Why ก็รักแล้วจะทำไม?

     บทที่ 2
          เฮ้อ!! พักเที่ยงซักที เหมื่อนได้หลุดจากวงจรอะไรซักอย่างเลย การเรียนเป็นอะไรที่
เหนื่อ! กดดัน! เรียนไปเรียนมา ต้องมานั้งปวดหัว ใหนจะทำแบบฝึกเอย ทดสอบเอย และที่สำคัญ
ต้องมานั้งกลัวว่าสอบไม่ผ่านอีก ชีวิตในวัยนี่ ช่างทรหดจริงๆ-- เรียนไปเรียนมา ผมยังต้องมานั่งคิด นอนคิด ว่าผมสอบเข้าที่นี่ได้ยังไง?? จิงอยู่ที่ว่าบทเรียนมันไม่ได้ยากเกินไปสำหลับผม แต่ก็นะ
ผมก็ยังรู้สึกว่าผมขาดอะไรไปซักอย่างนึง มันเป็นอะไรนะ????
"เฮ้!! คีโอ นายเหมออะไรเหรอ ไปกินข้าวกัน ??"
"เออ คืมไม่มีไรหรอ ฉันก็คิดอะไรไปเพลินๆละ"
"ไม่เชื่อ!! บอกหน่อยสิๆ "
"นี่ จีเนียว"
"ก็ได้ T T"
"นายนี่จริงๆเลย"
"ใช้ๆ แบบนี่มันใช้ไม่ได้เลยนะ คุณจีเนียว ต้องอย่าผมสิ"
"นี่นายวิน เกี่ยวอะไรกับนายหะ ยุ้งเรื่องของคนอื่นเค้าอยู่นั่นแหละ"
"ไม่ใช้เรื่องของคนอื่นหรอก ถ้าเป็นเรื่องของคีโอของฉันละก็ ฉันต้องมีส่วนร่วมอยู่แล้ว^^"เฮ้ยๆ
"นี่ นายวิน คีโอไปเป็นของนายตั้งแต่เมื่อไหร่หะ หลีกไปฉันกับคีโอจะไปกินข้าว"เดี่ยวฉันยังไม่ได้ตอบเลย
"จริงเหรอคีโอ ให้ผมไปด้วยคนสิครับ"
"ไม่!! ฉันไม่ให้นายไป"
"ผมไม่ได้ถามคุณนะครับ คุณจีเนียว"
"นี่นาย!!"
"ทำไมครับ!!"
"นี่หยุดทั่งสองคนนั่นแหละ"
"เอ๋!!00"
"อ่า คีโอ ขอโทษT T"
"ช่างเหอะ-- ฉันหิวแล้ว"
ดาดฟ้าตึก 3 
เออ สุดท้ายแล้วก็มากัน 3 คน -- จริงเลยสองคนนี่ เจอกันก็เถียงกันเลย ให้ตายสิฉันทนอยู่กับเหตุการณ์แบบนี่ได้ไงเนีย นัยถือความอดทนของตัวเองจริงๆ--
"นี่คีโอ กินนี่สิ พี่สวยฉันอุสาบอกให้เอามาเผื่อนายด้วยนะ^^"
"กินนี่สิครับ คีโอ ผมทำเองกับมือ^^"
"ไม่รู้จะมียาพิษรึเปล่า อย่าไปกินนะคีโอ"
"ของนายก็เหมือนกันนั่นแหละ อาจจะแอบใส่อะไรที่หวังไม่ดีกับคีโอก็ได้ อย่ากินนะครับ"
"นี่นายจะหาเรื่องฉันรึไง!!"
"คุณนั่นแหละ"
"นี่หยุดได้แล้ว ฉันจะไม่พุดเป็นครั้งที่สามแล้วนะ!"
