The Adventure of Light&Shadow

6
ลาเบต
 
          เสียงห่าฝนดังไปทั่วท้องป่าเขาและตินยังพอหลบฝนด้วยป่าไม้ที่อับทึบ เสียงสัตว์ต่างๆร้องประสานกันเป็นเพลงขับขานร่วมสายฝน แต่เขาก็มิอาจพบต้นเสียงของมันอย่างน้อยเพื่อเป็นการหวังว่านั้นจะเป็นอาหารอีกมื้อของพวกเขา
                       “อย่างน้อยก็มีน้ำในตอนนี้” ตินตะโกนขึ้นสู้เสียงฝน แล้วเอาลูกมะพร้าวเก่าจากที่กินไปมารองน้ำไว้
                         “เค็มไปหน่อย” ลาเบตอ้าปากชิมรับรสฝนที่ตกอยู่ แต่อย่างน้อยก็ทำให้เขาพอที่จะคายความกระหายไปได้เล็กน้อย
      ดินที่ชุ้มน้ำทำให้เดินลำบาก ทั้งสองเดินกันมาได้เกือบวันแล้ว อย่างน้อยก็หวังว่าจะได้เห็นอะไรที่ไม่ใช่สีเขียวบ้างเขาคิดพืชไม้และต้นใหญ่ต่างดูเหมือนแย่งเลื้อยชูต้นขึ้นฟ้าเพื่อหาแสงอาทิตย์แม้แต่ตัวไม้และพื้นดินยังมีมอสส์เกาะหนานุ่มจนเกินไป ใต้ผืนป่านี้ทั้งสองรับรู้ได้ถึงบรรยากาศที่อึมครึมจากแสงที่ลอดผ่านมาได้น้อยนิดยิ่งช่วงเวลาที่ฝนตกนี้ทุกที่ดูเหมือนกลางคืนไปเสียทั่ว  หรือที่จริงแล้วตอนนี้จะเป็นเวลากลางคืนจริงๆเขาก็ไม่อาจรู้ได้
     ทั้งสองมาหยุดพักนั่งลงใต้ต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่งที่มีกาฝากพืชต่างๆเกาะเลื้อยติดตามลำต้นแผ่ขยายพอที่จะให้ทั้งสองหลบฝนได้สักพัก แขนของลาเบตมีรอยแผลเล็กน้อยจากการโดนกิ่งหนามและเถาวัลย์ เขาคิดถึงห้องเช่าแคบๆของเขาที่เอนทากอน อย่างน้อยมันก็มีที่อบอุ่นกว่านี้เสียงฟ้าร้องที่ดังมาเป็นครั้งคราวทำให้เขากลัว อย่างน้อยตรงนี้ก็ไม่มีเสียงสัตว์ที่ร้องด่าเสียงฝน
                   “เราหลงไหม” ลาเบตหันไปหาตินที่นั่งอยู่ข้างๆ
                   “ป่านี้ใหญ่พอที่จะกลืนข้ากับเอ็งไปได้เชียวล่ะ” ตินหันมาบอกคำที่เขาไม่อยากจะได้ยินในตอนนี้เท่าไหร่นัก ตอนนี้ก็แย่พอดูทนอยู่แล้ว ก่อนที่ชายผิวคล่ำดูล่ำสันจะชวนมาสำรวจป่าแห่งนี้เขาคิดว่าอย่างน้อยชายผู้นี้น่าจะรู้วิธีเดินป่าบ้าง
         “อย่าขยับ” ตินบอกเขาแล้วหันตัวมามองเขาอย่างจดจ้อง “งูอยู่ข้างหลัง”
      เขาเหนื่อยเกินไปที่ตกใจกับสัตว์ร้ายข้างหลัง บางทีเวลาของเขาอาจสุดเพียงนี้ แต่อย่างไรในเบื้องลึกของห้วงอกเขากลับพยายามตะโกนร้องขอ ด้านหนึ่งที่อยากมีชีวิตรอดพอที่จะตกใจกลัว กับอีกด้านที่เหนื่อยล้ากล้าพอที่จะหลับใหลหนีสิ่งที่อยู่ด้านหลังไป เขาเห็นตินยกมือตั้งท่าพยายามจับงูตัวนั้นราวกับจะตีแมลงวัน เสียงงูร้องขู่เบาๆรดต้นคอเขา ท้องของเขาตอนนี้รู้สึกเหมือนเวิ้งว้างราวกับกำลังลอยขึ้น
        ตินพุ่งมือของเขาไปจับหัวงูตัวนั้น มันตกใจและพุ่งหัวกัดลงไหล่บนของลาเบต ตินจับหัวงูและรวบจับหางมันไว้อย่างเร็ว เขาจับหางมันหมุนแกว่งมันเหมือนเชือกก่อนที่จะเหวี่ยงโยนมันไปไกลพอที่จะไม่ให้มันกลับมาได้อีกเร็วๆนี้
 
        “อ๊ากก…….อ…..อ๊ากกกก”   
เสียงร้องของลาเบตจากงูที่กัดลงบนไหล่ ตอนนี้เขากลับกลัวจุดจบและยังไม่อยากเป็นอย่างนั้นจริงๆ ความเจ็บทำให้เขารู้สึกถึงความจริงว่าความกลัวก่อนที่จะตายนั้นเป็นอย่างไร
          “เอ็งร้องเหมือนผู้หญิงตอนขึ้นเตียงหวะ” ตินนั่งลงมองดูที่แผล เขาก้มลงดูดพิษจากแผลออกแล้วถ่มมันลงไปบนพื้น ตินเอาแขนของเขามาพาดที่คอและยกตัวเขาขึ้น “เอ็งยังเดินได้ อย่างน้อยป่านี้น่าจะมีใบลินส์ที่ถอนพิษ”
 
