Please!! ได้โปรด...ปล่อยผมไปเถอะครับ

ภายในห้องนอนกว้างที่ปกคลุมด้วยความเงียบ มีพียงเสียงแอร์คอนดิชั่นเนอร์ที่แสนแผ่วเบาชวนทำให้ดูเงียบงันมากกว่าเก่า นัยน์ตคมสีหม่นมองภาพตรงหน้าอย่างจิตตก นึกโทษตนเองที่ทำให้ร่างเล็กต้องเจ็บช้ำถึงขนาดนี้สองครั้งสองครา…
“พี่ขอโทษนะครับ..พี่ขอโทษ..” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นก่อนจะกอบกุมมือเล็กของคนที่นอนหลับไม่รู้เรื่องอยู่บนเตียงมาแนบกับหน้าอย่างเบามือ
“..อึก..อืม…” เสียงครางเบาๆเล็ดลอดจากริมฝีปากเล็กเมื่อร่างบางค่อยๆลืมตาตื่น
“…พะ..พี่เซีย..” เสียงหวานครางเรียกชื่อร่างสูงตรงหน้าด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง
“ครับพี่เอง…พี่ที่ไม่ได้เรื่อง…ทำให้ตัวเล็กเจ็บตัวขนาดนี้” ชายหนุ่มตัดพ้อ ในขณะที่เขายังคงยิ้มให้เด็กหนุ่ม
“..อ่ะ..เอ๊! พี่เป็นแผลนี่…ใครทำพี่น่ะ..” ชานมฝืนพูดพลางสัมพัสรอยช้ำที่ริมปากของร่างสูง นอกจากนั้นยังมีแผลแถวๆตาอีกเล็กน้อย
“หึ..ก็แค่บทลงโทษนิดหน่อยน่ะ..มันก็สมควรแล้ว…ไม่สิ พี่ควรโดนมากกว่านี้ด้วยซ้ำไป” รัสเซียพูดพลางส่งยิ้มให้คนตัวเล็กที่ดูมีสีหน้าเจื่อนลงอย่างเห็นได้ชัด
“คุณคิล…ใช่มั้ยฮะ?..คุณคิลเป็นคนทำร้ายพี่..ใช่มั้ยฮะ?..” เด็กหนุ่มว่าพลางก้มหน้า
“ก็นะ…” รัสเซียตอบไปตามตรง ที่เขาไม่โดนฆ่าตายนับว่าบุญแล้วล่ะ เพราะพอเขาอธิบายเรื่องที่เกิดจริงๆให้คิลเลอร์ฟังหมอนั่นก็แทบจะคว้าปืนมายิงเขาซะให้รู้แล้วรู้รอด แต่คงเพราะเห็นแก่ว่าเป็นเพื่อนกันมานานเลยโดนแค่ซ้อม ซึ่งเขาเองก็เต็มใจรับมันอยู่แล้ว จริงๆต่อให้ตายก็เถอะเขาก็ยอมทั้งนั้นล่ะ…ยิ่งพอเขาได้เห็นสภาพของชานมที่นอนแน่นิ่งอยู่บนเตียงอีกเขาแทบจะบ้าตาย
“ฮึก…ใจร้ายที่สุด..ฮึก..ทำร้ายแค่ผมยังไม่พออีกหรือยังไง..ฮึก” เด็กหนุ่มพูดสะอื้น น้ำตาอุ่นๆไหลอาบแก้มนวลเป็นสาย
“ไม่เอานะครับ..อย่าร้องเลยนะ นะครับเด็กดี” รัสเซียพูดปลอบคนตัวเล็กที่ตอนนี้ตัวสั่นเทา
“พี่เซีย..” ร่างบางครางเรียกชื่อชายหนุ่มก่อนจะลุกขึ้นอย่างทุลักทุเลและคว้าคอของร่างสูงเข้ามากอด
“ฮึก..พี่ช่วยผมนะฮะ...ผมไม่อยากอยู่ที่นี่..ไม่เอาเเล้ว.ฮึก..พาผมไปจากที่นี่ที.." หยาดน้ำอุ่นๆพลันคลอตากลมจนพร่ามัว เสียงหวานเอ่ยอย่างสั่นเครื่อในขณะที่กอดคอของร่างสูงไว้เเน่น
ยอมรับว่าภาพตรงหน้าแทบจะทำหัวใจของรัสเซียแตกเป็นเสี่ยงๆ แต่เขาไม่อยากทำให้คนตัวเล็กต้องเจ็บตัวอีกแล้ว แล้วตอนนี้เขาเองก็คิดว่าเขาเริ่มเข้าใจเพื่อนใจร้ายของตัวเองแล้วเหมือนกัน…
“ขอโทษนะครับพี่คงทำไม่ได้....แต่อย่าโกรธคิลมันเลยนะ นะครับ” รัสเซียพูดอ้อนวอน
“ฮึก..ฮึก..” แต่ไม่มีเสียงตอบรับใดๆจากคนตัวเล็กที่ซุกเขาอยู่
บรรยากาศในห้องกลับเข้าสู่ความเงียบงันอีกครั้ง..
