My cat boy รักนี้ให้นายเย็นชา

"ไม่ นะ อย่า ไม่ ไม่ มายยยยยยยย"

ฉันฝันหรอเนีย ทำไมฝันแต่เรื่องน่ากลัวหนา 

ก๊อกๆๆ

"ต้นน้ำเป็นอะไรลูก"

"ไม่ได้เป็นอะไรค่ะ แค่ฝันนะค่ะแม่"

"อ้อแม่นึกว่าเป็นอะไรสักอีก"

"ไม่ค่ะ"

"ถ้างันแม่ลงไปทำกับข้าวก่อนนะ ลูกก็ลุกเข้าห้องน้ำได้แล้วนะเดียวสาย"

"ค่ะแม่"

พอแม่พูดจบก็ลงไปข้างล้าง ส่วนฉันก็ลุกไปเข้าห้องน้ำอาบน้ำแต่งตัวจนเสร็จ ก็เดินไปเอากระเป๋าสะพายมาพาดบนบ่าสองข้างแล้วก็เดินไปเปิดแล้วก็ปิดแล้วเดินลงบันไดมา 

"อ่าว ลงมาแล้วหรอ ว่าจะให้พี่ไปตาม"

"แล้วพี่โอ็ตไปมหาลัยยังค่ะ"

"ขาดพี่ไม่ได้หรือไง"

พี่ฉันโพลมาจากไหนไม่รู้แล้วก็พูดแทรกขึ้นมา

"ใช่ ก็พี่โอ๊ตชอบไปก่อนต้นน้ำตลอด ทางไปมหาลัยก็ไม่ได้ไกล จะรอท่านข้าวกันน้องหน่อยก็ไม่ได้"

พี่ของฉันเป็นคนชอบตื้นเร็ว แล้วก็ชอบไปมหาลัยเร็วด้วยไม่รอกินข้าวพร้อมกันเลย ชอบไปก่อนตลอด ฉันต้องลำบากตอนไปโรงเรียนก็ต้องไปคนเดียว ตอนกลับก็ต้องกลับคนเดียว ชิ ไอพี่ใจร้าย

"เราก็ตื้นให้เมื่อพี่เขาบ้างสิ"

"แม่ก็ว่าแต่ต้นน้ำ"

"ไปอย่าขี้งอลนักเลย ปะไปกินข้าวได่แล้วเดียวจะสาย"

"ค่ะพี่ชายสุดหล่อ"

ฉันกับพี่ชายก็เดินมาพร้อมกันเพื่อลงมาทานข้าว

 "พี่โอ๊ตวันนี้พี่มีเรียนตอนไหนอะ"

"ทำไม"

"ก็ต้นน้ำไม่อยากเดินกลับบ้านคนเดียวนี้"

ฉันไม่อยากเดินกลับบ้านคนเดียวแล้วทุกครั้ง พอเดินกลับบ้านเองได้แต่ครั้งนี้คงไม่กล้าเดินกลับบ้านคนเดียวแล้วละ

"มีภาคเช้าและก็ภาคบาย"

"พี่รอฉันได้หรือป่าว"

"..."

ชิคงไม่ได้ละสิ

"แม่ค่ะหนูอิ๋มแล้วหนูไปโรงเรียนแล้วนะค่ะ"

ชิอารมณ์ไม่ดีไม่กินแล้วข้าว ไปโรงเรียนดีกว่าชิ

"อ่าวลูกยังไม่กินข้าวเลยนะ และจะไปแล้วหรอ"

"ค่ะ"

"อ่าวไหนว่าจะไปพร้อมพี่ละ"

"ชังเหอะฉันไปโรงเรียนแล้ว"

ฉันก็ถือกระเป๋าเดินออกมาจากบ้านแล้วใส่ร้องเท้าแล้วก็เดินมาที่ถนน

"นี่ ต้นน้ำ รอพี่ด้วยสิ"

ไม่รอหรอชิ ที่ให้รอกลับบ้านด้วยกันไม่อยากจะรอ

"นี่ ต้นน้ำเราโกรธพี่หรอ"

"ต้นน้ำจะโกรธพี่ชายตัวเองได้ไงค่ะ"

ชิใช่ฉันโกรธพี่ ฉันพูดโดยไม่หันไปหหาพี่ตัวเอง

"แล้วทำไมไม่หันมาพูดกับพี่ละ ต้นน้ำรอพี่ด้วยสิ"

ฉันไม่พูดอะไร แล้วก็ออกเดินไปต่อ

"นี่เราจะไม่พูดกับพี่เลยหรอ"

ฉันก็เดินไปโดยที่ไม่สนใจพี่ชายตัวเองที่เดินอยู่ข้างหลัง 

พอถึงโรงเรียนฉันก็เดินเข้าโรงเรียนอย่างไม่สนใจ

"นี่ต้นน้ำเราจะไม่พูดกับพี่สักคำเลยหรอ"

ยังไงฉันก็จะไม่พูดกับพี่ ฝันไปเถอะ ฉันเดินเข้าโรงเรียนอย่างไม่สนใจ

"อ่าว ต้นน้ำมาแต่งเช้าเลย"

