รักจริงนายช็อกโกแลต

''ไอติม!! ไอติม!! เอาไอติมกลับมานะ!!ไอ้พวกบ้าาาา''  สีส้มเรียกชื่อผมไม่หยุด
''เฮ้ย ยัยทอม เรื่องนี้มันไม่เกี่ยวกับเธอออกไปจากที่นี่ซะ''  ร่างถึกพูดไล่สีส้มไป
  ณ หลังโรงเรียน มีผม กับนายคนเมื่อวันก่อน และ สีส้ม โดยมีนายร่างถึกจับแขนไม่ให้ไปไหนไว้อยู่
''แก!! ฉันเตือนแกแล้วใช่ไหมว่าอย่ามายุ่งอีกน่ะฮะ!!!'' นายหน้าหล่อ พูดโหวกเหวกใส่ผม
''กะ..ก็ผม...'' ผมพูดพร้อมน้ำตาจะไหลเต็มที่ TT^TT
''อ๊ากกก ไอ้บ้าร่างถึก ปล่อยโว๊ยย!! แกอย่าทำไรไอติมนะโว๊ยย'' สีส้มพูดด้วยเสียงเข้ม พร้อมเหยียบเท้าร่างถึก จนลงไปกุมเท้า แล้ววิ่งมาชกนายหน้าหล่อ (ผมรู้สึกอายจริงๆที่ผู้หญิงมาปกป้อง TT^TT) แต่ว่า สีส้มไม่สามารถต่อยหน้าหล่อนั่นได้เพราะว่า เขาจับมือเธอแล้วผลักไปหาร่างถึกคนนั้นต่อ ผมต้องทำไรสักอย่างแล้ว ให้ผู้หญิงปกป้องอย่างนี้ ไม่ใช่ลูกผู้ชายเสีย
''อย่ามาทำร้ายสีส้ม ว๊ากกก!!''  โครม!!! ที่ร้องว๊ากก ไม่ใช่เเรงเสียงพลังที่จะพุ่งไปต่อย และเสียงโครมก็ไม่ใช่ผมต่อยนายหน้าหล่อนั้นคว่ำไป แต่มันคือเสียงที่ผมสะดุดก้อนหินจนไปนอนอยู่บนอกกว้างๆของ นายหน้าหล่อนั่นน อ๊ากกกกก =[]=!!! อ๊ากกก มันจะดีกว่านี้ถ้าไม่ใช่ผู้ชายยย!!!ด้วยกัน
''=[    ]=!!! <<< สีหน้าทุกคน ณ ที่นี้  
''เฮ้ย!! ออกไปนะเว้ยย ไอ้บ้า!!'' นายหน้าหล่อนั่นพูดพร้อมผลักผมไป =w= ดูเหมือนผมเป็นกระเทยไปในพริบตาเลย
''ขะ..ขะขอโทษ ครับๆ'' (O_O) (_ _) 
''ฮึ่ยย แก!!''  ผมเงยหน้าขึ้น พร้อมมองเห็นกำปั้น อ่ะ อั๊ก อั่ก มาตรงหน้าแล้ว >__< แล้วผมก็หลับไป โดยไม่ทันตั้งตัว พอผมลืมตาขึ้นมาก็พบกับห้องที่มีตู้ยา เตียงและผ้าม่าน พร้อม หน้าขาวๆ ผมสีดำขลับ แก้มชมพู ทาปากสีแดง(ไม่ใช่แล้ว) 
''ฟื้นแล้วรึไงว่ะ!'' O[]O นายหน้าหล่อนี่เอง!! ตกใจหมด
''ครับ เอ่ออ..''
''ไอติมจ๊ะ..ฟื้นแล้วหรอ ฮิฮิ สีส้มซื้อข้าวต้มมาฝากจ้า'' สีส้มวิ่งอย่างรวดเร็วพร้อมตระโกน
''ซื้อมาฝากฉันหรอ อ่อๆขอบคุณๆ''   
''อ๊ายยย ไอ้บ้า!!ฉันซื้อให้หนุ่มน้อยฉันย่ะ ไม่ได้ซื้อมาให้นะนะ!!'' สีส้มพูดพร้อมมองค้อนใส่
''อะไร! นี่มันตังค์ฉันฉันก็ต้องกินได้สิ'' =_=?? นี่มันเรื่องอะไรกันแน่นะ
   เมื่อ 1 ชั่วโมงที่แล้ว..
