Please!! ได้โปรด...ปล่อยผมไปเถอะครับ

 
"นี่!!ฟังอยู่รึเปล่า?? ฉันถามว่าทำไมนายถึงผิดสัญญาเเล้วไปปล้ำชานมอย่างนั้นน่ะ!! นี่ฉันกำลังโมโหอยู่นะ!!" เบลม็อทพูดพลางทุบตีที่อกกว้าของร่างสูงที่ตอนนี้สีหน้าดูไม่ดีนักเเรงๆตากลมสีน้ำข้าวเเดงก่ำไม่รู้เพราะว่าโกรธหรือเธอกำลังจะร้องไห้กันเเน่
"ฉันไม่ผิดนะ จะโทษก็ต้องโทษชานม ใครสั่งให้ยั่วกันเล่า" คิลเลอร์เเก้ตัวน้ำขุ่นๆทำให้สาวผมบลอนด์ยิ่งทำหน้าโมโหเข้าไปใหญ่
"โกหก!! ชานมน่ะคงยังไม่รู้ด้วยซ้ำมั้งว่ายั่วมันคืออะไร อย่ามาโยนความผิดให้คนอื่นอย่างนี้สิยะ!" หญิงสาวโวยวายใหญ่เมื่อเห็นร่างสูงโบ้ยความผิดให้เด็กหนุ่ม
"นายมันนิสัยไม่ดี นายมันชั่วนายมัน!!!...อ๊ะ อื้มมม อื้อ!" ไม่ทันที่หญิงสาวจะต่อว่าอีกฝ่ายจบร่างสูงก็ประกบริมฝีปากกับเธอเพื่อกันเสียงที่ทำร้ายโสตประสาทของเขา เเละดูท่าว่าจะได้ผลดีอย่างที่คิดเมื่อลิ้นร้อนของอีกฝ่ายก็เกี่ยวกระหวัดเเลกจูบกับเขาอย่างไม่ยอมเเพ้
"อืม....ขี้โกงนี่.." หญิงสาวติร่างสูงเสียงพร่าทันทีเมื่ออีกฝ่ายถอนจูบ นัยน์ตาหวานจ้องอีกฝ่ายอย่างเอาเรื่อง
"หึ...ลองบ่นอีกสิ" คิลเลอร์พูดขู่ในขณะที่นิ้วยาวสอดไประหว่างผมบลอนด์นุ่มเชิงเย้า
"บ้า..." เธอพูดสบถอย่างจำนนก่อนจะซุกกับอกเเกร่งที่ตนเพิ่งทุบตีไปเมื่อกี
ก๊อกๆ
"ขออณุญาติค่ะ...บอสคะคือ..!!!!" เสียงหวานพลันเงียบลงทันทีเมื่อหญิงสาวผู้มาใหม่มองเห็นภาพตรงหน้า....หญิงสาวผมบลอนด์ที่นั่นคร่อมร่างสูงอยู่ใบหน้างามสไตล์ยุโรปเหมือนตุ๊กตากำลังซุกอยู่ที่อกกว้าง....
"ขอประทานโทษค่ะ งั้นดิฉันขอตัว.."
"ไม่ต้อง มีอะไร?" ร่างสูงพูดปรามก่อนจะถามถึงธุระที่เลขาตนเข้ามาหาขณะเดียวกับที่สาวผมบลอนด์ย้ายตัวจากบนตักของร่างสูงไปอยู่ที่โซฟาภายในห้องเเละยังทำเหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"นี่ค่ะบอส เรื่องที่ให้ไปจัดการเรียบร้อยเเล้วค่ะ" เสียงหวานเอ่ยเรียบพร้อมวางเอกสารวางลงบนโต๊ะ
"อืม..ดีมาก" คิลเลอร์เอ่ยขณะที่เปิดดูข้อมูลในเอกสารที่ได้รับมา
 ตาเรียวสวยมองผ่านเลนส์เเว่นจับจ้องไปที่ใบหน้าหล่อเหลาอย่างไม่วางตา ไม่ว่าคนตรงหน้าจะทำอะไรก็ดูดีไปหมด....
