Fate of love วันที่หนึ่งถึงวันสุดท้าย

          -คฤหาสน์ฟินเนเลีย6:27AM.-

     ฉันลุกขึ้นแต่งตัวอาบน้พเรียบร้อย ทำไมฉันตื่นเช้าน่ะเหรอ หึๆ....ฉันจะทำเค้กให้เขาหน่ะสิ>< ก็ฉันคิดว่าถ้าฉันซื้อของอย่างอื่นไปมันก้ดูไร้ค่าและความจริงใจ เพราะฉะนั้นสิ่งที่ฉันทำเองนั้นเลิศที่สุดเเล้ว โฮะๆๆ(ย่ะ-O-) 

     ฉันเดินเข้าครัวไปแล้วก็เตรียมอุปกรณ์ไว้เรียบร้อย ฉันเริ่มตั้งแต่คลุกของต่างๆเข้าด้วยกัน จากที่ฉันสังเกตุมาเขาชอบกินช็อคโกแลตสินะ งั้นใส่ช็อคโกแลตลงไปด้วยละกัน ฉันทำเสร็จก็เอาข้าตู้อบแต่ทว่ามัน.....ไหม้-O- ฉันทำอย่างนั้นอยู่หลายรอบจนครัวเละเทะ และในที่สุด.....

     "เสร็จแล้ววว>O<"

     ฉันตะโกนลั่นบ้านด้วยความดีใจอย่างถึงที่สุด เค้กชิ้นนี้คือความรักของฉัน นายจะต้องกินมันอย่างเอร็ดดร่อยแน่นอน>_< ฉันเอาเค้กใสกล่องใสมองเห็นเค้กที่ถูกตกแต่งสวยงาม ฉันไม่เคยทำเค้กให้ใครกินมาก่อนเลยนะ ปกติครัวก็ไม่เคยเหยียบเข้าใกล้ถ้าไม่จำเป็น เพราะฉันทำอาหารไม่เป็นไง-O- เค้กนี้ก็ดูจากหนังสือเอาล่ะนะ^^

          -หน้าคฤหาสน์8:20AM.-

     "พร้อมแล้วยังจ้ะ^^"

     "ค่ะ งั้นเดี๋ยวช่วงค่ำๆหนูกลับมานะคะ"

     "จ้ะ ไปดีมาดีนะ"

     ฉันเดินขึ้นรถตู้ของบ้านฉันไป ฉันรู้สึกตื่นเต้นมากก เพราะรองเท้าของฉันตอนนี้คือรองเท้าส้นสูง12นิ้ว ชุดเดรสยาววเปิดแผ่นหลังกว้างดูเซ็กซี่มาก ฉันไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมฉันต้อเเต่งเยอะขนาดนี้ อาจเป็นเพราะเขาบอกว่าชอบผู้หญิงเซ็กซี่ละมั้ง>O< 

          -คฤหาสน์แกรนเบิร์ก9:03AM.-

     ฉันเดินลงมาจากรถตู้ช้าๆ ว้าว...บ้านเขาใหญ่พอสมควรนะเนีย แต่ทำไมไม่มีแขกเลยล่ะ-O-

     "ขอโทษนะคะ คุณหนูเมเปิ้ล ฟินเนเลีย หรือเปล่าคะ"

     "อ๋อ ใช่ค่ะ"

     ป้าแม่บ้านคนนึงวิ่งออกมาถามฉัน แล้วเธอรู้ชื่อฉันได้ไงเนีย-O-

     "แล้วคุณรู้ชื่อฉันได้ไงเหรอคะ"

     "อ๋อ คุณคือแขกคนเดียวของงานนี้น่ะค่ะ คุณชายเลยบอว่าคนที่ชื่อเมเปิ้ลเท่านั้นที่จะเข้ามาในงานได้"

     "อ๋อ ค่ะๆ..."

     ตาบ้านี้เชิญฉันมาคนเดียวเหรอเนีย ทำไมไม่บอกกันก่อนจะได้ไม่ต้องเเต่งตัวมาเยอะขนาดนี้ มันร้อนนะจะบอกให้-O-

     "งั้นเชิญข้างในเลยค่ะ"

     ฉันพยักหน้าก่อนะจเดินตามเธอไปในบ้าน โห....หลังใหญ่พอดูเลยนะ รวยพอๆกับฉันแน่เลยนะเนีย เอ๋.....เปียโนนี้น่า*O*

     "เอ่อ ฉันขอเล่นเปียโนเครื่องนั้นหน่อยได้ไหมคะ"     

     "อ๋อ ได้ค่ะ เชิญเลยค่ะ"

