โอปปาติกะ อสูรสังหาร

                    วิกาลคล้อยดึก ถนนทุกสายยามนี้  ไร้ซึ่งผู้คนสัญจรไปมา แตกต่างจากช่วงหัวค่ำยิ่งนัก เมฆฝนยามราตรีคล้อยกับจะก่อตัวแล้ว เสียงฟ้าร้องดังมาแต่ไกล ลมเย็นพัดผ่าน มาแต่ไกล บรรยากาศในช่วงเวลาแบบนี้ ยิ่งทำให้ ผู้คนที่สัญจรไปมายิ่งอยากกลับ นิวาสสถานของตน โดยเร็วเพื่อจะหลีกลี้การเผชิญ กับฝนกลุ่มใหญ่ที่จะเทลงมาเวลาไม่ช้านี้

 

                     ในตรอกร้างข้างตึกหลังเก่าที่ถูกปล่อยร้างมาช้านาน  พลันมีเสียง ๆ หนึ่งดังขึ้นอย่างราบเรียบเป็นเสียงสนทนาของผู้คนสองคนฟังจากน้ำเสียงทั้งสองก็ พอจะแยกแยะ ตัวบุคคลได้อยู่หลายส่วน จากถ้อยคำน้ำเสียงที่กล่าวมา จะเห็นได้ว่ามีหนึ่งชายหนุ่มและอีกหนึ่ง ชายชรา สนทนาในมุมมืดข้างตึกหาได้ เป็นที่สะดุดตาของผู้คนไม่

 

                    “ ท่านติดตามเรามาเนิ่นนานเท่าใดแล้ว ” เสียงชายหนุ่มกล่าววาจาด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

 

                    “ ช่างเป็นช่วงเวลาเนินนาน สมกับที่เจ้ากล่าวมาจริง ๆ นานเสียจนข้าเองกแทบจะลืมเลือนช่วงเวลานั้นไปสิ้น  ”

เสียงชองชายชรากล่าวด้วย น้ำเสียงราบเรียบเช่นกันพร้อมกับเสียงฟ้าร้องคำรามมาแต่ไกล

 

                     “ ท่านตามเรามาเพียงเพื่อจุดประสงค์นั้นจริง ๆ ”

 

                     “ เป็นเช่นนั้นจริง ” ชายชรากล่าวสวนคำ

 

                     “ ท่านก็รู้ว่าเรามิอาจมีวันนั้นได้ ”

 

                     “ ข้ารู้และข้าเห็น ตลอดช่วงเวลาที่ผ่านมาช่างยาวนานเหลือเกิน แต่ทว่าวันนี้ข้าไม่ได้มาเพื่อเจ้า แต่ข้ามิอาจมิตามเจ้าไปเช่นนี้ เพราะว่า… ”

 

                    เสียงของชายชราพลันเงียบหายไป พร้อมกับเสียง ๆ หนึ่งดังขึ้นทำลายความเงียบสงัดไปเสียงของวัตถุบางอย่างล่วงหล่นลงบนพื้นดังโครมใหญ่ เป็นลังไม้ใบหนึ่ง

 

                     “ ผู้ใด ” เสียงของชายหนุ่มตวาด ออกไป พร้อมกับหันหน้ามาทางต้นเสียงนั้นทันที

 

                     ภาพที่ปรากฏเป็นเด็กหนุ่ม รุ่นกระทงคนหนึ่ง ยืนตัวสั่น เทิ้มด้วยความตกใจ กลัว กล่าววาจาด้วยท่าทางตกใจกลัวอย่างสุดขีด พร้อมกับกล่าวขอโทษ ยกมือทั้งสองขึ้นไหว้ ก้มหน้า หลับตา นั่งกับพื้น กล่าวคำขอโทษยกใหญ่

 

                     “ ขอ ๆ โทษด้วยครับผมไม่มีเจตนาแอบฟัง ผมแค่เขามาปลดเบาเท่านั้น มิมีเจตนาจริง ๆ อย่าทำอะไรผมเลย ” เสียงหนุ่มน้อยกล่าวด้วยท่าที ติดขัดด้วยความกลัวสุดขีด

 

                     “ เจ้ามาเพื่อจุดประสงค์ใด ที่นี้ไม่มีกิจของเจ้าไสหัวไป  ” ชายหนุ่มตวาดออกไป

 

                     “ ครับ ๆ ผมจะรีบไปเดี่ยวนี้ครับ  ๆ  ” เด็กหนุ่มรนรานลุกขึ้นหมายจากไป

 

