กระต่ายสาวสายพันธุ์ซ่า VS ไอ้หน้าหล่อสายพันธุ์หื่น

     “เบื่อเป็นบ้าเลยว่ะ ไม่มีอะไรที่ทำให้ตื่นเต้นบ้างเลยเหรอว่ะ?” เด็กหนุ่มม. ปลายผมสีทองนอนมองฟ้าพลางกล่าวออกมาอย่างหงุดหงิด

     “นี่ๆ น้องสาวจะไปงานคอสเพลย์ที่ไหนจ๊ะ ให้พี่ไปส่งมั้นเอ๋ย” ใกล้ๆแม่น้ำ มีกลุ่มเด็กหนุ่มม. ปลาย 8 คนกำลังรุมเด็กสาวผมสีม่วงแถมมีหูและหางกระต่ายโผล่ออกมา

     “ไม่ใช่คอสเพลย์นะคะ! คุโรกาเนะเป็นกระต่ายค่ะ!” คุโรกาเนะเอ่ยด้วยความโกรธแต่กับทำให้กลุ่มเด็กหนุ่มม. ปลายเราะออกมา

     “ฮ่าๆๆ! ฮ่าๆๆ !ฮ่าๆๆ!”

     “มีอะไรให้น่าขำกันคะ?” คุโรกาเนะถาม

     “แหมๆ กระต่ายอะไรจะมาอยู่ในที่แบบนี้กันล่ะ? เขาให้อยู่แต่ในห้อง (นอน) นะจ๊ะ” เด็กหนุ่มนั่งมองภาพนั้นสักพักแล้วยิ้มที่มุมปากพลางหยิบก้อนหินแล้วลุกขึ้นยืน

     “เฮ้ยๆ รังแกผู้หญิงแบบนั้นโคตรแมนเลยว่ะ” เด็กหนุ่มพูด “ถ้าแน่จริง... ก็มาเจอกับฉันเซ่!!!!” ฟิ้วววว... ตู้มมมม...

เสียงระเบิดจากการปาหินของเด็กหนุ่มที่ปาไปตรงกลุ่มคน 8 ทำให้พวกเขาหันมาพูดพร้อมๆ กัน

     “เฮ้ย!!! นั่นมันไอ้ <โอซาคากิ โทโมยะ> นี่หว่า!!!” เด็กหนุ่มคนหนึ่งในกลุ่มพูดออกมาเมื่อรู้ว่าคนที่ปาหินมานั้นคือใคร

     “เผ่นเร็ว!!!!” ทุกคนรีบวิ่งหนีจากตรงนั้นอย่างหวาดกลัวการมาของหินก้อนที่ 2 ที่อาจจะรุนแรงกว่าหินก้อนที่หนึ่ง

     คุโรกาเนะซึ่งยืนนิ่งมองมาที่โทโมยะได้สักพักก่อนที่จะเดินเข้าไปหา

     “เฮ้! ยัยน้องสาวกระต่ายทำไมไม่หนีล่ะ!!!?” เด็กหนุ่มคนหนึ่งในกลุ่มตะโกนมาถามคุโรกาเนะ แต่เธอก็ยังเดินไปหาโทโมยะเรื่อยๆ

     จนกระทั่งคุโรกาเนะไปยืนอยู่ตรงหาของโทโมยะ

     “เฮ้! นี่เธอ” โทโมยะจ้องหน้าของคุโรกาเนะอย่างงงๆ

     “คือว่า... คุณชื่ออะไรอย่างงั้นเหรอคะ?” คุโรกาเนะถามชื่อของบุคคลตรงหน้า

     “โอซาคากิ โทโมยะ?” โทโมยะบอกชื่อตัวเองอย่างงงๆ ก่อนจะถามคุโรกาเนะ “แล้วเธอมีธุระอะไรกับฉัน?”

