คณะนักสืบกิสบอน ไม่มีอะไรที่ไขไม่ได้

          เช้าวันพฤหัสบดี กิสบอนตื่นแต่เช้าตรู่ เขาจัดแจงล้างหน้าแปรงฟัน แต่งตัวเรียบร้อยและลงมาจากชั้นบน หยิบเสื้อโค้ทและหมวกทรงสูง จัดแจงใส่มันและสวมถุงมือ เขาตบที่ไปกระเป๋าเสื้อโค้ทเพื่อให้แน่ใจว่าเขาหยิบขวดโหลใส่มาแล้ว เขาเปิดประตูออกจากสำนักงาน แดดอ่อนๆยามเช้าสาดใส่หน้าเขา เขาหยีตาเล็กน้อย วันนี้อากาศดี คงไม่จำเป็นต้องรีบร้อน เขาเลือกที่จะเดินไปโบสถ์แทนขึ้นรถม้ารับจ้าง มันห่างแค่ไม่กี่ช่วงตึก และเขาก็อยากสูดอากาศดีๆยามเช้าที่เขามักจะไม่เจอมันบ่อยเต็มปอด เขาเดินไปเรื่อยเปื่อย เมื่อเดินไปสักพักก็ถึงโบสถ์เซ็นท์พอล เขาหยุดอยู่ที่หน้าโบสถ์ ก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ และเดินเข้าไป มันเป็นอย่างที่เขาคิด เขามาแต่เช้าตรู่ ผู้คนยังไม่ค่อยจะเข้าโบสถ์ เขาแสร้งทำหน้าเศร้า นั่งอยู่ที่ม้านั่งและทำเป็นสวดอ้อนวอดต่อพระเจ้า บาทหลวงเดินมาพอดี เขาลุกออกมา แสร้งร้องไห้และโผเข้ากอดบาทหลวง

     "หลวงพ่อ ลูกจะทำไงดี ลูกมืดมนเหลือเกิน"

กิสบอนแสร้งทรุดลงกับพื้น ทำให้บาทหลวงตกอก ตกใจ พยุงกิสบอนนั่งลงที่ม้านั่ง

     "เป็นอะไรรึป่าว มีเรื่องทุกข์ใจอะไรเหรอลูก"

     "ลูกชายผมไม่สบาย คงเป็นเพราะอาถรรพ์คุณนายเอ็ดน่าเป็นแน่ครับหลวงพ่อ"

หลวงพ่อทำหน้ากระอักกระอ่วน แต่ก็นั่งปลอบใจกิสบอนอยู่ไม่ห่าง

     "คง..ไม่มีอะไรหรอกลูกเอ้ย อย่าเศร้าไปเลย ลูกเจ้าคงแค่ไม่สบาย"

กิสบอนหันหน้ามองบาทหลวง น้ำตาเอ่อคลอ

     "ท่านใช่บาทหลวงคนที่ทำพิธีให้คุณนายเอ็ดน่าใช่มั้ย?"

     "ชะ..ใช่ ทำไมรึลูก?"

กิสบอนยิ้มมุมปาก ก่อนจะหยิบขวดโหลออกมา

     "ถ้าอย่างนั้น ท่านคงพอจะมอบน้ำมนต์ให้ลูกได้ ลูกจะได้ไปให้ลูกชายกิน"

เขายื่นให้บาทหลวง บาทหลวงรับมันมา ก่อนจะไปรินเอาน้ำมนต์ที่อยู่ตรงอ่างหน้าพระแม่มารี

     "เอาไปให้ลูกเจ้าเถอะ"

บาทหลวงยื่นให้ เขารับมันมาก่อนกล่าวขอบคุณอยู่หลายครั้ง เขาเดินออกมาจากโบสถ์ เช็ดน้ำตาจอมปลอมนั่นออก เขาหยิบขวดโหลที่เต็มไปด้วยน้ำมนต์ดู ก่อนจะหยิบมันใส่กระเป๋าเสื้อโค้ทและเดินกลับสำนักงาน ทันทีที่เขากลับมาจากสำนักงาน เขาหยิบขวดโหลวางไว้ที่โต๊ะ ถอดเสื้อคลุมและหมวกออก เขาเริ่มเอาผงถ่านและแปรงปัดมาปัดที่ขวดโหล มีลายนิ้วมืออย่างที่เขาหวังให้เป็นอย่างนั้น เขาบรรจงพิมพ์ลายมันออกมาและเทียบกับลายนิ้วมีปริศนาที่มีอยู่ในกระดาษที่พับเป็นรูปดาว เขาลองเปรียบเทียบนิ้วโป้ง นิ้วชี้และนิ้วกลาง เขาแสยะยิ้ม ก่อนจะให้ลูธ่าโทรเรียกวิลเลียมและชาลีมา เขานอนรออยู่ที่โซฟาสักพักใหญ่ ทั้งสองก็เข้ามายังสำนักงาน