                    ในขณะที่เด็กหนุ่มกำลังหันกายจากไปอย่างรวดเร็วทำให้ เด็กหนุ่มคนนั้นชนกับอะไรบ้างอย่าง ร่างหงายหลังลงกองกับพื้นอีกครั้ง จากแรงประทะทำให้ศีรษะของเขารู้สึกมึนงง อย่างบอกไม่ถูกเหมือนกับเขาวิ่งชนกำแพงก็มิปาน  ในขณะที่เขากำลังขยับกายหมายลุกขึ้นอีกครั้ง ร่างของเขาก็ถูกฉุดขึ้นอย่างรวดเร็ว เมื่อมีมือข้างหนึ่ง บีบคอของเขาไว้ ชูขึ้นไปบนอากาศ ยกร่างของเขาลอยขึ้นไป  มือข้างนั้นบีบลำคอของเด็กหนุ่มไว้แน่น ทำให้เด็กหนุ่มหายใจไม่ออกส่งเสียง ในลำคอตลอดเวลา

 

                    เด็กหนุ่มใช้สายตามองผ่านความมืดของแสงสลัวของไปด้านข้างตึงทำให้พอสังเกตได้ว่ามีคนผู้หนึ่งกำลังเค้นลำคอเขาอยู่พร้อมกับมี ชายสองคนยืนอยู่ด้านข้าง ยืนนิ่งมิกล่าววาจา ในขณะนี้ความรู้สึกของเขารู้สึกกลัวอย่างจับใจและการหายใจของเข้ารู้สึกลำบากยิ่ง หายใจแทบไม่ออกจากนั้นได้ยินเสียงคนที่เค้นลำคอเขาอยู่กล่าวว่า

 

                    “ จะรีบไปไหนเจ้าหนุ่ม เมื่อเห็นพวกข้าแล้วก็ไปไม่ได้เด็ดขาด ”

 

                     พอกล่าวจบชายผู้นั้นถึงกับใช้อาวุธคมวาวในมืออีกข้างแทงหน้าอกของเด็กหนุ่มคนนั้นทะลุออกกลางหลัง โลหิต แตกกระจายดั่งห่าฝนโลหิตไหลนองไปทั่วบริเวณเด็กหนุ่มผู้นั้นถึงกลับเสียชีวิต ไปในลักษณะนี้ แม้แต่ตัวของเขาเองยังมิอาจเชื่อว่าเขาจะมีจุดจบที่น่าสลดเช่นนี้ในตาของเด็กหนุ่มเหม่อลอย ออกไปช้า ๆ ล่องลอย คลายหมอกเบาบางสายหนึ่ง พร่ามัวลงช้า ๆ จน มืดสนิทไป

 

                    จากนั้นมันสะบัดร่างของเด็กหนุ่มผู้นั้น ลงกับพื้นเสียงดัง ทึบ ใหญ่ หันมากล่าววาจากับ ชายหนุ่มเบื้องหน้า

 

                    “ ท่านเองหรือผู้เป็นตำนาน แห่ง ชาวโอปะ ” กล่าวจบร่างของมันพลันหายวับไปต่อหน้าเหลือไว้เพียงสหายร่วมทางของมันทั้งสองยืนหยัดนิ่งมิกล่าววาจา ด้านข้างคล้ายกับหุ่น ศิลาตั้งไว้มิปาน

 

                    ร่างของมันพอกล่าวจบ หายวับไปกับตาพร้อมกับเบื้องหน้าของชายหนุ่มพลันปรากฏร่างของมันอีกครั้ง แต่คราวนี้ในมือของมันพลันเพิ่มอาวุธสีเงินวาว คล้ายมีดเล่มหนึ่ง ตวัดขึ้นอย่างหนักหน่วงรุนแรง

 

                    เสียง คมมีด กรีดผ่าน ทรวงอกของชายหนุ่ม เป็นแผลยาวใหญ่ เลือดสาดกระจาย พร้อมกับร่างของชายหนุ่มเซ ถลา ด้วยแรงประทะหมุนคว้าง กระแทกกล่องไม้ด้านหลังเสียงดังสนั่น หวั่นไหว

 

                    เงาร่างสูงใหญ่ร่างนั้นของมันยังยืนหยัดกับที่ ในมือถือมีดสั้นเงาวาว ชี้เฉียงลงพื้นปล่อยให้โลหิตหยดลงสู่พื้น เสียงดัง ติง ๆ

 

