The Adventure of Light&Shadow

4

The Valueof Life

    ลำธารไหลรินเนิ่นช้า สายหมอกยามเช้าที่ปกคลุมไปทุกหนแห่ง เสียงนกร้องกังวานเสียงใส ขับลำนำแห่งพงไพร

         จามิน ลูกชาวบ้านในอาณาจักรโบโนกำลังสงสัยกับดาบข้างกายของเขาว่าจะมีคมตัดของที่หนาแข็งได้เพียงใด แต่ก็เขามิอาจกล้าลงดาบกับสิ่งใดได้ จากความกลัวที่จะเสียความมีคมของดาบไป

         ดินแดนโบโนนั้นเป็นอาณาจักรที่ตั้งอยู่ทางใต้ผ่านที่คุกกรุ่นไปด้วยธรรมชาติที่งดงาม ภูเขาสูง แม่น้ำลำธารที่ไหลเย็นไปทั่วอาณาจักร แม้จะต้องผ่านทะเลทรายที่ร้อนระอุมาจากทางเหนือก็ตาม แต่ก็มีชาวโยโลเกียและวาเนียที่เป็นมหาอำนาจทางด้านเหนือมาค้าขายฝ่าทะเลทรายมาเสมอด้วยความร่มเย็นในอาณาจักรแห่งนี้   อาณาจักรโบโนมีนักบวชกับผู้แสวงหาสัจธรรมเพื่อตามหาแสงสว่าง ความเป็นมนุษย์ อยู่มาก ไม่ว่านิกาย ลัทธิต่างๆก็มีคำสอนที่ลึกซึ้ง  ไม่ว่าจะฝักใฝ่ฝ่ายใด ชาวใต้ที่นี่เปิดรับผู้แสวงบุญเสมอ และแน่นอนชาวโบโน ตั้งแต่รุ่นบรรพบุรุษได้ให้กำเนิดศิลปะการต่อสู้ การป้องกันตัว ไว้มากมาย

      มวยปล้ำ การฟันดาบ ยิงธนู และวิทยายุทธ์ทั้งหลาย  ล้วนแต่กำเนิดจากดินแดนแห่งนี้ทั้งสิ้น

          จามิน เด็กน้อยช่างสงสัยอายุเจ็ดปี พ่อเขาได้ฝากตัวให้เป็นลูกศิษย์แด่ปรมาจารย์ อูนิน ผู้สืบทอดวิชาดาบไร้รูป แห่งสำนัก โรวาน ตั้งแต่จามินยังเป็นเด็กเล็ก เขามักขี้สงสัยและช่างคิดแปลกแหวกแนวเกินเลยไปบ้าง จนบางครั้งชาวบ้านที่รักในตัวของเขาละแวกสำนักที่ จามินเคยคุยด้วยจากร้านอาหารต่างๆ ต้องมาร้องเรียนปรมาจารย์ อูนิน ให้กล่าวสอนตักเตือนอยู่เสมอ

     “ไปหาอาจารย์ดีกว่า”จามินน้อยพูดตาเป็นประกายพร้อมวิ่งไปที่สำนักของตนอย่างกระตือรือร้น

  หน้าสำนักโรวานนั้น มีเหล่ารุ่นพี่ และเหล่าน้องๆของเขาฝึกดาบและกวาดไปไม้ที่ลานกว้าง จามินน้อยวิ่งไปหารุ่นพี่ของเขาที่กำลังฝึกดาบอยู่ใต้ริมไม้

   “ดูสิว่าข้าพบอะไรวูธาร” จามินน้อยพูดขัดรุ่นพี่ที่กำลังวาดดาบฟาดฟันลมอยู่นั้น

    พรึบ!

   เสียงฟาดดาบลงที่สายลมดังออกมา วูธารเหลือบไปมองเห็นเจ้าจามินน้อย พลางเก็บดาบเข้าฝัก

“เจ้าไปเจออะไรเข้าอีกล่ะ ที่นี้” วูธารด้วยเสียงข่มเล็กน้อยเพราะ “ครั้งที่แล้วเจ้าต้องลงเขาไป ขอโทษพ่อค้าวู แล้วบัดนี้เจ้าจะไปขอโทษใครอีก” เขากล่าวราวกับสั่งให้เด็กน้อยไม่ตอบเรื่องที่เขาจะมาบอกแก่เขา

