Please!! ได้โปรด...ปล่อยผมไปเถอะครับ

“ฟู่ว” เสียงถอนหายใจเบาๆแสดงถึงความเหนื่อยใจ และคำบ่นตัดพ้อเบาๆเป็นระยะๆจากร่างสูงคือสิ่งเดียวที่เด็กหนุ่มรับรู้ได้ในตอนนี้
…..ให้ตายเถอะ ทำไมเขาถึงไม่หลับๆไปซักทีนะ…!
“ฉันขอโทษจริงๆนะ….ตอนนั้นฉันสติหลุดควบคุมตัวเองไม่ได้จริงๆ…ก็ไม่รู้นะว่าทำไม…แต่ฉันหงุดหงิดจนแทบบ้าตอนเห็นนายอยู่กับไอ้หัวทองนั่น..” น้ำเสียงของร่างสูงฟังดูหงอยๆเหมือนเด็กน้อยที่กำลังสารภาพผิด เป็นครั้งแรกที่ร่างบางเคยได้ยิน
“เพราะฉะนั้น..ฉันไม่มีข้อแก้ตัวอะไรหรอก…แต่อยากจะให้นายให้อภัย..” ร่างสูงยังคงพูดต่อไปเรื่อยๆ และนั่นเองก็ทำให้คนตัวเล็กที่นอนฟังอยู่อดไม่ได้ที่จะนึกสงสาร
“ฉันขอโทษ…โว้ย! อะไรเนี่ย ต้องพูดขนาดนี้เลยรึไงกัน?” อยู่ๆคิลเลอร์ก็โพล่งขึ้นมาเล่นเอาชานมที่แกล้งหลับอยู่เกือบสะดุ้ง
“ยัยเบลนะ..ยัยเบล..คิดอะไรอยู่กันเนี่ย?” ร่างสูงบ่นถึงสาวผมบลอนด์ที่จด สคริป..? อะไรซักอย่างมาให้เขาพูดกับคนที่นอนอยู่ แน่นอน การที่จะคิดคำขอโทษดีๆได้มันเกินความสามารถของอสูรร้ายตนนี้… คิลเลอร์เองยังนึกไม่ออกด้วยซ้ำว่าที่เขาคิดจะขอโทษใครนอกจากกระต่ายน้อยของเขานี่มันเมื่อไหร่?      
อะไรกัน..คนเขาเกือบจะอภัยแล้วแท้ๆ กลับมาพูดอะไรแบบนั้น นิสัยแย่จริง…..ชานมติคิลเลอร์ในใจ
“จริงๆก็แค่….” ร่างสูงพูดเบาๆก่อนจะขยับตัวเข้าไปใกล้ร่างบาง
 เสียงทุ้มเงียบไปชั่วครู่ก่อนเด็กหนุ่มจะรับรู้ได้ถึงลมหายใจอุ่นๆที่ปะทะกับลำคอระหงบ่งบอกถึงระยะห่างเพียงเล็กน้อยระหว่างร่างบางกับร่างสูง…
“ฉันขอโทษ..” เสียงทุ้มนุ่มกระซิบเบาๆข้างหูร่างบางด้วยน้ำเสียงแหบพร่าหน่อยๆพอดูมีเสน่ห์ซึ่ง…นั่นมันก็ทำให้คนตัวเล็กหน้าแดงจัดขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้ ร่างกายอยู่ๆก็มีอาการสั่นแปลกๆ…!
“ตื่นแล้วไม่ใช่รึไง…”
“อ๊ะ!” ชานมอุทานตกใจ ก่อนจะเบิกตากว้างภาพตรงหน้าคือใบหน้าหล่อเหลาที่เขาเริ่มคุ้นเคยของคนใจร้ายที่ห่างจากเขาไม่ถึงคืบ
…แย่ล่ะ!
   คิลเลอร์มองร่างบางตรงหน้าตาไม่กระพริบ ตากลมโตที่จ้องมองมาที่เขาดูสั่นไหวราวกับจะร้องให้ ใบหน้าหวานขึ้นสีเรื่อ ริมฝีปากบางสีหวานเผยออกเล็กน้อยเหมือนคนไม่ได้สติ…ให้ตาย!! พระเจ้ากำลังทดสอบเขาอยู่ใช่มั้ย!??
เร็วกว่าความคิด คิลเลอร์ก้มลงจูบไปที่ลำคอขาวเบาๆก่อนจะเปลี่ยนมาเป็นขบที่ใบหูที่เริ่มมีสีเรื่อตามใบหน้าของกระต่ายน้อย…
“อ๊ะ!” ชานมร้องอย่างตกใจก่อนจะผลักคนตรงหน้าสุดแรง….แม้ว่ามันจะไม่เคยได้ผลก็ตาม
“ใจเย็น..ฉันตั้งใจจะมาขอโทษ..เพราะฉะนั้น ไม่ต้องกลัวหรอก” ร่างสูงพูดปลอบเสียงเบาข้างหูของร่างบางที่ตอนนี้กำลังสั่นเทาเพราะหวาดกลัว
“คำตอบล่ะ?...นายจะให้อภัยฉันมั้ย??” คิลเลอร์กระซิบเสียงพร่าก่อนจะขึ้นคร่อมชานมไว้อย่างเต็มตัว นิ้วยาวเกลี่ยเส้นผมที่แก้มนวลทัดไว้กับหูอย่างเบามือ
….ขี้โกง…นี่มันขี้โกง….. ชานมนึกในใจ
“ผม..”
