Where are you my Princess? (Yaoi)

               ที่แล้วมาเมื่อโดนพี่ดันเต้จ้องมองเขาจะรู้สึกเกร็งไปหมดเพราะกลัวความลับจะแตกแต่คราวนี้ถึงจะเกร็งเหมือนกันแต่เป็นคนละความหมาย

               ซีเดินเสิร์ฟเค้กเสร็จก็กลับมารับออเดอร์ต่อไปที่เคาน์เตอร์ ถึงได้ปะทะสายตาเข้ากับดวงตาเรียวคมที่มองมาอยู่ก่อนแล้วอยู่หลังเคาน์เตอร์ ซีถึงต้องรีบหลบวูบหน้าแดงเถือกเมื่อคำพูดไม่กี่ชั่วโมงก่อนดังก้องกลับเข้ามาในหัวอีกครั้ง

               ‘…พี่รักซีไงละ’

               ซีหยิบเค้กบนชั้นมาอย่างเร่งรีบแล้วหมุนตัวจะไปเสิร์ฟที่โต๊ะ แต่ตลอดทางเจ้าตัวก็เอาแต่ชนโน้นชนนี่ ขอโทษเขาไปตลอดทาง เป็นภาพที่ดันเต้มองแล้วรู้สึกสุขใจอย่างบอกไม่ถูก…เวลาเขินแล้วจะซุมซ่ามสินะ

               เสียงหัวเราะในลำคอบวกกับอาการยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ของดันเต้ แล้วยังอาการแปลกๆของซีที่ปกติออกจะคล่องแคล่วแต่วันนี้กลับดูทำอะไรไม่ค่อยถูก ทำให้คุณทิพย์ที่ยืนอยู่ข้างๆลูกชายอดจะเอ่ยปากถามออกมาไม่ได้

               “เราไปทำอะไรน้องเขาไว้น่ะฮึ”

               “ก็ไม่ได้ทำอะไรนี่ครับ”ดันเต้หันมายิ้มหน้าซื่อที่คนเป็นแม่เห็นแล้วก็รู้ว่าต้องมีอะไรแน่ๆแต่เจ้าตัวดันไม่ยอมบอก

               “อย่าไปแกล้งน้องเขานักสิลูก”หนุ่มลูกครึ่งไม่ได้ตอบอะไรน้องจากหันกลับไม่มองตามร่างบางให้อีกฝ่ายต้องเขินชนโต๊ะอีกครั้ง

               ก็น่ารักออกขนาดนี้…ใครมันจะไปอดใจไหว

               หลังจากนั้นซีก็มีอาการไม่ปกติไปตลอดเพราะพี่ดันเต้เอาแต่ตัวติดกับเขา  ตั้งแต่ไปส่งถึงที่บาร์และรอรับเขากลับบ้านตอนเกือบตี1 ซีทั้งเกรงใจทั้งทำอะไรไม่ถูกแม้จะพยายามให้พี่เขากลับไปก่อนมากแค่ไหนก็ไร้ผลจนสุดท้ายก็ต้องยอมให้พี่ดันเต้มารอส่งถึงที่บ้าน

               แล้วหลังจากตอนนั้นพี่ดันเต้ที่เคยอ่อนโยนและใจดีกับเขาอยู่แล้วก็ดูจะมากขึ้นไปอีก แถมยังมีคำพูดหยอดที่จู่ๆเจ้าตัวก็พูดขึ้นมาให้เขาไปไม่ถูกทุกที แต่ก็ดูจะมีแต่สายตาของพี่ดันเต้ที่ยังคงมองมาที่เขาด้วยสายตาแบบเดิม สายตาสื่อความหมายที่เขาพึ่งได้รับรู้ว่ามันสื่อถึงสิ่งใด แต่พอรู้แล้วยิ่งทำให้เขาไม่กล้าสบตาเข้าไปใหญ่เพราะความร้อนที่ชอบมากองรวมกันอยู่ที่ใบหน้า และเสียงทุ้มนุ่มที่คอยหวนกลับมากระซิบอยู่ข้างหู

               ซีล้มตัวนอนลงบนเตียงหลังจากอาบน้ำเสร็จโดยที่ห้องยังไม่ปิดไฟ ดวงตาคู่สวยหลังกรอบแว่นจ้องมองเพดานว่างเปล่าอย่างนิ่งคิด วันนี้เขาเจอมาหลายเรื่องจริงๆจนสมองประมวลผลไม่ทัน แถมยังไม่เป็นตัวของตัวเองเลยซักนิด จนยังไม่ได้มานั่งทบทวนความรู้สึกของตัวเองเลย

               ผมคิดยังไงกับพี่กันนะพี่ดันเต้…

               ซีเหลือบตามองนาฬิกาแขวนผนังนิดหน่อย พอเห็นมันบอกเวลาเกือบตีสองแล้วร่างบางก็เอื้อมมือไปหยิบเอามือถือบนโต๊ะข้างเตียงมา ก่อนจะพลิกตัวเท้าศอกกับเตียง แล้วนอนพิมพ์ข้อความใส่แอพพลิเคชั่นไลน์ลงไป

                                                            Cee

                                                            พี่ดันเต้

                                                            ผมซีนะครับ

                                                            ถึงบ้านรึยังครับ?