                    “ นี้หรือ ตำนาน  ที่ท่านศดิสกล่าวถึง คนที่เหล่าสัมภเวสีปะติกะ หวั่นเกรงที่สุด ตายในดาบเดียว เช่นนี้คำกล่าวอ้างออกจะเกินจริงๆ ไปหน่อย แล้ว    ”

 

                    “ ตูม “

                    เสียงกึกก้องกัมปนาทปานฟ้าร้อง เศษกองไม้ปลิวว่อน ฝุ่นฟุ้งกระจายโดยรอบเงาร่างสีดำ ค่อย ๆ ยืนขึ้นอย่างช้า ๆ โลหิตไหลหลั่งท่วมกาย ทะลักออกทางบาดแผลดั่ง ทำนบแตก แต่ร่างของคนผู้นั้นกลับไม่สะทกสะท้านอันใดถึงกับไม่มีทีท่าตกใจ แม้แต่น้อยราวกับว่าบาดแผลฉกรรจ์นั้นไม่ได้เกิดกับตัวเองก็มิปาน  ยังคงยืนหยัดมั่น สาดประกายสายตาอำมหิตมายัง ชายเบื้องหน้าผู้ยืนถือมีด ฉงนต่อภาพเหตุการณ์เบื้องหน้านั้นเอง

 

                    “ ฝีมือ ใช้ได้ ความสามารถของเจ้าคือ ผ่านอากาศธาตุในชั่วพริบตา ถือว่าน่าสนใจยิ่ง นานมาแล้วสิที่ข้าไม่เคยเจอสัมภเวสีตนใดที่มีความสามารถเช่นเจ้า ”

 

                    ชายหนุ่มกล่าววาจาด้วยท่าทีปลอดโปร่ง พร้อมกับสืบเท้าก้าวเข้าหาชายเบื้องหน้าอย่างช้า ๆ  พร้อมบาดแผลคมมีดที่แทบจะทำให้ร่างของเขาขาดเป็นสองท่อนค่อย ๆ สมานตัวเองกลับคืนสู่สภาพเดิมช้า ๆ

 

                    “  เจ้าเป็นอมตะ ” ชายผู้ถือมีด กล่าววาจาพร้อมกับสำเร็จ ขึ้นลงไปมาบนร่างของชายหนุ่มที่กำลังเดินมาเที่ยวหนึ่งจากนั้นกล่าววาจาสืบต่อว่า

 

                    “ แบบนี้แสดงว่าอาวุธชนิดใดคงไม่สามารถฆ่าเจ้าได้ ตำนานที่กล่าวไว้มิแปลกปลอมเลยจริง ๆ  ”

 

                    “ มีคนกล่าวเช่นนั้นจริง ในอดีตกาลนานมาแล้วแต่พวกที่กล่าวมาล้วนแล้วแต่ไปผุดเกิดในนรกภูมิทั้งสิ้น   ”

 

                    “ เป็นเช่นนั้นจริง ”

 

                    “ มิเคยแปลกปลอมมาก่อน ”

 

                    ทั้งคู่กล่าวคำสนทนากันอย่างปลอดโปร่ง ราวกับสหายพึงกล่าววาจาต่อกัน เมื่อพบหน้า มิมีท่าทีว่าจะเข่นฆ่ากันให้เห็นเมื่อครั้งตอนแรก ที่ผ่านมา ทันใดนั้นเอง ชายผู้ถือมีด พลันลงมือด้วยความรวดเร็ว พุ่งกายหายวับไปเบื้องหน้า

 

                    ในยามวิกาลเช่นนี้ แสงส่องจากถนนพอให้เห็นพื้นที่ทั่วบริเวณ ร่ำไร มิชัดตา การลงมืออย่างรวดเร็วของมันย่อมเกิดผลเสียต่อชายหนุ่ม เนื่องจากเป็นพื้นที่อับแสง แต่ร่างของเขายังคงยืนหยัดนิ่งมิเคลื่อนไหว มิแต่สายตาของเขาเท่านั้นที่กรอกกลิ้งไปมาซ้ายขวา

 

                    ทันใดนั้นเขาเอี่ยวตัวไปด้านขวา เงาร่างสีดำ ก็ปรากฏเบื้องหลังของเขาในช่วงวินาทีเป็นตาย คมวาวของมีดสั้นพุ่งผ่านร่างของเขาไปเบื้องหน้าอย่างฉิวเฉียด

 

                    จากนั้นเขาสอดมือไปในว่างเอวล่วงเอาของสิ่งหนึ่งกำไว้ในมือแนบแน่น พุ่งสวนขึ้นไปด้านบนอย่างรวดเร็ว

