My cat boy รักนี้ให้นายเย็นชา

"ไม่ นะ อย่า ไม่ ไม่ มายยยยยยยย"
ฉันฝันหรอเนีย ทำไมฝันแต่เรื่องน่ากลัวหนา 
ก๊อกๆๆ
"ต้นน้ำเป็นอะไรลูก"
"ไม่ได้เป็นอะไรค่ะ แค่ฝันนะค่ะแม่"
"อ้อแม่นึกว่าเป็นอะไรสักอีก"
"ไม่ค่ะ"
"ถ้างันแม่ลงไปทำกับข้าวก่อนนะ ลูกก็ลุกเข้าห้องน้ำได้แล้วนะเดียวสาย"
"ค่ะแม่"
พอแม่พูดจบก็ลงไปข้างล้าง ส่วนฉันก็ลุกไปเข้าห้องน้ำอาบน้ำแต่งตัวจนเสร็จ ก็เดินไปเอากระเป๋าสะพายมาพาดบนบ่าสองข้างแล้วก็เดินไปเปิดแล้วก็ปิดแล้วเดินลงบันไดมา 
"อ่าว ลงมาแล้วหรอ ว่าจะให้พี่ไปตาม"
"แล้วพี่โอ็ตไปมหาลัยยังค่ะ"
"ขาดพี่ไม่ได้หรือไง"
พี่ฉันโพลมาจากไหนไม่รู้แล้วก็พูดแทรกขึ้นมา
"ใช่ ก็พี่โอ๊ตชอบไปก่อนต้นน้ำตลอด ทางไปมหาลัยก็ไม่ได้ไกล จะรอท่านข้าวกันน้องหน่อยก็ไม่ได้"
พี่ของฉันเป็นคนชอบตื้นเร็ว แล้วก็ชอบไปมหาลัยเร็วด้วยไม่รอกินข้าวพร้อมกันเลย ชอบไปก่อนตลอด ฉันต้องลำบากตอนไปโรงเรียนก็ต้องไปคนเดียว ตอนกลับก็ต้องกลับคนเดียว ชิ ไอพี่ใจร้าย
"เราก็ตื้นให้เมื่อพี่เขาบ้างสิ"
"แม่ก็ว่าแต่ต้นน้ำ"
"ไปอย่าขี้งอลนักเลย ปะไปกินข้าวได่แล้วเดียวจะสาย"
"ค่ะพี่ชายสุดหล่อ"
ฉันกับพี่ชายก็เดินมาพร้อมกันเพื่อลงมาทานข้าว
 "พี่โอ๊ตวันนี้พี่มีเรียนตอนไหนอะ"
"ทำไม"
"ก็ต้นน้ำไม่อยากเดินกลับบ้านคนเดียวนี้"
ฉันไม่อยากเดินกลับบ้านคนเดียวแล้วทุกครั้ง พอเดินกลับบ้านเองได้แต่ครั้งนี้คงไม่กล้าเดินกลับบ้านคนเดียวแล้วละ
"มีภาคเช้าและก็ภาคบาย"
"พี่รอฉันได้หรือป่าว"
"..."
ชิคงไม่ได้ละสิ
"แม่ค่ะหนูอิ๋มแล้วหนูไปโรงเรียนแล้วนะค่ะ"
ชิอารมณ์ไม่ดีไม่กินแล้วข้าว ไปโรงเรียนดีกว่าชิ
"อ่าวลูกยังไม่กินข้าวเลยนะ และจะไปแล้วหรอ"
"ค่ะ"
"อ่าวไหนว่าจะไปพร้อมพี่ละ"
"ชังเหอะฉันไปโรงเรียนแล้ว"
ฉันก็ถือกระเป๋าเดินออกมาจากบ้านแล้วใส่ร้องเท้าแล้วก็เดินมาที่ถนน
"นี่ ต้นน้ำ รอพี่ด้วยสิ"
ไม่รอหรอชิ ที่ให้รอกลับบ้านด้วยกันไม่อยากจะรอ
"นี่ ต้นน้ำเราโกรธพี่หรอ"
"ต้นน้ำจะโกรธพี่ชายตัวเองได้ไงค่ะ"
ชิใช่ฉันโกรธพี่ ฉันพูดโดยไม่หันไปหหาพี่ตัวเอง
"แล้วทำไมไม่หันมาพูดกับพี่ละ ต้นน้ำรอพี่ด้วยสิ"
ฉันไม่พูดอะไร แล้วก็ออกเดินไปต่อ
"นี่เราจะไม่พูดกับพี่เลยหรอ"
ฉันก็เดินไปโดยที่ไม่สนใจพี่ชายตัวเองที่เดินอยู่ข้างหลัง 
พอถึงโรงเรียนฉันก็เดินเข้าโรงเรียนอย่างไม่สนใจ
"นี่ต้นน้ำเราจะไม่พูดกับพี่สักคำเลยหรอ"
ยังไงฉันก็จะไม่พูดกับพี่ ฝันไปเถอะ ฉันเดินเข้าโรงเรียนอย่างไม่สนใจ
"อ่าว ต้นน้ำมาแต่งเช้าเลย"
