bad kiss จูบแสนร้าย ถึงยัยเจ้าหญิง
7.7
เขียนโดย minerva
วันที่ 8 มิถุนายน พ.ศ. 2557 เวลา 13.13 น.
8 ตอน
3 วิจารณ์
11.56K อ่าน
แก้ไขเมื่อ 16 มิถุนายน พ.ศ. 2557 13.15 น. โดย เจ้าของนิยาย
2) ลักพาตัว
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ "คุณหนู จะออกไปข้างนอกหรือคะ"
แม่บ้านรีบกุลีกุจอเข้ามาถามทันทีที่เห็นฉันเดินลงมาชั้นล่างพร้อมกระเป๋าถือหนังกุจชี่คู่ใจแถมยังแต่งตัวสวยอีกด้วย><
"จ๊ะ จะออกไปช็อปปิ้งกับเพื่อนน่ะ"
"ถ้ายังไง..."
"วันนี้ขอไม่เอาบอดี้การ์ดไปด้วยนะ เดี๋ยวฉันขับรถไปเอง แล้วก็อีกอย่าง เพื่อนฉันเขาก็เอาบอดี้การ์ดไปด้วย ฉันคงไม่ต้องเอาไปเพิ่มให้คนเขาแตกตื่น เข้าใจนะจ๊ะ^^"
"แต่คุณผู้ชาย..."
"เดี๋ยวฉันโทรเคลียร์กับคุณพ่อเอง คุณแม่บ้านมีอะไรก็ไปทำเถอะจ๊ะ"
แม่บ้านยังยืนรออีกหน่อยเพื่อให้ฉันเปลี่ยนไปใช้งานบอดี้การ์ด แต่เมื่อเจอกับสายตาจริวจังกับรอยยิ้มเย็นของฉันแล้ว แม่บ้านก็ยอมหลีกทางให้ในที่สุด
ลัลลา ลัลลา วันนี้ฉันจะฉายเดี่ยว เที่ยวแบบคนธรรมดาซักที ยิ่งตอนนี้คุณพ่อไม่อยู่ ไปดูงานที่ต่างประเทศ เป็นโอกาสดีที่จะไม่ทำตามคำสั่ง พ่อก็ได้แต่สั่งแล้วก็ให้เงินนั่นแหละ แต่ไม่มีเวลาให้ ส่วนแม่ก็...ตอนนี้น่าจะอยู่บนเรือสำราญในน่านน้ำทะเลเมดิเตอร์เรเนียน เที่ยวกันตามประสาคุณหญิงคุณนายที่มีเงินเหลือกินเหลือใช้และสามีไม่มีเวลาให้=_=
ฉันขับรถออกมาจากบ้านอย่างเฉิดฉายท่ามกลางสายตาเป็นห่วงของพวกบอดี้การ์ดทั้งหลาย เพียงไม่นานก็ขับมาถึงห้างสรรพสินค้าที่ได้นัดหมายกับเพื่อนเอาไว้
"มาถึงแล้ว แล้วพวกเธออยู่ที่ไหนกันล่ะ"
ฉันกดโทรหาเพื่อนทันทีที่เท้าแตะพื้น ก่อนไปไม่ลืมที่หันไปกดสัญญาณนิรภัย ฉันเป็นคนรอบคอบน่ะ
"อยู่ชั้นจอดรถ เธอซื้อตั๋วหนังเผื่อฉันด้วยแล้วกัน จ้า แล้วเจอกัน"
ฉันวางสายก่อนจะเก็บโทรศัพท์มือถือเข้ากระเป๋าหนังแบรนด์เนมยี่ห้อ CHANEL สีแดงที่เพิ่งถอยออกมาใหม่ แต่แล้วกระเป๋าในมือก็ถูกกระชากไปโดยชายฉกรรจ์ร่างบึกบึน!
"กระ กระเป๋า CHANEL ของฉัน!O_O กรี๊ด! ไอ้โจรห้าร้อย เอากระเป๋าฉันคืนมาเดี๋ยวนี้นะ"
ทันทีที่ตั้งสติได้ฉันก็รีบร้องตะโกนและวิ่งไล่ไอ้โจรนั่นทันที มันวิ่งเร็วและฉันไม่ใช่นักกีฬาดีเด่นของโรงเรียน นั่นหมายความว่าฉันมีกำลังขาอันอ่อนด้อยTOT และร้องเท้าส้นสูงแหลมปรี๊ดเจ้ากรรมมันก็ทำพิษ!
"โอ๊ย!"
ฉันล้มลงอย่างไม่เป็นท่าแต่ก็ไม่ลืมที่จะเอามือตะปบกระโปรงเอาไว้ไม่ให้มันทำฉันขายหน้าไปมากกว่านี้ แต่ที่สงสัยเอามากๆคือ... ไอ้โจรห้าร้อยมันหยุดวิ่งแล้วหันกลับมามอง เพิ่งสังเกตว่าโจรสมัยนี้มันใส่สูทกันด้วย หรูเกินไปแล้วO_O
"แกมองฉันทำไมไอ้โจรถ่อย จะวิ่งหนีก็วิ่งต่อไปสิ จะหันมามองความสวยของฉันทำไม!"
มันควักโทรศัพท์มือถือขึ้นมาและพูดอะไรซักอย่างกับปลายสาย ไม่นานรถตู้สีดำติดฟิมล์ทึบก็แล่นมาจอดตรงหน้าและตอนนี้เองที่ฉันเพิ่งรู้ตัวว่าโดนล่อให้มาติดกับในมุมที่ลับตาจากล้องวงจรปิด รวมถึงลับตาคนอีกด้วย ไม่ต้องบอกก็รู้เลย ว่าฉันกำลังจะโดน...ลักพาตัว!