     ฉันเดินเข้าไปนั่งแล้วก็เริ่มบรรเลงเพลงช้าๆ ตอนนี้ทั้งบ้านนี้เต็มไปด้วยเสียงเปียโนที่ฉันกำลังเล่นอยู่ แต่ทว่ากลับมีเสียงเสียงนึงเล็ดรอดเข้ามาดดนหูฉันจนได้

     "ฮ่าๆๆ/ฮ่าๆๆ"

     เป็นเสียงหัวเราะของชายญิงคู่นึง ฉันหยุดเล่นแล้วลองนั่งฟังดู เสียงหัวเราะของผู้หญิงฉันไม่รู้ แต่..........ของผู้ชายนั่นคือเสียงของซัมเมอร์แน่นอน

     ฉันฉวยโอกาศตอนที่แม่บ้านเดินออกไปเข้าห้องน้ำ วิ่งไปดูที่ครัวแล้วก็เห็นผู้หญิงที่ชื่อ....พิตต้ากับซัมเมอร์กำลังทำเค้กกัน.....2คน กำลังจู๋จี๋กันสนกสนาน ตอนนี้ถภาพตรงหน้านั้นฉันเชื่อว่ามันเป็นความฝัน แต่ฉันโกหกตัวเองไม่ได้ ฉันตัดสินใจเดินออกไปจากตรงนั้นแล้วกลับบ้านเดี๋ยวนี้ แต่ทว่าฟ้ากลับยังแกล้งกันทำให้ฉันทำกระปุกคุ้กกี้ตก เขาหันมามองแล้วเจอฉันจนได้ ฉันรีบวิ่งออกมาจากครัวอย่างเร็วที่สุด แต่รองเท้าส้นตึกสูงลิ่วของแันมันทำให้ฉํนต้องระวังตัวในการเดินมากๆ ทำให้เขาตามฉันมาทันจนได้

     "เมเปิ้ล เธอหนีฉะ...."

     เพี้ย!!! เสียงฉันตบหน้าเขาไปแรงๆหนึ่งที น้ำตาของฉันไหลพรั่งพรูออกมาทีละน้อย เสียงสะอึกสะอื้นของฉันดังขึ้น

     "นายรู้ไหม ว่านายคือรักแรกของฉัน นายทำสิ่งดีๆมากมายจนฉันรักนายมาก นายทำให้ฉันมีความสุข สุขมากจนลืมว่านายมีผู้หญิงคนนั้นอยู่ก่อนแล้ว"

     "ฝังฉันก่อนนะเมเปิ้ล มันไม่ใช่อย่างที่เธอ....!!!!"

     โพละ!!! เค้ก.....เค้กในมือฉันปาใส่หน้าเขาเต็มๆ 

     "นายมันผู้ชายหลายใจ!!! นายมันชั่ว!!นายมันเลวว!!!"

     "ได้!!! ในเมื่อเธอเห็นฉันเป็นคนอย่างนั้น ฉันจะจัดการกับเธอซะ!!!"

     "นะ...นายจะทำอะไรน่ะ ช่วยด้วยยย ชะ....อุ้บส์OxO"

     เขาเอามือปิดปากของฉันไว้แล้วลากฉันขึ้นไปบนห้อง ตอนนี้นบ้านไม่มีใครอยู่....ใครก็ได้ช่วยฉันที ฉันกลัวแล้วจริงๆ....

     เขาผลักฉันโยนลงบนเตียงแล้วเขาก็เริ่มปลดกระดุมเม็ดบน บนเสื้อของเขาออก 

     "นายอย่าทำฉันเลย...กรี้ดด"

     เขาลงมานอนคร่อมตัวฉันแล้วก็เริ่มไซร้คอฉันเรื่อยๆ ตอนแรกแันขัดขืนอย่างเต็มกำลังแต่ก็ทำอะไรเขาไม่ได้จริงๆ

     "นายบอกว่าจะดูแลฉัน..."

     "..."

     "ถ้านายคือซัมเมอร์ที่แสนอ่อนโยนคนนั้น เขาจะไม่ทำกับฉันแบบนี้แน่นอน..."

     เขาชะงักไปแล้วก็ลุกขึ้นยืนช้าๆ

     "ฉัน...ขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจ"

     "ต่อไปนี้ เราห่างกันซักพักเถอะนะซัมเมอร์"

     "แต่เมเปิ้ลเธอฟังฉันก่อน"

     "ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น"

     "..."