"อืม"
"ใครหรอ ใช่แฟนหรือป่าว"
"ป่าว ไม่ใช่แฟน พี่ชายฉันเอง"
"พี่ชายต้นน้ำหรอ"
จะถามอีกนานไหมเนีย
หมับ! อยู่ๆก็มีมือใครไม่รู้มาจับมือฉัน
"เอ๋! จีแอล"
"อ่าวจีแอลอยู่ที่นี้เองหรอ"
"ฉันว่านายเองก็คงรู้ดีว่าฉันอยุ่ที่ไหน ของตัวยัยนี่ก่อนนะ"
อ่าวดีเครู้จักจีแอลด้วยหรอ สองคนนี่รู้จักกัน
"นี่จะพาฉันไปไหนเนีย"
เขาจะพาเราไปไหรเนีย ลากเบาๆหน่อยก็ไม่ได้เจ็บเป็นนะ นี่เขาพาฉันมาทำไมหลังตึกเรียนเขาห้ามให้นักเรียนเข้ามาไม่ใช่หรอ
"นายพาฉันมาที่นี้ทำไม"
"ฉันมีความลับอยากจะให้เธอรู้"
"แล้วทำไมต้องเป็นฉัน"
หรือนายจะบอกฉันเรื่องที่แปลงร่างเป็นเสือดำ
"นั่งก่อนสิ"
เขาบอกให้นั่งก่อน ฉันก็นั่งลงแล้วนั่งมองไปที่เขา
"เธอไม่สงสัยอะไรในตัวเธอเลยหรอ"
"สงสัยเรื่องอะไร ตัวฉันก็ตัวฉันสิ"
ในตัวฉันก็ไม่ได้มีอะไรนิ
"มี"
"เอ่! ทำไมนายรู้ว่าฉันกำลังคิดอะไรอยู่"
"เธอไม่ต้องอยากรู้หรอว่าฉันรู้ได้ไง เธอไม่รู้เลยหรอว่าเธอมีเลือดไม่เหมือนมนุษย์ทั่วไป"
"ฉันนะหรอ"
ฉันนะหรอเลือดไม่เหมือนมนุษย์ทั่วไป
"ใช่ เพราะทุกครั้งที่เธอฝันก็จะเป็นเรื่องจริงหมดใช่หรือปล่าว"
"ใช่นายพูดถูกแต่ฉันก็ไม่เคยอะใจเลย ถ้าอย่างงันนายก็เป็น..."
"ใช่ ฉันเป็นเสือดำ แต่เธอไม่ได้ฝันไปหรอฉันไปปรากฎตัวให้เธอเห็นเอง"
ฉันยังไม่พูดไม่ทันขาดคำเขาก็พูดแทรกขึ้นมา ฉันก็รีบลุกขึ้นจากเก้าอี้ ที่เขาพาฉันมาที่นี้ก็เพื่อจะกินฉันใช่แน่ๆ
"ฉันไม่กินเธอหรอ ไม่ต้องตกใจ คนที่เธอต้องระวังคือ ดีเค มากกว่า"
"ดีเค ฉันก็ไม่คอยจะชอบเท่าไร เพราะชอบถามนูนถามนี้"
ทำไมมีแต่ภัยรอบตัวไปหมด แล้วฉันจะทำยังไงเนีย
"เธอก็ทำตัวธรรมดา"
พูดถามฉันก่อนดีไหมว่าฉันทำได้หรือปล่าว รู้แล้วใครจะทำได้
"อะเอาสร้อยนี่เก็บไว้ "
"มันคืออะไร"
"เคี้ยวเสือ มันเป็นของสำคัญกับฉันมาก"
"เป็นของสำคัญแล้วให้ฉันทำไม"
บ้าหรือไงเป็นของสำคํญกับตัวเองแท้ๆทำไมให้คนอื่น
"ถ้ามีเหตุจำเป็นก็ถูไปที่เคี้ยว เดียวฉันจะไปช่วยเธอเอง ฉันไปก่อนนะ"
"แล้วนายให้ฉันมาทำไม นี่กลับมาตอบฉันก่อนสิ"
โธ้เอย!
หลังจากนั้นฉันก็กลับไปที่ห้องเรียนก็นั่งเรียนตามปกติ ไอที่ไม่ปกติดีเคมองฉันแปลกๆ
"ดีเค มีอะไรหรือปล่าว"
"เธอรุูจักจีแอลด้วยหรอ"
"ก็...เขาเป็นนักบาสของโรงเรียนฉันจะไม่รู้จักได้ไงละ"
"อ้อ"
"แล้วนายรู้จักจีแอลได้ไง"
"เราคอยเรียนประถมมาด้วยกันนะ"
"อ้อ"
"เรียนต่อเถอะ"
"อืม"
ฉันไม่คิดอะไรมากฉันก็นั่งเรียนจนจบภาคเช้าก็พากันไปไปกินข้าวกลางวัน