[YAOI 4P] I Need You

                “เฮ้ย เดี๋ยวดิ” ผมไม่รู้เลยว่ามอสวิ่งตามผมมาและมันพึ่งจะคว้าข้อมือผมไว้เมื่อกี้ตอนที่ผมกำลังจะไขรถตัวเองอยู่

                “มอส ตามมาตั้งแต่เมื่อไร?”

                “ก็ตั้งแต่ที่เมิงเดินออกมานั้นแหละ กุก็เดินตามมาเรื่อยๆ”

                “แล้วทำไมพึ่งมาเรียกกุวะ? นัทกะกานอ่ะ” ผมถามเพราะไม่เห็นสองคนนั้นมาด้วย

                “มันไปส่งอิงอิง” งี้นี่เอง ก็ไปส่งสาวสินะ ผมว่าผมควรกลับบ้าน

                “ออ งั้นกุกลับบ้านและ เมิงจะไปทำไรก็ไปเหอะ” ผมกำลังจะไขรถอีกครั้งแต่มอสก็ดึงผมไว้อีก

                “ไม่ได้ เมิงต้องไปกะกุ” แล้วมอสก็ลากผมไปขึ้นรถมันแทน

                “เฮ้ย มอส รถกุ....!!!!” ผมโวยวายใส่มันแต่ดูเหมือนมันจะไม่ได้สนใจเลยด้วยซ้ำ

                แล้วผมก็ต้องมานั่งในรถมันโดยที่ทิ้งรถตัวเองไว้ที่ห้าง= = มันใช่เรื่องไหมเนี่ย ประเด็นคือมันไม่ได้ไปส่งผมที่บ้านครับ แต่มันขับไปบ้านมัน ทำอะไรตามใจชอบชะมัด ทั้งที่นิสัยไม่น่าจะเข้ากันได้แต่ก็เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่สมัยเรียนมัธยม

                “เมิงพากุมาบ้านเมิงทำไมเนี่ย?”

                “เข้าไปในบ้านเหอะ เดี๋ยวก็รู้เอง” มอสเดินนำผมเข้าบ้านไป อะไรก็ไม่รู้ ทำไมไม่บอกๆมาเลยเล่า วุ่นวายชะมัด ผมก็ทำได้แต่บ่นแหละครับ สุดท้ายก็เดิมตามมอสไปอยู่ดี T^T

                เข้ามาได้ไม่นานผมก็ได้ยินเสียงรถอีกคันที่มาจอดหน้าบ้านมอส ไม่นานชายสองคนก็เดินเข้ามาในบ้าน ก็ไม่ใช่ใครที่ไหน เป็นนัทกับกานที่ตามมาทีหลังและมีสีหน้าร้อนรน แล้วมันเรื่องอะไรกันล่ะเนี่ย

                “แล้วสรุป เมิงพากุมาบ้านเมิงทำไมเนี่ยมอส” ผมหันไปถามมอสที่กำลังนั่งอยู่บนโซฟาดูไม่ได้เดือดร้อนอะไร  แถมยังมองหน้าผมเรียบๆนิ่งๆอีก

                “เมิงนั้นแหละ เป็นอะไร? ที่เจอกันที่ห้างเมื่อกี้อยู่ๆก็เดินออกมา” กานถามผม นั้นสินะ ผมเดินออกมาทำไม มันเป็นเพราะเป็นส่วนเกินงั้นหรอ

                “ห๊ะ ก็เปล่านี่ แค่คิดว่าเมิงน่าจะสนุกกันมากกว่าถ้าไม่มีกุ” ผมตอบพร้อมกับนั่งลงที่โซฟา “แล้วทำไมไม่เที่ยวกันต่อล่ะ เห็นน้องอิงอิงไรนั้นอยากไปนี่ ท่าทางจะชอบเมิงมากนี่นัท?” ผมหันไปถามนัทต่อ

                “ก็ใช่อ่ะนะที่น้องเขาชอบกุ แต่กุไม่ได้ชอบน้องเขาว่ะ” นัทตอบ  แปลกจัง ทำไมคำตอบของนัทมันทำให้หัวใจผมเต้นเร็วขึ้น “แล้วก็อิงอิงเป็นลูกพี่ลูกน้องไอ้กานมัน”

                “ห๊ะ!?!?!? ทำไมกุไม่รุ้เรื่อง” แล้วคำตอบของนัทก็ทำให้ผมตกใจ

                “พอดีอิงอิงไปเรียนที่เมกาตั้งแต่กุอยู่ม.3 แล้วนี่ก็พึ่งจบไฮสคูลมา พอกลับไทยมากุก็เลยโดนสั่งว่าให้ดูแลน้อง พาน้องไปเปิดหูเปิดตาเมืองไทยไรงี้ ถ้าไม่ตามใจน้องเดี๋ยวกุโดนบ่นหูชาอีก อีกอย่างนะเมิงจะไม่รู้เรื่องก็ไม่แปลกกุก็ไม่ได้พูดถึงน้องเลยตั้งแต่น้องไป” กานตอบ ก็จริงอย่างที่กานว่าแหละครับ ผมสี่คนมารู้จักกันก็ตอนม.4แล้ว ไม่แปลกถ้าผมจะไม่รู้เรื่อง แต่นัทกับกานมันรู้จักกันมาตั้งแต่ม.ต้นก็คงมีแต่นัทที่รู้เรื่อง

