งแล้ว

 

               แต่พอซีกลับเข้าห้องมาหลังจากอาบน้ำพร้อมแต่งตัวเสร็จก็เจอพี่สาวทั้งสองมารออยู่ก่อนแล้ว โดยพี่แพรวนั่งอยู่บนเตียงในมือกำลังกดดูมือถือของเขา ส่วนพี่พิณที่นั่งอยู่ข้างกันก็กำลังชะโงกหน้าไปดู

 

               “พวกพี่มีอะไรงั้นหรือครับ”ซีถามขึ้นจากที่ประตูเรียกให้ทั้งคู่หันกลับมามอง

 

               “ซี..เราน่ะ..กำลังจะไปไหนงั้นหรอ”แพรวตอบกลับด้วยคำถามขณะที่เหลือบสายตาที่กรีดอายไรเนอร์เสียเข้มมามอง

 

               “พวกพี่จะรู้ไปทำไมกันละครับ”ซีเลือกที่จะเลี่ยง

 

               “แหม~ซีเดี๋ยวนี้มีเรื่องปิดบังพวกพี่แล้วงั้นหรอ”พิณว่าพรางลุกขึ้นเดินมาหาซีพร้อมรอยยิ้มหยาดเยิ้ม

 

               “ป่าวครับ แค่คิดว่าคงไม่มีเหตุจำเป็นอะไรที่พวกพี่ต้องรู้นี่ครับ”ซีตอบกลับเสียงนิ่ง

 

               “งั้นหรอ~”พิณลากเสียงยาวก่อนที่มือเรียวจะถูกยกขึ้นแล้วฟาดกระทบลงบนใบหน้าซีอย่างแรง

 

               เพี๊ยะ!

 

               “เดี๋ยวนี้คิดเถียงฉันงั้นหรอ”รอยยิ้มหายไปเหลือไว้เพียงสายยตาที่จิกมองอย่างเหยียดหยาม ซึ่งซีก็ไม่ได้โต้ตอบเพียงยืนนิ่งเฉยอยู่แบบนั้น โดยไม่หันมาสบตาอีก

 

               “ขอโทษครับ”

 

               พิณส่งเสียงเยาะอยู่ในลำคอทีนึง พอเหลือบเห็นพี่สาวลุกขึ้นยืน ตัวเองก็เดินสวนร่างบางของซีออกจากห้องไป ส่วนแพรวก็ค่อยๆเดินนวยนาดมาหยุดยืนส่งยิ้มเหยียดให้ซีแล้วพูดบางอย่าง

 

               “จริงๆก็ไม่จำเป็นต้องตอบก็ได้ เพราะยังไงพี่ก็รู้อยู่แล้ว”ในคราแรกซียังคงไม่เข้าใจจนกระทั้งร่างเพียวเดินสวนออกไปแล้วทิ้งท้ายเอาไว้ให้ซีต้องตกใจ

 

               “ที่XXXตอน10โมงสินะ”

 

               ซีหันขวับกลับไปมองตามแต่โดนปิดประตูห้องใส่หน้า ร่างบางกระโจนไปหวังเปิดมันออกอีกครั้งแต่กลับได้ยินเสียงล๊อคดังมาจากด้านนอก

 

               กริ๊ก!

 

               “พี่แพรว พี่พิณทำอะไรน่ะครับ! เปิดประตูนะ”ซีทุบประตูปึงปังอย่างเริ่มร้อนลน

 

               “วันนี้ว่างนิ ก็อยู่บ้านพักผ่อนไปแล้วกัน”เสียงของพี่แพรวดังรอดเข้ามา

 

               “เปิดเถอะครับ อย่าทำแบบนี้”ซีพยายามหมุนลูกบิดไปมาแต่ยังไงก็เปิดไม่ออก

 

               “พวกพี่เป็นห่วงนะ เห็นซีไม่ค่อยมีเวลาได้พักผ่อน เพราะงั้นเดี๋ยวพวกพี่จะเป็นคนไปเที่ยวกับพี่ดันเต้ให้เอง”เสียงพี่พิณดังเสริมด้วยน้ำเสียงระรื้น

 

               ด้วยประตูของบ้านนี้เป็นแบบล๊อคด้วยกุญแจซีจึงไม่สามารถปลดล๊อคจากภายในได้ ซีพยายามทั้งทุบทั้งดึงก็ยังคงไร้ผล

 

               “พี่พิณ เปิดนะ พี่แพรวอย่าทำแบบนี้ ปล่อยผมนะครับ!”เมื่อซีได้ยินเสียงหัวเราะเยาะของทั้งคู่ที่เริ่มจะห่างออกไป ก็รู้ว่าคงทำอะไรไม่ได้แล้ว ร่างบางตรงไปที่เตียงหวังหยิบโทรศัพย์มาโทรหาใครซักคน แต่แล้วก็ได้รับรู้ว่าแม้แต่มือถือก็ยังโดนเอาไปด้วยเช่นกัน

 

               แล้วทีนี้เขาจะออกจากห้องนี้ไปได้อย่างไร!!