 

                    เสียงดัง ฉึก ห่าโลหิต สาดกระจายดั่งสายฝน เมื่อวัตถุแหล่มคมในมือของเขาแท่งถลุงคอหอยของคู่ต่อสู้ทะลุท้ายทอย ลงไปนอนดิ้นพรานกับพื้น ปวดแสบปวดร้อน  แต่ที่น่าแปลกคือ บาดแผลที่ลำคอหามีโลหิตไหลหลั่งออกมาไม่มีแต่กลุ่มควันสีดำพวยพุ่งออกมาราว ควันไฟสีดำ

 

                    ร่างของมันนอนเกือกกลิ้งกับพื้น บนใบหน้าแสดงท่าทางปั้นยาก บูดเบี้ยวเสียรูป  ค่อย ๆ กายเป็นกลุ่มควันสลายไปอย่าง ช้า ๆ ส่งเสียงกล่าววาจาว่า

 

                    “ ลูกศรปาติโมกข์  ที่แท้อยู่ในกำมือเจ้านี้เอง อาวุธ ที่ฆ่าพวกเราเหล่าสัมภเวสีปาติกะ เจ้า ๆ ๆ … ”

 

                    มิทันกล่าวจบร่างของมัน ก็สลายเป้นกลุ่มควันสีดำล่องลอยขึ้นฟ้าหายลับไปเหลือไว้เพียงมีดสั้นเล่มนั้นที่สะท้อนแสงแวววาวในที่มืดเล่มนั้นเอง

 

                    จากนั้น ผู้ร่วมทางของมันทั้งสอง พอเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ต่างมิรู้สึกสะทกสะท้อนต่อเหตุการณ์เบื้องหน้ายังคงยืนแนวนิ่งเช่นเดิม มิกล่าววาจาอันใด ต่อการจากไปของเพื่อนร่วมทางของของพวกมัน

 

                    ชายหนุ่มเก็บลูกศรปาติโมกข์   จากนั้นเดินไปยังร่างของเด็กหนุ่มที่นอนตายกับพื้น ในแววตาของเขามิทราบว่าสะท้อนความรู้สึกใดต่อร่างที่จมโลหิตเบื้องหน้า หรือว่าเขาตอนนี้ได้คิดว่า ช่วงเวลาที่ผ่านมาอันยาวนานไม่ทราบว่าเขาเองได้เผชิญกับการสูญเสีย มากมายพบเจอ โลหิตมากน้อยเพียงใด ความรู้สึกของเขาตอนนี้ยากที่จะบ่งบอกบรรยายได้

 

                    ทันใดนั้นเองร่างของเด็กหนุ่มคลายกับขยับคร่าหนึ่ง ร่างสะท้อน สั่นกายเบา ๆ หากมิเพ่งพิจารณาอย่างดียากที่จะสังเกตได้

 

                    ชายหนุ่มประคองร่างของเด็กหนุ่มนั้นไว้ ตบใบหน้าเด็กหนุ่มเบา ๆ เพื่อเรียกสติ ของเขาคืนมา

 

                    ทันใดนั้นเอง เด็กหนุ่มค่อย ๆ ลืมตาขึ้น คลายตื่น คลายสลบไป ปากเพ้อกล่าววาจา เบา ๆ ว่า

 

                “ ข้าไม่ได้ตั้งใจแอบฟังท่านทั้งสองสนทนากัน ค่าเพียงแค่ มาปลดทุกข์เบาเท่านั้นเอง ”

 

                    จากนั้น กระอักโลหิตออกมาคำใหญ่ คอพับไปด้านข้าง สิ้นลมหายใจไป

 

                ทันใดนั้นเอง ชายหนุ่มพลันลงมือด้วยความรวดเร็ว ล้วง ลูกศรปาติโมกข์  ออกมาแทงไปยังหัวใจของเด็กหนุ่มผู้นั้น พร้อมกับเสียงตะโกนฝ่าความมืดออกมาพร้อมกับเงาร่างสีดำ ใต้ผ้าคลุมสีแดง โผล่ออกมา อย่างรวดเร็ว

 

                “ โฆสน เจ้าทำเช่นนั้นไม่ได้ ดวงวิญญาณของมันจะมิได้ผุดเกิด ”

 