     “อะ...เอ่อ...คือว่า...” คุโรกาเนะตอบแบบอึกอัก ทำให้โทโมยะเริ่มจะรำคาญ

     “ว่าแต่เธอไปงานคอสเพลย์กระต่ายที่ไหนมาน่ะ?” โทโมยะมองคุโรกาเนะจากหัวจรดเท้าก่อนที่จะมาหยูดตรงน่าอกของคุโรกาเนะ “ใหญ่ไม่ใช่เล่นเลยนี่เธอน่ะ น่าจะประมาณ A - B + C x H = แตงโม ละมั้ง” โทโมยะพูดพลางจ้องมาที่น่าอกของคุโรกาเนะ

     “จะ จ้องมองอะไรของคุณกันคะแล้วไอ้ A - B + C x H = แตงโม เนี่ยมันหมายความว่ายังไงกันคะ?” คุโรกาเนะรีบเอามือมาปิดน่าอกของเธอทันทีเมื่อเห็นว่าสายตาของอีกฝ่ายไม่ได้มองที่หน้าของเธอแต่สายตากลับจ้องมองมาที่น่าอกของเธอแทน

     “เปล๊า~” โทโมยะหหันหน้าไปทางอื่นแทน

     “คือว่านะคะคุณโอซาคากิ โทโมยะคะ... คือว่าฉันมีเรื่องอยากจะขอร้องคุณหน่อยน่ะค่ะ” คุโรกาเนะเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นอีกฝ่ายเริ่มที่จะเดินหนี

     “เรียกชื่อฉันซะเต็มยศเลยนะเธอน่ะ เรียกแค่ โทโมยะ ก็ได้มั้ง” โทโมยะหันมาพูดกับคุโรกาเนะ

     “แล้วที่ว่ามีเรื่องขอร้องนี่เรื่องอะไรล่ะ?”

     “คือว่า... พูดไปอาจจะไม่เชื่อกันก็ได้นะคะ แต่ว่าคุโรกาเนะน่ะมาจากอีกโลกหนึ่งซึ่งมาตามหาผู้ที่มีพลังของ <โค้ดอัลนาว> เพื่อไปช่วย... เอาธงของคอมมิวนิตี้ของพวกเราคืนมา...” คุโรกาเนะอธิบายให้โทโมยะฟังพลางจะร้องไห้

โทโมยะที่ที่ยืนฟังคุโรกาเนะอธิบายพลางจะร้องไห้อยู่นั้นก็ได้จับไหล่ของคุโรกาเนะ แล้วบอกว่า

     “เธอน่ะ”

     “คะ?”

     “เคยจูบกับใครมารึยัง?”

     “เอ๊ะ!? จะ จะบ้าเหรอคะ!!!? คุโรกาเนะน่ะเป็นกุลสตรีพอที่จะไม่ไปจูบกับใครสุ่มสีสุ่มห้านะคะ!!!” ขณะที่คุโรกาเนะพูดสีผมที่เคยเป็นสีม่วงของเธอก็เปลี่ยนสีมาเป็นสีชมพูแทน

     “ผมเธอเปลี่ยนสีได้ด้วยแหะ เป็นกิ้งก่ารึไง?” โทโมยะถามพลางมองสีผมของคุโรกาเนะ

     “เอ๊ะ!? อะ เอ่อ...” คุโรกาเนะพูดอึกอักอีกครั้ง โทโมยะที่เห็นท่าทีแบบนั้นของคุโรกาเนะก็ยิ้มที่มุมปากแล้วพูดขึ้น

     “สรุป เมื่อกี้ที่เธอพูดเธอยังไม่เคยจูบกับใครมาก่อนเลยสินะ?” โทโมยะถามอีกครั้ง

     “ก็...ใช่น่ะสิคะ”

     “เหรอ?... งั้น...” โทโมยะจับคางของคุโรกาเนะเอาไว้แล้วค่อยๆ ยื่นหน้าเข้าไปใกล้หน้าของคุโรกาเนะปลายจมูกของทั้งสองคนแตะกัน