 

 

 

               ร่างสูงใหญ่ของดันเต้ยืนเด่นเป็นสง่าในชุดเสื้อยืดสีขาว โดยมีแว่นกันแดดเสียบอยู่ที่คอเสื้อกับกางเกงยีนส์สบายๆอยู่กลางลานน้ำพุในพลาซ่าแห่งหนึ่ง ใบหน้าหล่อเหลาระบายยิ้มละมุมขณะคิดถึงร่างบางซึ่งทำเอาสาวๆที่ยืนมองอยู่รอบๆแทบใจละลาย

 

               “ดันเต้ค้า”เสียงแหลมสูงของแพรวเรียกให้ดันเต้หันไปมอง ซึ่งชายหนุ่มก็ได้แต่เลิกคิ้วอย่างแปลกใจ

 

               “อ่าวคุณแพรวคุณพิณ มาทำอะไรกันงั้นเหรอครับ”

 

               “พวกเรามาแทนซีนะค่ะ”พิณตอบกลับอย่างยิ้มแย้ม

 

               “มาแทน?”ดันเต้ทวนคำด้วยนึกสงสัย

 

               “ใช่ค้า พอดีว่าซีมีงานต้องทำเลยมาตามนัดไม่ได้แล้วน่ะค่ะ”พิณตอบ

 

               “ทำงานงั้นหรอ”ดันเต้กระตุกยิ้มที่มุมปากเมื่อได้ยินคำบอกของหญิงสาว

 

               “ก็น่าแปลกดีนะครับ ทั้งที่ซีทำงานอยู่ที่ร้านแม่ผมแท้ๆแล้วเผอิญว่าวันนี้ร้านหยุดซะด้วยสิ จะไปทำงานที่ไหนกันนะครับ”

 

               “อ่านั้นสิคะ ซีก็รับงานทำไปเรื่อยแหละค่ะ”พิณพูดแก้ต่างอย่างลนๆด้วยเริ่มรู้ตัวว่าพลาดไปแล้ว เธอไม่รู้เลยว่าซีไปทำงานที่ร้านแม่พี่ดันเต้ตั้งแต่เมื่อไร แต่เดิมเธอก็ไม่เคยสนใจอยู่แล้วว่าซีจะทำงานอะไร

 

               “แต่ผมไม่คิดว่ามันจะเป็นอย่างนั้นนะ”ทั้งแพรวและพิณหลบสายตาที่ชายหนุ่มมองมาด้วยหงื่อที่เริ่มซึม แค่มองท่าทางแบบนั้นันเต้ก็พอเดาอะไรได้รางๆแล้ว

 

               “ขอตัวซักครู่นะครับ”ดันเต้เดินห่างออกมาจากสองสาวนิดหน่อยก่อนจะหันหลังให้พวกเธอแล้วหยิบเอาโทรศัพย์ขึ้นมากดโทรออกหาซี แต่รออยู่ไม่นานปลายสายก็แจ้งถึงการปิดเครื่อง

 

               ดันเต้วางสายกะว่าจะลองโทรใหม่ดูอีกครั้งแต่กลับถูกแพรวกับพิณมาคล้องแขนจากด้านหลังเสียก่อน“ดันเต้คะ”

 

               “ไม่เห็นจำเป็นจะต้องไปสนใจเลย ซีก็แค่รุ่นน้องเองนะคะ”แพรวว่าขณะที่เบียดแทรกเอาหน้าอกอันใหญ่โตของเธอเข้าแนบชิดแขนของชายหนุ่ม

 

               “ไปกับพวกเรารับรองสนุกกว่าแน่นอน”พิณว่าเสียงพร่า นัยน์ตาหยาดเยิ้มช้อนขึ้นมองอย่างดึงดูด ฟันขาวขบกัดริมฝีปาดอวบอิ่มเคลือบลิปสติกสีสวยอย่างพยายามยั่วยวน

 

               ดันเต้มองกิริยาเหล่านั้นนิ่งๆ ก่อนจะกระตุกยิ้มขึ้นที่มุมปากเหมือนเป็นเรื่องขำแล้วมือหนาก็จัดการแกะมือปลาหมึกของทั้งสองสาวออกจากแขนแบบไม่พูดไม่จา ให้ทั้งคู่ได้แต่งุงงงในท่าทางแบบนั้น

