Please love me เทหัวใจให้ยัยจอมป่วน

          -คฤหาสน์ สุวรรณรักษ์7:03 AM.-
     "นายคลาสเตอร์ ตื่นได้แล้ว ฉันเตรียมอาหารเสร็จแล้วนะ"
     เขาทำท่างัวเงียก่อนจะลุกขึ้นนั่งช้าๆ เปลือยท่อนบน0////0
     "ที่รัก ผมขอนอนอีกสักหน่อยไม่ได้เหรอ....>﹏<"
     "ไม่ได้ นาต้องไปทำงานแต่เช้านะ-_-"
     "งั้นขอกำลังใจก่อนทำงานนะ^^"
     "นะ....นายจะทำอะไรหน่ะ กรี้ดด!!!"
     แล้วเขาก็ฉุดฉันลงไปนอนก่อนจะจูบฉันเบาๆ ลวนลามกันแต่เช้าเลยT^T จูบนั้นทำให้ฉันขัดขืนอะไรไม่ได้จึงต้องปล่อยเลยตามเลยจนเริ่มหายใจไม่ออก เขาเลยปล่อยฉันจากการจูบนั้น
     "ว้าว ชื่นใจ^^"
     "รังแกฉันอีกแล้วT^T"
     "แต่ก็ไม่ขัดขืนไม่ใช่เหรอ ชอบอ่าดิ โรคจิตแบบเนีย^^"
     "กรี้ดดด พูดอะไรหน่ะ ไปอาบน้ำเดี๋ยวนี้เลยนะ!!!"
     "คร้าบๆ ไปแล้วคร้าบบ~^^"
     แล้วเขาก็วิ่งแจ้นไปห้องน้ำทันที แต่ว่านะ....ทำไมฉันไม่ขัดขืน หรือว่าฉันจะชอบแบบเถื่อนๆแบบนั้นจริงๆT^T
     เขาเดินออกมาจากห้องน้ำแล้วเดินดุ่มๆมาแต่งตัวในห้อง แถมเขายังดูลุกลี้ลุกลนกับการใส่เเน็คไท้อีก-0- 
     "มานี้เลย ฉันใส่ให้นะ^^"
     "จร้า^^" 
     แล้วเขาก็ยืนเป็นหุ่นให้ฉันใส่แน็คไท้ให้ แถมยังยิ้มมาให้อีก แบบนี้ฉันก็เขินแย่หน่ะสิ(.///.)
     "เธอหน้าแดง เขินอ่าดิ^^"
     "บะ....บ้า ขนเขินอะไรของนาย(.///.)"
     "ยัยปากแข็ง^^"
     "-_-;"
     ฉันจำได้ว่าเมื่อก่อนนี้ฉันเป้นคนพูดนี่น่าว่าเขาปากแข็ง แต่พอเรามาคบกันแบบจริงจังเขากลับไม่ปากแข็งเลยซักนิด ฉันซะอีกที่ไม่ค่อยกล้าพูดเท่าไหร่ นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่T^T
     "เสร็จแล้ว ลงไปกินข้างกันเถอะ"
     "ขอหอมหน่อยดิ^^"
     "เมื่อเช้าจูบฉันไปแล้วยังไม่พออีกเหรอ-_-"
     "งั้นเลือกมาจะจูบหรือหอม^^"
     "หอมก็ได้T^T"
     "คิก~"
     เขาโน้มหน้าเข้ามาใกล้ฉันแล้วก้เอาจมูกสัมผัสแก้มฉันเบาๆ ขาฉันแทบจะอ่อนยวบ
     ">///<"
     "หลับตาปี๋เลย หน้าแดงด้วย"
     "ก็นายเล่นใส่หอมเบาๆแบบนี้ ใครจะทนไหวหล่ะ(.///.)"
