Please!! ได้โปรด...ปล่อยผมไปเถอะครับ

        ร่างเล็กเดินจ้ำไปมาทั่วห้องนอนกว้างอย่าตื่นเต้น ไม่ใช่แค่เพราะเขาจะได้ออกไปมองโลกข้างนอกเท่านั้น เพราะวันนี้เขาจะได้ไปพาหมาน้อยฮัสกี้มาเลี้ยงได้เหมือนที่ฝันไว้ด้วย! ยิ่งคิดเด็กหนุ่มก็ไม่อาจจะหุบยิ้มได้

 เขาอยากจะรีบๆไปกอดหมาน้อยขนนุ่มใจจะขาดแต่ทว่าติดก็แต่ร่างสูงที่ยังคงไม่มีท่าทีจะเดินเข้ามาเลย ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ก็บอกกับเขาว่า

‘รอในห้องก่อนนะ ไม่นานหรอก’ แท้ๆ แต่นี่เขามองเข็มยาวของนาฬิกาเดินไปได้ครึ่งหนึ่งแล้วนะ!

ร่างเล็กยู่หน้าอย่างไม่สบอารมณ์ก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงบนเตียงแล้วคว้าเจ้าตุ๊กตาหมามาดึงแก้มย้วยๆของมันแก้เบื่อแทนที่จะเดินวนไปมาในห้อง

     “….. ขอโทษที…ช้าสินะ” สิ้นเสียงทุ้มคุ้นหูที่ดังขึ้นคนตัวเล็กก็กระโดดลงจากเตียงแล้วตรงไปหาร่างสูงที่สีหน้าไม่สู้ดีนัก ทว่ากลับดูดีไปอีกแบบอย่างประหลาด

     “มีอะไรรึเปล่าฮะ??” ชานมเงยหน้ามองคิลเลอร์ที่สีหน้าดูเครียดๆ

     “เรื่องนิดหน่อยน่ะ…” คิลเลอร์ว่าพลางลูบหัวคนตัวเล็กที่ตอนนี้ทำหน้ากังวลเต็มที่

….ดูทำหน้าเข้าสิ….เดี๋ยวจะได้กลับไปอยู่บนเตียงอีกหรอก….

เรื่องนิดหน่อยที่คิลว่ามันไม่ได้นิดหน่อยหรอก….เป็นเรื่องใหญ่เสียมากกว่า..ลูกน้องของเขาสองคนถูกฆ่าหั่นศพยัดใส่กระเป๋าส่งมานี่มันเรื่องใหญ่มากๆ…. ไหนจะกระดาษข้อความชวนฉงนว่า

‘คืนเขามาให้ฉัน’

  อีก จะว่าไปเท่าที่เขาจำได้ ตั้งแต่เขาพาชานมมาอยู่ด้วยรู้สึกว่าจะมีพวกมือดีคอยหาเรื่องกับทางกลุ่มของพวกเขาเสมอ ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นพวกที่ถูกตราหน้าว่าเป็นมาเฟียแต่ทั้งในไทยและประเทศแถบๆนี้แล้วเขาไม่มีพวกอริที่กล้าก่อกวนขนาดนี้มาก่อน แปลก…ที่แม้แต่เบลม็อทที่เขาคิดเสมอว่าหาข้อมูลที่เขาต้องการได้เสมอกลับไม่มีความคืบหน้าเกี่ยวกับพวกนี้เลย

  ใบหน้าที่แลดูเครียดและฉุนเฉียวขึ้นเรื่อยๆจนราวกับจะกินเลือดกินเนื้อทำเอาคนตัวเล็กหน้าซีด

     “คุณคิลฮะ..?” คนตัวเล็กพูดเบาๆเรียกสติร่างสูงที่หลุดลอยหายไปตรงหน้า

     “เอ่อ.. อืม? งั้นไปกันเลยมั้ย?” คิลเลอร์ถามทวนก่อนจะยกมือขึ้นลูบหัวร่างบางเบาๆพอให้อีกฝ่ายสีหน้าดูดีขึ้น เขาไม่อยากให้คนตัวเล็กต้องมาเครียดไปด้วย ลำพังเขาก็เกินพอ

     “เอ่อ…ผมว่าคุณดูเครียดๆ ไว้คราวหลังก็ได้ฮะ ผมไม่ได้รีบร้อนอะไร” ชานมพยายามกัดฟันพูด เขาอยากจะกอดฮัสกี้ใจจะขาด แต่ก็อดเป็นห่วงอีกฝ่ายที่ดูเครียดไม่ได้จริงๆ

     “ถ้านายว่าอย่างนั้น…งั้นไว้คราวหน้านะ ฉันขอตัวก่อน” คิลเลอร์พูดเสียงเบาก่อนจะดันชานมออกเบาๆแล้วหันหลังเตรียมเดินออกจากห้อง