 

               “ขอโทษนะครับ”ดันเต้ถอยตัวมาเผชิญหน้ากับแพรวและพิณก่อนที่ใบหน้าหล่อเหลาจะเงยขึ้นสบตาพร้อมระบายยิ้มบางตามแบบฉบับ

 

               “แต่ผมไม่เห็นว่าซีเป็นแค่รุ่นน้อง”ดันเต้ว่าขณะที่ดวงตาสีอ่อนสื่อความอย่างชัดเจน ให้สองพี่น้องต้องมองอย่างไม่เชื่อสายตา พิณอ้าปากค้างมีน้ำเสียงหลุดออกมาไม่เป็นศัพย์อย่างไม่อยากเชื่อ

 

               “ไม่จริง อย่าบอกนะว่า…”

 

               ดันเต้ยังคงยืนยิ้มยืนยันอยู่แบบนั้น ไม่มีแววการแก้ต่างว่าพวกเธอเข้าใจผิดแต่อย่างใดทำให้แพรวกัดปากฉับ ในดวงตาฉายประกายความเจ็บใจออย่างเต็มเปี่ยม แต่พิณไม่ยอมแพ้ร่างเพรียวบางเดินเข้าไปแนบชิดจนแทบซบอกชายหนุ่มโดยไม่แยแสสักนิดว่าเธอกำลังอยู่ในที่สาธารณะ

 

               “ไม่เอาน่า ยังไงผู้หญิงก็ต้องดีกว่าอยู่แล้วสิคะ”พิณว่าพรางส่งสายตาเชิญชวน ขณะที่มือบางหยิบคว้ามือของดันเต้ให้ทาบลงบนเรือนร่างของตัวเองอย่าไม่อายใคร

 

               ดันเต้ยังคงระบายยิ้มบางอยู่แบบเดิมแล้วชักมือกลับก่อนจะจับไหล่ทั้งสองข้างของหญิงสาวดันออกห่างจากตัว“ก็คงจะจริงนะครับ ผู้หญิงคงดีกว่า”

 

               คำบอกของดันเต้ทำให้พิณกระตุกยิ้มอย่างนึกว่าเธอสามารถเรียกร้องความสนใจจากชายหนุ่มได้ผล

 

               “งั้นผมจะให้โอกาสคุณอีกซักครั้ง”ดันเต้ทำให้ทั้งพิณและแพรวต้องยืนมองอย่างสงสัย

 

               ดันเต้ล้วงหยิบเอากระเป๋าเงินในกระเป๋ากางเกงออกมาก่อนจะเปิดออกหยิบแหวนวงเกลี้ยงใสที่อยู่ข้างในออกมา และทันทีที่ทั้งสองเห็นสิ่งที่อยู่ในมือแม้ในคราแรงจะแค่คับคล้ายคับคลาแต่ก็ยังนึกออกจนแพรวเผลอหลุดอุทานออกมา

 

               “แหวนนั่น”

 

               “มีอะไรงั้นหรอครับ?”ดันเต้ถามเมื่อเห็นทั้งคู่มองแหวนในมือตนด้วยสายตาแปลกๆ

 

               “เปล่านิ”แพรวปฎิเสธเมื่อไม่เห็นเหตุผลว่าเธอควรจะบอกในสิ่งที่เธอรู้

 

                “งั้นก็ถ้าพวกคุณสามารถสวมแหวนนี้ได้พอดีละก็ ผมคงรับไว้พิจารณาอีกครั้งเพราะผู้หญิงคนเดียวที่ผมจะสนใจคือเจ้าของแหวนวงนี้เท่านั้น”ดันเต้ยื้นแหวนมาตรงหน้าของทั้งสองที่มีแววลังเล

 

               แพรวกับพิณหันไปสบตากันแวบนึงก่อนที่พิณจะเป็นคนเอื้อมมือไปคว้าแหวนวงนั้นมาถือไว้แล้วส่งสายตาให้ชายหนุ่มเป็นเชิงถาม

 

               “นิ้วกลางข้างซ้ายครับ”ดันเต้บอก

 

               พอได้ฟังหญิงสาวก็สวมแหวนลงบนนิ้วทันทีซึ่งผลที่ออกมาคือมันเหลือเนื้อที่ระหว่างแหวนกับนิ้วกว้างอย่างเห็นได้ชัด พิณจิ๊ปากอย่างเจ็บใจก่อนจะส่งแหวนให้พี่สาวที่ยื้นมือมารอแรงๆแบบไม่พอใจ

