ตราบรัติกาล

 วาเลนท์เซีย

       วาเลนท์เซีย หญิงสาวผู้ไม่รู้ว่าท่ามกลางโลกภายนอกนั้น มนุษย์ต้องการอะไร เพราะเหตุใดจึง มีแต่ความโลภ โกรธ และ หลง ทั้งที่บางคนนั้นก็มีหลายสิ่งหลายอย่างที่นำมาปรนเปรอตนเอง.. แต่เพราะเหตุใดกัน สิ่งเหล่านั้นถึงไม่เคยเพียงพอต่อพวกเขาสักที

       ท่ามกลางฝนที่ตกหนัก วาเลนท์เซียยังคงนั่งมองน้ำที่ตกลงมาจากท้องฟ้าอย่างไม่ขาดสาย เหมือนกับเธอที่ไม่อาจหยุดน้ำตาไม่ได้ไหลได้แม้สักวัน  ก่อนที่ครอบครัวของเธอจะถูกคนทรยศฆ่าตาย เธอเคยมีชีวิตที่ดีนัก เพียบพร้อมไปเสียทุกอย่าง… แต่มันเป็นเพราะพิษของคนโลภ ที่ไม่รู้จักพอ ทำลายครอบครัว และทำลายชีวิตของเธอจนไม่เหลืออะไรเลยนอกจากความเจ็บช้ำในปมอดีต

       เธอต้องใช้ชีวิตอยู่ในกระท่อมชานเมือง ทั้งที่ก่อนนั้นเธอเคยเป็นลูกสาวคนเล็กของเจ้าเมืองแห่งนี้ ทุกคนคอยสรรเสริญ ทุกคนให้ความเคารพ แต่เมื่อกบฏรอบเข้าปลงพระชนท่านพ่อของเธอ ทุกอย่างมันก็เปลี่ยนไป

       เธออยู่ท่ามกลางรอยแผลที่บาดลึกลงไปในจิตใจ ไม่มีใครรู้ว่าเธอยังคงมีชีวิตอยู่ ทุกคนจำเรื่องราวเกี่ยวกับเธอไม่ได้ แต่เมื่อทุกอย่างได้เปลี่ยนไป ทำให้เธอที่เคยเป็นเด็กสาวไร้เดียงสา กลายเป็นหญิงสาวที่จมอยู่กับปมความแค้น

       ก๊อก ก๊อก!

       ท่ามกลางเสียงฝนที่ตกหนัก ยังมีอีกหนึ่งเสียงที่ดังมาจากประตู  พร้อมกับเสียงประตูที่ถูกเปิดออกโดยผู้มาเยี่ยม

ฟาร่าหญิงวัยกลางคน หล่อนเป็นหญิงม่าย บ้านของหล่อนอยู่ถัดจากกนะท่อมของวาเลนท์เซียไปไม่ไกลนัก ทุกวันหล่อนจะมาหาหญิงสาวเพื่อถามสารทุกข์สุขดิบ หล่อนเปรียบเหมือนญาติผู้ใหญ่เพียงคนเดียวที่เธอหลงเหลืออยู่

และหล่อนเองก็รู้สึกเช่นเดียวกับเธอ  เพราะลูกชายเพียงคนเดียวของหล่อนต้องเข้าเป็นทหารภายในเมืองใหญ่ จึงทำให้หล่อนต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยวตามลำพัง

       “ทานอะไรบ้างหรือยัง วาเลนท์เซีย?”  ฟาร่าเอ่ยถามเด็กสาว พร้อมกับมอบรอยยิ้มที่แสนอบอุ่น อย่างที่วาเลนท์เซียเคยได้รับจากท่านแม่ของเธอ

