[YAOI 4P] I Need You

ตอนที่ 9 ทำตามความรู้สึก

                เมื่อล้อทั้งสองหยุดจอดอยู่หน้าบ้านก็ไม่ต้องเสียเวลากดกริ่งหน้าบ้านเพราะอีกฝ่ายกลับเดินออกมาเปิดประตูให้พอดี

                “ทำไมอยู่ๆถึงมาหากุได้วะ” จุ๊นถามทันทีเมื่อผมมาถึง

                “เปล่าหรอก กุแค่อยากเจอ” ผมตอบไปแบบนั้นทั้งที่ในหัวผมมีเรื่องของสามคนนั้นให้ผมคิดมากมาย

                “กุว่าเมิงแปลกๆนะ หน้าตาเมิงเหมือนไม่ได้แค่อยากมาเจอกุ เป็นไรเปล่าวะ” จุ๊นถามผมอย่างรู้ทันพร้อมกับนั่งลงบนโซฟา คำถามจุ๊นมันก็ทำให้ผมไม่สามารถโกหกเธอได้เลย

                “กุแค่ .... อยากอยู่สงบๆสักหน่อย” ผมนั่งลงตาม

                “แล้วมาบ้านกุมันทำให้เมิงสงบขึ้นหรือไง บ้านกุไม่ใช่วัดนะเฟ้ย คนอื่นเขาจะคิดยังไงที่มีผู้ชายเข้าบ้านกุเนี่ย ภาพพจน์กุเสียสัส แต่ช่างมันเหอะ เห็นเมิงกำลังมีปัญหากุจะไม่ใส่ใจแล้วกัน”

                “ขอบคุณนะเมิง”

                “แล้วสรุปเมิงไม่สบายใจไรแน่วะ กุจะได้ช่วยถูก”

                “เมิงเคย .... รู้สึกแปลกๆกับเพื่อนสนิทไหมวะ แบบว่าบางทีอยู่ด้วยใกล้แล้วใจเต้นแรง” ผมพูดโดยไม่สบตาจุ๊นแถมยังรับรู้ได้ถึงความร้อนบนในหน้าตอนนี้หน้าผมคงต้องแดงแล้วแน่ๆ

                “นี่เมิงแอบชอบกุหรอ” จุ๊นโดดหนีห่างผมราวกับเป็นแมลงสาป

                “เมิงจะบ้าหรอ กุจะแอบชอบเมิงได้ไงวะ เห็นหน้าเมิงกุก็หมดอารมณ์แล้ว” ผมด่ากลับไปในความากวนตีนของเพื่อนคนนี้ที่พูดออกมาได้ว่าผมชอบมัน เดี๋ยวนะ มันบอกว่าชอบงั้นหรอ “จุ๊น เมื่อกี้เมิงว่าอะไรนะ”

                “ห๊ะ กุแค่แซวเล่นว่าเมิงชอบกุหรอ หรือว่าเมิงชอบกุจริงๆ” จุ๊นทำท่าเหมือนจะโดดหนีผมอีกรอบ

                “ไอ้เหี้ยยยยยยยยยยย เมิงบ้าแล้ว”

                “อ้าว แล้วเมิงมาด่ากุทำไมเนี่ย”

                “เมิงจะบอกว่ากุชอบผู้ชายเนี่ยนะ”

                “ห๊ะ เดี๋ยวๆ เมื่อกี้เมิงว่าอะไรนะ อย่าบอกนะว่าเมิง กับ ... ไอ้สามคนนั้น”

                “เหี้ย เมิงรู้ได้ไง กุยังไม่ได้พูดถึงมันเลยนะ” ผมรู้สึกได้ถึงความร้อนที่เพิ่มขึ้นบนใบหน้าอีกครั้ง

                “เมิงคิดว่ากุแดกหญ้าเป็นอาหารหรือไง เพื่อนสนิทเมิงที่เป็นผู้ชายก็มีแค่นั้นเปล่าวะ ว่าแต่ คนไหนหรอวะ 5555555” จุ๊นด่ากลับแต่ยังไม่วายจะแซวผม

                “ก็ทั้งสามคนนั้นแหละ” ผมตอบกลับไปตามความจริง

                “อ๋อ ห๊ะ เมิงอย่ามาตลกไอ้ไมย” ผมไม่ได้ตลกผมพูดจริงๆ แต่ผมไม่ได้ตอบอะไรกลับไปเพียงแค่หันไปมองหน้าอย่างไม่รู้จะหาวิธีแก้และเหมือนมันก็เข้าใจจากแววตาของผม “เอ่อ มันก็ไม่ยากอะไรที่จะหาทางออกอ่ะนะ”

                “เมิงมีทางออกให้กุหรอ ยังไงวะ กุต้องทำยังไง” ผมถามอย่างดีใจ

                “เมิงทำตามความรู้สึกเมิงก็พอแล้ว ถ้าเมิงคิดว่าอยู่กับสามคนนั้นแล้วมีความสุขเมิงก็ไม่จำเป็นต้องแก้ไขอะไรหรือฝืนใจตัวเองไม่ให้รู้สึกดี”

                “พูดมันก็ง่ายดิเมิง นั่นเพื่อนนะเว้ย จะทำแบบนั้นได้ไง”

                “เมิงทำลายกำแพงคำว่าเพื่อนลงมาได้แล้วไอ้ไมย” จุ๊นพูดกับผมอย่างจริงจังจนผมไม่กล้าเถียงอะไรออกไปอีก และกลับมาบ้าน

อีกไม่นานก็จะจบแล้วนะครับผม ....