ทะเลเพลิง (ภาคต่อ) NC 18+

 
สำหรับเพื่อนๆนักอ่านที่ต้องการอ่าน ตอนที่ 1-16 NC 18+ สามารถอ่านย้อนหลังได้ที่เวปไซด์นี้ http://www.aksornsartgroup.com/Niyay/Story/141/  
 
 
ตอนที่ 17 หวาดกลัว
 
            ทอมพาแพรวามาฝากเพื่อนรักของเธอที่ไม่ได้เจอกันนานเพราะต่างคนต่างทำงาน
 
            ทิพย์รดาเป็นหมอที่โรงพยาบาลเอกชลแห่งหนึ่งที่เธอรู้จักกันสมัยเรียนมัธยม จะว่าไปก็ไม่ได้รู้จักกันธรรมดาแค่เพื่อน แต่ทั้งสองเคยเป็นแฟนกันมาก่อน เมื่อเลิกลากันไปก็ยังติดต่อหากันเป็นเพื่อนรักต่อกัน  
 
      ชั่วโมงนี้เธอไม่รู้จะพึ่งใครจริงๆ ไว้ใจใครไม่ได้เลย แต่ถ้าเป็นทิพย์รดาเธอมั่นใจและกล้าที่จะฝากฝังน้องแพร
 
 
 
กิ๊ง ก่อง
 
     เสียงกดออดหน้าห้องพาลทำให้เจ้าของห้องหงุดหงิด คว้านาฬิกาหัวเตียงมาดูเวลา
     ใครกันนะ บ้าจริงๆมากดออดตอนตีสาม อาจจะเป็นน้องชายตัวแสบของเธอก็ได้ ชอบซ้อมดนตรีกับเพื่อนกลับบ้านดึกดื่น
 
“ที ถ้าแกจะกลับเช้าแบบนี้น๊ะ หัดพกซะบ้างนะกุญแจห้องหนะ” ทิพย์รดาเปิดประตูออกมาด้วยดวงตางัวเงียเพราะนึกว่าน้องชายของเธอลืมกุญแจ
“ทิพย์ เราเอง” ทอมที่ประคองแพรวา เอ่ยทักทายเพื่อน
“ทอม..”สาวสวยเอ่ยออกมา ทั้ง งง ทั้ง งัวเงีย
       ทอมกระซิบเรื่องของแพรวาสั้นๆให้ทิพย์ฟัง เธอที่เป็นหมอย่อมเข้าใจดี ว่าตอนนี้แพรวากระถูกกระทบกระเทือน   เธอจึงพาเด็กสาวเข้าไปนอนในห้องนอน และทั้งสองก็ออกมาคุยกันที่ห้องรับแขก
 
“เรารบกวนนะทิพย์ เรามืดแปดด้านจริงๆ มีเธอนี่แหละที่เราไว้ใจ”
“นายบอกเราได้มั้ยว่าเกิดอะไรขึ้น” ทิพย์รดากุมมือเธอถามด้วยแววตาอาทร
 
 
       เธอเล่าเรื่องทั้งหมดเกี่ยวกับแพรวาให้หมอสาวฟัง  
“ใจร้ายที่สุดเลย” ทิพย์รดาอุทานออกมาหลังจากที่รู้เรื่องราวทั้งหมด
“เราจะไปตรวจร่องรอยข่มขืน และพวกเราต้องพาน้องไปแจ้งตำรวจ ” หมอสาวลุกขึ้นแต่ถูกห้าม
“แต่เราว่าน้องแพรยังไม่พร้อมแน่ๆ   ทางที่ดีรอถึงพรุ่งนี้ ทิพย์ค่อยขอตรวจร่างกายและลองถามน้องดูว่าจะแจ้งตำรวจมั้ย” ทอมห้ามเพราะเดาได้ว่าน้องแพรไม่ไปแจ้งความแน่ๆ เด็กสาวจะต้องอับอายมาก
 
.........................................................................................................
 