                                                            ซีรอเพียงไม่นานอีกฝ่ายก็ตอบกลับมาทันที

                    Dante

                    ถึงแล้วครับ ซียังไม่นอนอีกหรอ?

                                                            Cee                                                                                                

                                                            เดี๋ยวจะนอนแล้วครับ

                                                            คือผมรอพี่กลับถึงบ้านก่อน

                    Dante

                    น่ารักจัง^^

               ซีน่าแดงวาบกับประโยตสั้นๆที่ปรากฏบนหน้าจอ ก่อนจะรีบสลัดหัวไปมาเรียกสติแล้วขยับกายขึ้นมานั่งพิมพ์ตอบกลับไป

                                                            Cee

                                                            คือพี่อุส่ามาส่งผมดึกขนาดนี้

                                                            ต้องเช้าสิถึงจะถูก

                                                            จะให้นอนไปก่อนมันรู้สึกไม่ดีนี่ครับ

                    Dante

                    ครับๆ เข้าใจแล้ว

                    แต่วันหลังไม่ต้องรอนะครับ ถึงบ้านแล้วรีบอาบน้ำนอน เข้าใจมั้ย?

               ซีกำลังจะพิมพ์ตอบปฎิเสธอย่างเกรงใจ แล้วการที่อีกฝ่ายพูดว่าวันหลังแปลว่าพี่ดันเต้จะมาส่งเขาอีก แต่ยังไม่ทันจะพิมพ์เสร็จก็โดนอีกฝ่ายดักทางมาก่อนอย่างรู้ทัน

                    Dante

                    ไม่มีแต่นะครับ

                    ทำงานกลับบ้านเหนื่อยๆต้องรีบนอนเดี๋ยวพรุ้งนี้จะตื่นไม่ไหวเอานะ

                    เข้าใจนะครับ?

                                                            Cee

                                                            เข้าใจแล้วครับ

                    Dante

                    งั้นก็ไปนอนได้แล้วนะ^^

                                                            Cee

                                                            ครับ

                                                            พี่ก็เหมือนกันนะครับ

               เมื่อในหน้าจอโทรศัพย์ถูกขึ้นว่าอ่านแล้วแต่ไม่เห็นอีกฝ่ายตอบกลับมาแต่อย่างไดซีจึงกดดับหน้าจอแล้วกำลังจะเอากลับไปวางไปที่โต๊ะข้างเตียงเหมือนเดิม แต่ก็ต้องสะดุ้งเมื่อจู่ๆมันก็แผดเสียงร้องออกมา เมื่อดึงกลับมาดูถึงเห็นรายชื่อเป็นคนที่เขาพึ่งคุยด้วยไปเมื่อตะกี๊นี้

               ซีรีบกดรับสายทันทีแต่ยังไม่ทันที่จะกรอกเสียงส่งไป อีกฝ่ายก็พูดแทรกเข้ามาซะก่อนด้วยถ้อยคำที่ซีได้ฟังชัดเจนจนเต็มหู

               (ฝันดีนะครับคนเก่ง)

               (….)หัวใจของซีกระตุกวูบพูดอะไรไม่ถูกอีกครั้งถึงแม้จะเคยได้คิดคำนี้มาสองครั้งก็ตาม

               (จะไม่ตอบพี่หน่อยหรอ พี่อยากได้ยินเสียงเราก่อนนอนนะ)พี่ดันเต้ส่งเสียงระรื้นมาตามสายให้ซีต้องใจเต้นแรงขึ้นไปอีกแต่ก็พยายามรวบรวมสติตอบอีกฝ่ายกลับไปด้วยเสียงตะกุกตะกัก

               (ฝะ…ฝันดีครับพี่ดันเต้)

               (อื้อ..แบบนี้พี่ต้องฝันดีแน่ บ๊ายบายนะครับน้องซี)

               (บ๊ายบายครับ)

               แม้อีกฝ่ายจะวางสายไปแล้ว แต่ซียังคงถือโทรศัพย์ค้างอยู่แบบนั้นส่วนอีกมือก็ยกมากุมหน้าที่แดงก่ำของตัวเองไว้ พอมาคิดๆดูแล้วทำไมก่อนหน้านี้เขาถึงไม่รู้ตัวเลยนะ ทั้งทีพี่เขาออกจะแสดงออกมากขนาดนั้น..พี่เขารู้บ้างมันเนี่ยว่าเขาเป็นผู้ชายน่ะ

