The Adventure of Light&Shadow

บทนำ

            “เอ็งคิดอะไร ลาเบต” เสียงทุ้มใหญ่น่ากลัวดังขึ้นมาจากลำคอ “เกาะนี้ทำให้เอ็งเป็นบ้าไปแล้วหรือ”

           “กลัวว่ามันจะจริง” ลาเบตกกล่าวตอบเสียงนั้น “แต่ก่อนที่จะมาที่นี่ได้ ทำให้เป็นบ้ากว่าเสียอีก”

         ณ เกาะร้างที่ไม่รู้จัก พวกเขาทั้งสองถูกตั้งข้อหาวายร้ายที่ถูกจับโทษประหารโดยถูกนำขึ้นเรือเวทมนต์ลอยฟ้าออกมาจากแผ่นดินใหญ่สู่มหาสมุทรและโดนโรยตัวทิ้ง แต่ด้วยยังไม่ถึงคราวตายหรืออย่างไรเมื่อทั้งสองถูกโยนลงมาก็เกิดพายุและคลื่นอย่างหนักจนทั้งสองถูกพัดลอยมาเกาะไร้ชื่อและผู้คนแห่งนี้และรอดตายราวกับปาฏิหาริย์  

      ก่อนหน้านี้ลาเบตเป็นเพียงพนักงานเอกสารที่อาณาจักรเอนทากอน ก่อนที่เขาจะถูกจับตัวและต้องโทษทีเขากับจำอะไรไม่ได้เลยว่าเขาไปทำอะไร เมื่อลืมตาตื่นขึ้นเขาก็อยู่บนเรือลอยฟ้าและถูกโรยตัวทิ้งลงมาจนเกือบตะเกียกตะกายเอาชีวิตไม่รอด

  ลมพัดมาเป็นช่วง เป็นช่วง เสียงคลื่นกระทบฝั่งบอกถึงความลึกของมาหาสมุทรที่ล้อมรอบเกาะ ลาเบตนั่งพักอยู่ใต้ต้นไม้แถบชายหาดกับชายร่างบึกบึนที่ถูกโรยตัวลงมาพร้อมกับเขา ติน ชื่อของชายล่ำสันผิวคล่ำบอกให้ลาเบตได้รู้ว่าเขาไม่ได้มาจากที่เดียวกันกับเขา่

            “ข้าเคยได้ยินว่าทะเลแถบนี้มีโจรสลัดมากมาย” ตินพูด “ไม่เห็นเงาใครสักคนนอกจากข้ากับเอ็ง อย่างน้อยก็น่าจะมีคนที่ผ่านมาบ้าง”

       ลาเบตฟังแล้วมองไปที่ซากอาหารของเมื่อวาน   “บางที อาจจะอยู่ในป่าข้างในไม่ก็อีกซีกหนึ่งของเกาะ เราลอยมาผิดที่ผิดเวลา ไม่ก็…..”

 “โดนตัวอะไรกินไปหมดแล้ว!” ตินพูดแทรกขึ้นมา ลาเบตหันมามองเขาเมื่อได้ยินและเริ่มหัวเราะดังขึ้นในลำคอจนกลั้นไว้ไม่อยู่ ทั้งสองปล่อยหัวเราะออกมาไม่หยุดกับความอนาถของชีวิตในตอนนี้ ก่อนหน้านี้ก็บัดซบมามากแต่กับมารอดชีวิตราวกับทวยเทพต้องการในตอนนี้เสียนี่ “พรุ่งข้าจะเข้าไปในป่า ในนั้นคงมีอาหาร น้ำมากพอที่ทำให้หาดนี้เงียบเกินไป”

         ลาเบตเงียบลงและพยักหน้าเป็นการเห็นด้วย

     ใต้ร่มไม้ คลื่นลมพัดเข้าหาเกาะ แสงแดดกำลังหลบลงทะเล ลาเบตเหนื่อยจากการสำรวจแนวชายฝั่งมาทั้งวัน เขาหลับตาลงรอวันใหม่  ทั้งสองลงมาเกาะนี้ได้สามวันพวกเขาได้พบเพียงทรายขาวๆกับความเงียบเหงาของชายหาด ทั้งสองประทังชีวิตจากลูกมะพร้าวบนต้นที่กำลังหมดไปในไม่ช้า หาดที่เขาและตินอยู่เป็นหาดยาวเหยียดรูปโค้งขนาดกว้างทะเลใสสะอาดราวจนมองเห็นทรายใต้น้ำ เกาะนี้ ไร้เสียงผู้คนและวี่แวว ตอนยามดึกมักมีเสียงสัตว์ที่เขาไม่รู้จักส่งเสียงร้องออกมาโหยหวนจนทำให้เขาร้องไห้ออกมาอย่างเงียบที่สุด เขาไม่รู้เลยว่าทำความผิดอะไร ตอนที่เขาโดนจับตัวเขาตื่นขึ้นมาในพิพิธภัณฑ์แห่งหนึ่งด้านหน้าของเขามีเศษกระจกที่แตกละเอียดตามพื้นและตู้กระจกที่แตกราวของด้านในนั้นถูกนำออกไปและเขาไม่รู้เลยว่ามันคืออะไร

