เขาที่แสนดี กับเธอมิอาจลืม

 

นี่เป็นวันที่แสนสดใสเมื่อฉัน ‘วันวาน’ ได้เข้ามาอยู่ในรั้วมหาวิทยาลัยที่ใฝ่ฝัน ที่นี่ซึ่งเป็นมหาวิทยาลัยที่คนที่จะสามารถเข้าได้มีสองประเภทคือคนรวยกับพวกนักเรียนทุน คือสอบชิงทุนเข้ามา ซึ่งฉันอยู่ในกลุ่มหลัง ซึ่งเหตุผลที่ฉันอยากเข้าที่นี่เพราะใครที่จบจากที่นี้ถ้าไม่ได้มีพ่อแม่รวยเรียนเพื่อไปบริหารธุรกิจของครอบครัว แต่เป็นพวกเป็นบุคคลธรรมดาแต่ได้เข้าเรียนที่นี้จบไปมีงานรองรับอย่างแน่นอน และอีกเหตุผลหนึ่งคือ เมื่อก่อนตั้งแต่เรียนมัธยมต้นมาจนปลายโรงเรียนฉันมีแต่คนรวยกับจนคนรวยก็ชอบมักจะอวดรวยอยู่นั้นแหละ อวดจนน่ารำคาญ ซึ่งฉันได้ยินมาว่ามหาลัยนี้พวกคนรวยที่มาเรียนจะไม่มาสุงสิงกับพวกที่สอบชิงทุนเข้า นั้นก็หมายความว่าถ้าฉันได้เรียนที่นี้ก็ไม่ ต้องไปได้ยินพวกอวดรวยเพราะคงไมต้องสุงสิงกันอยู่แล้ว ฉันเดินไปหาห้องเรียน ที่นี่ใหญ่โตมากๆ เหมาะให้พวกคนรวยมาเรียนจริงๆ แต่ก็ยังมีความใจดีของ ผอ.ที่ยังให้สิทธิคนไม่มีเงิน แต่เรียนดีเข้ามาเรียนด้วย

 

“พวกแกก็แค่มีเงินแต่ไม่มีสมอง” อยู่ก็ฉันก็ได้ยินผู้ชายตะโกนอยู่ในห้องๆหนึ่ง

 

“โถๆ ไม่เอาหน่า อย่าพูดจาไม่เพราะอย่างนั้นสิ” ฉันเดินเข้าไปแอบดูที่ช่องกระจกประตูเห็นผู้ชายคนหนึ่งรูปร่างหน้าตาดี ตาคม จมูกโด่ง กำลังบีบหน้าผู้ชายอีกคนหนึ่งโดยมีลูกสมุนสองคน

 

“ปล่อยฉันนะ”

 

“จะปล่อยได้ไง แกว่าฉันไว้ตั้งเยอะ”

 

“ก็แกมันพวกครอบครัวไม่อบอุ่น มีปมด้อยขาดความรัก ชีวิตมีแต่เงินสินะ”

 

ดูเหมือนผู้ชายที่บีบหน้าอยู่จะโกธรกับคำด่าทอนั้นมาก จึงสั่งห้สมุนจับตัวตาแว่นนั้นไว้แล้วก็เดินไป ไม่นะเขาไปหยิบเก้าอี้ เขาจะทำอะไรนะ ดูเหมือนจะเป็นเหมือนที่ฉันคิด ฉันควรทำยังไงดีนะ ฉันไม่รู้คิดกล้าอะไรขึ้นมา เปิดประตูวิ่งเข้าไปเอาร่างกายฉันกันนายแว่นนั้นไว้ แต่ด้วยที่ผู้ชายคนนั้นยั้งมือไม่ทันจึงฟาดเก้าอี้มาที่ฉัน และทำให้ฉันรู้สึกชาที่แขนพร้อมกับอาการปวดแขนมากๆ

 

“เฮ้ย ยัยนี่เป็นใครนะ”

 

“นี่พวกนายกำลังจะทำอะไร ไม่เห็นต้องทำขนาดนี้เลยนะ ถ้าตาแว่นนี้พูดอะไร ถ้าไม่เป็นเรื่องจริงก็ไม่เห็นต้องไปฟังเลยนะ”

 

“ออกไป” ไอหน้าหล่อไล่ฉันออกไป ทั้งๆที่แขนฉันเจ็บ

 

ฉันจึงออกไปโดยมีนายแว่นเดินออกมาด้วย

 

“เธอเป็นอะไรไหม”

 

