เขาที่แสนดี กับเธอมิอาจลืม

 

 

สามวันต่อมาฉันไปก็ไปมหาลัยตามเคย แต่วันนี้ฉันเดินเข้าไปก็เห็นคนกลุ่มใหญ่กำลังมุงอะไรสักอย่างอยู่แต่ฉันไม่สนใจอะไร จึงเดินเลี่ยงๆไป แต่กลับทำให้คนกลุ่มนั้นแหวกทางมาทางฉัน และคนที่อยู่ตรงกลางและกำลังเดินมาทางฉันคือ เอเดย์

 

“หยุด!” เขาตะโกนขึ้น

 

แต่ฉันไม่หยุด เขาจึงวิ่งแล้วดึงกระเป๋าฉันไป

 

“นี่เอามานะ นายจะไปแกล้งใครต่อไปนี้ฉันจะไม่ยุ่งแล้ว แต่อย่ามายุ่งกับฉัน”

 

“นี่ ถ้าอยากได้คือนะ ย็นนี้มาเจอกันตรงนี้นะ” อะไรของเขาเนี่ย พูดจบก็เดินออกไปเลย

 

ฉันเกลียดนาย ฉันอยากจะอยู่เฉยๆแล้วนะ

 

ฉันจึงเดินไปที่ห้องที่จะเรียน ก็เห็นนามอยู่ในห้อง

 

“แกวันวาน จะเอาเฝือกออกวันไหนเนี่ย”

 

“วันนี้อะดิ”

 

“ดีจัง แต่ทำไมทำหน้าแบบนั้นละ”

 

“ก็ไอบ้าเอเดย์อะดิ เขาเอากระเป๋าฉันไป แล้วบอกว่าให้ไปเจอกันตอนเย็น”

 

“จริงดิ ดีจัง”

 

“ดีอะไร ฉันไม่อยากไปกับเขา แล้วฉันจะไปเอาเฝือกออกด้วย”

 

“ให้ฉันไปแทนไหม”

 

“จะไปแทนยัไงหละ”

 

“ไม่รู้สิ” แต่ก็เป็นความคิดที่ดีนะ

 

“ฉันคิดออกแล้ว”

 

“ยังไงๆ”

 

ฉันกระซิบบอกนาม

 

“จะดีหรอแก”

 

“ดีสิ อย่างแรกเอาเงินมายืมด้วย ฮ่าๆ”

 

นามส่งเงินให้ฉัน

 

...ตอนเย็น.....

 

ฉันเดินไปที่ๆเอเดย์นัดฉันไว้ และเป็นอย่างที่คิดเขาเอามอเตอร์ไซค์สุดเท่มาด้วย

 

เขาเห็นฉันก็ยิ้มมุมปากด้วยความเจ้าเล่ แต่ไม่รู้หรอกจะโดนฉันซ่อนแผน

 

เขาขึ้นไปนั่งคร่อมมอเตอร์ไชค์ แล้วก็มองให้ฉันขึ้น

 

“เออ คือ นาย หลับตาก่อนได้ไหม คือฉันใส่กระโปง คือฉันอายนะ”

 

เขาพยักหน้าแล้วหลับตา พอเห็นเขาหลับตา ฉันจึงกวักมือเรียกนามที่หลบอยู่ เธอวิ่งมาด้วยเสียงที่เงียบที่สุด แล้วก็กระโดดขึ้นมอเตอร์ไชค์ไป ฉันจึงวิ่งไปหลบ แล้ว รถก็ออก นามยิ้มแล้วโบกมือให้ฉัน แล้วก็เอนตัวไปกอดเอเดย์ ดูเธอทำสิ เขาคิดว่าเป็นฉันอยู่นะ

 

....เช้าวันต่อมา....

 

ฉันเอาเฝือกออกแล้ว หมอบอกว่าหายเป็นปกติมากๆแล้ว ดีใจมากๆ วันนี้คงเป็นวันดีๆของฉันสินะ แขนก็หาย ส่วนยัยนามก็คงมีข่าวดี อาจเป็นแฟนกันแล้วก็ได้ ฉันสบายใจสุดๆ

 

ฉันจึงเดินไปโรงอาหาร เพราะนัดกับนามไว้

 

“นี่เมื่อวานเป็นยังไงบ้างนะ ทำไมทำหน้าแบบนั้นละ”

 

“เซง นะ สิ เมื่อวานพอพี่เอเดย์รู้ว่าเป็นฉันนะไล่ฉันลงกลางทางเลยอะ”

 

“แล้วกระเป๋าฉันละ”

 

“พี่เขาไม่ให้มานะสิ เขาบอกว่า วันนี้ตอนเที่ยง มาเจอพี่เขาที่เดิมนะ”

 

ตอนนี้คนทำหน้าเซงอีกคนคงเป็นฉันนะสินะ

 

....ตอนเที่ยงหลังเลิกเรียน....