         เขาล่องลอยอยู่ข้างก้อนเมฆแสงแดดจ้าสว่างทำให้เขามองเห็นพื้นด้านล่างได้ชัด เมื่อมองไปทางขวาเขาเห็นหญิงผมสีเงินกำลังคุยกันกับชายที่หน้าตาคล้ายคลึงกับเธอสักที่หนึ่งในเอนทากอน เมื่อมองไกลไปอีกเขาเห็นทะเลทรายเฮมัสกับขบวนเดินทางกองหนึ่ง ไกลกว่านี้เห็นสาวผมแดงกับชายผมดำกำลังขี่ม้าที่ทุ้งหญ้า เขาลอยผ่านแต่ล่ะที่ไปอย่างรวดเร็วผ่านดินแดนแห่งหนึ่งที่หนาวเหน็บเนื้อที่ปลกคลุมไปด้วยหิมะและน้ำแข็ง เสียงลมดังราวกรีดร้องอยู่ที่หนึ่งเขามองไปเห็นได้ไม่ชัดลมพัดแรงเกินไปจนเศษหิมะต่างๆลอยไปมาเป็นสีเทามืดเมื่อมองลงไป

          “ข้าต้องการความเงียบเหงา” เสียงผู้หญิงดูราวเป็นสาวหรือแก่กันแน่กระซิบบอกเขาเบาๆ “ออกไป ที่ของข้า”

           เขาหวาดกลัวเสียงนั้นแต่ตัวเขากำลังดิ่งลงไปในพายุสีเทานั้น เสียงกรีดร้องดังเขามาเรื่อยๆ เขาเอามือขึ้นมาบังและหลับตาไว้ ผ่านไปสักพักเมื่อลืมตาขึ้นเขาเห็นเกาะแห่งหนึ่งที่ถูกล้อมด้วยทะเลทุกด้านดูเงียบเหงา เขาเห็นที่แห่งหนึ่งดูจะเป็นบ้านก็ไม่เชิงมันคล้ายๆกับวิหารอะไรสักอย่างที่เขาไม่เคยเห็นมันตั้งอยู่ในป่าไม้ในเกาะแห่งนั้น และมองไปที่ริมหาดเขาเห็นตัวเองสภาพเสื้อผ้าหลุดลุ่ยกับเลือดและแผลที่เกิดจากการต่อสู้กำลังดันเรือไม้เล็กๆออกจากฝั่งไป

                  “เจ้ามีทางเลือก” เสียงนั้นลากยาวจนดูน่ากลัว “ทางงง….เลือกกกก…..”

              เมื่อหันไปทางซ้ายตัวเองเขาเห็นหญิงผมสีขาวหงอกที่มีอยู่น้อยนิดบนศีรษะลอยอยู่ข้างๆเขา ใบหน้าของเธอซีดเหมือนคนตายกับหน้าผากที่เป็นกระดูก เธอหันมาหาเขาด้วยใบหน้าที่น่ากลัวไร้ลูกตา รอบๆขอบตาของเธอเป็นรอยดำทั้งสองข้างถูกไฟไหม้เกรียมจนสุก เธอใส่ชุดสีขาวซีดเปื้อนดินมันสะบัดปลิวไปตามลม

            “ตัดหัวใจหรือตายพร้อมกับมัน” เธอพูด

            หญิงคนนั้นเริ่มกรีดร้องราวกับเจ็บปวดมันเริ่มดังขึ้นจนก้องอยู่ในหัวเขา เขากำลังตกไปในท่ามกลางพายุหิมะสีเทาร่างกายเริ่มสั่นสะเทือนเหมือนถูกฉีกออกจากใบหน้าผู้หญิงเขากับเห็นชายคนหนึ่งที่เขาเคยเห็นหน้ามาก่อน  ใช่ เขาเริ่มตระหนักขึ้น นั้นคือชายที่ลอยคอจากคลื่นทะเลมาพร้อมกับเขาเอง ชายคนนั้นเขย่าตัวเขา

                 “ได้เวลาเขาป่าแล้ว ลุกขึ้น” ชายคนนั้นพูด

     และตอนนี้เขาก็รู้สึกตัวว่านอนอยู่ที่ริมชายหาดไม่ได้ลอยอยู่บนฟ้าแต่อย่างใด