     "งั้นลองเอาหอมแรงๆซักทีมะ"
     "มะ...ไม่เป็นไร เดี๋ยวคืนนี้ฉันก็โดนรังแกอีก เดี๋ยวช้ำหมดT^T"
     "อ้าว พูดเองนะเนีย สงสัยคืนนี้อยากโดนเลยทวงงั้นดิ^^"
     "เห้ย ไหงเป็นงี้อ่าT0T"
     "ไปกินข้าวกันเถอะ หิวแล้วหล่ะ ไม่งั้น.....เธออาจโดนกินแทนอาหารเช้าเลยก็ได้นะ^^"
     "งั้นไปเลย ไปกินข้าวเช้าเดี๋ยวนี้เลย-_-"
     "โธ่ นึกว่าจะได้กินอร่อยๆแทนอาหารเช้าแท้ๆ"
     "พอเลย ไปๆกินข้างเช้า"
     แล้วฉันก็ลากเเน็คไท้บนคอเขาลงมาจากบนลงไปที่โต๊ะอาหารเช้า แล้วแม่ก้ตกใจกับภภาพที่ฉันทำแบบนี้-_-
     "ว้าย ตายแล้ว อย่ารังแกพ่อคลาสเตอร์ซิจ้ะ เป็นผู้หญิงใจร้าย เดี๋ยวเขาไม่รักเอานะ"
     "ใช่แล้วๆ ใจร้ายไปก็ไม่เอานะ^^"
     แหมม ทีอยู่ต่อหน้าแม่ฉันทำเป้นคุณชายนายสะอาด พออยู่กับฉัน รังแกฉันตลอด นายกะล่อน
     "แม่คะ เขาชอบรังแกหนูแถมยังหนักกว่านี้อีกนะคะT^T"
     "ยังไงก็ตาม ลูกก็ยังเป้นผู้หญิงทำแบบนี้มันไม่งามนะลูก"
     "ค่ะ...แม่"
     แล้วฉันก็หันไปทางเขาที่ยังนั่งยิ้มไม่รู้ร้อนไม่รู้หนาว ชิ น่าหมั่นไส้-3- และจู่ๆก็มีข้อความไลน์มาในมือถือของเขา แล้วหน้าของเขาก้เหหงื่อตกออกมา แล้วก็เปลี่ยนเป้นหน้ายิ้มต่อ ฉันหันไปสบตาแม่ และดูเหมือนว่าแม่ฉันก็คงสงสัยเหมือนกัน ฉันก็เลยขอดูมือืถอของเขา
     "นาย ฉันขอดุมือถือของนายหน่อยสิ"
     "มะ....ไม่มีอะไรหรอก เจ้านายส่งข้อความมาหน่ะ ฉันคงต้องไปแล้วหล่ะ บายๆนะ^^"
     แล้วเขาก็เดินออกไปอย่งรวดเร็วพรวดพราดออกจากบ้านไป ฉันกับแม่นั่งสบตากันและเริ่มคุยกันเรื่องเมื่อกี้
     "แม่จับพิรุธเขาได้"
     "หนูก็จับได้เหมือนกันค่ะ แม่่าเขามีอะไรในใจหรือเปล่าคะ"
     "แม่คิดว่าเรื่องนี้มีอะไรไม่ชอบมาพากลแน่ เพราะฉะนั้นไม่ว่าจะทำอะไรก็ระวังด้วยหล่ะ แม่เป็นห่วงนะ"
     "ค่ะแม่ ขอบคุณนะคะ"
     แล้วแม่ก็ปล่อยให้ฉันอยู่ตามสบาย ฉันเลยทิ้งเรื่องนั้นไว้ก่อนก็เลยขึ้นไปบนห้องเพื่อที่จะทำสิ่งที่ทำค้างไว้เมื่อวานที่เขากลับมา นั่นก็คือการถักและปักผ้าพันคอชื่อฉันและเขา ฉันกะว่าในวันเกิดฉันจะไปเซอร์ไพรส์เขาที่ทำงาน>< ตอนแรกทำเป้นจำวันเกิดไม่ได้ แล้วค่อยจัดการทีหลัง อิๆ
     ฉันนั่งปัก ถัก ร้อย อยู่นานแล้วก็ลงไปทานข้างเที่ยงเรียบร้อยก็มานั่งถักต่อ แล้วตาฉันก้เหลือบไปเห้นที่คอฉัน จี้หัวใจที่เขาให้มานี้ สวยจังเลย>< ฉันจึงมีกำลังใจปักต่อไปเรื่อยๆแต่ว่าวันนี้คงได้แค่1ส่วน4ของผ้าเอง-_- ไม่เป็นไรๆ เวลายังมีอีกเยอะ สู้ๆนะยัยโยเกิร์ตตต 
     ตือ ดือ ดึ้ง~ เสียงมือถือฉันดังขึ้นเลยหยุดถักผ้าแล้วไปดู
     "เอ่ ใครโทรมาเนีย-0-"
     'เมลดี้' เอ๋ ยัยเมลดี้โทรมาเหรอ ปกติยัยนี้จะนักฉันไปคุยนะ แต่รอบนี้โทรมา แสดงว่าต้องมีเรื่องอะไรด่วนแน่นอนเลย
     "ฮัลโล ว่าไงยัยเมลดี้"
     "แกตั้งสติ และฟังฉันก่อนนะ"
     "เห้ย เกิดอะไรขึ้น" ฉันเริ่มเครียดเพราะว่าปกติเมลดี้จะไม่พูดแบบนี้ เพราะยัยนี้เป็นคนที่มความสุขอยู่ตลอดเวลาเพราะฉะนั้นจะไม่ค่อยเครียด แต่รอบนี้ทำไมถึงพูดแบบนี้ ใจไม่ดีเลยนะT^T
     "ตอนนี้แฟนแกอยู่บ้านไหม"
     เห้ย เกี่ยวกับคลาสเตอร์เหรอ ทำไมกันนะ.......เกี่ยวกับเรื่องเมื่อเช้าหรือเปล่า......