“เจ็บแขนนิดหน่อย ทำไมพวกเขารังแกนายหละ”

 

“พวกนั้นมันโรคจิต ทำเป็นรวย เกลียดพวกเขาชะมัด”

 

“ช่างเถอะนายชื่อไรหรอ ฉันชื่อวันวานนะ”

 

“แว่นนะ”

 

“ฮ่าๆๆ”

 

“ขำอะไรนะ”

 

ไม่น่าเชื่อ จะชื่อแว่นจริงๆ

 

“เปล่าไม่มีอะไรหรอก

 

วันนี้สรุปคือฉันไมได้เรียน ต้องไปโรงพยาบาลแทน

 

วันต่อมาฉันมามหา’ลัยแต่เช้าแต่เมื่อเดินเข้ามากลับถูกจ้องด้วยสายตาหลายคู่ มันเกิดอะไรขึ้นนะ

 

ฉันเดินไปได้ประมาณ20ก้าวก็พบกลับสมุนสองคนเมื่อวาน

 

“นี่นายจะทำอะไร”

 

สมุนสองตัวจับฉันไปนั่งที่โต๊ะที่มีไอผู้ชายหน้าหล่อเมื่อวานนั่งอยู่

 

“ต้องการอะไร”ฉันถามด้วยความเบื่อหน่ายแต่เขากลับนั่งเล่นไอแพดหน้าตาเฉย

 

“นี่ ถ้าไม่มีเรื่องคุยฉันไปละ” พอฉันลุกขึ้นสมุนก็กดไหล่ฉันให้นั่งลง

 

“นายจะมาทำแบบนี้ไม่ได้นะ คิดว่ามีเงินแล้วจะทำอะไรก็ได้งั้นสิ”

 

พอพูดจบเขาก็เงยหน้ามองหน้าฉันด้วยสายตาดุทันที

 

“สุดท้ายเธอก็เหมือนกับผู้หญิงอื่นๆนะสินะ เห็นเงินคือทุกสิ่งทุกอย่าง คนอย่างเธอก็คงเลือกผู้ชายเพราะเงินนะสินะ ถึงแม้จะต้องแลกทุกสิ่งทุกอย่างมาก็ตาม”

 

ฉันได้ยินแบบนั้นก็รู้สึกโมโหมากๆ ฉันจึงคว้าแก้วน้ำ แล้วราดไปที่หน้าของเขา ทำให้ทุกสายตาที่กำลังมองมาทางฉัน ร้องกรี๊ดกันใหญ่ จากนั้นฉันก็ลุกแล้วรีบเดินไปที่ห้องเรียน

 

เข้าไปที่ห้องเรียน และนั่งลงข้างๆผู้หญิงหน้าตาน่ารักคนหนึ่ง

 

“ดีจ้า ชื่ออะไรหรอ”

 

“วันวานนะ เธอหละ”

 

“นาม นะ เธอยิ้มให้ฉัน

 

“นี่ แขนเธอไปโดนอะไรมาหรอ” นามมองมาที่แขนด้วยความสงสัย

 

“เมื่อวานเกิดอุบัติเหตินิดหน่อย”

 

“ห๊า!!! อย่าบอกนะว่า เธอคือคนที่มีข่าวออกมาว่า โดนพี่เอเดย์ เอาเก้าอี้ฟาดนะ”

 

ฉันได้แต่ยิ้มแหย่ๆ

 

“โชคดีชะมัด”โชคดีอะไร นี่ฉํนเจ็บนะเนี่ย”

 

“เธอไม่รู้อะไรเลยหรอ พี่เอเดย์คือไอดอลของหลายๆคนเลยนะ ทั้ง หล่อ เท่ รวย รถมอเตอร์ไซค์ก็เท่ ฉันอยากจะไปซ้อนท้ายมาก

 

พี่เอเดย์เป็นที่หมายปองจากสาวๆทุกคน ทั้งคนรวย และคนไม่รวยก็หวังจ้องกันทั้งนั้น แต่คนรวยมีหวังหน่อย ส่วนคนไม่มีเงินก็ได้แค่ตามไปกรี๊ดๆเท่านั้น อย่างฉันนี้ละ” นามพูดจบก็ทำหน้าเคลิ้ม

 

“ออ มิน่า ตอนอยู่โรงเรียนเก่าพวกเด็กบ้านรวยพูดอะไรประมาณนี้กัน เพิ่งรู้นะเนี่ย”

 

