รักจริงนายช็อกโกแลต

                                      เช้ารุ่งขึ้น กับ 3 วันผ่านไป

''หนูไอติมจ๊ะ คงเหนื่อยมากสินะ อ่ะนี่จ๊ะ ป้าให้นะ''

''ขอบคุณค่ะ'' ผมขอบคุณคุณยายใจดีที่ให้คุกกี้ขิงมา ทุกคนอาจจะงงว่า ผมทำอะไรอยู่สินะ ผมมาช่วยหมู่บ้านเก็บผักไรงี้น่ะ ถ้าให้อยุ่บ้านเฉยๆก็ดูยังไงๆอยู่ และก็เข้าใจแล้วว่า ผู้หญิงต้องเหนื่อยแค่ไหน ไม่ต่างไรกับผู้ชาย ส่วนพี่ช็อกก็ไปช่วยคุณตาในหมู่บ้าน ทำสวน ที่นี่มีแต่ความสุขมากๆ ไม่เคยมีเรื่องทะเลาะกันเลยเสียนิดถ้าในความจริงเป็นอย่างนี้ก็ดีสิเนอะ  ผมหยิบชิ้นคุกกี้มา 1 ชิ้นแล้วนำเข้าปาก(มารยาท=[ ]=)

''อื้อหืมม อร่อยจังเลยครับ เอ้ย!! คะ'' ผมตกใจเล็กน้อยกับการที่ตัวเองพูดว่าครับ

'' 55+ จ้าขอบใจนะจ๊ะ'' คุณป้ายิ้มพองาม

''ทุกคนนน!!!เรื่องใหญ่แล้วๆ'' มีชายคนนึงวิ่งมาพร้อมชูใบกระดาษใบหนึ่ง

''เกิดอะไรขึ้น'' คุณลุงกับพี่ช็อกโกแลต และหลายๆคน เดินมาและถามชายหนุ่มคนนั้น

''ลุงดูนี่สิ ไอ้พวกคนเห็นแก่เงินน่ะ มันจะมาซื้อสวนนี้ครับ'' ชายหนุ่มพูดพร้อมยื่นใบให้คุณลุงที่ถามขึ้นเมื่อกี้

''มันจะมาวันพรุ่งนี้สินะ เราจะต่อต้านมันไม่ให้มันมาเหยียบย่ำที่นี่ เข้าใจนะทุกคน'' คุณลุงพูดพร้อมทำหน้าเคร่งเครียด

''ครับ/ค่ะ''   คุณลุงและทุกๆคนก็เดินแยกกลับบ้านไปคนละทาง ปล่อยให้ผมกับพี่ช็อกฯอยู่กันสองต่อสอง

''ไอติม เป็นอะไรหรือเปล่า ฮึ'' พี่ช็อกฯพูดพร้อมเอามือมาแตะหัวผม แต่ไม่ได้เป็นอะไรหรอก แค่มึนขิง (TT^TT) 

''ไม่ได้เป็นไรครับ จริงสิพี่ช็อกกินด้วยกันไหม'' ผมเอาถุงคุกกี้ ชูแล้วแกว่งไปแกว่งมาตรงหน้าพี่ช็อก

''อืมม ก็ดีเหมือนกัน ทำเองหรอ'' ถ้าผมทำเองก็แปลกแล้วล่ะครับ หึหึหึ

''เปล่าครับ คุณป้าเขาเอามาให้ผมน่ะ'' พี่ช็อกที่กำลังกินชิ้นที่ 2 งั้นต้องหยุด ชะงักแล้วกินต่อ (เหมือนพี่ช็อกเสียใจนิดๆยังไงไม่รู้ 555+)

                                                    เช้าวันใหม่ พร้อมเสียงที่ดังลั่นหมูบ้าน

 ''ออกไป!! คนเห็นแก่ตัวเอง'' ชาวบ้านประท้วงคนที่ที่จะมาซื้อสวนที่ทำเมื่อวาน

''เฮ้ยออกไป ใครเป็นเจ้าของสวน'' ทุกคนพากันมองหน้ากันแล้วหันไปต่อว่าคนเห็นแก่ตัวต่อ 

''ฉันเอง'' พี่ช็อก เดินออกไปพร้อมแสดงตัวว่าใครเป็นเจ้าของสวน(ตัวปลอม)

''แกเองหรอ ดี! ต้องการเท่าไร'' มีไอ้อ้วนเหมือนหมูสลับกระบือ ตัวนึงเข้ามาถามพี่ช็อก

''เหอะ อะไรๆก็เงินๆถามจริง ปัญญานี่มาทำแบบชาวบ้านได้ไหม เอ๊ะ คงทำไม่ได้หรอก เพราะวันๆก็เอาเงินยัดปากจนตายอย่างเดียว'' โอ้วววโหววววว ยอดเยี่ยม ตบมือๆแปะๆ สุดยอดไปเลยพี่ช็อก

''เฮ้ย หาเรื่องหรอวะ'' โครม!! ไอ้บ้านั่นต่อยพี่ช็อกจนล้มลงไป เฮ้ยไอ้บ้า กระบือถึกต้องการอะไรวะ 

''แกกล้าต่อยพี่ช็อกได้ไงฮะ'' ผมวิ่งพุ่งไปจะต่อยไปถึกนั่น มันก็รวบมือผมทั้งสองข้างไว้ในมือหนึ่งของมัน  อีกมือหนึ่งมันก็พุ่งหมัดมาชกผม TT^TT เจ็บนะเว๊ย ถามผมสักคำหรือยัง

''แกกล้าต่อยไอติมของฉันหรอ''  พี่ช็อก ต่อยมันไม่ยั้ง จนมันหนีไป ทุกคนพากันไปทำยาให้ผมและพี่ช็อก ส่วนพี่ช็อกก็อุ้มผมไปยังบ้าน ผมก็หลับไม่รู้เรื่องรู้ราว จนตื่นมาก็ 1 ทุ่มเสียแล้ว นี่ผมหลับไปกี่ชั่วโมงเนี่ย!!

''ตื่นแล้วหรอไงฮึ นายขี้เซา'' พี่ช็อกพูดพร้อมหัวเราะนิดๆ ตรงหน้าพี่ช็อกมีรอยฟกช้ำนิดหน่อย

แต่ดูแล้วก็หน้าจะไม่เจ็บมาก (ใช่ไหมน้อ)

''พี่ช็อกฯ เป็นไรมากหรือเปล่าครับ'' พี่ช็อกยิ้มทะเล้นแล้วพูดว่า

''ก็ลองมาสัมผัสดูเองสิ'' มีช็อกหยิบมือผมมาและมาเเตะที่.........

''หยุดเลยนะครับ!! >//<''  

''แหม เวลาเขินนี่ก็น่ารักดีเนอะ'' 

'' อะ........''  ผมเห็นเช่นนั้นถึงกับต้องตะลึง (>__< อะไรกัน ผู้ชายมาหอมแก้มผู้ชายเนี่ยนะ อ๊ากกกกกก หลุดลอยๆ)