     "ไม่อยู่.....ทำไมเหรอ"
     "ตอนนี้แฟนแกมีพิรุธอะไรน่าสงสัยไหม"
     เห้ย เกี่ยวกับเรื่องเมื่อเช้าจริงด้วย เกิดอะไรขึ้นกันแน่
     "แกบอกฉันมาเถอะว่าเกิดอะไรขึ้น"
     "โอเค แกตั้งใจฟังนะ"
     "..."
     "แฟนแกไม่ได้ทำงานที่บริษัทจริงๆ เพราะฉันไปสืบมาแล้วว่าแฟนแกมีธุรกิจอยู่ที่ต่างประเทศอยู่แล้ว เพราะฉะนั้นไม่จำเป็นต้องไปทำงานอะไรแบบนี้เลย"
     "..."
     "แล้วตอนนี้แฟนแกอยู่ที่ห้าง......กอด จูบ กับผู้หญิงที่ชื่อ......เจนนี่ที่แกเคยรู้จัก"
     ... ตอนนี่ฉันนพูดและคิดอะไรไม่ได้เลย นิ่ง ทุกอย่างมันนิ่ง ช็อกเกินไปที่จะรับได้ในเวลาสั้นๆ ฉันยังคงนิ่งและฟังสิ่งที่เมลดี้จะพูดต่อไป
     "แฟนแกที่บอกว่าไปทำงานเช้า เย็นหน่ะ ไปหาผู้หญิงคนนี้ต่างหาก"
     "..."
     "เธอมีบ้านอยู่ที่หมู่บ้านXXX แล้วก็แฟนแกไปที่บ้านนั่นทุกวัน เช้าและเย็น"
     "..."
     "และที่ฉันบอกแกวันนี้ไม่ได้ต้องการให้แกเสียใจ แต่ว่าอยากให้แกตาสว่างซักที ฉันสงสัยผู้ชายคนนี้ตั้งแต่แรกแล้วว่าเขามีอะไรไม่ชอบมาพากล ฉันเลยสืบมาตลอด และตั้งใจจะบอกแกวันนี้ แล้วก็หลักฐานฉันจะส่งให้แกเดี๋ยวนี้ รอรับได้เลยนะ แล้วเคลียร์กันให้รู้เหรื่องหล่ะ โชคดีนะ"
     ตู้ด~ วางสายเรียบร้อย ตือดึ้ง~ เสียงข้อความดังขึ้น ฉันเลยเปิดเข้าไปดู มันคือรูปของคลาสเตอร์กับยัยเจนนี่ที่เขาเคยคุยอย่างสนิทสนมด้วยตอนที่เรายังไม่คบกัน.......หัวใจของฉันแตกเป็นเสี่ยงๆ แตก.....จนไม่มีชิ้นดี ฉันโดนเขาสวมเขา ฉันโดนเขาทำทุกอย่างเพื่อบังหน้า.....ฉันเป็นแค่เด็กที่มีไว้เพื่อตอบสนองตัณหาของเขาเท่านั้นเหรอออ!!!!! น้ำตา.......ฉันไม่สะอึกสะอื้น แต่น้ำตามันไหลออกมาเองโดยทันที แถมออกมาเยอะมากๆ เขาเห็นฉันเป็นแค่ของเล่นเหรอ....
     ฉันนั่งคิดอยู่อย่างนั้นพักใหญ่ๆ ก่อนที่จะตัดสินใจเดินออกไปจากบ้านและฉันจะไปจัดการเรื่องนี้ให้จบ.....ฉันจะไม่ยอมเขาอยุ่ฝ่ายเดียวแน่นอน!!!