  “หาใช่เรื่องอื่นไม่”จามินตอบกับเสียงเจื้อยแจ้ว “ข้าเพียงใคร่รู้ว่าดาบข้าจะคมฟันหินใหญ่ได้หรือไม่”

     วูธารฟังอย่างตั้งใจ เขาชอบนักที่จะตอบคำถามกับวิชาที่เขารู้เป็นอย่างดี “ดาบของเจ้า ถ้าเจ้าใช้ไม่เป็น แม้ฟางข้าวมัดรวมกันก็มิอาจตัดขาดได้ ถ้าเจ้ารู้จักดาบเจ้าจริง ไยเจ้ามิลองดูเล่า”

เมื่อจบคำพูดเขาหันกับมามองรุ่นน้องของเขา แต่กลับพบความว่างเปล่า เมื่อเขามองออกไปไกลขึ้น เขาเห็นเจ้ารุ่นน้องกำลังวิ่งขึ้นบันไดเพื่อขึ้นเขาไปที่ที่ปรมาจารย์ อูนิน พำนักอยู่เสียแล้ว

    “ให้ตายเถอะ” เขากล่าวเป็นสั้นๆกับตัวเองและหวังว่าสายลมจะพัดพาเสียงไปหารุ่นน้องนั่น

       สำนักโรวาน เป็นสำนักเก่าแก่ที่มีมาพร้อมๆกับดินแดนแห่งนี้ เหล่าลูกศิษย์และผู้เคารพวิชานี้มีอยู่ครอบคลุมไปทั่วดินแดนโบโน สำนักที่ตั้งอยู่เหนือภูเขาลูกหนึ่ง มีลำธารไหลเย็นสงบนิ่งล้อมรอบทั่วสำนัก ไม่มีกฎเกณฑ์อะไรมากนัก    กับสำนักนี้ทุกคนรู้ดีว่าอะไรควรมิควร รุ่นพี่จะสอนรุ่นน้องอยู่เสมอ

     ณ ตำหนักเล็กๆ ในป่าบนเขาที่เงียบสงบของสำนักนี้ เป็นที่ส่วนตัวของเจ้าสำนักที่จะอาศัยอยู่กับความนิ่งเงียบเป็นการส่วนตัว ในตำหนักมีห้องมืดๆห้องหนึ่ง เป็นโถงกว้างที่แสงลอดเข้ามาจากบานเลื่อนที่เปิดไว้ มีผู้เฒ่านั่งนิ่งเงียบสงบหันหน้าออกไปรับแสงที่รอดออกไปนั้นอย่างนิ่งเงียบ

      “เจ้ามีเรื่องอันใด จามิน”ผู้เฒ่านั่นตอบเสียงเฉื่อยช้า “ข้ารู้ว่าเจ้าอยู่ตรงนั้น”

จามินสะดุ้ง แล้วเดินออกมาจากมุมมืดมาหาอาจารย์ของเขา

       “ท่านอาจารย์ ดาบเล็กๆที่เท่ากับตัวข้านี้จะตัดหินใหญ่ได้ลึกเพียงใด” จามินพูดอยู่ข้างหลังผู้เฒ่า ทำตาลุกวาว

  “มีหินอยู่หน้าระเบียงออกไปนั้น” ผู้เฒ่าอูนินตอบจามิน ในขณะที่เขาถามจบ “ไยเจ้าไม่ลองดูเล่า”

   “ข้าเกรงว่ามันจะเสียคุณค่า และความคมไป เมื่อข้าฟาดมันลงแล้ว”เด็กน้อยนั้นตอบ “วูธารเคยบอกข้าว่า เมื่อเจ้าลงดาบกับสิ่งใดไป ดาบจะเสียความคม เมื่อเจ้าไม่จำเป็นต้องใช้ดาบฟาดฟันใคร นั่นจะย่อมจะมีคุณค่ามากพอที่มันอยู่ในฝัก”

      ฮ่า ฮ่า ฮ่า

เสียงผู้เฒ่าหัวเราะขึ้นเบาๆ  “แต่แรกนั้นดาบสร้างขึ้นมาและทำให้มันคมขึ้น เราให้คุณค่าของมันจากการฟันหรือการคงไว้ซึ่งความคมแล้ว หากเจ้ามิเคยวาดดาบลงอะไรแม้แต่น้อย มีเหตุอันใดที่เจาต้องถือมัน เจ้ากิ่งไม้ยังดีเสียกว่า”