"ก็ได้/ครับ"ให้มันได้อย่างนี่สิ 
"เหม่ๆ ครึกครืนกันจังเลยนะ ขอร่วมวงด้วยสิ^^" เฮือก!! เสียงนี่มัน นายปีศาจชัดๆเลย
"เอ๋!! ไมโค อยู่นี่ด้วยเหรอ"
"นั่นสิครับ"
"คือว่าผมมาเอาเอกสารที่ห้องประชุมใหญ่ เลยได้ยินเสียงพวกคุณมาจากที่นี่นะครับ เลยตามมาดู"
"เสียงพวกเราดังขนาดนั่นเลยเหรอ น่าอายจัง"
"คุณพึ่งรู้เหรอครับ--"
"นายก็เหมือนกันนั่นแหละ"
"555 พวกคุณสองคนนี่เหมือนคู่รักกันเลยนะ ใช้ไม คีโอ^^" อะไรของนาย ฉันเกี่ยวอะไรด้วยหาาาาาา --****
"ไม่นะ!!/ไม่ใช้ครับ"
"ยิ่งดูยิ่งเหมือนจริงๆนะครับ ผมอยากมีแบบนี้บ้างจัง^^ คีโอคิดเหมือนผมรึเปล่าว"อาราย ของง นายยย อย่าเอาฉันเข้าไปยุ่งกับเรื่องแบบนี่นะะะะ แต่ มนก็เหมือนจริงๆอย่างที่นายไมโคว่านั่นแหละ
เฮ้ย!! ไม่ๆ มันต้องเอาเรื่องแบบนี่มาป่าวหัวเราแน่ ค่อยตามไม่ได้เด็ดขาด++
"เออ คีโอ ทำไมทำหน้าแบบนั่นละ เหมือนขยะขแยงฉันเลย T T "
"นั่นสิครับ คีโอ เงียบมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้วนะครับ T T"
"คีโอ ต้องเกรียจฉันแล้วแน่เลย ฮื้อๆ" เฮ้ ไม่ใช้แบบนั่นนะ ฉันทำหน้าใสนายไมดคต่างหาก
"คงรวมถึงผมด้วยสินะครับ T T " ทั่งสองคนเดินคอตกออกไปจากดาดฟ้า
"เฮ้..... มันไม่ใช่แบบนั้นนะ ลอก่อนสิ"ต้องตามไปบอกให้รู้เรื่อง
"ทำให้เพื่อนเสียให้แบบนี่ ไม่เย็นชาไปหน่อยเหรอ^^"
"นี่นาย เป็นเพราะนายนั่นแหละ ถ้านายไม่มาพูดแบบนั่นก็ไม่เกิดเรื่องนี่หรอก"
"อะไรเนีย นอกจากจะเย็นชาแล้ว ยังชอบใส่ร้สยคนอื่นอีกเหรอ"
"ฉันพูดความจริงถ้านายไม่มาถามแบบนั้นกับฉัน ฉันก็ไม่ทำหน้าแบบนี่นหรอก!!"
"อะไรครับ ผมแค่คิดว่าเขาทั่งสองเหมาะกัน เลยอยากจะฟังความคิดเห็นของนายเท่านั่น ก็นายอยู่กัยสองคนนั่ตลอดนี่หนา จะมาโทษฉันไม่ได้นะ""นายมัน ปีศาจชัดๆ!!"
"^^ "
"คุยกับนายเสียเวลาเปล่า"ฝากไว้ก่อนเถอะ
"เดี่ยวสิ จะรีบไปใหน ผมยังอยากอยู่กับคุณนะ"
"นี่ปล่อยมือฉันเดี่ยวนี่!!"
"ไม่ เรามีเรื่องต้องคุยกันอยู่"
"ฉันจะไป ปล่อย!!"
"ไม่!!"อะ อะไรนะ ทำไมต้องขึ้นเสียงด้วย แถมยังทำหน้าจริงจังแบบนั่น ต้องการอะไรกันแน่
"....ล้อเล่นน่าาา นี่ตกใจเหรอ 555"
"นะ นาย หลอกฉันเหรอ"หน่อยแหนะ ฉันโคดตกใจเลยนะ--***
"ปล่อย"
"ไม่"
จากนั่นนายไมโคก็คึงฉันเข้าไปก่อนโดยที่ กอดจากด้านหลังซึ้งมันทำให้ฉันตกใจจนทำอะไรไม่ถูก
สัมผัสของเขาทำให้ฉันรู้สึกคุนเคยกับมันมากเหมือนมัเคยเกิดขึ้มมาก่อนหน้านี่แล้ว ทำไนะ ฉันถึงรู้สึกแบบนี่ มันไม่เคนเกิดขึ้นกลับฉันเลย ฉันจะทำยังไงต่อไปดีละเนียย
"ปะ ปล่อยฉันได้แล้ว ฉันขนลุก"
"ไม่ ขออยู่แบบนี่อีกซักพักนะ" ทำไมต้องทำเสียงอ้อนแบบนี่ด้วยยย-0-
"แต่ฉันเมื้อนะ ถ้าจะให้ยืนแบบนี้ต่อไปนะ"
"งั้น เรามานอนกัน^^"
"ฮะ เฮ้ย!!!"