     คุโรกาเนะสัมผัสได้ถึงลมหายใจของโทโมยะที่เข้ามาใกล้เรื่อยๆ จนกระทั่งริมฝีปากของโทโมยะก็ประกบกับริมฝีปากของคุโรกาเนะ

     โทโมยะค่อยๆ ถอนริมฝีปากของตัวเองจากริมฝีปากของคุโรกาเนะ ก่อนที่จะยิ้ม

     “อะไร? ถึงกับแข็งเลยรึไง?” โทโมยะถามคุโรกาเนะที่ยืนแข็งอยู่อย่างงั้นแถมยังหน้าแดงยิ่งกว่ามะเขือเทศซะอีก

     “...ทะ...” เสียงของคุโรกาเนะที่เอ่ยขึ้นอย่างแผ่วเบาแต่ก็ทำให้โทโมยะได้ยินอยู่

     “ทำอะไรน่ะคะคุณโทโมยะบ้า~~~ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” คุโรกาเนะตะโกนออกมาด้วยความตกใจและอายไปพร้อมๆ กับอีกหลายๆ อารมณ์ที่เธอมีอยู่ในตอนนี้ แต่ว่านั่นกับทำให้โทโมยะยิ้มอย่างชอบใจอย่างเดียว

     “แล้ว ที่เธอบอกว่าตามหาคนที่มีพลังของ <โค้ดอัลนาว> น่ะ เขาเป็นคนแบบไหนกันล่ะ?” โทโมยะถาม

      “ระ เรื่องนั้นก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ”

      “เหรอ?”

     “แต่ว่านะคะ! คนที่ปาก้อนหินแล้วทำให้ระเบิดได้เนี่ยคงไม่ใช่คนธรรมดาสินะคะ! คนธรรมดาที่ไหนเขาจะปาหินแล้วทำให้มันระเบิดได้กันล่ะ”

     “งั้น ฉันคงจะเป็นคนที่เธอตามหาอยู่ล่ะมั้ง” โทโมยะพูดยิ้มๆ

      “ช่างบังเอิญจริงๆ เลยนะคะ” คุโรกาเนะตอบด้วยรอยยิ้มเช่นกัน

     “แต่ เรื่องบังเอิญมันไม่มีจริง” โทโมยะดักคุโรกาเนะด้วยรอยยิ้มอีกกัน

      คุโรกาเนะถึงกับคอตกทันทีที่โทโมยะพูดจบ

     “ตะ แต่ว่า การที่คุโรกาเนะได้เจอคุณก็ถือว่าเป็น เรื่องบังเอิญ ละกันค่ะ!” คุโรกาเนะยังคงยืนยัน

     “งั้นตามใจเธอก็แล้วกัน” โทโมยะตอบ

     “งั้นจะขอพาไปโลกที่ฉันมาจะได้มั้ยคะ?” คุโรกาเนะถามความสมัครใจของโทโมยะด้วยความหวัง

      “ฉันจะไป...” โทโมยะตอบ

     “จริงเหรอคะ?” คุโรกาเนะถามอีกครั้ง แววตาของเธอเต็มไปด้วยความดีใจ

     “ก็ต่อเมื่อเธอยอมเป็นเจ้าสาวของฉัน” โทโมยะเอ่ยด้วยรอยยิ้มที่บ่งบอก นี่ไม่ได้ล้อเล่น

     “เอ๊ะ!? ระ เรื่องแบบนั้น่ะคุโรกาเนะน่ะทำมะ ไม่ได้หรอกค่ะ!!” คุโรกาเนะปฏิเสธทันทีที่โทโมยะพูดจบ

      “เหรอ? ถ้างั้นก็ตามหาคนอื่นเอาแทนละกันนะคุโรกาเนะ ไปล่ะ” โทโมยะหยิบกระเป๋าแล้วโบกมือลาคุโรกาเนะ