       “ทานแล้วค่ะ” เธอตอบพร้อมกับยิ้มให้กับหญิงวัยกลางคน

       “โธ่..วาเลนท์เซีย ป้าว่าเจ้าควรจะเลิกร้องไห้ได้แล้วนะ ตั้งแต่เด็กจนโตเจ้าก็เอาแต่นั่งร้องไห้ ป้าไม่อยากเห็นเจ้าทุกข์ใจนักหรอก” หญิงวันกลางคนเอ่ย พร้อมกับมอบรอยยิ้มหวานให้กับเธออีกครั้ง “ป้าไม่เคยรู้เรื่องใดเกี่ยวกับเจ้า ป้าไม่รู้ว่าเจ้าต้องเจอกับอะไรมาบ้างเพราะเจ้าไม่เคยบอกป้าเลย แต่อดีตที่อยู่กับความเจ็บปวดที่ฝังอยู่ภายใต้รอยยิ้มของเจ้านั้น มันทำให้ป้าพอจะเดาเรื่องราวออกได้ ว่ามันคงจะเลวร้ายมาก แต่เจ้าควรจะยอมรับความจริงนะ วาเลนท์เซีย” หญิงวันกลางคนบอกพร้อมกับมอบรอยยิ้มงดงามให้กับเธออีกครั้งอีกครั้ง

        “ข้าเองก็ไม่รู้ว่าจะอธิบายเรื่องราวให้ป้าฟังอย่างไร  ข้าอยากจะลบลืมเรื่องราวทั้งหมดออกไปจากความทรงจำ แต่ข้าว่าฉันไม่ควรจะเล่าให้ป้าฟังเพราะมันจะทำให้ป้าเดือดร้อน.” เธอเองก็ลำบากใจที่จะบอกเรื่องราวให้หญิงวัยกลางคน “ใครที่รู้เรื่องราวเกี่ยวกับครอบครัวของข้า จะต้องตายกันหมด ไม่ใช่ว่าคำสาปอะไรแต่ จะมีคนชั่วที่คอยราวี ข้าไม่อยากให้ป้าต้องพบกับอะไรเช่นนั้น..” เธอปาดน้ำตาหยดสุดท้ายออก ก่อนจะมอบรอยยิ้มให้กับฟาร่า

        “วาเลนท์เซีย ป้าคงต้องไปแล้ว ดูแลตัวเองดีๆนะ” หญิงวัยกลางคนยิ้มอีกครั้ง พร้อมกับเดินออกจากกระท่อมหลังเล็กไป

และเมื่อฟาร่าออกจากกระท่อมไป ทุกอย่างรอบกายของฉันก็กลับเข้าสู่ความเงียบเหงาอีกครั้ง

       วาเลนท์เซียใช้เวลาที่ยาวนานคิดไตร่ตรองดูแล้ว เธอไม่ควรคิดเพียงแต่จะนั่งรอให้วันเวลาผ่านไปอย่างเสียเปล่า เธอควรจะทำอะไรสักอย่างเพื่อความยุติธรรมต่อดวงวิญญาณของท่านพ่อและท่านแม่ พวกท่านไม่ควรที่จะสูญเสียชีวิตและอำนาจที่บรรพบุรุษได้สร้างสมมา เพียงเพราะเจ้าคนใจร้าย ที่ท่านพ่อและท่านแม่ไว้ใจ แต่ใครจะไปคาดคิดได้กันเล่า..ว่าทหารเสือของเจ้าเมืองจะรอบปลงพระชนผู้มีพระคุณได้ถึงเพียงนี้

       เธอคงจะต้องทำอะไรสักอย่าง เพราะบางครั้งสิ่งที่เธอทำ คงจะทำให้ดวงวิญญาณของท่านพ่อท่านแม่ของเธอมีความสุข และตอนนี้เธอคิดว่าเธอคงเติบโตขึ้นหลังจากเกิดเหตุการณ์เหล่านั้นมานานมากแล้ว คงไม่มีใครจดจำภาพเจ้าหญิงแห่งอนาตาเซียได้อีกแล้วแล้ว…