     เช้าวันรุ่งขึ้นทิพย์ทำการตรวจร่องรอยการข่มขืน และซักถามเด็กสาวคร่าวๆ เมื่อเสร็จสิ้นเธอก็เดินออกมากหาทอมที่นอนในห้องรับแขกตั้งแต่เมื่อคืน
 
“เป็นยังไงบ้าง” ทอมเอ่ยปากถามหมอสาวทันที
 
      ทิพน์รดาออกอาการเป็นห่วง พร้อมกับส่ายหน้า
 
“น้องแพรเธอไม่ยอมพูดอะไรเลย เอาแต่นอนซึม” “พอขอตรวจภายในเธอพยักหน้าอนุญาติ แต่ก็ร้องไห้ตลอดเลย”
 
       ทั้งสองคนมองหน้ากัน
 
“แล้วตรวจร่างกาย น้องเป็นยังไงบ้าง” เธอเครียด ไม่อยากฟังคำตอบ
 
“พบรอยช้ำที่ตามร่างกาย   แต่ไม่พบคราบอสุจิและร่องรอยของการสอดใส่” หมอสาวพูดผลตรวจ
 
“งั้นก็แสดงว่าน้องแพรไม่ได้ถูกข่มขืนใช่มั้ย”
 
“ใช่ ดูจากผลตรวจแล้ว เป็นการล่วงระเมิดทางเพศแต่ไม่สำเร็จ”
 
“ปัญหาตอนนี้คือน้องแพรไม่พูดอะไรกับเราเลย ” ทิพย์รดาแสดงท่าทางเป็นห่วง
 
“น้องคงตกใจมาก เราว่าเรื่องนี้อย่าพึ่งแจ้งความเลย รอให้นองแพรหายจากอาการช๊อกก่อน” ทอมออกความเห็นด้วยความห่วงใยหญิงสาวตัวน้อย
 
       เธอถอนหายใจเฮือกใหญ่   ดีใจที่เธอพังประตูเข้าไปทันและเสียใจที่เด็กสาวสดใสถูกย่ำยีหัวใจจนย่อยยับ เธอไม่อยากคิดเลยจริงๆว่าถ้าเค้าข่มขืนแพรวาสำเร็จ ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้าง ทั้งๆ ที่แพรวาเห็นเขาเป็นพี่ชายแท้ๆ แต่เค้ากลับทำแบบนี้ได้ลงคอ เธอไม่อยากจะเชื่อจริงๆ
 
....................................................................................................................
 
            เธอหยุดไปทำงานหนึ่งอาทิตย์เต็มๆ โดยที่ไม่มีใครสามารถติดต่อเธอได้เลย   เพราะเธอไม่ได้กลับคอนโด แถมโทรศัพท์เธอก็ถูกชายยึดเอาไว้ตั้งแต่วันนั้น
 
            แต่ถึงอยางไรเธอก็ได้ข่าวเขาจากหน้าหนังสือพิมพ์ เธออ่านข่าวแล้วยิ่งตกใจเพราะในเนื้อข่าวบรรยายรายละเอียด ตอนพบไม่ใส่เสื้อผ้า ถูกตีหัวแตก บอกทั้งชื่อนามสกุล แต่ในเรื่องคดี กลับกลายเป็นว่า ชายถูกล่อลวงไปปลดทรัพย์และทำร้ายร่างกาย
 
            เธออ่านข่าวก็ใจหาย   น้องแพรก็ยังไม่ยอมพูดกับใคร ถ้าเกิดตำรวจสอบสวนก็ไม่ได้ช่วยให้เรื่องมันดีขึ้น อาจจะเลวร้ายมากกว่าเดิม ตอนนี้เธอจึงต้องหลบซ่อน เพราะไม่ว่าจะเป็นตำรวจ ชาย หรือท่าน   มาเจอเธอเข้า มันก็เป็นผลร้ายทั้งนั้น
 
......................................................................................................
 
 
 
“พ่อกับแม่เสียใจด้วยนะชาย ที่น้องหนีไป ทำให้ต้องอับอายกันแบบนี้” พ่อของแพรวาเอ่ยปากขอโทษ แววตาเศร้าที่ลูกสาวหายไปจากบ้าน 
 
“ผมขอโทษครับ ที่ดูแลเธอไม่ดี น้องยังเด็กมาก ยังไงเราก็ควรจะให้อภัยน้องครับ   ถ้าน้องกลับมาผมจะทำให้ เธอรักและไว้ใจจะฝากชีวิตไว้กับผมเองครับ” ชายพูดไปแต่สมองกลับคิดถึงแต่การแก้แค้นทอม
 
“โถ พ่อคุณ น้องแพรทำถึงขนาดนี้ แต่ยังให้อภัยน้อง” แม่เอ่ยปาก “เราเลือกลูกเขยไม่ผิดจริงๆนะคะคุณ” พูดแววตาเศร้า
 