          -ม้านั่งที่หมู่บ้านXXX3:15 PM.-
     ฉันเดินไปช้าๆ และวันนี้ที่ฉันมาเจอเขฉันต้องการที่จะยืนยันกับตาตัวเองว่าสิ่งที่ฉันเห็นเป็นเรื่องจริงหรือข่าวลวง
     "คิก~คลาสเตอร์คะ อย่าสิคะ><"
     "ทำไมหล่ะ ผมอยากจะลองชิมคุณใจจะขาดแล้วนะ"
     "คิก~ ปากหวานจังเลยนะคะ"
     ฉันเดินไปตามเสียงพวกนั้นก่อนที่จะไปสะดุดสายตากับภาพตรงหน้า คลาสเตอร์และเจนนี่กำลังทำสิ่งที่คนที่เป็นแฟนฉัน.....ไม่สมควรทำกับใครคนไหน
     "สวัสดี เจนนี่ และคลาสเตอร์"
     ฉันพูดเสียงยะเยือก เขาหันมามองและหน้าซีดเป็นไก่ต้ม ก่อนที่จะผละออกจากเจนนี่ แต่อยากจะบอกวเขาว่ามันสายไปแล้วหล่ะนะ.....
     "คือว่า โยเกิร์ต มันไม่ใช่อย่างที่เธอคิดนะ เรา2คนแค่...."
     "จูบกัน...."
     "แค่จูบแบบเพื่อน...."
     "แต่ถ้าฉันไม่มาเห็นเข้า.....คงจะไปมากกว่านั้นซินะ"
     "..."
     เขานิ่งไปไม่ตอบ สายตาของเขาฉันมองดูลึกๆแล้วเขาสำนึกผิด แต่มันน้อยนิดยากที่จะมองเหลือเกิน
     "เรายังไม่ได้แต่งงานกันทีนะ เพราะฉะนั้นฉันก็มีสิทธิ์ที่จะเลือกคนที่ดีมาเป็นคู่ของฉันซิ"
     เจนนี่ที่นั่งเงียบอยู่ พอเห็นเขาพูคำนั้นออกมา เธอจึงกล้าที่จะเข้าไปควงแขนคลาสเตอร์ เขาพูดคำคำนี้ออกมา.....หัวใจของฉันหลังจากที่ยับเยินอยู่แล้ว ตอนนี้มันแทบจะไม่เหลือแม้แต่เสี้ยวนิดเดียวเลยจริงๆ.....
     น้ำตาของฉันที่หลั่งไหลพรั่งพรูออกมา เยอะจนเขาชะงักไปเล็กน้อย ตอนนี้ฉันไม่ได้สะอึกสะอื้น ไม่ได้ร้องไห้ฟูมฟาย เพราะน้ำตานี้ไม่ใช่น้ำที่เคยออกมาก่อนหน้านี้ที่มันเป็นแค่น้ำที่ต่อมน้ำตาสร้างขึ้นเท่านั้น แต่น้ำตาที่ออกมาตอนนี้ คือน้ำตาแห่งความรู้สึก น้ำตาที่มาจากความรู้สึกข้างในจริงๆ....
     "นาย....คบกับฉันเพือที่จะดูว่าฉันดีพอสำหรับนายไหม...."
     "..."
     "นายคบกับฉันเพื่อตอบสนองตัณหาที่ชั่วร้ายของนายใช่ไหม!!!!"
     "..."  
     ฉันเอาสิ่งที่ห้อยอยู่ที่คอฉัน นั่นคือจี้ที่ฉันได้รับมาจากเขา ดึงมันออกมาแรงๆแล้วเควี้ยงลงพื้นพร้อมกับขยี้มันแรงๆ.....
     "นี่คือสิ่งที่นายบอกว่าเป็นตัวแทนความรักของนาย ตอนนี้.....หัวใจของฉัน มันเหมือนเจ้าสิ่งที่อยู่ในใต้เท้าฉันตอนนี้!!!! มันแหลกสลาย......นายบอกฉันต่อหน้าแม่ฉันว่าจะดูแลฉันไปจนแก่ และสัญญา.....ว่าจะมีฉันคนเดียว"
     "..."
     "ตอนนั้นนายสงสัยใช่ไหม ว่าตอนนั้นฉันทำอะไรที่ฉันรีบเก็บไม่ให้นายเห็น......สิ่งนี้ไงหล่ะ"
     ฉันเอาผ้าที่ฉันถักยังไม่เสร็จเรียบร้อยทีออกมาแล้วก็โยนมันลงไปกองกับพื้น เขามองมันด้วยสายตาอาลัยอาวร แต่นั้นมันไม่ทำให้ฉันเปลี่ยนความคิดได้......ว่าฉันจะปล่อยเขาไป
     "เรายังไม่ได้แต่งงานกัน เพราะฉะนั้นฉันทำอะไรก็ได้ ฉันไม่ผิด"
     เขายังคงพูดคำนี้ออกมาอีกอย่างนั้นเหรอ คนอะไรเห็นแก่ตัวที่สุด!!!!