ทุกอย่างเกิดอย่างรวดเร็ว นายนี่ต้องเป็นเซียนด้านนี่ชัวเลย เผลอนิดเดียว นายไมโคก็ฉุดฉันให้นั่งลงและเอาหัวมาหนุนตักฉันน!! นายนี่คิดอะไรอยู่เนีย
"นี่นายไมโค ลุกขึ้นเดี่ยวนี่"
"หน่า ก็ยืนแล้วเมื้อไม่ใช้เหรอ ทำแบบนี่จะได้ไม่ต้องเทื้อไง^^ ดีไม"
"ไม่ ลุกขึ้นมา"
"....zZz"
"นี่ๆ เฮ้!!"
"หลับแล้วเหรอ ให้ตายสิ ทำไมฉันต้องมาอยู่สภาพนี่ด้วย"
"....zZz"  
-- ช่างเถอะ เฮ้อ
ทางกลับ 
สุดท้ายก็ฉันก็ต้องโดดเรียนไปชั่วโมงหนึ่ง ก็ฉันดันเผลอหลับไปด้วยนะสิ T T แถมขาก็ชาไปหมดเลย ไม่น่าเลยฉัน ไม่น่าเลย 
"ทำไมต้องทำหน้าเหมือนจะตายละ แค่โดดชั่วโมงเดียวเอง"
"ชั่งโมงเดียว มันทำให้ฉันเรียนไม่รู้เรื่องได้นะ!!"
"ก็นายเรียนเก่งอยู้แล้วนิ อ่านหนังสือเองก็รู้เรื่อง^^"
"ให้ตายสิ ฉันไปก่อนละ"
"เฮ้ย ลอเดี่ยวสิ ลอฉันด้วย"
"อย่าเสียงดังได้ไม!!"
"555"
"เฮ้ย ระวัง!!"
โครม!!
"โอ้ย!! อะไรเนีย"
"ขอโทษนะครับ เป็นอะไรรึเปล่า???"
"มะ ไม่เป็นไร"เสียงทุ่มจังเลย ขอมองหน้าหน่อบสิ
"คีโด!! นายใช้ไม"
"อะ อื้ม ฉันชื่อคีโอ"
"ในที่สุด ฉันก็เจอนาย^^"
"???"นายนี่เป็นใครอะ ฉันว่าฉันไม่เคยรู้จักนะ แล้วทำไมต้องทำเหมือนเราไม่ได้เจอกันนานนั่นแหละ???
ซ้วบ!! 
เอ๋ ทะ ทำไมต้องมาก่อดฉันด้วย!!! ปล่อยนะ 
"เฮ้ คีโอ เป็นอะไรรึเปล่าว เดินไม่ดูทางก็เป็นแบบนี่แหละ"
"....00" คือว่าตอนนี่ฉันกับไอ้คนที่ใหนไม่รู้มากอดอยู่และทำไมไอ้นี่ต้องตามมาด้วยวะ -0-
"นี่นายคนนั่นนะ ปล่อยเดี่ยวนี"พูดเสร็จก็ตรงเข้ามาฉุดฉันให้หลุดจากตาคนที่ไม่รู้จักนี่ ได้แค่ครั้งเดียว แรงเยอะจริงๆ--
"นายเป็น คะ"
"นาย ไมโค"เอ๋ คนรู้จักหรอ 
"นาย พีเรีย!!"
"ไม่เจอกันนานนะ"
"ไปเถอะคีโอ อย่ายุ่งกับมัน"
"เดี่ยวสิ นายจะพาฉันไปใหน"
"ห้ามนายไปยุ่งกับไอ้หมอนั่นเด็ดขาด เข้าใจใม!!!!!!"เอ๋???
"ทำไมละ"
"......"
แรงที่บีบมือฉันอยู่ในขนะนี่เป็นสัญญาณว่า ต้องมีเรื่องอะไรแน่นอน และมันคงจะเกิดขึ้นเร็วๆนี่....