     “อ๊ะ! คุณคิลจะไปไหนหรอฮะ?” เสียงหวานเอ่ยถามก่อนที่อีกฝ่ายจะเดินออกจากห้องไป

     “ฉันเพลียๆน่ะ…ว่าจะไปพักซักหน่อย” เสียงทุ้มจากร่างสูงฟังดูเหนื่อยจนร่างเล็กรู้สึกเป็นห่วง

     “อ่ะ เอ่อคือว่า..ผะ…ผม เอ่อ…คือ ตอนเด็กๆป้าชอบให้ผมนวดให้…ท่านบอกว่ามันทำให้หายเครียดแล้วก็สบายด้วย..ถะ..ถ้าคุณไม่รังเกียจ…ให้ผมนวดให้มั้ยฮะ?” คนตัวเล็กบิดไปมาน้อยๆขณะพูดเพราะเขินอาย แต่นั่นก็เป็นข้อดีของเขาจริงๆ ตอนเด็กๆชานมดีใจมากเวลาเห็นป้าที่เหนื่อยจากทำงานหนักเพื่อเขายิ้มได้หลังจากที่เขานวดให้

     “…ฮึ..” รอยยิ้มพลันปรากฏบนใบหนาคมเมื่อจบประโยคของร่างเล็ก คิลเลอร์หันกลับมาทางชานมแล้วค่อยๆเดินไปหาก่อนจะก้มลงกระซิบเบาๆข้างหู

     “ไม่รังเกียจ” เสียงทุ้มแหบพร่าอย่างจงใจทำคนตัวเล็กสะดุ้งเฮือก เท่านั้นไม่พอริมฝีปากนุ่มยังเม้มเบาๆที่ลำคอขาวอีก

     “อ๊ะ!” ใบหน้าหวานแดงเถือกทันที ไม่ทันที่คนตัวเล็กจะรีบยกเลิกเรื่องที่จะช่วยนวดให้ร่างสูงก็พูดบางอย่างจนเขาต้องจำนน

     “ห้ามผิดสัญญานะ” ว่าแล้วคิลเลอร์ก็ยิ้มเจ้าเลห์ ความทุกข์เมื่อกี้หายเป็นปลิดทิ้งเมื่อได้เห็นคนตัวเล็กแก้มแดง คิ้วขมวดพองแก้มน้อยๆอย่างไม่พอใจมองมาทางเขา

ชานมแอบแลบลิ้นใส่ร่างสูงตอนที่หันหลังอย่างนึกเคือง อะไรกัน คนอุตสาห์เป็นห่วงก็ยังหื่นปกติเหมือนเดิมนี่นา! แต่ก็นะเขาพูดไปแล้วจะผิดคำได้ยังไง

     “ฮะ อ๊ะ อ๊าๆ นั่นคุณจะทำอะไรน่ะฮะ?” คุณตัวเล็กพูดเสียงหลงเมื่อคนที่ขึ้นไปรออยู่บนเตียงเริ่มจะถอดเสื้อของตัวเองออก

     “นวดแบบไม่ใส่เสื้อมันน่าจะง่ายกว่าไม่ใช่รึไง?” ร่างสูงพูดเจ้าเล่ห์แล้วไม่วายยิ้มให้ชานมที่ยืนอึ้งอยู่

     “มะ ไม่เป็นไรฮะ ผมนวดแบบที่คุณยังใส่เสื้ออยู่ดีกว่า” คนตัวเล็กปฏิเสษ

ว่าแล้วไง! ก็เหมือนเดิม! ไม่น่าหลวมตัวไปขอช่วยเลย!

     “เอาน่า นายก็เห็นบ่อยแล้วนี่ ไม่ต้องอายหรอก J” ว่าจบคิลเลอร์ก็ทิ้งตัวลงนอนคว่ำ

ชานมหน้าแดงแปร๊ด ด้วยความอายและอื่นๆผสมกันไปก่อนจะเดินไปข้างเตียงแล้วนั่งลงปรับท่าให้ถนัดก่อนจะเริ่มนวดที่ไหล่กว้างเบาๆอย่างไม่เต็มใจนัก

     “เบาไปมั้ง…ป้าคงรักษาน้ำใจนายหรอกมั้งที่ชมน่ะ” คิลเลอร์ที่นอนหลับตาอยู่จงใจพูดกวนคนตัวเล็ก..และแน่นอนมันก็ได้ผล

ชานมค่อยๆเคลื่อนตัวเองขึ้นไปนั่งอยู่บนหลังคิลเลอร์แล้วค่อยๆเริ่มนวดอีกครั้ง คราวนี้เขานวดเต็มแรงอย่างเต็มที่

 ไม่ยอมให้ดูถูกหรอกนะ!! ชานมคิดพลางนวดอีกฝ่ายไปเรื่อยๆ

     “อืม….” คิลเลอร์ครางต่ำอย่างพอใจ…จริงๆมันก็ช่วยได้เหมือนกัน ต้องขอโทษกระต่ายน้อยที่เขาดันไปดูถูกซะแล้วล่ะ เห็นอย่างนี้เขาก็ไม่เคยไปร้านนวดอะไรทำนองนั้นหรอกนะ ชีวิตประจำวันเขายืดเส้นยืดสายโดยการ…ซ้อม…ไอ้พวกที่ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงซะส่วนใหญ่ จึงบอกได้เลยว่าตอนนี้เขารู้สึกผ่อนคลายมากๆเสียจนอยากหลับ

     “สบายใช่มั้ยฮะ” เสียงหวานเอ่ยถามอย่างมั่นใจและแอบภูมิใจตัวเองนิดๆ…ก็บอกแล้วไงว่าเขาน่ะนวดเก่งจริงๆน่ะ!