 

               แพรวรับแหวนมาแม้จะมีสีหน้าไม่มั่นใจ ก่อนจะจัดการสวมมันลงบนนิ้วก่อนที่ใบหน้าจะระรื้นขึ้นเมื่อเห็นว่าสามารถใส่เข้าไปจนสุดได้อย่างไม่ติดขัดแถมยังไม่เหลือที่ว่างระหว่างนิ้วกับแหวนเลย แพรวยกยิ้มอย่างมีชัยพรางยกมือที่สวมแหวนขึ้นโบกไปมาให้ดันเต้ดู

 

               “เห็นมั้ยคะ ใส่ได้พอดีเลย อ๊ะ!…”ยังไม่ทันจะพูดจบ แหวนวงน้อยก็ลื้นหลุดลงพื้นอย่างไม่พอดี กลิ้นหลุนๆไปหยุดที่ปลายเท้าของดันเต้ ให้ชายหนุ่มต้องก้มลงหยิบขึ้นมา

 

               “คงจะไม่พอดีสินะครับ คงจะหลวมไปสำหรับพวกคุณ”ดันเต้ยกแหวนวงน้อยขึ้นพลิกดู เมื่อเห็นว่ามันไม่ได้เสียหายอะไรจึงหันกลับไปหาหญิงสาวทั้งคู่

 

               “มันก็คงจะเหมือนจิตใจที่ว่างเปล่าไม่สามารถเติมเต็มได้ หรือก็คือเหมือนจิตใจที่ไม่เคยรักใครนอกจากตัวเองของพวกคุณนั้นแหละครับ”คำกล่าวของดันเต้ทำให้พิณและแพรวต้องตาโตกัดปากแน่น มองชายหนุ่มที่ว่าพวกเธอด้วยรอยยิ้มได้หน้าตาเฉย

 

                “ผู้หญิงอาจจะดีกว่า”ดันเต้ว่าอีกขณะที่ขาก้าวเข้าไปใกล้สองสาวมากขึ้น บรรยากาศรอบตัวกับใบหน้าที่เปื้อนยิ้มเริ่มดูขัดแย้งให้พิณและแพรวเริ่มตัวสั่นขึ้นมาอย่างประหลาด

 

               “แต่ผมรักซีมากกว่าครับ”ดันเต้มาหยุดยืนหน้าคนทั้งคู่ที่บัดนี้ได้แต่ยืนกำมือแน่น ตาเบิกโตอย่างตกตะลึงกับคำกล่าวของชายหนุ่ม แล้วยังไม่ทันที่ใครจะพูดอะไรร่างสูงก็ก้มลงมาจนใบหน้าอยู่ระหว่างหญิงสาวทั้งสอง แล้วกระซิบถ้อยคำบาดใจทั้งที่ปากยังคงเปื้อนยิ้ม

 

               “และผมเชื่อว่าเขาดีกว่าพวกคุณแน่นอน”

 

               แพรวและพิณกัดปากตัวสั่นที่โดนตอกกลับอย่างไม่ไว้หน้า แต่ก็ไม่อาจสรรหาสิ่งใดมาเอาคืนได้ทั้งคู่จึงได้แต่ยืนจ้องหน้าชายหนุ่มที่ยืดตัวกลับไปยืนตรงอย่างเจ็บแค้น

 

                “พิณกลับ!”แพรวเค้นเสียงรอดไรฟันออกมาก่อนจะสะบัดร่างเดินจากไปพร้อมกับน้องสาวที่มีอากัปกิริยาไม่ต่างกัน

 

 

 

               ร่างบางของซีในชุดเสื้อแขนสั้นมีฮูดสีฟ้ากับกางเกงขายาวสีดำกำลังวิ่งสลับเดินด้วยท่าทางเร่งรีบไปยังที่นัดหมายกับพี่ดันเต้ หลังจากที่เขาตัดสินใจปีนหน้าต่างห้องออกมาด้านนอกได้ก็รีบขึ้นรถมายังพลาซ่าเลยทันที

 

               ซีหอบน้อยๆด้วยความเหนื่อย แต่ร่างบางก็ยังคงจ้ำไปยังที่หมายให้เร็วที่สุด แต่แล้วร่างบางก็ต้องชะงักเมื่อเห็นพี่สาวทั้งสองกำลังจะเดินสวนมา ซีตัดสินใจจะหลบแต่ก็ไม่ทันเสียแล้วเมื่อทั้งแพรวและพิณหันมาเห็นเขาเสียก่อนและเดินเข้ามาดักทางเขาไว้ ใบหน้าของทั้งสองฉายแววความโกรธแค้นอยู่เต็มเปี่ยม

 

               “คิดว่าเหมาะสมกันแล้วงั้นหรอ!”มาถึงพิณก็ตวาดใส่ซีทันที

 

               “คิดว่าตัวเองมีดีตรงไหนกัน! ตรงไหนที่มันดีกว่าพวกฉัน!”