               ซีเดินออกมาจากห้องเรียนพร้อมไม้กับทอฝัน แล้วดวงตาคู่สวยก็มองกวาดไปรอบๆแต่กลับมองไม่เห็นร่างสูงของหนุ่มลูกครึ่งอยู่ที่ไหนเลย ทั้งที่คิดว่าเพราะเหตุการณ์เมื่อวานจะทำให้พี่ดันเต้มารับเขาเหมือนเดิมซะอีก

               “มองหาใครอยู่ครับ”เสียงทุ้มดังเข้ามากระซิบอยู่ข้างหูจากด้านหลัง ทำให้ซีต้องสะดุ้งโหยงรีบหันกลับมามอง

               “พะ..พี่ดันเต้”ซีทักเมื่อเห็นร่างสูงกำลังยืดตัวขึ้นยืนตรงพรางส่งยิ้มบางมาให้แสดงให้เห็นว่าเมื่อครู่อีกฝ่ายก้มลงมาใกล้ชิดขนาดไหน

แล้วซีก็ต้องหน้าแดงแจ๊เมื่อคิดได้ว่าพี่ดันต้นั้นจับได้ว่าเขากำลังมองหาอีกฝ่ายอยู่ โดยไม่ทันรู้ตัวเลยว่าไม้กำลังมองปฎิกิริยาของตนด้วยสายตาปวดร้าว

               “พี่มารับนะ”ดันเต้ส่งยิ้มละมุนมาให้อย่างเอ็นดู ซึ่งซีก็ได้แต่เพียงพยักหน้ารับเท่านั้น

               “พี่ดันเต้ครับ”เสียงไม้ดังทักขึ้นเรียกให้ดันเต้ต้องหันกลับไปมอง

               “ผมขอเวลาคุยด้วยซักเดี๋ยวได้มั้ยครับ”ถึงถ้อยคำจะดูเหมือนขอความสมัครใจ แต่แววตาที่ไม้ส่งให้อีกฝ่ายนั้นหมายถึงต้องไป

               “ได้สิ”ซึ่งดันเต้ก็ยังคงรักษารอยยิ้มไว้บนใบหน้าก่อนจะรับคำ แล้วไม้กับดันต้ก็เดินแยกตัวไปที่มุมอาคารให้ซียืนรออยู่กับทอฝัน

               “พี่ต้องการอะไรจากซีกันแน่ครับ! ซีไม่ใช่สิ่งของนะ นึกอยากจะทำอะไรก็ทำน่ะ ถ้าคิดจะล้อเล่นละก็…”มาถึงไม้ก็ใส่ก่อนทันทีอย่างไม่สบอารมณ์

               “พี่ไม่คิดจะล้อเล่น”ดันเต้พูดขัดขึ้นเสียงเข้มแม้ใบหน้าจะยังคงประดับรอยยิ้มแต่ไม้กลับมองว่ามันดูน่ากดดันมากกว่าเสียอีก

               “นายเองก็น่าจะรู้ดี ว่าซีถ้าไม่กระตุ้นซักหน่อยก็ไม่มีวันคิดถึงความรู้สึกของตัวเอง ถึงพี่จะผิดที่ทำให้ซีต้องเสียน้ำตา”สิ้นคำรอยยิ้มที่เคยมีก็หายไปสิ้น

               “แต่พี่ไม่ใช่คนดีขนาดที่จะอยู่เฉยให้สิ่งที่ต้องการหลุดมือไปซะด้วย ไม่ว่ายังไงพี่ก็ต้องเอาซีมาเป็นของพี่ให้ได้”ดันเต้ว่าจบก็ออกเดินผ่านไม้ที่ทุกถ้อยคำของดันเต้ทำให้เขาได้แต่ยืนกำมือแน่นอย่างพูดไม่ออก

               “ไม่ยกให้ใครเด็ดขาด”ดันเต้พูดขณะที่เดินสวนผ่านให้ไม้กัดฟันแน่น

               “เดี๋ยว!”ไม้เรียกอีกครั้งโดยไม่หันกลับมามอง ซึ่งดันเต้เองก็ยอมหยุดแต่ก็ไม่หันกลับมาเช่นกัน

               “ดูแลให้ดี”ไม้หลับตากัดฟันอย่างพยายามทำใจก่อนจะพูดออกมาด้วยเสียงที่หนักแน่น

               “เมื่อไรที่พี่ทำให้ซีเสียน้ำตา ผมต้องแย้งกลับมาแน่!”

               ดันเต้กระตุกยิ้มขึ้นที่มุมปากก่อนจะเริ่มออกเดินต่อเพื่อกลับไปหาซี“ถ้าอย่างนั้นนายคงไม่มีวันได้ทำ”