     “อืม…นายนี่เก่งจังนะ” ร่างสูงครางตอบ ทำเอาคนตัวเล็กที่นั่งอยู่บนหลังได้ใจใหญ่

     “อื้ม งั้นเปลี่ยนเป็นนอนหงายสิฮะ ผมนวดด้านหน้าก็เป็นนะ!” ชานมพูดก่อนจะเชิดหน้าน้อยๆอย่างหลงตัวเอง….โดยไม่รู้ว่านั่นมันจะมันนำภัยมาสู่ตัวเขาเอง..

  ชานมย้ายตัวเองขึ้นจากหลังของคิลเลอร์รอให้อีกฝ่ายหงายหน้าขึ้นแล้วค่อยๆขึ้นคร่อม จริงๆเขาก็นวดแบบนี้ไม่ค่อยเป็นหรอกแต่ด้วยเพราะอีกฝ่ายชมจนเขา ‘เหลิง’ เลยอยากจะโชว์ว่าตัวเองเก่ง

 ท่าตอนนี้บอกได้เลยว่าล่อแหลมมาก แต่คนตัวเล็กไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลยขยับตัวลงมาด้านล่างเสียจนบันท้ายไปนาบอยู่กับส่วนกลางของร่างสูงพอดี มิหนำซ้ำยังขยับตัวไปมาจนมันเสียดสีอีกต่างหาก และนั่นก็ทำให้คนด้านล่างครางออกมา

     “รู้สึกดีมั้ยฮะ?” ชานมว่าพลางยิ้มกว้าง ขณะที่มือเองก็ยังนวดอยู่แถวๆอกแกร่ง…อ่า เขาอยากมีรูปร่างสมชายชาตรีอย่างนี้แบบคุณคิลจริงๆเลย กล้ามเนื้อพวกนั้นช่างดูดึงดูดซะจนเขาเองก็ไม่ได้แค่นวดดันเผลอไปลูบอย่างลืมตัว

     “อืม..” คิลเลอร์ครางตอบเสียงต่ำ ก่อนมือหนาจะค่อยๆเลื่อนไปลูบเอวบางของร่างเล็กอย่างพยายามไม่ให้อีกฝ่ายรู้ตัว

     “อือ…” เสียงหวานครางผะแผ่วอย่างลืมตัวเมื่อรู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่ลูบวนอยู่แถวๆสะโพก

     “อย่าสิฮะ…ไม่งั้นผมไม่นวดให้แล้วนะ” ชานมพูดเสียงสั่น เพราะมือคิลเลอร์ดันไปโดนจุดที่ทำให้เสียวจนไร้แรงขึ้นมาดื้อๆ

     “อืม…งั้นก็ไม่ต้องนวด…ให้ฉันนวดนายบ้าง ดีมั้ยล่ะ?” ว่าจบร่างสูงก็พลิกให้คนตัวเล็กกว่าลงปนอนข้างล่างแล้วก้มลงซุกไซร้ซอกคอนาวเนียน

     “คะ..คุณคิลฮะ…จะผิดสัญญาหรอฮะ?” คำพูดของชานมทำเอาคิลเลอร์ชะงัก…ใช่สิ…เขาสัญญาว่าจะไม่ทำเรื่องอย่างว่ากับชานมแล้วนี่นา…บัดซบเอ๊ย…

     “เอ่อ..ขอโทษ” ร่างสูงพูดขอโทษอีกฝ่ายด้วยอารมณ์ขุ่นมัว ก่อนจะผละตัวออกห่างแล้วลุกออกจากเตียงไป

บรรยากาศเงียบลงฉับพลัน คนตัวเล็กได้แต่มองตามร่างสูงที่กำลังจะเดินออกจากห้องไป

     “มีอะไรก็เรียกได้นะฉันตื่นอยู่ตลอด” ร่างสูงพูดทิ้งท้ายก่อนประตูบานใหญ่จะปิดลง

ชานมถอนหายใจก่อนตากลมจะคลอด้วยหยาดน้ำใสๆแล้วกัดปากพลางตะโกนร้องในใจ….

ไม่ยุติธรรมเลย!ทำไมเขาถึงได้มีอารมณ์เนี่ย!!!!??