      “ดะ เดี๋ยวค่ะคุณโทโมยะ!!!” คุโรกาเนะดึงชายเสื้อของโทโมยะเอาไว้ ก่อนจะพูดต่อว่า

      “ฉัน... จะยอมเป็นเจ้าสาวของคุณก็ได้ค่ะ!!! แต่คุณต้องเอาธงของคอมมิวนิตี้ของพวกเราคืนมาให้ได้ก่อนนะคะ!! ไม่อย่างงั้น... ฉันจะไม่ยอมเป็นเจ้าสาวของคุณโทโมยะนะคะ!!!” คุโรกาเนะพูดด้วยใบหน้าที่แดงแจ๋พลางทำท่าจะร้องไห้อยู่รอมร่อทำให้โทโมยะที่เห็นภาพนั้นก็แก้มออกสีชมพูอ่อนๆ

     “ก็ได้! ถ้าได้ธงของคอมมิวนิตี้ของเธอคืนมาเธอก็จะยอมเป็นเจ้าสาวให้งั้นสินะ? งั้นก็ไปที่โลกของคุโรกาเนะเลยละกัน”

      “ค่ะ!”

     “เอเลน! ม๋าม๊าไปไหนเหรอ?” มินิถามเอเลนที่กำลังกระทืบใส่ชิโรยาฉะ

      “ม๋าม๊าไปซื้อของน่ะ” เอเลนตอบพลางเตะชิโรยาฉะให้ไปให้พ้นเท้าของตัวเอง

      “โกหก!!! เมื่อ 5 ชั่วโมงก่อนเอเลนก็บอกว่า <ม๋าม๊าไปซื้อของ> เมื่อ 3 ชั่วโมงก่อนเอเลนก็บอกว่า <ม๋าม๊าไปซื้อของ> เมื่อ 1 ชั่วโมงก่อนเอเลนก็บอกว่า <ม๋าม๊าไปซื้อของ> เมื่อ 30 นาทีก่อนเอเลนก็บอกว่า <ม๋าม๊าไปซื้อของ> เมื่อ 25 นาทีก่อนเอเลนก็บอกว่า <ม๋าม๊าไปซื้อของ> เมื่อ 20 นาทีก่อนเอเลนก็บอกว่า <ม๋าม๊าไปซื้อของ> เมื่อ 15 นาทีก่อนเอเลนก็บอกว่า <ม๋าม๊าไปซื้อของ> เมื่อ 10 นาทีก่อนเอเลนก็บอกว่า <ม๋าม๊าไปซื้อของ> เมื่อ 5 นาทีก่อนเอเลนก็บอกว่า <ม๋าม๊าไปซื้อของ> แถมเมื่อตะกี้เอเลนก็บอกว่า <ม๋าม๊าไปซื้อของ> จนตอนนี้ม๋าม๊ายังไม่กลับมาเลยนะ!!” มินิพูดพร้อมกับบอกเวลาทั้งหมดที่เอาเลนบอกว่า <ม๋าม๊าไปซื้อของ> พลางน้ำตาคลอ

     เมื่อชิโรยาฉะเห็นภาพนี้ถึงกับรีบเข้ามากอดมินิไว้แล้วพูดปลอบใจ

     “โอ๋ๆ ไม่ร้องนะมินิ คุโรกาเนะน่ะเขาไปซื้อของจริงๆ นะ เพียงแต่ของที่ไปซื้อคือพลังอันศักดิ์สิทธิ์ที่ไม่... แอ่ก!” ยังไม่ทันที่ชิโรยาฉะจะพูดจบเท้าของเอเลนก็ลงมาที่หัวของชิโรยาฉะอย่างเต็มแรงจนหน้าของชิโรยาฉะทะลุพื้นไปอย่างจัง