     "แปลกแหะ กิสบอนตื่นเช้าตรู่"

ชาลีถอดเสื้อโค้ทให้ลูธ่าเก็บ และเดินมานั่งที่โซฟา วิลเลียมเดินตามมาติดๆ

     "มีเรื่องต้องทำนิดหน่อยน่ะ เลยตื่นเช้า ว่าแต่นายเถอะที่ฉันให้ไปสืบว่าไงมั่ง"

วิลเลียมนั่งลงข้างๆชาลี

     "ก็ตรงกับที่นายสงสัย ผู้ดีตกอับชัดๆ ตั้งแต่รุ่นสามีคุณนายเอ็ดน่าแล้วล่ะ  ที่เขาใช้เงินอย่างกับเบี้ยปรนเปรอผู้หญิงที่เขาต้องการ และก็ชาร์ลด้วย ลือกันทั่วในวงสังคมขุนนางเลยล่ะ ถ้าฉันเป็นเอ็ดน่ากับแมรี่คงอกแตกตายแล้วล่ะ"

     "มิน่าล่ะ ถ้าเกิดหญิงปริศนาทั้งสองคนต้องการจะเรียกค่าไถ่ คงเป็นไปได้ยากเพราะใครๆก็รู้แล้วนิ่ว่าบ้านพรินสตันมันเป็นพวกผู้ดีตกอับ?"

กิสบอนขมวดคิ้ว ใช้ความคิด

     "'งั้น..จะทำไปเพื่ออะไร"

ชาลีนั่งซับเหงื่อและมองไปที่กิสบอน ที่ยังนอนอยู่บนโซฟา เบายิ้ม ก่อนจะลุกขึ้นนั่ง

     "งั้นเราไปถามผู้สมรู้ร่วมคิดดีกว่า คงต้องยืมห้องสอบสวนแล้วล่ะชาลี"

     "ให้ตายเถอะ ฉันเกลียดการสอบสวนสะจริง มันเหมือนเกมไล่จับผิดชะมัด แล้วฉันต้องสอบสวนใครล่ะ?" 

     "พูดไปพวกนายคงไม่เชื่อ"

     "แล้วใครล่ะ?"

วิลเลียมและชาลีเผลอพูดพร้อมกัน เพราะพวกเขาอยากรู้ความคืบหน้าจนแทบจะทนไม่ไหวแล้ว

     "บาทหลวงที่ทำพิธีในงานศพนั่นแหละ ฉันเจอลายนิ้วมือเขาในกระดาษ แปลกใจมั้ยล่ะ"

วิลเลียมและชาลีทำหน้าอึ้งไปตามๆกัน เขาแทบไม่เชื่อด้วยซ้ำว่าผู้ที่อยู่ตามครรลอง ครองธรรม อย่างบาทหลวง ผู้ที่รับใช้พระเจ้า จะเป็นคนทำ

     "ขะ..เขา คงหยิบตอนที่เห็นมันมั้ง"

ชาลีแทบไม่เชื่อ แต่กิสบอนทำหน้าเคร่งขรึม เขาคงไม่โกหกแบบนี้แน่

     "แต่ไลอาเป็นคนเจอคนแรก ทุกคนหนีออกมานอกโบสถ์รวมทั้งบาทหลวงด้วย ไม่มีทางที่เขาจะเป็นคนหยิบคนแรกได้หรอก "

ชาลีหยิบนาฬิกาออกมาดู ได้เวลาที่เขาต้องไปทำงานแล้ว เขาลุกขึ้นหยิบโค้ทมาสวมเงียบๆ เขาเปิดประตูออก ก่อนเขาจะไปเขาหันกลับมามองทั้งวิลเลียมและกิสโบ

     "แล้วฉันจะเขียนหมายเรียกตัวให้"

กิสบอนพยักหน้า และชาลีก็เดินออกไป

                                                จบตอนที่9