 

               “เดี๋ยวครับพี่พูดถึงอะไร”ซีพยายามไกล่เกลี่ยเมื่อเห็นพี่สาวพูดไม่รู้เรื่อง

 

               “ดันเต้ไงละ”แพรวว่าแล้วเดินตรงเข้ามาฉุดแขนซีลากไปที่กระจกร้านเสื้อผ้าร้านหนึ่ง เล็บแหลมจิกเขาไปในเนื้อจนซีรู้สึกเจ็บ ซีจะสะบัดออกแต่แขนอีกข้างก็โดนพิณเข้ามาจิกไว้เช่นกัน

 

               “ทั้งที่เทียบกับพี่ดันเต้แล้วตัวเองไม่มีอะไรเลยแท้ๆหน้าตา ฐานะ คิดว่าคู่ควรแล้วงั้นหรอ อาจเอื้อมเกินไปหน่อยแล้วละม้าง อย่างแกน่ะมีแต่จะทำให้พี่ดันเต้เขาตกต่ำลง ทำให้เขาอับอายเท่านั้นแหละ”แพรวพูดขณะที่มือบีบกรามของซีให้จ้องมองไปที่กระจก

 

               “ตื่นจากฝันซะเถอะซี เขาก็แค่เห็นว่าแกเป็นของแปลก ซักวันเชื่อสิเดี๋ยวเขาก็จะเบื่อ คนตัวเปล่าแบบแกไม่มีสิทธิจะได้ยืนเคียงข้างพี่ดันเต้หรอก”พิณพูดเสริมด้วยน้ำเสียงกราดเกรี้ยว

 

               ซียืนกดหน้านิ่งเงียบเส้นผมด้านหน้าตกลงมาปิดให้ทั้งพิณและแพรวไม่อาจเห็นแววตาของซีได้ แต่พิณก็ยังว่าต่อ

 

               “แล้วยังเป็นผู้ชายด้วยกันแท้ๆ”

 

               “น่าขยะแขยงที่สุด”แพรวยื้นหน้ามาพูดชิดริมหูเหมือนต้องการให้ซีได้ยินชัดที่สุด ให้ทุกคำตอกย้ำฝั่งลึกลงไปให้ได้มากที่สุด เธอไม่ยอมให้พวกมันได้มีความสุขกันหรอก

 

               ซีสะบัดตัวออกจากพี่สาวทั้งสองอย่างแรงก่อนจะตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่เรียบนิ่ง“พอซักทีเถอะครับ เรื่องของผม ผมคิดเองได้”

 

               ว่าจบร่างบางก็วิ่งหนีไปทันที ขณะที่ในดวงตาคู่ใสฉายประกายความหวั่นไหวอยู่อย่างชัดเจน

 

 ----------------------------------------------------------

                      คืออยากสอบถามผู้อ่านทุกท่านซักหน่อยน่ะค่ะ

                    อีกไม่กี่ตอนนิยายเรื่องนี้ก็จะจบแล้ว

                    เลยอยากทราบว่ามีใครอยากได้แบบรวมเล่มมั้ยคะ

                    เราอยากรู้ยอดก่อนสั่งพิมพ์น่ะค่ะ

                    เอาเฉพาะคนที่คิดจะสั่งจริงๆนะคะ

                    จะตกเล่มละประมาณ270บาทค่ะยังไม่รวมค่าจัดส่ง

                    อาจจะมีบวกลบบ้างนิดหน่อย

                    ใครสนใจช่วยบอกด้วยนะคะ

                    จะได้รู้ว่าจะสั่งพิมพ์ดีมั้ย

                    แต่ไม่ต้องห่วงนะคะ จะลงให้จนจบแน่นอนค่ะ

                    แต่ในรวมเล่มจะมีตอนพิเศษของซีพี่ดันเต้ นิวพี่รักษ์ แล้วก็ของไม้กับ?? แล้วก็อื่นๆค่ะ

                    ใครสนใจมาลงชื่อบอกกันไว้ก่อนนะคะจะได้รู้ว่าเยอะมั้ย

                    ขอบคุณมากค่ะ^^