       ลาเบตเดินกอดคอตินออกมาจากใต้ต้นไม้นั้นได้สักพัก รอยแผลและพิษงูทำให้เขาอ่อนล้าทั้งสองเดินมาได้ระยะหนึ่ง แต่ตินได้หยุดและจับตัวเขาไว้ไม่ให้เดิน
                           “เจอแล้ว?” ลาเบตถามเขาด้วยเสียงอ่อนล้า
                             “ไม่” เสียงตินห้วนสั้นบอกเขา
     “ข้ายังเดินไหว” เขาบอกกับตินและพยายามเดินต่อแต่ตินจับตัวห้ามเขาไว้
                             “ไม่” ตินบอก “เราเหยียบกับดัก”
     
     ไม่นานนักลาเบตรู้สึกเหมือนโดนจับให้ลอยขึ้น เขาเห็นด้วยเชือกใหญ่เหมือนตาข่ายหุ้มรอบตัวเขาก่อนที่ทุกอย่างจะมืดลงไป
 
         
       “ใช้ด้านคมฟันมัน” เสียงเด็กเล็กดังขึ้น แต่เขามองหันไปทางไหนก็ไม่พบ “เจ้าเคยเห็นเลือดหรือไม่” เสียงดังขึ้นมาอีกครั้งพร้อมกับเด็กถือดาบยาวขึ้นสนิม
           “ใช่ ข้าเคย”ลาเบตตอบ “แต่มันไม่ได้มาจากคมดาบ”
     เขายิ้มให้ลาเบตด้วยสีหน้าที่ดูไร้เดียงสา “เจ้ากลัว” เด็กน้อยพูดกับเขา
          “ใช่ ข้ากลัว” ลาเบตบอกไปโดยไม่ลังเลนัก เขาเริ่มสงสัยว่าเด็กน้อยที่ยืนข้างหน้าเขาจะใช้ดาบที่ถืออยู่ทำอะไร
           “มันจะทำให้เจ้ามีความกล้า” เด็กน้อยพูดพลางเอาดาบที่ถืออยู่เข้าไปในฝัก
           “ดาบหรือ?” เขาถาม
           “ความกลัว” เด็กน้อยหันมามองหน้าเขา
     ความเงียบดังพอที่จะทำให้ลาเบตได้ยินเสียงลมหายใจของตัวเอง  “เจ้ากลัวหรือไม่” ลาเบตเริ่มถามเด็กน้อย
             “อีกไม่นาน” เด็กน้อยบอกเขา “มันยังไม่ตื่นขึ้น”
       ลาเบตแปลกใจกับคำตอบนั่น “มันคืออะไร” เขาถามด้วยความสงสัยเขาก็เริ่มกลัวขึ้นมาเล็กน้อยเพราะเขารู้สึกว่า “มีอะไรกำลังจะมาหรือ”
         “ใช้ด้านแหลมแทง”เด็กน้อยกล่าวขึ้น “ส่วนด้านที่คมฟันมัน”
          “ความกลัวหรือ?” ลาเบตยิ่งสงสัย
          “มันยังไม่ตื่นขึ้น” เด็กน้อยเริ่มจางหายไปช้าๆราวกับควันธูปกลางอากาศ
 
เสียงหยดน้ำตกลงมาเบาๆจากหลังคา ความอบอุ่นกำลังโอบกอดลาเบต ความเจ็บปวดและความเย็นเยือกจากเม็ดฝนมันซึมเข้ากระดูกไม่หาย เขาอยู่ในห้องเงียบๆห้องหนึ่งที่ไหนสักแห่งและชุดสีดำแห้งๆที่สวมอยู่บนตัวเขา บางทีอาจมีคนบนเกาะนี้ช่วยเขาไว้ เขาคิดแล้วพลางลุกขึ้นอย่างช้าๆ ขาและหลังมันปวดล้าไปหมด  เขากะเผลกเดินออกจากห้องไปเจอกับทางเดินโล่งๆ  เมื่อเดินออกมาเป็นห้องโถงกว้างที่ทำด้วยไม้ ที่แห่งนี้เงียบเหงาและราวกับมันร้างเหมือนกับเกาะแห่งนี้
 
     ตุ๊บ!
  หลังของเขาโดนอะไรบางอย่างซึ่งมันคือความว่างเปล่าเมื่อเขาหันไปมองหา มันมาชนเขาหลายครั้งจนเขากลัวและเริ่มเดินกะเผลกเร็วขึ้น ออกไปจากห้องโถงนี้    เขาเห็นประตูไม้บานหนึ่งจึงเปิดมันออกไป
  เขาเห็นลานกว้างที่ปูด้วยหิน   รอบๆนั้นมีอาคารไม้อยู่ติดๆกัน และนั้นคือสิ่งก่อสร้างที่เขาเห็นในฝันก่อนที่จะเข้ามาในป่าแห่งนี้  มันเงียบไร้ผู้คน ไม่ต่างอะไรกับชายหาดที่เขาจากมาเท่าไหร่นัก
 
   “มันฟื้นแล้ว” เสียงผู้ชายคนหนึ่งพูดขึ้นมาจากระเบียงไม้ เขามองข้ามลานหินออกไปด้านหน้าแต่ชายคนนั้นก็วิ่งหายไปแล้ว