We will go together...

"นี่ ในที่สุดเราก็มาทันคาบเเรกเน๊อะเหนื่อยสุดๆไปเลยอ่ะ"ตอนนี้หัวใจฉันวายตายได้เลยนะเนี่ย
"อ่าว ก็เธออยากตื่นสายเองไม่ใช่เหรอ"อ่ามันก็จริงนะ
"เเต่เธอดูสภาพเธอก่อนสิ"ฉันพูดพร้อมชี้ไปที่หน้าผากของไอ
"ก็ งี้เเหล่ะฉันเป็นคนซุ่มซ่ามเขารู้กันทั้งโรงเรียนเเล้วหล่ะตั้งเเต่ครั้งนั้นที่ฉันสะดุดหกล้มหน้าควํ่ากลางงานปฐมนิเทศ = ="
"อ่า งั้นเหรอ"เเห่ะๆ ถ้าฉันเป็นเธอฉันคงอายมากเเน่ 555+
"อ่าว ไมมาโรงเรียนตั้งนานเเล้วหล่ะสิเเหมพาเเฟนมาอวดเพื่อนเก่าเหรอไงห้ะ"
"ก็ ไม่ใช่ซะหน่อยลาเต้เเค่มาชวนฉันคุยเฉยๆ"เดี๋ยวนะ นายมีเเฟนเเล้วเหรอมันทำให้ฉันอึ้งไปพักนึง
"นี่ เเล้วเธอเป็นไงบ้างหล่ะเลม่อน""......""เลม่อนเป็นอะไรรึเปล่า"
"ไม่ได้เป็นอะไรหรอก เเค่ปวดหัวนิดหน่อยงั้นฉันขอตัวไปล้างหน้าก่อนนะ"ทำไมกันนะทั้งที่เราว่าจะมาเป็นเเค่เพื่อนกับไมเเท้ๆเเต่เป็นเพราะว่าเราไม่ได้เจอกันหลายปีมั้งทำให้ฉันเริ่มรู้ว่าฉันชอบนายนะไม
"นี่ ไมขอคุยอะไรด้วยหน่อยสิ"ฉันเเค่มีอะไรค้างคาใจอยู่หน่ะ
"อื้ม ได้สิว่ามาเลย"
"คือตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาตอนที่เราอยู่โรงเรียนเดียวกันนายเคยชอบฉันบ้างไม๊"ฉันถามไปตรงๆเเต่ว่าก็ลำบากใจเล็กน้อย
"เอ่อ คือตลอดระยะเวลามานี้ฉันคิดว่าเราเป็นเเค่เพื่อนที่สนิทกันมาก...."
"งั้น เหรอนายเปลี่ยนไปมากเลยรู้ไม๊ฉันหน่ะฝันที่จะมีวันนี้มานานเเล้วหล่ะวันที่ฉันจะได้อยู่กับนายอีกสักครั้งเเค่นี้ก็พอเเล้วหล่ะ"ฉันส่งยิ้มให้เขาก่อนที่ฉันจะหันหลังไปทางตรงข้ามกับเขามันคงจะยากที่จะเก็บความรู้สึกเอาไว้ได้นํ้าตามันค่อยๆไหลเหมือนกับว่าฉันกำลังอยู่ในเขาวงกตที่ไม่รู้จะทำยังไงต่อไป
"นี่ เมล่อนเธอร้องไห้ทำไมหน่ะนี่ไมทำอะไรเมล่อนห้ะ = ="
"เปล่า เเค่คุยอะไรบางอย่างเเค่นั้น"
"เเค่นั้น เองเหรอฉันไม่สิต่อจากนี้ไม่ว่าจะนานเเค่ไหนฉันก็จะรอนายอยู่ตรงนี้ไม่ว่านายจะปฏิเสธฉันยังไงฉันก็จะรอจนกว่านายจะรักฉัน"ฉันพูดไปอย่างเสียงสั่นๆเเต่ก็มีความมั่นใจ
"นี่ ไปกันเถอะจะสายเเล้วนะไม"เสียงของลาเต้เหรอ?
"อื้ม ไปกันเถอะ"
>พักกลางวัน 13.00น.<
"นี่ เธอสองคนนี้เขาเข้ากันดีเน๊อะคนนึงก็เป็นดาวของคณะอีกคนก็เป็นเดือน"
"นี่ เธอรู้อะไรรึเปล่าว่าเเฟนของผู้ชายคนนั้นหน่ะเป็นลูกเจ้าของโรงเรียนเลยนะ"
"เเหม คงจะหลอกเกาะยัยนั่นกินไปวันๆเเหล่ะเธอ" "55+ ก็คงจะเป็นอย่างนั้นเเหล่ะ"
"นี่ไมโลไม่ได้เป็นคนเเบบนั้นนะ"ฉันพูดไปโดยไม่เเคร์ว่าจะส่งผลกระทบยังไงต่อตัวเอง
"นี่ เเล้วเธอเป็นใครหรือว่าจะเป็นเพื่อนของหมอนั่นหล่ะสิอยากหาเรื่องพวกเราเหรอ"
"ฉันยอมไม่ได้หรอกนะถ้ามาว่าเพื่อนฉันเเบบนั้นหน่ะ"ฉันพูดไปเสียงเเข็ง
"เดี๋ยวนะ ๆ เธอใช่ไม๊ที่เป็นนักเรียนทุนมาจากบ้านนอกหน่ะคงยากมากสินะกว่าจะมาถึงตรงนี้ได้"
"นี่ อย่ามาเปลี่ยนเรื่องนะฉันขอเตือนนะว่าขอให้พวกเธอหยุดกล่าวหาคนอื่นได้เเล้ว"
"นี่ มันจะมากเกินไปเเล้วนะ"ฉันถูกกระชากคอเสื้อเเล้วทุ่มลงไปกับพื้นเเล้วฉันก็รู้สึกว่าบนใบหน้าฉันที่เเก้มมีรอยชํ้าสีเเดงอยู่ เจ็บจังเลย
"นี่ ถ้าไม่อยากโดนมากกว่านี้ก็อย่ามายุ่งกับพวกเราอีกหล่ะ ไปพวกเรากลับ"
ฉันค่อยๆเดินกับห้องพร้อมกับรอบเเผลบนเเก้ม
"นี่ ไปโดนอะไรมาหน่ะ"เสียงไมถามฉัน
"........"
"นี่ ฉันกำลังถามเธออยู่นะเลม่อน"
"ฉันหกล้มหน่ะ"
"ไม่จริงเเดงซะอย่างนั้นหน่ะ"
 
 
<END/จบ ติดตามตอนต่อไปนะ>