"อืม"

"ใครหรอ ใช่แฟนหรือป่าว"

"ป่าว ไม่ใช่แฟน พี่ชายฉันเอง"

"พี่ชายต้นน้ำหรอ"

จะถามอีกนานไหมเนีย

หมับ! อยู่ๆก็มีมือใครไม่รู้มาจับมือฉัน

"เอ๋! จีแอล"

"อ่าวจีแอลอยู่ที่นี้เองหรอ"

"ฉันว่านายเองก็คงรู้ดีว่าฉันอยุ่ที่ไหน ของตัวยัยนี่ก่อนนะ"

อ่าวดีเครู้จักจีแอลด้วยหรอ สองคนนี่รู้จักกัน

"นี่จะพาฉันไปไหนเนีย"

เขาจะพาเราไปไหรเนีย ลากเบาๆหน่อยก็ไม่ได้เจ็บเป็นนะ นี่เขาพาฉันมาทำไมหลังตึกเรียนเขาห้ามให้นักเรียนเข้ามาไม่ใช่หรอ

"นายพาฉันมาที่นี้ทำไม"

"ฉันมีความลับอยากจะให้เธอรู้"

"แล้วทำไมต้องเป็นฉัน"

หรือนายจะบอกฉันเรื่องที่แปลงร่างเป็นเสือดำ

"นั่งก่อนสิ"

เขาบอกให้นั่งก่อน ฉันก็นั่งลงแล้วนั่งมองไปที่เขา

"เธอไม่สงสัยอะไรในตัวเธอเลยหรอ"

"สงสัยเรื่องอะไร ตัวฉันก็ตัวฉันสิ"

ในตัวฉันก็ไม่ได้มีอะไรนิ

"มี"

"เอ่! ทำไมนายรู้ว่าฉันกำลังคิดอะไรอยู่"

"เธอไม่ต้องอยากรู้หรอว่าฉันรู้ได้ไง เธอไม่รู้เลยหรอว่าเธอมีเลือดไม่เหมือนมนุษย์ทั่วไป"

"ฉันนะหรอ"

ฉันนะหรอเลือดไม่เหมือนมนุษย์ทั่วไป

"ใช่ เพราะทุกครั้งที่เธอฝันก็จะเป็นเรื่องจริงหมดใช่หรือปล่าว"

"ใช่นายพูดถูกแต่ฉันก็ไม่เคยอะใจเลย ถ้าอย่างงันนายก็เป็น..."

"ใช่ ฉันเป็นเสือดำ แต่เธอไม่ได้ฝันไปหรอฉันไปปรากฎตัวให้เธอเห็นเอง"

ฉันยังไม่พูดไม่ทันขาดคำเขาก็พูดแทรกขึ้นมา ฉันก็รีบลุกขึ้นจากเก้าอี้ ที่เขาพาฉันมาที่นี้ก็เพื่อจะกินฉันใช่แน่ๆ

"ฉันไม่กินเธอหรอ ไม่ต้องตกใจ คนที่เธอต้องระวังคือ ดีเค มากกว่า"

"ดีเค ฉันก็ไม่คอยจะชอบเท่าไร เพราะชอบถามนูนถามนี้"

ทำไมมีแต่ภัยรอบตัวไปหมด แล้วฉันจะทำยังไงเนีย

"เธอก็ทำตัวธรรมดา"

พูดถามฉันก่อนดีไหมว่าฉันทำได้หรือปล่าว รู้แล้วใครจะทำได้

"อะเอาสร้อยนี่เก็บไว้ "

"มันคืออะไร"

"เคี้ยวเสือ มันเป็นของสำคัญกับฉันมาก"

"เป็นของสำคัญแล้วให้ฉันทำไม"

บ้าหรือไงเป็นของสำคํญกับตัวเองแท้ๆทำไมให้คนอื่น

"ถ้ามีเหตุจำเป็นก็ถูไปที่เคี้ยว เดียวฉันจะไปช่วยเธอเอง ฉันไปก่อนนะ"

"แล้วนายให้ฉันมาทำไม นี่กลับมาตอบฉันก่อนสิ"

โธ้เอย!

หลังจากนั้นฉันก็กลับไปที่ห้องเรียนก็นั่งเรียนตามปกติ ไอที่ไม่ปกติดีเคมองฉันแปลกๆ

"ดีเค มีอะไรหรือปล่าว"

"เธอรุูจักจีแอลด้วยหรอ"

"ก็...เขาเป็นนักบาสของโรงเรียนฉันจะไม่รู้จักได้ไงละ"

"อ้อ"

"แล้วนายรู้จักจีแอลได้ไง"

"เราคอยเรียนประถมมาด้วยกันนะ"

"อ้อ"

"เรียนต่อเถอะ"

"อืม"

ฉันไม่คิดอะไรมากฉันก็นั่งเรียนจนจบภาคเช้าก็พากันไปไปกินข้าวกลางวัน