 

ฉันเดินไปที่ๆเดิม

 

“นี่ฉันจะมาบอกว่าฉันไม่เอาแล้วกระเป๋า”

 

เขาไม่ฟังที่ฉันพูด เขาดึงแขนฉันแล้วดึงฉันขึ้นไปซ่อนมอไชค์เขา แล้วออกรถทันที

 

“นี่..ว๊าย”

 

เขาเคยจะบอกอะไรฉันไหมเนี่ยอยู่ๆออกรถกะทันหันทำให้ฉันตกใจแล้วตอนนี้ฉันก็กอดเอวเขาแน่นจะปล่อยก็ไม่ได้แล้ว

 

เขาขับเร็วมาก ฉันหลับตาปี๋เลย

 

ไม่นานก็มาถึง เป็นร้านอาหารบรรยากาศดี นี่จะพามาทำกินข้าวหรอเนี่ย

 

เขาลากฉันเข้ามา พร้อมกับสั่งอาหาร

 

”นี่ ฉันจะกลับบ้านแล้ว”

 

“กินให้หมดก่อน ไม่กินก็ไม่ต้องไปไหนทั้งนั้น”

 

โอเค ถ้ากินจะได้ไปใช่ไหม ฉันจึงรีบกินๆๆๆๆๆๆๆจนหมด

 

“นี่ให้ฉันกิน แล้วนายไม่กินหรอ” เขาเงียบไม่พูดอะไรทั้งนั้น ได้แต่มองฉันกิน

 

“หมดแล้วไปได้ยัง”

 

“มานี่ ฉันไปส่ง”

 

เขาดึงฉันขึ้นรถ แล้วก็ให้ฉันบอกทาง และไปส่งที่บ้าน สรุปคือ แค่อยากดูฉันกินข้าวหรอที่ ทำลงไปเนี่ย งง ไปหมดแล้วนะ

 

พอถึงบ้านก็เห็นรถเก๋งที่ฉันคุ้นมากๆจอดรออยู่หน้าบ้าน

 

พอมีคนลงมาจากรถ ฉันก็เห็นเทพบุตรที่ช่วยฉันไว้ ลงจากรถ

 

แต่ดูสถานการณ์ไม่ปกติมาก เพราะทั้งสองคนเดินเข้าหากัน

 

“ไง คราม” เทพบุตรฉันชื่อครามหรอ

 

“มาทำอะไรนี่นี้วะ ออ กลับจากอเมริกาแล้วหรอ” เอเดย์เอ่ยขึ้น

 

“ไม่เจอกันนานเลยนะ” เขารู้จักกันหรอ ฉันงง มาก

 

อยู่ดีๆเอเดย์ก็ดึงฉันเข้าไปโอบไว้

 

“นี่นายจะทำอะไรนะ” ฉันพยายามจะดิ้น

 

“ปล่อยเธอซะ เดย์”

 

“ทำไมวะ จะมาแย่งอะไรฉันอีกละคราม”

 

“ฉันแย่งอะไรนาย”

 

“นายคงจำไม่ได้สินะ แต่นี่ของฉัน”  ครามดึงแขนฉันแล้วดึงไปทางเขา

 

แต่เอเดย์ก็คว้าแขนฉันอีกข้างด้วยเช่นกัน ทั้งสองดึงแขนฉันไปมา เหมือนกับเล่นชักเย่อกันอยู่

 

“นี่ฉันไม่ใช่สิ่งของนะที่จะมาแย่งไปมานะ” พวกเขาดึงไปมาอยู่นานจนฉันร็สึกโมโหจึงพูดขึ้น

 

จากนั้นเอเดย์ก็ปล่อยมือเหมือนแกล้งฉัน ทำให้ฉันล่มลง นี่เขาเป็นคนแบบไหนกันนะ เมื่อกี้ยังดีๆอยู่ ผ่านไปไม่นานก็กลับมาแกล้งฉันอีกแล้ว ครามดึงฉันให้ลุกขึ้น แล้วก็คว้ากระเป๋าฉันจากเอเดย์ ส่วนเอเดย์ก็เดินไปขึ้นรถ แล้วขับออกไป

 

“เป็นอะไรไหม เข้าบ้านซะ” ครามเดินมาเปิดประตูบ้านให้แล้วก็ขับรถออกไป เรื่องวันนี้ทำให้ฉันงงไปหมด เขาทั้งสองรู้จักกันมาก่อนหรอ และ ทำไมทำท่าเหมือนไปถูกกันแบบนั้นละ