 เมื่อเสียงของผู้เฒ่าจบลงห้องนั้นก็เงียบเฉียบเหล่าแมกไม้สายลมก็ต่างพากันครุ่นคิด “คุณค่าของการฟันไม่ได้อยู่ที่ตอนที่เจ้าฟัน แต่คุณค่าของมันคือหลังที่เจ้าฟาดฟันมันไปแล้วต่างหาก” ผู้เฒ่าตอบออกมาแก่เด็กหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างหลัง “ที่นี้เจ้าควรไปฟันหินนั้นเสีย จามิน”

  จามินน้อยเดินออกไปหน้าระเบียงลงบันไดเล็กๆไปหาก้อนหินใหญ่ตั้งสง่าหน้าระเบียงนั่น เขาดึงดาบออกมาพร้อมเตรียมท่าที่เขาถูกสอนมา สองมือของเขาจับดาบมั่น เขาวาดดาบฟาดฟันลงไปตามวิถีแห่งดาบไร้รูป

      แกร๊ง!

เสียงราวกระจกแตก ทันใดนั้นเมื่อจามินน้อยลงดาบฟาดหิน เมื่อดาบนั้นสัมผัสหินราวกับมันฟาดดาบกับมา ดาบของจามินได้แตกละเอียดกระจุยกระจายเป็นเสี่ยงๆ ระหว่างที่มันลอยกระเด็นอยู่นั้น ตาของเขาเริ่มมีน้ำตาคลอ ออกมาเล็กๆ

       ฮ่า ฮ่า ฮ่า!

  เสียงผู้เฒ่า ดังขึ้นอีกครั้ง “กลับมานั่งที่ขอเดิมเสีย” เขากล่าวต่อจากหัวเราะ “ข้ามีอะไรจะให้เจ้า” 

เมื่อจามินน้อยกลับมานั่งที่ของเขา   “นั่งรออยู่นี่ก่อน” ผู้เฒ่าพูดพลางลุกออกไปจากห้องนี้แล้วกลับมาพร้อมดาบเล่มหนึ่ง

 จามินทำตาลุกวาวกับดาบเล่มนั้นว่าจะมีความพิเศษอันใด “นั่นคือดาบของท่านหรือ ท่านอาจารย์” จามินถามด้วยความสงสัยในขณะที่ผู้เฒ่ากำลังนั่งลง

      “เจ้าจงเอาดาบนี้ไปเร่ขายยังท้องตลาด ดูสิว่าจะได้ราคาเท่าใดที่จะนำไปทำดาบใหม่ให้ช่างตีเหล็ก ของเจ้าได้ แต่เมื่อได้ราคาเท่าใดแล้วขอให้เจ้าอย่าเพิ่งขายดาบเล่มนี้ เพียงแต่ให้เจ้าดูว่าเจ้าจะได้ราคาเท่าใดก็พอแล้ว”

     เมื่อจามินรับดาบเล่มนั้นมา เขาได้เปิดดูภายในฝักเล่มนั้นว่าจะวิเศษอย่างไร แต่เขากลับผิดหวังเมื่อกำลังเปิดออก มันขรุขระ ไร้ซึ่งความลื่น เมื่อเขาเห็นตัวดาบ มีรอยแตกหักร้าว และ สนิมกินอย่างเห็นได้ชัด

    “ดาบเก่าๆนี้จะขายได้ราคาไม่ถึงหนึ่งเหรียญ หรอกกระมังท่านอาจารย์” จามินตอบด้วยความผิดหวังเล็กน้อยเมื่อเห็นรูปดาบ “ชาวโบโนต่างมีดาบดีๆกันมากต่อมากแล้ว”

     “เอาเถอะ ยังไงลองไปขายที่ตลาดละแวกสำนักนี้ดูก่อน ได้ราคาเท่าใดแค่เพียงรู้ ขอให้เก็บดาบนั้นไว้ก่อน”อาจารย์เขากล่าวส่งท้าย

 เมื่อจามินนำดาบไปเร่ขายท้องตลาดละแวกสำนักของเขา มีคนเห็นว่าดาบเก่านั้นเป็นดาบที่ปรมาจารย์อูนิน แห่งสำนักโรวาน ที่ให้จามินน้อยมาขายจึงเจอซื้อด้วยราคาสิบ เหรียญ เมื่อคนแห่กันมาดู ราคาก็ถูกเพิ่มเรื่อยๆ จนในที่สุดราคาที่ให้ไว้ก็สูงสุดอยู่ที่ ห้าเหรียญ