“นี่ พี่เอเดย์มา” มีเสียงผู้หญิงคนหนึ่งตะโกนขึ้นทำให้ผู้หญิงจำนวนมากวิ่งออกไปดู แต่ก็จะเหลือแต่พวกลูกคนรวยอยู่ ก็นั่นสิพวกเข้าไปต้องลงทุนไปกรี๊ดกราดเพราะ มีแต้มต่อคือความรวยสินะ

 

ฉันกับนามนั่งโดยไม่สนใจอะไร ถึงแม้จะเป็นนักเรียนทุนก็ตาม

 

สักพักประตูก็เปิดขึ้น พร้อมกับไอผู้ชายคนเมื่อวานที่ชื่อเอเดย์เดินฝตรงเข้ามาทางฉันทำให้ทุกๆคนรวมถึงนามมองมาที่ฉันด้วย

 

“มานี่” เขาดึงแขนฉันให้ลุกขึ้นพร้อมกับลากฉันออกไปจากห้องนั้น

 

“ปล่อยนะ ช่วยด้วย” ไม่มีใครช่วยฉันสักคนมีแต่คนยืนอึ้ง นามจะช่วยฉันแต่เธอถูกไอสมุนกันตัวไว้อยู่

 

ไม่นานไอเอเดย์ ก็พาฉันมาที่ๆหนึ่ง

 

“นายจะทำอะไร”

 

“ก็จะทำให้เธอรู้สึกเหมือนที่ฉันโดนเมื่อกี้ไง”

 

“นายมันไม่แมน ปล่อยนะ

 

“ได้ ฉันจะทำแบบไม่แมนของจริงให้เธอดู”

 

จากนั้นเขาก็จับฉันเข้าไปในห้องเหมือนจะเป็นห้องเก็บของ

 

“นี่จะทำอะไร ปล่อยฉันนะ นี่”

 

“เดี๋ยวว่างๆจะมาปล่อยไปเองแหละ นอนรอไปเลย”

 

“นี่ตาบ้า นายมาปล่อยเดี๋ยวนี้นะ” ดูเหมือนเขาจะเดินไปแล้ว ฉันตะโกนให้คนช่วย จนหมดหวัง ฉันได้แต่นั่งรอ

 

ร้อนและมืดมากๆเลย ฉันรู้สึกหายใจไม่ออกด้วย ทำยังไงดีนะ ฉันนั่งรอเป็นชั่วโมง ก็ไม่มีใครผ่านมา จนกระทั่งได้ยินเสียงคนเดิน

 

“ใครอยู่ด้านนอก เปิดประตูให้หน่อย”

 

และแล้วก็เป็นจริง ประตูค่อยๆเปิดออก และฉันก็พบกับ ผู้ชายคนหนึ่ง ฃ

 

ฉันค่อยๆลุกขึ้น แต่ฉันหน้ามืดมากจน ฉันรู้สึกเหมือนตัวตกเหวและหลับไป

 

 

 

ณ ห้องพยาบาล

 

ฉันตื่นขึ้นมา และออกจากห้องพยาบาลด้วยอาการปวดหัว มาก ฉันจำได้ ภาพสุดท้ายคือฉันถูกไอเอเดย์ขังไว้แล้วก็มีเทพบุตรมาช่วยฉัน ฉันเดินเพื่อจะเลี้ยวก็ชนกับผู้ชายคนหนึ่ง ฉันเงยหน้าขึ้นมามองก็รู้สึกหน้าคุ้นๆ เขาหน้าตาดีจัง ตากลมโต จมูกโด่ง สูงโปร่ง คิ้วเข้ม  เขาคือเทพบุตรจริงๆด้วย เขาช่วยฉันไว้นิ

 

“ให้ผมไปส่งบ้านนะ”

 

ฉันทำหน้างง

 

“คือ..” ฉันยังไม่ทันปฎิเสธเขาก็ดึงมือฉันไป เขาเปิดประตูรถสุดหรูแล้วดันฉันเข้าไปนั่ง นี่สรุปคือ ฉันต้องมาพัวพันกับคนรวยทั้งๆฉันอยากจะหนีเนี่ยนะ หลายๆคนคิดว่านี่คือความฝันเลยหละ แต่ฉันไม่ใช่นะ

 

และแล้วฉันก็บอกทางเขาจนขับมาถึงบ้าน

 

“ขอบใจนะ”

 

“เธออย่าไปยุ่งกับเอเดย์นะ” เขาพูดจบก็ขับรถออกไปเลย อะไรเนี่ย ฉันงงไปหมดแล้ว

 

 โปรดติดตามตอนต่อไป