“แต่ถึงยังไงผมก็จะตามหาน้องให้เจอครับคุณพ่อ คุณแม่ไม่ต้องห่วง” ชายพูด ก่อนจะลากลับ
 
            เขาขับรถออกไปบนท้องถนนของวันเสาร์   ที่จริงๆแล้ววันนี้เป็นวันแต่งงานของเขากับแพรวา   ผู้หญิงที่เค้ารักและอยากดูแลไปตลอดชีวิต เหตุการณ์ที่ผ่านมาเค้าได้แต่โทษตัวเองที่ทำไปด้วยอารมณ์ รู้ตัวเองว่าทำผิดมาก ผิดอย่างไม่น่าให้อภัย 
 
      แต่เรื่องที่ทอมพาแพรวาหนีไป มันก็ทำให้เค้าแค้นไม่น้อย ถึงแม้จะรู้ว่ามันทำเพื่อปกป้องเด็กสาว แต่มันพาแพรวาหนีไปทำให้เค้าอดคิดไม่ได้ว่า ป่านนี้สาวน้อยจะเทใจให้มันไปเท่าไรแล้ว ยิ่งคิดยิ่งแค้น แทนที่เค้าจะได้ขอโทษ ปรับความเข้าใจกัน
 
     ผ่านมาหลายวันแล้วที่เค้าตามหา แต่เค้าก็ไม่มีวันยอมแพ้ ยังคงตามหาต่อไปและแม้ว่าจะต้องพลิกแผ่นดิน เค้าก็จะหาแพรวาให้เจอ
 
และเค้าก็นึกได้ว่ายังมีอีกที่ ที่เค้ายังไม่ได้ไป
 
...............................................................................................................................
 
“น้องแพรวันนี้ไปไหนกันดี เดี๋ยวพี่พาไปเที่ยวนะ” ทอมพูดกับเด็กสาว
            แพรวาส่ายหน้า   ตั้งแต่เหตุการณ์ในวันนั้นเธอก็ไม่ยอมพูดกับใคร หรือแม้แต่สบตากับใคร
“ถ้าน้องแพรไม่อยากไปกับพี่ทอม ไปกับพี่ก็ได้นะค๊ะ” ทิพย์รดาที่นั่งอยู่ใกล้ๆกันเอ่ยปากชวนซะเอง
       เด็กสาวยังคงส่ายหน้า ทั้งสองคนเริ่มท้อที่จะทำให้แพรวากลับมาพูดคุยเหมือนเดิม
“งั้นเดี๋ยวพี่กับพี่ทิพย์ออกไปซื้อกับข้าว วันนี้เราทำอาหารทะเลทานกันเนอะ” ทอมพูด
“น้องแพรรอพี่แป็บเดียว เดี๋ยวพี่กลับมานะจ๊ะ” ทิพย์พูดก่อนทั้งสองคนจะออกไปด้วยกัน
 
       ทั้งสองคนออกไปจากห้อง ห่วงแพรวาแต่ก็อยากให้เธอลองอยู่กับตัวเอง เผื่ออะไรๆจะดีขึ้น
 
“เราสงสารน้องแพรจังเลย” ทิพย์รดาพูดหลังจากทั้งสองเดินลงมาที่ลานจอดรถ
 
“อืม”
 
            ทั้งสองพากันไปเดินเลือกซื้อของ โดยที่เธอก็ระวังตัวอยู่ตลอด สวมทั้งหมวกและแว่นตาดำปิดบังใบหน้า
 
“ทิพย์ เดี๋ยวเรากลับไปเอาของที่ห้องหน่อยนะ พอดีลืมแว่นอันเก่งเอาไว้ และก็ว่าจะเอาเงินมาเพิ่มจากตู้เซฟ” ทอมพูดตั้งใจจะแยกจากหมอสาว
 
“เงินไม่ต้องเอามาก็ได้ เอทีเอ็มเคลื่อนที่อยู่ที่นี่ไง” ทิพย์รดาพูด
 
“ระวังโดนกดจนตู้พังนะจ๊ะ” ทอมต่อมมุก
 
            ทั้งสองคนหัวเราะสนุกสนาน โดยที่ทอมขอตัวแยกออกไปขึ้นแท็กซี่เพราะไม่อยากให้เสียเวลาเทียวไปเทียวมาและเป็นห่วงแพรวาจึงอยากให้ทิพย์รีบกลับ
“แล้วเจอกัน” ทิพย์รดาโบกมือก่อนจะขึ้นรถขับออกไป
 
.........................................................................................................................................