     เขาสลดไปแล้วฉันก็เดินออกไปจากห้องของเขาไป ฉันเหนื่อยจัง ความรักมันทำให้คนเหนื่อยได้ถึงขนาดนี้เลยเหรอ ฉันขักไม่แน่ใจแล้วล่ะว่าฉันจะรักกับเขาได้นานแค่ไหนกันแน่

          -PK Pub-

     ฉันหนีน้ามาเที่ยวอีกแล้ว-3- ก็ทำไงได้เล่าฉันเพิ่งอกหักมา เพราะฉะนั้นเหล้านี้เหละจะย้อมใจฉันT^T ฉันกระดกเหล้าไปหลายต่อหลายอึก ฉันใจหายทุกครั้งที่นึกถึงใบหน้าของเขา ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความอบอุ่นและรอยยิ้มให้ฉันเสมอ ฉันอยากเจอเขาอีกครั้งจังเลย.....แต่มันคงเป็นไปไม่ได้อีกแล้วล่ะนะ ฉันเริ่มรู้สึกง่วง ตอนนี้ฉันได้ยินเสียงกรีดร้องของคนในผับ หนวกหูจัง-O- ฉันเลยเดินออกมาข้างนอกแล้วตัดสินใจจะกลับบ้าน...........แต่ว่าเหตุการณืไม่คาดฝัน็เกดขึ้น

     "เห้ยย มากับพี่นะน้อง"

     ลุงวัยราวๆ38สามคนเข้ามาล้อมฉันไว้

     "พวกคุณ....ต้องการอะไร"

     "ถามได้....หุ่นแบบนี้น่าขย้ำซะจริง"

     "กรี้ดดดดด"

     ฉันกรี้ดขึ้นมาเมื่อเขาเอามือมาจับหน้าอกของฉัน พวกนั้นเอามือมาปิดปากฉัน แล้วก็เริ่มทำร้ายร่างกายฉัน

     "พวกคุณปล่อยฉันไปเถอะ เอาเงินฉันไปเท่าไหร่ก็ได้  ฮึกๆ...."

     ฉันเริ่มร้องไห้สะอึกสะอื้น แต่ดูเหมือนว่าพวกเขาจะไม่สนใจฉัน แล้วเริ่มเข้ามาลวนลามฉัน

     "ซัมเมอร์......ฉันคิดว่าฉันจะได้อยู่กับนายไปจนวินาทีสุดท้ายของชีวิต....แล้วก็ได้แต่งงานกัน แต่ฉันคงเก็บร่างกายนี้ให้นายไม่ได้อีกแล้ว.......ฉันขอโทษ"

     "เห้ยยยยย ปล่อยแฟนฉันเดี๋ยวนี้นะเว้ยย ไอ้พวกบ้าาา"

     เสียงนี้.....ทะลุเข้ามาในห้วงความคิดที่ว่างเปล่าของฉัน

     "ซัมเมอร์....นายมาช่วยฉันแล้ว"

     เขาเดินเข้ามาแล้วกระชากเสื้อของคนพวกนั้นแล้วก็ต่อยลงไปหลายหมัด

     "แกกล้าทำร้ายแฟนฉันเหรออ"

     พลั่ก~ พลั่ก~ พัวะ~ เขาเก่งมวยจังเลยแฮะ เก่งกว่าที่ฉันคิดใส้เยอะมากเลยทีเดียว   เห้ยๆๆๆเดี๋ยว ข้างหลัง!!!

     "นายยย!!! ข้างหลังงง"

     โป้งง!!! เสียงปืนลั่นสนั่นไปทั่ว เขา...โดนยิง พวกนั้นวิ่งหนีออกไปทันทีที่ยิงโดนเขา ฉันวิ่งเข้าไปดูเขาทันที

     "ซัมเมอร์!!! ลืมตาขึ้นสิ ซัมเมอร์!!!!!"

     "ดีใจจัง....."

     "นายย จะตายไม่ได้นะ"

     ฉันพูดพร้อมน้ำตาที่ไหลรินออกมาอย่างมากมาย ตอนนี้ฉันไม่สนอะไรทั้งนั้น ไม่ว่าจะเรื่องที่เขาทำอะไรฉัน หรือเรื่องผู้หญิงคนนั้น ฉันสนแต่ว่าตอนนี้เขาต้องรอด เท่านั้นน!!!

     "ฉันดีใจ....ที่จะได้ตาย.....ในอ้อมกอดเธอ"

     "ช่วยด้วยค่ะ!!! ช่วยด้วยยยย มีคนถูกยิงค่ะ ฮึกๆ..."

     "อย่างร้องสิ...."

     "นายไม่ต้องพูดอะไรแล้ว.....ช่วยด้วยค่ะะ!!!!"

     "ฉัน....รักเธอนะ"

     "ซัมเมอร์!!!!"

      

 

                                         -เดี๋ยวมาแต่ต่อนะจ้ะ-