     "ได้....ในเมื่อนายพูดแบบนี้....ฉันก็มีสิทธิ์ที่จะเลือกสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับฉันเหมือนกัน และคนคนนั้นต้องไม่ใช่คนที่เห็นแก่ตัวอย่างนาย!!!!!"
     "โยเกิร์ต!!!"
     "..." เขาวิ่งออกจากม้านั่งมาคว้าแขนของฉันเอาไว้ เขาทำอย่างนั้นทำไม ในเมื่อเขาไม่เห็นฉันมีค่าแล้วนี่....
     "นายปล่อยฉันเถอะ กลับไปหาเจนนี่ซะ"
     "เธอห้ามมีผู้ชายคนอื่นเด็ดขาด นอกจากฉันเท่านั้น!!!"
     "แล้วถ้าฉันมีแล้วมันจะทำไม ทีนายยังทำได้เลย!!! อุ้บส์"
     เขาจูบฉัน จูบแบบใช้กำลังขืนใจฉัน นั่นไม่ทำให้ฉันเคลิ้มหรือมีความสุขอย่างที่ผ่านมา มันทำให้ฉันยิ่งน้ำตาไหลออกมาเยอะกว่าเก่า ฉันผละออกมาจากตัวเขาแล้วก็ตบหน้าเขาไปแรงๆทีนึง เขาอึ้งไปเล็กน่อย ก่อนที่น้ำตาของฉันยิ่งไหลพรั่งพรูเข้าไปกันใหญ่
     "ฉันอยากมีคนรัก....ที่ซื่อสัตว์และรักฉันจริง ไม่อยากมีคนมักมาก อย่างนาย นายจะไม่มีวันได้เตะฉันอีก จำไว้!!!!"
     แล้วฉันก็วิ่งออกมาจากตรงนั้นท่ามกลางสายฝน.........ทำไม.....เขาฝากรอยแผลใจที่ไม่มีวันหายไว้ก่อนที่จะจากกัน ทั้งๆที่ฉันคิดไว้แล้วว่าจะไม่ร้องไห้อีกแล้วแท้ๆ.....
     -คฤหาสน์ สุวรรณรักษ์4:10 PM.-
     "ลูก!!!เกิดอะไรขึ้น ทำไมเปียกฝนมาอย่างนี้ ตายแล้ววว"
     แล้วแม่ก็วิ่งหน้าตื่นเข้ามากอดฉัน แล้วฉันก็ปล่อยโฮออกมาชุดใหญ่
     "ลูก ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าป่ะ เรามีเรื่องต้องคุยกันซักหน่อยแล้วหล่ะ"
     ฉันเปลี่ยนเสื้อผ้ามาเรียบร้อย ก่อนที่จะเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดให้แม่ฟัง อาการของแม่ไม่ได้โวยวายอะไรมากมาย เพราะว่าแม่ของฉันชอบใช้สมองในการแก้ปัญหา ไม่เหมือนฉัน คิดเลยทำเลยT^T
     "เรื่องนี้.....เขาผิดจริงๆ แต่ว่าลูกควรจะดูให้ดีก่อนว่าสิ่งที่เพื่อนลูกส่งมาจริงหรือไม่ เพราะไม่งั้นคลาสเตอร์อาจเสียความมั่นใจในตัวลูกไปเลยก็ได้ เพราะฉะนั้นวันหลังจะทำอะไรต้องคิดก่อนนะ"      
     "แต่ว่าเขาก็ทำจริงๆไม่ใช่เหรอคะ.....เพราะฉะนั้นเขาผิด97%เลยนะคะ"
     "งั้นลูกคงต้องปล่อยเขาไปจริงๆแล้วหล่ะนะ อย่าเครียดไปเลย คนดีมีอีกเยอะนะจ้ะ^^"
     "ค่ะ....แม่"
     แล้วฉันก็เดินขึ้นไปบนห้องช้าๆ ก่อนที่จะนอนลงแล้วก็ร้องไห้อีกครั้ง.......ที่ฉันพูดกับเขาตอนนั้น เขาจะรู้บ้างไหมนะ ว่าคำพูดที่ฉันพูดไปนั้น ถ้าเขาฟังและจับใจความมันดีๆสิ่งที่เขาไดยิน....ว่าฉันยังคงรัเขา รักที่สุดเลย......ฮึกๆ....