“ถ้าคุณสัญญาว่าจะไม่ทำ..อย่างนั้น…กับผมอีก…ผมก็ไม่มีเหตุผลที่จะไม่ให้อภัยคุณฮะ” เด็กหนุ่มว่าเสียงค่อยพลางหลบสายตาคมของร่างสูงที่จ้องมาที่เขาจนรู้สึกแปลกๆ
“เอ่อ..” คิลเลอร์อ้ำอึ้ง… ถ้าเขาไม่ยอมสัญญามีหวังคนตัวเล็กได้ไม่หายโกรธเขาแน่ๆ..แต่ในทางกลับกัน ถ้าเขาสัญญาแต่ทำไม่ได้…ก็ยิ่งเป็นการทำให้ตัวเองดูแย่กว่าเก่า…
“เอ่อ….ฉัน…สัญญา”
“ฮะ!^ ^ เกี่ยวก้อย..กันนะ?” ชานมว่าพลางยื่นมือแล้วชูนิ้วก้อยไปทางคิลเลอร์ที่ตอนนี้รู้สึกเหมือนทำอะไรไม่ถูก
“ได้..สิ” นิ้วยาวยื่นไปเกี่ยวกับนิ้วเรียวเล็กของร่างบางที่ยื่นมาหา
    ร่างสูงมองคนตัวเล็กที่เอาแต่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อย่างพอใจ….คงคิดว่าเขาจะยับยั้งตัวเองไหวสินะ?....เขาเองยังไม่มั่นใจ..มากๆ..เลยด้วยซ้ำ…!!..ยังจะมายิ้มแบบนั้นอีก…!!
ร่างสูงเงียบไปชั่วครู่ก่อนจะแสยะยิ้มราวกับหมาป่าชั่วร้ายที่วางแผนจะจับกระต่ายน้อยกินได้
“ฉัน..เกี่ยวก้อยสัญญากับนายแล้ว…นายก็ต้องทำสัญญากับฉันด้วยสิ”
“ทำ..? อะไรหรอฮะ?”
“จูบไง” ร่างสูงว่าก่อนจะแตะนิ้วไปบนริมฝีปากบางของคนตัวเล็กที่ทำหน้าตกใจ
“ได้มั้ย?” คิลเลอร์ว่าพลางไล้นิ้วไปทั่วกลีบปากของชานม
ชานมคิดหนักกับข้อเสนอที่เขาได้รับ..แต่ถ้าเขาไม่ทำสัญญากับคนใจร้ายไว้ เขาก็มีสิทธจะโดน ‘ทำ’ อย่างนั้นอีก..เป็นไงเป็นกันล่ะนะ!
“…ถะ…ถ้าอย่างนั้น…ดะ….ได้สิฮะ” เด็กหนุ่มว่าก่อนจะหลับตาลง อย่างน้อยเขาขอไม่มองก็แล้วกัน..เพราะรู้สึกไม่ชอบเลยเวชาถูกแววตานั่นจับจ้อง…มันรู้สึกเหมือนโดนเผา..ร่าวกายมันร้อนไปหมด..ยิ่งเวลาถูกจูบ..มันเหมือนกำลังถูกกลืนกินยังไงก็ไม่รู้…
“จุ๊บ…” สัมพัสนุ่มจากริมฝีปากของร่างสูงที่ประกบลงมาบนหน้าผากของคนตัวเล็กที่ร่างกายสั่นเทา เพียงชั่วครู่ทำให้ชานมลืมขึ้นมอง…
“สัญญาแล้วนะ” คิลเลอร์ว่าก่อนจะส่งยิ้มอ่อนโยนเท่าที่เขาจะทำได้ไปให้คนตัวเล็กที่เหมือนจะยังงงๆ
“เอาล่ะ…ฉันไม่กวนนายแล้ว ถ้าอยากกินอะไรก็เรียกนะฉันอยู่แถวนี้ตลอด” ร่างสูงพูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินออกจากห้องไป…
มือเล็กยกขึ้นลูบหน้าผากที่ถูกจูบเบาๆก่อนจะก้มหน้า ในขณะที่อีกมือก็กุมหน้าอกไว้…
…..ความรู้สึกนี้….ผิดหวัง…งั้นหรอ?....
……..ผิดหวังที่จูบเมื่อกี้ไม่ใช่จูบที่ปาก…..อย่างนั้นหรอ??.....!
ในขณะเดียวกันนอกห้อง…..
นัยน์ตาคมจับจ้องไปยัง ‘บางสิ่ง’ ที่นูนขึ้นมาดันกางเกงของเขาอย่างปลงๆ…
“ให้ตายเถอะ….” คิลเลอร์พูดเบาๆในขณะที่คำรามอยู่ในใจ…..