“…พี่ว่าเรานอนพักก่อนดีกว่านะครับ..” รัสเซียพลักคนตัวเล็กเบาๆอย่างไม่ให้เสียมารยาทให้นอนลง
“นอนซะนะครับเด็กดี..เดี๋ยวพี่จะปลุกมาทานยาอีกที” นัยน์ตากลมโตมองไปที่ใบหน้าร่างสูงพักหนึ่งก่อนจะยอมปิดลงช้าๆและหลับไปในที่สุด….
[ทางด้านคิลเลอร์]
“คิล..นี่..นี่..นี่นาย!! ฟังฉันอยู่รึเปล่าห๊ะ??” เสียงหวานของหญิงสาวดังขึ้นทำให้ร่างสูงที่เอาแต่ขมวดคิ้วและเหม่อลอยหันมอง
“อะไรของเธออีกเนี่ย” คิลเลอร์พูดหน่ายๆ
“ก็ฉันบอกว่า ที่ให้คนตามฉันมาเนี่ย มีเรื่องอะไรยะ! ฉันก็มีงานมีการต้องทำนะ” เธอพูดเสียงแข็งอย่างไม่พอใจ
“อ่อ…จะให้ช่วยตามเรื่องนี้ให้หน่อยน่ะ….รู้สึกว่าช่วงนี้ทางฉันจะถูกซุ่มเล่นงานอยู่..เหอะ! รถฉันพังเพราะระเบิดบ้าๆนั่นไปตั้ง2คันละ..” คิลเลอร์พูดอย่างเคืองแค้น ไอ้หน้าไหนมันกล้ามาก่อกวนเขากัน นี่มันรนหาที่ตายชัดๆ…แล้วนี่ยังจะมีเรื่องชานมอีก…
“เรื่องนี้เกิดตอนไหน?ฉันไม่เห็นรู้”
“ฉันก็เพิ่งจะรู้เมื่อกี้ พวกลูกน้องมันอุบเงียบกลัวโดนฆ่าถ่วงน้ำกัน”
“ฮะๆ อะไรกัน อะไรกัน เดี๋ยวนี้คนของนายทำงานกันห่วยแตกขนาดนี้แล้วหรอ? ถึงต้องให้เรื่องมาถึงฉันน่ะหื้ม?” เบลม็อทว่าพลางดึงเนคไทค์ของคิลเลอร์ให้เข้าไปใกล้ๆพร้อมส่งสายตายียวน
“หึ..”
“ได้ๆ…ฉันจะไปสืบมาให้ ของแค่นี้น่ะเด็กๆ” หญิงสาวพูดอย่างสบายอารมณ์ ก่อนจะผละตัวออกห่างร่างสูง
“นายเองก็ระวังๆไว้ด้วยก็จะดีนะ”
“เรื่องนั้นไม่ต้องบอกก็ทำอยู่แล้วล่ะ” คิลเลอร์ตอบกลับ
“หรอ…หรอ…คิดว่ามัวแต่เอาเวลาไปกกอยู่กับชานมจนไม่เป็นอันทำงานแล้วซะอีก” เธอพูดล้อ โดยไม่รู้เลยว่าทำให้ร่างสูงชะงัก…นี่เธอคงยังไม่รู้เรื่องชานมตอนนี้สินะ..