                ชายหนุ่มผู้นี้แท้จริงมีนามว่า โฆสน จากคำเรียกขานของผู้มาจากเงามืด มิทันสิ้นเสียงเยือกเย็นนั้นเขาก็ถอนลูกศรปาติโมกข์  ออกจากร่างของเด็กหนุ่มผู้นั้น แสงสว่างจ้าพลันผุดขึ้นมา แล้วร่างของเด็กหนุ่มผู้นั้นก่อมอดไหม้ด้วยแสงแห่งเพลิงที่ลุกขึ้นมา

 

                แสงจากเปลวไฟนั้นเกิดขึ้นมาชั่วประเดี๋ยวก็ดับไป ร่าง ๆ หนึ่งก็ ผลุง บังเกิดขึ้นมาแท่นอย่างรวดเร็ว

 

                ร่าง ๆ นั้น ค่อย ๆ ยืนหยัดทรงกายขึ้น ร่างกายล้วนปราศจากอาภรณ์ใด ๆ ค่อย ๆ ขยับกายสำรวจตัวเองไปมาหลายรอบจากนั้นค่อย ๆ หันกายมายัง โฆสน ที่ยืนห่างออกไปจ้องมองการแปรเปลี่ยนที่เกิดขึ้นเบื้องหน้าตลอดเวลา

 

                ร่างนั้นก้าวออกมาจากมุมมืด ค่อย ๆ ชัดตาขึ้นปรากฏเป็นร่างของเด็กหนุ่มเมื่อครู่ด้วยความฉงนสงสัยมันจึงกล่าวกับชายเบื้องหน้ามัน ว่า

 

                  “ นี้มันเกิดอะไรขึ้นกับข้า ท่าน ๆ ทำอะไรกับข้า ”

 

                โฆสน ยังคงจ้องมองดูร่างของเด็กหนุ่มผู้นั้นแล้วกล่าววาจาว่า

 

                “  ที่นี้ไม่มีเรื่องของท่านแล้ว ท่านยมทูต จงนำวิญญาณของทั้งสองที่ เจ้าสัมภเวสีปาติกะตนนั้นได้ ฆ่าพวกเขานำกลับไปเถิด เด็กหนุ่มผู้นี้ หลุดพ้นจากอำนาจของท่านที่จะ ควบคุมได้แล้ว ”

 

                “  โฆสน เจ้าใช้ลูกศรปาติโมกข์  สร้างโอปปาติกะตนใหม่ขึ้น เจ้าทำให้ความสมดุล แปรผัน สร้างปัญหาใหญ่ในภายหน้าเจ้าก็รู้ดี มิใช่หรือ”เสียงของชายผ้าคลุมสีแดง พร้อมกับเชือกคล้อง ดวงวิญญาณทั้งสองดวง อยู่ด้านหลังกล่าววาจาเป็นเชิงเตือนสติต่อการกระทำของโฆสน 

 

                แท้จริงแล้วดวงวิญญาณที่ติดตามชายผู้ใช้มีดสั้นเล่มนั้นคือดวงวิญญาณของผู้ที่ถูกมันฆ่าตาย ก่อนหน้าหากมนุษย์คนใดถูกฆ่าโดยพวกสัมภเวสีปาติกะ วิญญาณจะถูกผูกกับสัมภเวสีตนนั้นมิไปผุดเกิด และจะถูกสัมภเวสีตนนั้นกลืนกินเป็นพลังงานต่อไปเมื่อสิ้นใจครบ  13 โมง

 

                “ ข้าเชื่อว่าเด็กหนุ่มผู้นี้ มีความสามารถพิเศษไม่ธรรมดา ”

 

                “ เจ้ารู้ได้อย่างไร บาปและกรรมของมันถูกเจ้าทำลายสิ้น เจ้าทำให้มันแม้แต่ขึ้นสวรรค์ลงนรก ก็มิได้ มีเพียงหนทางดับสูญเท่านั้นที่รอมันเบื้องหน้าหรือเจ้ามิกลัว ผลที่จะตามมา ”

 

                เด็กหนุ่มพอฟัง ยิ่งรู้สึกสงสัยใจยิ่งนักต่อเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับตน กล่าววาจาสอบถามไปว่า

 

                “ นี้ข้า เป็นตัวอะไรกันแน่ ทำไมข้าถึงยังไม่ตาย แล้ว ๆ ข้าจะต้องทำยังไง ”

 

                โฆสน หันกายมายังเด็กหนุ่มที่ยืนอยู่เบื้องหน้ากล่าววาจา ราบเรียบ ในดวงตาแฝงแววมุ่งมันอย่างเปี่ยมล้นว่า

 

                “ เจ้าเชื่อเรื่องในภพหน้าหรือไม่ ”