แม่บ้านรีบกุลีกุจอเข้ามาถามทันทีที่เห็นฉันเดินลงมาชั้นล่างพร้อมกระเป๋าถือหนังกุจชี่คู่ใจแถมยังแต่งตัวสวยอีกด้วย><
"จ๊ะ จะออกไปช็อปปิ้งกับเพื่อนน่ะ"
"ถ้ายังไง..."
"วันนี้ขอไม่เอาบอดี้การ์ดไปด้วยนะ เดี๋ยวฉันขับรถไปเอง แล้วก็อีกอย่าง เพื่อนฉันเขาก็เอาบอดี้การ์ดไปด้วย ฉันคงไม่ต้องเอาไปเพิ่มให้คนเขาแตกตื่น เข้าใจนะจ๊ะ^^"
"แต่คุณผู้ชาย..."
"เดี๋ยวฉันโทรเคลียร์กับคุณพ่อเอง คุณแม่บ้านมีอะไรก็ไปทำเถอะจ๊ะ"
แม่บ้านยังยืนรออีกหน่อยเพื่อให้ฉันเปลี่ยนไปใช้งานบอดี้การ์ด แต่เมื่อเจอกับสายตาจริวจังกับรอยยิ้มเย็นของฉันแล้ว แม่บ้านก็ยอมหลีกทางให้ในที่สุด
ลัลลา ลัลลา วันนี้ฉันจะฉายเดี่ยว เที่ยวแบบคนธรรมดาซักที ยิ่งตอนนี้คุณพ่อไม่อยู่ ไปดูงานที่ต่างประเทศ เป็นโอกาสดีที่จะไม่ทำตามคำสั่ง พ่อก็ได้แต่สั่งแล้วก็ให้เงินนั่นแหละ แต่ไม่มีเวลาให้ ส่วนแม่ก็...ตอนนี้น่าจะอยู่บนเรือสำราญในน่านน้ำทะเลเมดิเตอร์เรเนียน เที่ยวกันตามประสาคุณหญิงคุณนายที่มีเงินเหลือกินเหลือใช้และสามีไม่มีเวลาให้=_=
ฉันขับรถออกมาจากบ้านอย่างเฉิดฉายท่ามกลางสายตาเป็นห่วงของพวกบอดี้การ์ดทั้งหลาย เพียงไม่นานก็ขับมาถึงห้างสรรพสินค้าที่ได้นัดหมายกับเพื่อนเอาไว้
"มาถึงแล้ว แล้วพวกเธออยู่ที่ไหนกันล่ะ"
ฉันกดโทรหาเพื่อนทันทีที่เท้าแตะพื้น ก่อนไปไม่ลืมที่หันไปกดสัญญาณนิรภัย ฉันเป็นคนรอบคอบน่ะ
"อยู่ชั้นจอดรถ เธอซื้อตั๋วหนังเผื่อฉันด้วยแล้วกัน จ้า แล้วเจอกัน"
ฉันวางสายก่อนจะเก็บโทรศัพท์มือถือเข้ากระเป๋าหนังแบรนด์เนมยี่ห้อ CHANEL สีแดงที่เพิ่งถอยออกมาใหม่ แต่แล้วกระเป๋าในมือก็ถูกกระชากไปโดยชายฉกรรจ์ร่างบึกบึน!
"กระ กระเป๋า CHANEL ของฉัน!O_O กรี๊ด! ไอ้โจรห้าร้อย เอากระเป๋าฉันคืนมาเดี๋ยวนี้นะ"
ทันทีที่ตั้งสติได้ฉันก็รีบร้องตะโกนและวิ่งไล่ไอ้โจรนั่นทันที มันวิ่งเร็วและฉันไม่ใช่นักกีฬาดีเด่นของโรงเรียน นั่นหมายความว่าฉันมีกำลังขาอันอ่อนด้อยTOT และร้องเท้าส้นสูงแหลมปรี๊ดเจ้ากรรมมันก็ทำพิษ!
"โอ๊ย!"
ฉันล้มลงอย่างไม่เป็นท่าแต่ก็ไม่ลืมที่จะเอามือตะปบกระโปรงเอาไว้ไม่ให้มันทำฉันขายหน้าไปมากกว่านี้ แต่ที่สงสัยเอามากๆคือ... ไอ้โจรห้าร้อยมันหยุดวิ่งแล้วหันกลับมามอง เพิ่งสังเกตว่าโจรสมัยนี้มันใส่สูทกันด้วย หรูเกินไปแล้วO_O
"แกมองฉันทำไมไอ้โจรถ่อย จะวิ่งหนีก็วิ่งต่อไปสิ จะหันมามองความสวยของฉันทำไม!"
มันควักโทรศัพท์มือถือขึ้นมาและพูดอะไรซักอย่างกับปลายสาย ไม่นานรถตู้สีดำติดฟิมล์ทึบก็แล่นมาจอดตรงหน้าและตอนนี้เองที่ฉันเพิ่งรู้ตัวว่าโดนล่อให้มาติดกับในมุมที่ลับตาจากล้องวงจรปิด รวมถึงลับตาคนอีกด้วย ไม่ต้องบอกก็รู้เลย ว่าฉันกำลังจะโดน...ลักพาตัว!
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
8 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
7 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
8 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