"เสร็จเเล้วรึยัง ขัดเวลาชะมัด" เสียงหนึ่งเอ่ยขึ้นเเทรกขัดจังหวะทำให้หญิงสาวที่สวมเเว่นตาหันไปมองด้วยสายตาที่เเข็งเล็กน้อย
"ค่ะ เรียบร้อยเเล้ว...บอสคะคือ" เธอบอกสาวผมบลอนด์ที่เอาเเต่จ้องเธอเชิงประชดก่อนจะเดินไปประชิดร่างสูงเเละก้มลงกระซิบบางอย่างซึ่งร่างสูงฟังเเล้วถึงกับเบิกตากว้าง
"ดิฉันไม่เเน่ใจนักนะคะ เเต่ฉันมาบอกบอสเฉยๆ" เธอพูดทิ้งท้ายก่อนจะก้มหัวหน่อยๆเเล้วเดินออกจากห้องไป
"มีอะ..เห้! นายจะไปไหนน่ะห๊ะ!" ร่างสูงไม่ตอบเพียงเเต่เดินออกจากห้องนั้นไปโดยไม่สนสาวผมบลอนด์ที่ตนเพิ่งคลอเคลียด้วยเมื่อกี้เลยเเม้เเต่น้อย
"ชิ! ให้ตายเถอะ" เธอสบถอย่างหัวเสียก่อนจะเดินออกจากห้องไปอีกคน
"เเย่จังนะคะ" เสียงหนึ่งเอ่ยขึ้นในขณะที่สาวผมบลอนด์เดินออกมา
"ชิ"
.................................................
............................
.......
ร่างสูงเดินไปที่ลานจอดรถด้วยอารมณ์ขุ่นมัว ตอนนี้เขาหงุดหงิดจนเเทบจะคว้ายามเเถวนั้นมาอัดซะให้เละ...ขายาวก้าวเร็วจนกระทั่งไปถึงรถหรู..ภายในใจของร่างสูงบัดนี้คิดอยู่เเค่เรื่องที่เลขาของตนบอก
.
.
.
.
.
.
.
..................ถ้าไม่จริงก็สบายใจได้..เเต่ถ้าใช่....จองโลงได้เลย!!!!!
 
[ทางด้านชานม]
"ตัวเล็กอยากกินอะไรอีกมั้ยครับ" เสียงนุ่มเอ่ยถามขณะที่กำลังเดินอยู่ภายในห้าง เล่นเอาคนตัวเล็กที่เลียไอศกรีมอยู่ถึงก็สะดุ้ง ก็คนข้างๆพาเขาเข้าออกร้านนู่นนี่นั่นมาหลายร้านเเล้วตอนนี้ก็อิ่มซะจนกินอะไรไม่ไหว
"ไม่ฮะ" ร่างบางตอบเสียงหวาน
"ว่าเเต่ พี่เซียฮะ จะบอกมได้มั้ยว่าคุณคิลเกี่ยวอะไรกับซูเปอร์มาเก็ต?" ร่างบางถามตามตะกอนความสงสัยที่ค้างคาจากในร้านที่คนข้างๆบอกกับเขา
"อ่ะ ฮ่าๆ ยังจำมันอีกหรอเนี่ย" รัสเซียหัวเราะเจื่อน เขาพยายามพาคนตัวเล็กไปนุ่นไปนี่เพื่อที่จะให้ลืมไอ้ ซูเปอร์มาเก็ต นั่นซะ เเต่มันก็ไม่เป็นผล
 ร่างสูงมองตากลมที่มองตรงมายังเขาอยากต้องการคำตอบด้วยความรู้สึกอยากจะหายไปซะ เขาไม่รู้จะเเถอะไรเเล้ว
"....ฮะ...เเต่...เรื่องที่ผมอยากรู้จริงๆ..คือพี่จะพาผมออกจากที่นั่น...จริงๆใช่มั้ยฮะ?" ร่างเล็กก้มหน้าถามเสียงสั่น ทำไมนะ..เเค่นึกถึงคนใจร้ายหัวใจเขาก็เต้นรัวราวกับจะหลุดออกมา
 รัสเซียได้เเต่มองภาพตรงหน้าด้วยความเหนื่อยใจ ไอ้เขาเองใช่ว่าไม่อยากช่วยซะเมื่อไหร่ เเต่ถ้าจะคบกับคิลเลอร์ให้ยืดเขาต้องไม่ก้าวก่ายเรื่องของเพื่อนเขาให้มากนัก เเต่ยังไงๆร่างสูงก็คิดเสมอว่าจะคอยดูเเลคนตัวเล็กห่างๆให้ได้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้
"....ไม่มีทาง..พี่เองก็ไม่คิดจะช่วยผมสินะฮะ" เสียงหวานเอ่ยสั่นเครือ กายบางเริ่มสั่นระริก
ฟึ่บ
 มือหนาวางบนบ่าของเด็กหนุ่มเเผ่วเบา ก่อนจะเอ่ยในสิ่งที่เขารู้วามันผิดเเละเสี่ยงข้างๆใบหูร่างบางด้วยเสียงเเผ่วเบา
"ไป..สิ...หนีไป พี่จะทำเป็นไม่รู้"
"เเต่.." เด็กหนุ่มเงยหน้ามองอีกฝ่ายอย่างชั่งใจ...