                “ออ อืม” ผมตอบได้แค่นั้นเพราะไม่รู้จะพูดอะไร แล้วผู้หญิงอีสองคนนี่ใครกัน

                “ส่วนมินนี่กับฟ้าใสอ่ะ เพื่อนกุกะมอสที่เรียนสาขาเดียวกันที่มอนั้นแหละ ไม่มีไร” สีหน้าผมคงบ่งบอกได้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่ กานถึงได้พูดต่อ

                “ออ อืม .....เฮ้ย แล้วเมิงมาบอกกุทำไมเนี่ย” เวรแล้ว ทำไมผมต้องไปสนใจด้วยว่าเขาเป็นใคร แล้วมันจะพาผมมาที่นี่เพื่ออธิบายเรื่องพวกนี้เนี่ยนะ แล้วผมเป็นบ้าอะไรถึงได้รู้สึกดีใจอยู่ข้างในจนแถบเก็บไว้ไม่อยู่ ผมได้ยินเสียงหัวใจตัวเองที่เต้นเร็วขึ้น “ถ้าไม่มีไร..งั้นกุกลับล่ะ” ผมลุกขึ้นจากโซฟาเพื่อจะกลับบ้านแต่มอสก็ดึงข้อมือผมให้นั่งลงเหมือนเดิม

                “เดี๋ยวดิ จะรีบไปไหน” มอสพูดพร้อมกับจับข้อมือผมไว้ไม่ให้ลุกอีก                   “นั้นสิ คิดว่าอธิบายทุกอย่างแล้วจะกลับได้ง่ายๆหรอ” นัทพูดต่อแล้วนั่งลงด้านซ้ายของผมพร้อมกับจับข้อมือผมไว้

                “ใจร้ายจังน๊าาา ปล่อยคนอื่นให้กังวลตั้งนาน จะกลับง่ายๆแบบนี้ก็แย่สิ” กานพูดแล้วนั่งลงตรงหน้าพร้อมกับรอยยิ้มอันสดใสของมันแต่สยองสำหรับผม T^T

                “แล้ว..เมิงจะให้กุอยู่ทำไมเล่า ก็คุยรู้เรื่องแล้วไง” ผมตอบกลับไป

                “เมิงนี่น่าาา ปากแข็งจริงๆ” กานพูดและลูบริมฝีปากผมเบาๆ “แต่เวลาจูบนี่ไม่เห็นจะแข็งเลยแหะ” คำพูดมันเริ่มทำผมขนลุกแล้วครับ T^T ต้องการอะไรจากกุ

               “กาน เมิงก็อย่าแกล้งมันมากดิวะ แค่นี้มันก็หน้าแดงจนกุทนจะไม่ไหวแล้วนะเว้ย” นัทพูดกับกาน แต่ประโยคสุดท้ายมันกระซิบข้างหูผม เจอแบบนี้ผมก็แย่สิคริบ ปล่อยกุไปเถอะ พลีสสสสส T^T

               “หน้าเมิงแดงมากเลยว่ะไมย เมิงเขินที่พวกกุทำแบบนี้หรือเขินที่พวกกุจับได้ว่าเมิงหึงวะ” มอสกระซิบอีกข้าง ฮืออออออ ผมจะตายแล้วครับ

               “ใครหะ..หึงเมิง อย่ามามั่วนะเฟ้ย” ผมเถียงกลับ ไม่ได้หึงซะหน่อย พวกนี้มั่วชะมัด

               “ไมย ...” ทั้งสามคนเรียกชื่อผมพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย(อีกแล้ว) “หึงก็ยอมรับดิ” ครับ มันพูดพร้อมกันอีกเหมือนเดิม เมิงนัดกันมาก่อนใช่ไหม

ไรท์มาต่อตอน6 แล้วครับผม

ขอโทษที่ห่างหาย แต่ไรท์ยังไม่ได้ตายไปจากโลกนี้ 5555555

ขอบคุณสำหรับการติดตามและคอมเม้นท์อย่างมาก

ภาษาในการเขียนไม่สละสลวยต้องขออภัย

แต่งเพื่อสนองนี๊ดตัวเองซะส่วนใหญ่ เป็นโรคจิตอยากให้เพื่อนชายมีสามี

เจอกันตอนหน้าครับ จะพยายามมาอัพให้เร็วที่สุดนะ