“..หื้อ! ทำหน้าอย่างนั้นหมายความว่าไง..ช่วยตอบมาด้วย..” เบลม็อทพูดเสียงเย็น นัยน์ตาสีน้ำข้าวจ้องไปทางคิลเลอร์ปานจะกินเลือดกินเนื้อ
จนคิลเลอร์ต้องยอมเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้เธอฟัง
……………………………………………………………………………………….
“อะไรนะ!! โว้ย!เจ้าบ้าๆๆๆ” เบลม็อทพูดอย่างหัวเสียพลางทุบอกกว้างรัวๆ ตอนนี้เธอนั่งอยู่บนตักของคิลเลอร์…ว่าไปแล้ว ตักคิลเลอร์นี่กลายเป็นเก้าอี้ประจำของสาวเจ้าแล้วสินะ?
“รู้แล้วก็ช่วยหน่อยสิ”
“ชิ!!!”
                         +++++++++++++++++++++++++++++++
"คิดว่าไง? ฉันเเนะนำได้เเค่นี้ล่ะนะ นายมันทำตัวเองชัดๆ" หญิงสาวผมบลอนด์จีบปากจีบคอพูดอย่างไม่สบอารมณ์ นิ้วเรียวจิ้มไปที่อกกว้างเเรงๆอย่างคาดโทษ อะไรกัน ทำร้ายได้ทำร้ายดีเหลือเกินนะกับชานมน่ะ หมอนี่โรคจิตรึไง??
“อืม…ขอโทษงั้นหรอ?..แต่ฉันไม่เคยขอโทษ..”
“ก็ทำซะสิยะ!”
“อืมๆ” คิลเลอร์เออออตัดบท เพราะหญิงสาวตรงหน้าทำท่าจะงับหัวเขาเต็มที..
                       +++++++++++++++++++++++++++++++++++
ร่างบางลืมตาขึ้นอย่างช้าๆก่อนจะกระพริบตาถี่ๆเพื่อปรับกับแสง ก่อนจะเหลือบมองไปรอบๆหวังจะเจอกับพี่ชายที่แสนดีของเขา…
…แต่เปล่าเลยเด็กหนุ่มไม่เห็นแม้เพียงเงาของร่างสูงที่เพิ่งอยู่กับเขาก่อนหน้านี้
ตึก…ตึก..
เสียงฝีเท้าดังขึ้นเอื่อยๆตรงเข้ามาใกล้ทำให้เด็กหนุ่มรีบหลับตา
“….ยังไม่ฟื้นอีกหรอเนี่ย….” เสียงทุ้มที่ร่างบางคุ้นหูดังขึ้นเบาราวกับกระซิบแต่ทว่าคนตัวเล็กที่นอนนิ่งกลับตัวสั่นเพราะความกลัว…ไม่เอานะ…ไม่เอาอีกแล้ว..นี่เขาจะโดนขืนใจอีกรึไง?...ไม่เอานะ..!!
“….” เสียงเดินเงียบลงก่อนร่างบางจะรู้สึกได้ว่าถูกกุมมือไว้
“ขอโทษ….นะ..ขอโทษ..” ร่างสูงเอ่ยคำขอโทษด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ตอนนี้เขารู้แล้วว่าขาทำรุนแรงกับคนตัวเล็กเกินไปจริงๆ แต่ก็จะทำไงได้ ไปเห็นร่างเล็กกอดรัดกับใครที่ไหนไม่รู้อยู่มันก็ต้องโกรธเป็นธรรมดา…
แม้จะแผ่วเบาเพียงใดเด็กหนุ่มก็ได้ยินสิ่งที่ร่างสูงพูดอย่างชัดเจน…
….รู้สึก….แปลกๆแฮะ………