รักจริงนายช็อกโกแลต

 ''เอ่ออ ทำไมไม่มาทางประตูหรอครับ'' ผมถามไปด้วยความสงสัย ผมลืมบอกไปว่า ผมให้คนมาซ่อมประตูแล้ว 

''ก็ประตูมันล็อกอยู่ ฉันเคาะหลายครั้งแล้วก็ไม่มีวี่แวว กดกริ่งแล้วก็ไม่ได้ยิน ก็เลยปีนมานี่แหละ''

เขาอธิบายด้วยความละเอียด

''ครับ แล้วมาทำไรหรือครับ'' เมื่อผมถามไปอย่างนั้นทันที เขาก็ยื่นหน้ามาพร้อมเอามือเช็ดน้ำตาออก

''จะร้องไห้ไปทำไม นายเป็นผู้ชายนะไม่ใช่ผู้หญิงที่ฉันมาไม่ได้มากวนนายหรอก'' เขาพูดด้วยความอ่อนโยน

''.....'' ผมเลือกที่จะไม่ตอบไรเขาไป

''ฉันจะเล่าเรื่องหนึ่งให้ฟัง'' เขาก็เล่าๆไป ทำให้ผมดีขึ้นมาก เขาบอกว่า....

'ครั้งหนึ่งเขา ได้เจอเพื่อนที่แสนดีมาก เธอน่ารัก และอ่อนโยน ต่อมา เขากับเธอก็ทะเลาะกันขนาดหนัก จนไม่สามารถมองหน้ากันได้เลยทีเดียว เธอพยายามขอโทษเขา แต่ว่าตอนที่เธอจะวิ่งมาขอโทษ (เธออยู่ท่ามกลางถนน) เธอก็ถูกรถสิบล้อชน จนเสียชีวิต ในตอนนั้น พี่ช็อกฯก็รีบวิ่งไปพยุงตัวเพื่อนสาวขึ้นและร้องไห้จนบ้าคลั่ง พี่ช็อกฯอุ้มเธอไปที่โรงพยาบาล ขณะเดินทุกสายตามองมาที่พี่ช็อกฯ จนถึงโรงพยาบาล(ซึ่งอยู่ใกล้ๆแถวนี้) พี่ช็อกฯก็โทษตัวเองว่า ตัวเองไม่หน้าทำอย่างนี้ เธอจะได้ไม่ต้องจากไป จนสุดท้ายเธอก็จากไปโดยไม่มีวันกลับ'     เมื่อผมได้ฟังเเล้วผมก็คิดได้ทันที วันพรุ่งนี้ผมจะไปขอโทษสีส้ม แต่ว่า.... พี่ช็อก ตอนเล่าเรื่องนี่สายตาอ่อนโยนมาก ตอนเช็ดน้ำตาให้ผมก็อ่อนโยนไม่เหมือนใคร ดูลุ่มลึกมากกว่าใครๆ อยากให้มีอย่างตลอดไปจัง

                                                     เช้ารุ่งขึ้น

''สีส้ม!!'' ผมตะโกนเรียกสีส้มเสียงดัง เพราะเธออยู่อีกฝั่งของถนน ผมจึงรีบวิ่งไปหาทันที แต่ว่า...!!

   โครมมมมมมมมมมมม!!!!! 

''ไอติมมมมมมมม!!!!'' ทุกคน ณ ที่นี่ พากันตกใจกับเหตุการณ์นี้ จนบางคนรีบโทรหารถพยาบาล

''เฮ้ย!!'' แล้วก็มีเสียงคนใดคนหนึ่งร้องขึ้นมา แล้วมุ่งหน้ามาที่นี่

''นี่มันเรื่องอะไรกัน ไอติมเธออย่าเป็นอะไรนะ!!'' สีส้มร้องเสียงหลงทันทีเมื่อยังตกใจกลับเรื่องนี้อยุ่

''นี่มันเกิดอะไรขึ้น สีส้ม'' 

''ไอติมโดนรถชน ช่วยด้วย นายช็อก!! ช่วยด้วย!!! ช่วยไอติมด้วย!!''  ผมได้ยินเพียงคำว่า ช่วยด้วย เท่านั้น และผมก็ไม่ได้ยินเสียงใดๆเลย บาดแผลนี้ผมไม่มีความเจ็บใดๆ แต่สิ่งที่เจ็บคือ ผมเห็นสีส้มร้องไห้ พี่ช็อกที่ยืนดูผมไกลๆ มองร่างผมด้วยสายตาที่เจ็บ ผมไม่รุ้ว่าจะอธิบายยังไง เหมือนร่างกายผมยังไม่พร้อม  

''เอ่อคุณครับ'' คุณหมอที่รักษาผมเรียกพี่ช็อกและทุกคน

''ครับ/ค่ะ'' ทุกคนพากันตบพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย

''ไม่ทราบว่าใครกรุ๊ปเลือด ABบ้างครับ'' หมอถาม

''ผมครับ'' พี่ช็อกฯตอบหมอทันที

''ขอเชิญทางนี้หน่อยครับ'' 

ทุกคนไม่ได้ไปเรียน เนื่องจากมาเฝ้าอาการของผม ทางโรงเรียนก็อนุญาต เพื่อนร่วมชั้นผมก็มาเยี่ยมผม บางคนก็เอาของฝากมาให้ ผมจะทำยังไงต่อไปดี...