    เมื่อจามินกลับมายังสำนักพร้อมกับดาบเก่าๆนั่น ก็ได้เล่าเรื่องการค้าขายในตลาดให้ ผู้เฒ่าอาจารย์ของเขาฟัง “ดาบเล่มนี้มีผู้ให้เพียงห้าเหรียญ”

เมื่อผู้เฒ่าฟังจบ “ทำไมเจ้าไม่ลองไปขายในเมืองล่ะ เผื่อจะได้ราคาดีกว่านี้”

   จามินน้อยจึงออกไปยังตลาดกลางเมือง จากนั้นจึงนำดาบเก่านี้ไปเร่ขาย ผู้พบเห็นที่มาของดาบว่าเป็นของปรมาจารย์อูนินตามที่เด็กน้อยนั่นบอก ถึงแม้จะมีสนิมกินทั้งดาบ แต่มันถูกตั้งราคาครั้งแรกถึงร้อยเหรียญ ผู้คนพากันมาดูจนราคาสูงสุดถึง พันเหรียญ

   เมื่อจามินตื่นเต้นตะลึงกับราคาที่พุ่งสูงของดาบเก่าๆนี้ จึงรีบกับมาเล่าให้อาจารย์ฟัง

  “ทำไมพรุ่งนี้เจ้าไม่ลองไปตลาดทางเหนือที่ติดกับท่าเรือสินค้าดูล่ะ ตลาดนั้นมีแต่คนรวย และของที่มีมูลค่ามากมายอยู่ที่นั้น”ผู้เฒ่าอูนินตอบหลังจากฟังเรื่องเล่าของเขา

    รุ่งขึ้นจามินได้นำดาบเก่าเร่ขายที่ตลาดทางใต้ ไม่นานนักราคาดาบได้พุ่งสูงขึ้นไปเรื่อยๆจากพัน เป็นหมื่น จนถึงแสน จนผู้ที่มาเสนอราคาก็เริ่มคิดว่า ที่หนูน้อยศิษย์อูนินนี้ไม่ยอมขายดาบเพราะยังไม่มีราคาที่หนูน้อยนี่พอใจ

“เจ้าต้องการราคาเท่าใด จงบอกมาเถอะ”ผู้เสนอราคารายหนึ่งพูดออกมา

“ข้ามิอาจขายได้”จามินเอ่ยขึ้น “อาจารย์ข้าเพียงแค่ให้มาดูว่าดาบเล่มนี้มีราคาเท่าใดเพียงนั้น ข้ามิอาจขายได้”

จากนั้นจามินก็รีบกลับมาสำนักพร้อมดาบเก่า เขาตื่นเต้นและร้อนร้นที่จะเล่าให้อาจารย์ฟัง

     เมื่อมาที่ตำหนักเล็กๆกลางป่า เขาได้นั่งลงพร้อมเล่าเรื่องค้าขายวันนี้ให้อาจารย์อูนินฟัง “ราคาของมันพุ่งถึงแสนแล้ว ดาบเก่าๆสนิมกินอย่างนั้น ผู้คนต่างให้คุณค่าและมูลค่าสูงเกินจริง เพราะว่ามันมาจากท่าน”

      ฮ่า ฮ่า ฮ่า

เสียงหัวเราะของผู้เฒ่าดังขึ้น “ใช่แล้ว แต่ข้าไม่สามารถบอกเจ้าได้หรอกว่าดาบนั่นมีมูลค่าจริงๆมากเพียงเท่าใด เพราะนั่นเป็นการตีค่าราคาจากผู้คนภายนอก จากการตีราคาดาบนั่น เหมือนกับชีวิตเจ้าจามิน เจ้าไม่อาจรู้ได้เลยว่าชีวิตเจ้ามีค่ามากเพียงใด ถ้าเจ้าได้แต่รับฟังคนภายนอก ทั้งที่ความเป็นจริงแล้วคุณค่าของดาบ คุณค่าชีวิต ล้วนต้องรู้แจ้งกระจ่างในใจของตนเองอยู่แล้ว จงหลักแหลมเหมือนผู้ให้ราคาดาบนี้เจ้าจึงจะเห็นคุณค่าแท้จริงของมัน”

เมื่อผู้เฒ่าพูดจบ เขาจับดาบเก่าแล้วพุ่งออกไป เร็วดุจสายลมหาหินนอกระเบียงนั้น ในชั่วพริบตา หินก้อนนั้นใดขาดเป็นสองท่อน