      “หลอกแต้ะอั่งพี่ฉันงั้นเหรอไอ้จิ้งจอกหื่น!!?” เอเลนเหยียบหัวของชิโรยาฉะแรงกว่าเดิมจนหน้าของชิโรยาฉะจนทะลุไปชั้นที่หนึ่งที่มีเด็กผู้หญิง ผมสีเงินยาวสลวย ดวงตาสีน้ำเงินม่วง หน้าตาน่ารักน่าก(อ)ด สวมชุดโลลิต้าสีชมพู มีหูและหางแมวแบบเอเลนจ้องมองขึ้นมาข้างบนที่หน้าของชิโรยาฉะที่ถูกเอเลนเหยียบจนทะลุนั้นกำลังจ้องมองเด็กสาวหูแมวมาด้วยแววตาที่หื่นอย่างเห็นได้ชัดเจน

     “ว่าไงมีนา วันนี้ก็ยังน่ารักเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนไปเลยนะ~ น่าก(อ)ดจริงเลย” ชิโรยาฉะพูดพลางทำหน้าหื่นใส่มีนาที่มองด้วยความสงสัยก่อนที่จะยิ้มให้

      “ท่านชิโรยาฉะเอาหน้าไปมุดเพดานทำไมเหรอคะ?” มีนาถามชิโรยาฉะด้วยความสงสัย

     “ไม่มีอะไร...” ก่อนที่ชิโรยาฉะจะได้พูดต่อก็มีลูกฟุตบอลที่สร้างมาจากหินคริสตัลที่ถูกหลอมรวมกับพลังของผู้ใช้ไปถูกหน้าชิโรยาฉะจนชิโรยาฉะหน้าก็หลุดของจากรูที่ถูกเอเลนเหยียบเอาไว้

      “อ๊ะ! ขอโทษนะครับท่านชิโรยาฉะ!! ผมไม่ได้ตั้งใจจะเตะไปถูกท่านนะครับ!!” เด็กผู้ชายผมสีน้ำตาล ดวงตาสีส้ม วิ่งมาหารูที่ชิโรยาฉะถูกลูกฟุตบอลคริสตัลอัดเข้าอย่างจังแล้วตะโกนบอกขอโทษ

     “เฮ้ย!!! เมื่อตะกี้ตอนที่แกหน้าทะลุเมื่อกี้แกเจอมีนาสินะ? แล้วแกก็ทำหน้าหื่นใส่มีนาด้วยอย่างงั้นสินะ? ไอ้จิ้งจอกโรคจิต วิตปริต หื่นกาม สากกะบวย ห่วยแตก!!!” หลังจากที่หน้าของชิโรยาฉะโผล่ขึ้นจากรูได้ก็ถูกเอเลนถามและด่าพร้อมโดนอัดอีกรอบ

      “คุโรกาเนะกลับมาแล้วค่ะ! มีใครอยู่มั้ยคะ?” คุโรกาเนะพูดด้วยเสียงดังพอที่จะทำให้บ้านทั้งบ้านได้ยินเสียงของเธอ

     “ม๋าม๊า~~!!!!!!!!!!” มินิและเอเลนรีบวิ่งจากชั้นสองเพื่อมากอดคุโรกาเนะทันทีที่ได้ยินเสียงของคุโรกาเนะ

      “ยินดีต้อนรับกลับมานะคะคุณคุโรกาเนะ” มีนาเดินมาทักทายคุโรกาเนะพร้อมกับชูที่ถือลูกบอลคริสตัลพร้อมกับลูกมะกรูดบนหัวหนึ่งลูก

      “ม๋าม๊าคนคนนี้เป็นใครเหรอคะ?” มินิมองมาที่โทโมยะแล้วหันมาถามคุโรกาเนะ

     “อ๋อ ฉันน่ะเหรอ? ฉันก็คือ ป๊ะป๋า ของทั้ง 2 คนไง ฮะฮะ”

      “เอ๊ะ!?” มินิและเอเลน

      “เอ๊ะ!!?” ชูและชิโรยาฉะ

      “เอ๋~~~~!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!?????”