''เฮ้ย!!เป็นอะไรว่ะ เฮ้ย!!ไอติม'' 
''อ๊ายย ไอติมเป็นอะไรไปหน่ะ/เหอะ ยังไม่ทันต่อยก็สลบไปแล้ว อ่อนแอจริงๆ'' สีส้มกับร่างถึกพูดพร้อมกัน
''ไอติมไม่ได้ร่างถึกแบบนายหนิย่ะ''
''พวกเธอทั้ง 2 คน เลิกทะเลาะกันสักที ก่อนอื่นพาหมอนี่ไปห้องพยาบาลก่อน''
''เดี๋ยวฉันจะไปซื้อข้าวต้มให้น่ะ...แต่ว่า...'' สีส้มพูดพร้อมล้วงกระเป๋าหาเงิน
''แต่ว่าอะไร'' ร่างถึกกับนายหน้าหล่อพูดพร้อมกัน
''เอ่อ...ฉันลืมเอาเงินมาอ่ะ แหะๆ'' 
''.... เอาไปซะ เอาไปซื้อให้สามีเธอกินไป'' นายหน้าหล่อพูดพร้อมเอาเงินมาให้ แล้วลากไอติมไปห้องพยาบาล  
''อ่าาา คืออออ'' นี่ฉันไม่ได้คิดไปเองใช่ไหม ทะ..ทะ...ทำไม อีตาหมอนี่กะไอติมดูเหมือนนน อ๊ายยยยยย >w< รับไม่ได้
   ณ ปัจจุบัน 
''ฮึ่ย!! งั้นนายก็เอาไปเลยไป ฉันกลับบ้านไปเอาตังค์ก็ได้ยะ''
''เหอะ เอาไปเถอะ เสียน้ำใจหมดฉันไม่อยากให้หมอนี่ตาย'' 'ฉันไม่อยากให้หมอนี่ตาย' =//=
อะไรนะ อะไรนะ =_= ผมคงหูฝาดแน่เลย
''เมื่อกี้นายว่าไรนะ อะไร ตายๆ'' สีส้มพูด
''เปล่าาา  แค่จะบอกว่า นายนี่หน้าสนใจดี ลึกๆอาจจะไม่ได้อ่อนแอ ถ้าอ่อนแอคงไม่พุ่งตัวจะมาต่อยฉันหรอก''    ห่ะ จริงสิ ตอนนั้นผมจะพุ่งตัวไม่ต่อยเขาแต่ว่า... =_= รู้สึกขายหน้า
''เอ่อ..ขอโทดนะครับที่ผม''
''ชั่งเถอะ กินข้าวแล้วรีบกลับบ้านไปซะ ใจใกล้ถึงเวลาแล้ว ส่วนเรื่องนี้ ฉันจัดการให้แล้ว''
นายหน้าหล่อนั่นพูดพร้อมเล่นหัวผม =///= ดูๆไปเหมือนผมเป็นผู้หญิงให้เขาไงไม่รู้ 
''อย่ามาขยี้ผมไอติมนะ ไอติมของฉัน ฮึ่ยยย!!!'' สีส้มพูดพร้อมดึงตัวผมไปกอด
''เหอะ ฉันไปล่ะ'' เขาพูดพร้อมเดินออกไป
''ไอติม กินข้าวนะแล้วกลับบ้านกันเถอะ''
''ครับ''  ผมมองหันกลับไปทางที่นายหน้าหล่อนั่นเดินออกไป ผมเชื่อว่าสักวันจะต้องได้เจอกันอีก ภายนอกอาจจะดูโหดๆ แต่ลึกๆอาจจะใจดีก็ได้ สักวันผมจะต้องรู้จักเขาให้ได้ (เพราะผมลืมถามชื่อเขา 55+)