 มันดีเเล้วหรอ??ร่างสูงคิด... เขามองตากลมหวานที่รื้นด้วยน้ำตาชั่วอึดใจ...
!!!!!
 ทันใดนั้นความรู้สึกราวกับโดนกระชากอย่างเเรงเมื่อภาพของร่างบางตรงหน้าที่ฟบช้ำ รอยเเดงเเละเเผลมากมายฉายขึ้นในหัว...
"ไม่!!" ร่างสูงเอ่ยขึ้นก่อจะรวบคนตัวเล็กมากอดเเน่น
ไม่...ไม่อยากเห็นภาพอย่างนั้นอีกเเล้ว..จริงๆ...ไม่อยากเห็นมัน..
...เเค่ในฐานะหมอ..ธรรมดาสินะที่จะห่วงคนที่เคยรักษาน่ะ....
"ฮะ?"
"...กลับกันเถอะ" ร่างสูงพูดเสียงเย็นก่อนจะจับมือเล็กเเล้วพาเดินไป การเเสดงท่าทางต่างจากก่อนหน้านี้ลิบลับเเต่เด็กหนุ่มก็ยอมเดินตาม..
rrr!!
 เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นทำให้ร่างสูงหยุดนิ่งก่อนจะหยิบมันขึ้นมาดู
"ฮัลโหล อืม..ตอนนี้...ได้....เเต่อยู่ได้ไม่นานนะ....อืมเดี๋ยวฉันไป"
 "เอ่อ รอเเถวนี้ก่อนนะเดี๋ยวพี่มา...ขอโทษนะเเต่อย่าหนีไปไหนเลย อย่างน้อยก็ตอนนี้..พี่ห่วงตัวเล็กนะ" ร่างสูงพูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินจากไป
 เด็กหนุ่มถอนหายใจ..อย่างน้อยเเค่ตอนนี้...หมายความว่ารัสเซียจะช่วยเขา..สินะ?? เเต่ไม่ใช่ตอนนี้...อย่างน้อยก็มีความหวังล่ะนะ
"พี่คงไม่โกหกผมนะฮะ" ร่างบางเอ่ยกับตัวเองเสียงเเผ่ว
................................................................................
" ไฮ่.." เสียงหนึ่งดังขึ้นใกล้ๆทำให้ร่างบางหันมอง
"นายนั่นล่ะ มาคนเดียว?" ชายหนุ่มรูปร่างสูง ผมสีทองตาฟ้า ดูเเล้วคงเป็นชาวต่างชาติพูดถามร่างบาง
"ผมรอคนอยู่ฮะ" เด็หนุ่มตอบตามตรง
"...อืม งั้นฉัน โอเคมั้ย เท่าไหร่ล่ะ??" เเต่คำตอบคงฟังดูเหมารวมเกินไป ทำให้คนตรงหน้าเข้าใจเป็นอีกอย่าง เเละเเน่นอนว่าตอนนี้เด็กหนุ่มกำลังงงจัด
"อะไร?? ไม่ได้หรอ รอเเขกอยู่ไม่ใช่รึไง บอกมาเถอะฉันมีให้เท่าที่ต้องการ..อืม..ลูกครึ่งรึเปล่า หน้าตาน่ารักจริง" ไม่ว่าเปล่ามือหนาของคนตรงหน้ายังลูบใบหน้าหวานของเด็กหนุ่มเบาๆ
"ฮะ!! คะ คุณหมายถึงอะไร ผะ ผมไม่เข้าใจ ปล่อยเถอะฮะ" ร่างบางดูท่าไม่ดีจึงพยายามลุกหนี
"เฮ้! อย่าเล่นตัวน่า หรือว่าครั้งเเรก?? นั่นสิ..นายดูเหมือนจะยังเรียนไม่จบด้วยซ้ำ..น่ารักๆอย่างนี้ฉันพร้อมรับอุปการะนะ"
 อะไรกัน!!! ทั้งๆที่ดูเป็นคนที่ดูดีขนาดนั้นกลับพูดอะไรไม่ดีๆอย่างไม่อายปากได้! ไม่เอาเเล้วน่ากลัวชะมัด พี่เซียทำไมมาช้าอย่างนี้นะ!!
"เงียบ งั้นเเปลว่าตกลง มานี่!" ว่าจบมือหนาก็ขว้าที่เเขนของเด็กหนึ่มเเละดึงเข้าไปใกล้
"ผู้ชายเเน่หรอวะเนี่ย น่ารักเป็นบ้าเลยขอหน่อยละกัน" ว่าจบร่างสูงก็หอมเเก้มร่างบาง
"!!!" ร่างบางดิ้นพล่านอย่างไม่ยอมเเต่เเรงของอีกฝ่ายมากกว่าเขาจึงทำอะไรไม่ได้...นี่คนก็พลุกพล่านอยู่นะ เเล้วทำไมทำเหมือนกับพวกเขาไม่มีตัวตนล่ะ!!ไม่มีใครคิดจะช่วยเลยหรอ?!
"อย่าดิ้นสิ!...อืม ตัวก็หอมเป็นบ้าเลย..."
พลั่ก!!!! ตึง!!
เสียงหนึ่งดังขึ้นกอ่นที่ร่างสูงที่พยายามลวนลามร่างบางอยู่จะลงไปกองกับพื้น
 นัยน์ตาคมมองคนที่นอนอยูราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ..บรรยากาศรอบข้างเย็นเเละน่ากลัวขึ้นฉับพลัน....
.....กล้าดียังไงมาเเตะต้องกระต่ายน้อยของเขา!
"คะ..คุณคิล!" ร่างบางร้องเสียงหลงทำให้คิลเลอร์หันมามอง ใบหน้าหล่อเหลาเเลดูโหดเหี้ยม นัยน์ตาเเดงก่ำราวกับปีศาจร้าย..น่ากลัว...น่ากลัว!!!
 ราวกับเป็นปฎิกริยาอัตโนมัติเด็กเตรียมหนุ่มวิ่งออกจากตรงนั้นด้วยความหวาดกลัว
หมับ!!
"จะไปไหน!!" เสียงทุ้มตะหวาดกร้าวหลังจากขว้าข้อมือของร่างบางเเละบีบเเน่น
"..ฮึก.." ไม่รู้จะทำยังไงสุดท้ายก็ร้องออกมา..
"โอ้ย...เเก..." ร่างที่ลงไปนอนร้องด้วยความเเค้นก่อนจะพยายามลุกขึ้นเเละพุ่งหมัดเข้าหาคิลเลอร์
หมับ! พลั่ก!! ตึง!!
 เเต่มันพลาดคิลเลอร์รับหมัดของอีกฝ่ายด้วยมือเดียวก่อนจะสวนด้วยหมัดอีกครั้งเน้นๆจนอีกฝ่ายล้มลงไปกองอีกครั้ง
"รนหาที่ตายนักใช่มั้ย.." คิลเลอร์พูดเสียงเย็นก่อนจะเหยียบไปบนหน้าอกอีกฝ่ายเเรงๆเเละกระทืบซ้ำอีกหลายครั้ง
 หนุ่มผมทองร้องด้วยความเจ็บเเต่คิลเลอร์กลับไม่คิดใส่ใจ เขาเหยียบไปที่หน้าของคนตรงพื้นเเรงๆ
"บอกมา...ว่าเเกอยากโดนซ้อมตาย..หรืออยากจะให้ฆ่าวิธีอื่น!!" คิลเลอร์คำรามขู่ ก่อนจะกำเส้นผมอีกฝ่ายเเล้วกระชากขึ้นมาให้มองที่เขา
"ไม่ตอบ ได้..." คิลเลอร์ง้างหมัดเตรียมจะต่อยอีกฝ่าย
"อย่านะฮะ!!" ชานมขว้าเเขนของคิลเลอร์ไปกอดเเน่น
 ไม่ได้นะ!จะม่าฆ่ากันอย่างนี้ได้ยังไง!!
"นายสั่งฉัน?..อ๋อ...นี่ปกป้องมันหรอ...หึ! ได้!มานี่ เเล้วเเก....ไสหัวไปอย่าให้ฉันเห็นหน้าเเกอีก!"
 คิลเลอร์กระชากเเขนชานมอย่างเเรงจนชานมเเทบลอย
"สงสัยฉันคงจะต้องทบทวนอะไรให้นายรู้ซักหน่อยนะ...ว่านายไม่มีมีสิทธิ์มาสั่ง!"
.
.
.
.
.